คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Wolf 4
กว่าจะเคลียงานเสร็จก็ปาไปเย็นค่ำ ผมเดินออกจากห้องประชุมเตรียมตรงไปที่ห้องชมรมอันเป็นที่สุมหัวทางสังคมของพวกเรา แต่ก็ไม่รู้จะมีใครอยู่หรือเปล่า ไม่ได้โทรหาหรือไลน์ไปหาใครเลย
“มาแล้ว-O-“
“เออ ฉันมาแล้ว.. ว่าแต่ฉันมาแล้วมันมีอะไรหรือไง?!”
ผมหันไปถามดงอุน พอเปิดประตูก้าวเข้ามาดงอุนมันก็ทักแบบนั้นนี่ ถ้าไม่กำลังนินทาว่าร้าย ก็ต้องมีอะไรที่มันเกี่ยวกับผม หรือไม่ก็... กำลังรอ หรืออะไร?
“คืนนี้ไปเที่ยวกันนะครับพี่ดูจุน ^O^”กีกวังชวน
“-O- อะไร จะเซอร์ไพร์วันเกิดให้หรือไง”
“โถ่ ไอ้เซอร์ไพร์นะมันของแน่อยู่แล้วนี่เนอะ”ฮยอนซึงพูดก่อนจะเดินไปกอดคอกีกวัง พี่น้องคู่นี้เข้าขากันดีเหลือเกินนะ
“แต่ถ้าพี่ไม่ไปก็ไม่เป็นอะไรนะ จะได้ไม่เสียเงินพวกผม :P”พวกผมหรอ ไอ้น้องเลว พวกผมที่ว่านั่นก็เพื่อนฉันนะเฟ้ยยยยย ผมหันไปมองค้อนใส่น้องชายตัวดี แต่มันก็ลอยหน้าลอยตาเดี๋ยวเขวี้ยงด้วยกระเป๋าซะเลย
“งั้นนน คลับฉันตอนสองทุ่มเป็นไง”จุนฮยองเสนอ
“โอเค”ทุกคนตอบ
“-O-ไม่โอเค..”ผมตอบ ทำเอาทุกคนหันมามองทางผมเป็นตาเดียว
“ทำไมล่ะครับพี่ดูจุนน -.-?”กีกวังเอียงคอถามด้วยความสงสัย พอเถอะมันจะน่ารักเกินกันไปล่ะ
“ฉันเพิ่งจะสรุปกิจกรรมงานมหาลัยฯไป และตอนนี้ก็เหนื่อยมาก อยากจะนอนพักผ่อน”
“ไปพักผ่อนที่คลับไงเพื่อนรักกกกกก >3<”จุนฮยองวิ่งเข้ามากอดคอผม
“ขอบใจ แต่ไม่ดีกว่า.. =_=”
“อ่ะๆ งั้นก็ตามใจนายแล้วกันถ้าเหนื่อยก็พักซะ น่าเสียดายที่เราจะจัดปราตี้ให้ซะหน่อย”
“แล้วทำไมไม่ไปจัดที่บ้านผมซะเลยล่ะ -_-“”ดงอุนเสนอ
“เออว่ะ นั่นสิ”ฮยอนซึง
“โอเค ไปบ้านดูจุนกัน สองทุ่มนะ”ไอ้ห้อยสรุปเอง พูดเองเออเองคนเดียวเรียบร้อยแล้ว
“-___-“”แล้วตูจะได้พักไหมครับพวกเอ็ง ตอบข้าที
“เราก็กลับบ้านกันเถอะพี่ฮยอนซึง ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ><”
ผมก็ได้แต่ทำหน้าระเหี่ยใจกับการที่อยากจะพักแต่ก็โดนมารตามล่าอยู่เนี่ยแหละ ท่าทางคืนนี้ก็คงไม่ได้นอนล่ะนะ แต่เอาเถอะพรุ่งนี้วันเกิดทั้งทีนี่นะแถมเป็นวันหยุดอีกต่างหาก คงได้นอนยาวๆ ในขณะที่ยืนคิดตารางการใช้ชีวิตพรุ่งนี้อยู่...
