คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Wolf 1
“โยซอบ!!! ตื่นสิ ทำไมต้องมานอนในคาบของฉันทุกทีเลยฮ่ะ!!!!!!!”
“หืมมมม?!!!”
ร่างบางขยี้ตาก่อนจะมองคนตรงหน้าประมาณสามวิหญิงสาวใกล้เข้าวัยกลางคนยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าโต๊ะเรียน สายตาบ่งบอกได้ว่าต่อไปเค้าจะโดนอะไร
“อ.. อาจารย์เดี๋ยวนะคับบบ!!”มือเรียวรับข้อมือของอาจารย์เอาไว้ได้ทันก่อนที่กำปั้นจะเคกมาที่หัวกลม
“อะไรของนาย นี่มันกี่ครั้งแล้วฮ่ะ!”
“หมดเวลาแล้วครับ ^^”
ติ้ง ต่องงง~
เสียงออดหมดเวลาทำให้อาจารย์ถอนหายใจเฮือกอย่างเบื่อหน่ายกับเด็กคนนี้เหลือเกิน.. ก่อนที่อาจารย์จะยอมเดินกลับไปที่หน้าห้องเรียน
“เอาล่ะ ที่เรียนไปวันนี้กลับไปอ่านกันด้วยล่ะ ออกสอบ”
“ครับ/ค่ะ”
นักเรียนต่างทยอยกันเดินออกจากห้องเรียน ร่างเล็กเองก็เก็บกระเป๋าเตรียมจะกลับบ้านแล้วเหมือนกัน แต่ก็หันไปเจอกับเพื่อนรักอีกสองคนยืนโบกมือให้อยู่นอกห้องเรียน
“^_^ เฮ้!”ขาเล็กกำลังจะวิ่งไปหาเพื่อนๆ แต่ก็ต้องชะงักกับแรงดึงปกเสื้อจากข้างหลัง
“ยัง โยซอบ! นายอยู่มหาวิทยาลัยแล้วนะจะมาทำตัวเรื่อยเปื่อยแบบนี้ไม่ได้ เดี๋ยวจะเรียนไม่จบเอา ไม่อย่างนั้นฉันจะต้องแจ้งเรื่องพฤติกรรมของเธอให้ผู้ปกครองรู้ เข้าใจไหม??!!!”
“อ่า ครับผม >O<!”อาจารย์ปล่อยคอผมแล้วเดินออกไป ผ่านเพื่อนอีกสองคนของผม ก่อนที่พวกมันจะโค้งเคารพให้ แล้วเดินยิ้มเข้ามาหาผม แล้วเอ่ยถาม
“อาจารย์แกโหดหรอ?”ผมเงยหน้ามองคนข้างๆที่เอ่ยถาม ดงอุนนายสูงขึ้นหรืออะไร ก่อนที่ตัวผมเองจะส่ายหัว
“ไม่เท่าไหร่ แต่ฉันง่วงก็เลยนอนเฉยๆเองนี่ และฉันก็ไม่เคยทำคะแนนวิชานี้ไม่ดีเลยนี่ ><!”ผมบ่นยาวๆ
“นะ! ก็นายดันนอนไม่รู้เวลานี่นะ แต่ช่างเถอะกลับบ้านกันนะ ^ ^”รอยยิ้มจากเพื่อนคนนี้มันสดใสอะไรแบบนี้เนี่ย มองตาแทบไม่เห็นเลยอะ กีกวัง
“กลับมาแล้วครับ”
“กลับมาแล้วหรอ?”
“ยังมั้งครับ...ก็บอกอยู่เนี่ยว่ากลับมาแล้วครับ-O-“
ผมหันไปหาพี่ชายที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นกับหนังสือเป็นกอง? หนังสือหรอออออ!!!!!
“คุณเป็นใครกันครับ??!!!!”
“อย่ามาล้อเล่นนะโยซอบเดี๋ยวพี่ต่อยให้หรอก”
“แล้วพี่จุนฮยองเอาหนังสือมาทำอะไรเยอะแยะเนี่ย น่ากลัวอะ -_-!!!”
“อ่านสิ คงไม่ได้เอามาต้มกินหรอกนะ”
“เอ้า! นึกว่าเอามาพับถุงกลัวยแขก”
“ว่าจะเอาไปขายอยู่เหมือนกัน ถุย! -O-v”
“=_=!! แล้วอ่านไปทำไม ปกติเห็นเปิดปุบหลับปั๊บเลย”
“ก็...”
“ก็?”ผมรอคำตอบจากคนที่อ้าปากก็แล้วทำท่าทางนึกอยู