“พี่ดูจุน? แล้วคนอื่นไปไหนกันหมดแล้วล่ะครับ ทำไมอยู่คนเดียว?”
ผมหันไปมองด้านหลังที่ประตูทางเข้า เจ้าเด็กตาโตยืนอยู่ตรงประตูก่อนจะมองไปในห้อง ก็แน่ล่ะมันรีบไปแต่งตัวเผื่อมาบ้านผมตอนสองทุ่มกันหมดแล้วยังไงล่ะ
“พี่จุนฮยองมาหรือยังครับ?”
“มันกลับไปแล้ว -O-“
“เอ้า!! พี่จุนฮยองกลับไปแล้ว”โยซอบแผดเสียงใส่ผม เอ่อ.. จะตะโกนทำไม ฉันตกใจนะ -_-!!
“อ่า ใช่ แล้วทำไมหรอ?”
“แล้วบอกจะกลับพร้อมกันไอ้พี่คนนี้! สุดท้ายก็ทิ้งผมไว้คนเดียวอีกล่ะ= =!”
ร่างเล็กไม่พูดเปล่า ล้วงโทรศัพท์มากดๆ แล้วยกแนบหู ท่าทางจะโทรไปเช่งเพื่อนรักของผมนั่นเองสินะ ผมเองก็ยืนมองอยู่ห่างๆ เวลาเจ้านี่หงุดหงิดแล้วน่ารักดี
“พี่จุนฮยองงงงง!! หายหัวไปไหนไม่ทราบครับ”เป็นคำพูดที่ไพเราะมากสำหรับพี่น้อง - -‘
[เฮ้ยย ขอโทษโยซอบพี่ลืมม กลับเองนะพี่ออกมาไกลแล้วอ่ะ]
ผมได้ยินเสียงคุ้นเคยดังรอดออกมาเบาๆ แต่พอจับใจความได้ โยซอบดึงหน้าเล็กน้อยกับคำตอบแบบนั้น แต่ต่อมาก็กลับถอนหายใจเฮือกใหญ่ใส่โทรศัพท์เชิงให้คนฝั่งนั้นรู้ว่า ระเหี่ยใจขนาดไหน
“เข้าใจแล้ว งั้นวางนะครับ”นิ้วเรียวกดวางสาวแบบเซ็งๆก่อนจะเงยหน้ามาสบตากับผม
“งั้นผมกลับบ้านก่อนนะครับพี่ดูจุน พี่จะกลับพร้อมผมไหม? ^ ^”
“ให้ฉัน.. ไปส่งไหม?”ทำไมมันพูดยากแบบนี้ฟะ
“เอ่อ ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป ก็ดีนะครับ ^O^”
ผมขับรถมาส่งโยซอบถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดโดยพ่อบ้านที่คุ้นหน้าคุ้นตา แกยิ้มให้ผม ผมเลยต้องก้มหัวให้เล็กน้อย อยากจะโค้งเคารพผู้เฒ่าผู้แก่อยู่หรอกแต่อยู่บนรถมันทำไม่ได้
“ขอบคุณมากนะครับ เชิญเข้าบ้านก่อนสิJ”
“อ่า.. ก็ดี”
ผมถอดหมวกสีดำที่เป็นเครื่องป้องกันการตายเร็วของผม ก่อนจะลงมาจากรถจักรยานยนต์ บ้านหลังขนาดที่เรียกว่าก็ใหญ่ได้เลยแหละ แต่มันก็ไม่ได้ต่างอะไรไปกับบ้านของผมเท่าไหร่ เพียงแค่การตกแต่งเท่านั้นที่พูดได้เลยว่าไม่เหมือนสักอย่างเดียว
"พี่จุนฮยองกลับมาหรือยังครับ?”โยซอบหันไปถามแม่บ้านที่เดินมาต้อนรับ
“ยังเลยค่ะ สวัสดีคะคุณดูจุนมาหาคุณหนูจุนฮยองหรอค่ะ??”
“เปล่าครับ ผมมาส่งโยซอบ^ ^”
“พี่จุนฮยองทิ้งผมไว้ - -“
ไอ้ตัวเล็กเบ๊ปากทำทีว่างอนและจะแสดงออกด้วยความน้อยใจ ก่อนจะโอบหยอกๆแม่บ้านจอง เธอโอบตอบก่อนจะยิ้มอบอุ่นให้ ซึ่งผมก็คงเห็นรอยยิ้มนั้นเป็นเรื่องปกติ ก็ไอ้จุนฮยองมันก็ชอบอ้อนแบบนี้เหมือนกัน
“แล้วบ้านพี่อยู่ไกลหรือเปล่าครับ?”
“ไม่เท่าไหร่หรอก สองสามซอยเอง”ผมตอบก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่ห้องรับแขก
“-O- แบบนั้นนะเค้าเรียกว่าใกล้ๆกันเลยนะครับ”
“แบบนั้นหรอกหรอ?”
“= =””
“แล้วคืนนี้ไปกับพวกมันไหม?”
“ไปไหนกันหรอ?”โยซอบมองหน้าผมงงๆ
“ก็ไป...อ่อ! นายโดนทิ้งสินะ ฉันลืมไป”
“อย่าตอกย้ำผมนักเลย-_-v”
“พวกนั้นมันตั้งใจจะมาถล่มบ้านฉันคืนนี้เป็นการเลี้ยงฉลองวันเกิด”
“ถล่มเลยหรอ?”
“นายสนใจจะไปหรือเปล่า?”
“แบบนี้เรียกว่าชวนผมหรือเปล่าล่ะ?”
“แน่นอนว่าชวนสิ”ก็ตามมารยาทนะ
“ถ้าชวนผมก็ไป ^^”
“ได้ข่าวว่านัดกันสองทุ่มนะ แต่ยังไงพวกมันก็คงไปเลทๆ นายก็ไปพร้อมไอ้จุนฮยองซะจะได้ไม่คลาดเคลื่อนกัน”
“ครับ พูดเหมือนไม่ได้นัดไปที่บ้านพี่เลยนะ”
“บ้านฉันกับบ้านพวกมันก็คงเป็นหลังเดียวกัน =__=”
“อบอุ่นสินะครับ บ้านพี่ดูจุนนะ”
“ก็ไม่เท่าไหร่ ไม่ค่อยมีคนอยู่หรอก มีแต่พ่อบ้านแม่บ้านเดินไปเดินมา ไม่ค่อยต่างอะไรกับบ้านนายหรอก -O-“
“แต่ผมว่ามีสิที่ไม่เหมือนกันนะ ผมอยากไปบ้านพี่ดูจุน ^O^”
“งั้นฉันกลับบ้านก่อนล่ะกัน เผื่อว่าพวกมันจะไปถล่มล่วงหน้าแล้วก็ได้”
“ขับรถระวังๆนะครับ ^^”
โยซอบเดินตามมาส่งผมที่รถก่อนจะยกมือบ้ายบ่ายผม ไอ้เด็กนี่เหมือนผู้หญิงดีแหะ ผมปิดที่กันลมลงมาทำให้โยซอบคงมองไม่เห็นใบหน้าของผมแล้ว แต่เจ้านี่ก็ยังยิ้มให้ผมอยู่ อย่ายิ้มหวานหว่านเสน่ห์แบบนี้นักสิ..ใครมาเห็นเข้าหลงกันตาย
#ฮาโหลๆๆ คิคิ
ไรเตอร์มาอัพให้แล้วนะ
ช่วงนี้ดูซอบออกสื่อบ่อยเนอะ
ฮ่าๆ แบบว่าไรเตอร์ฟินอะ >///////<! 
ความคิดเห็น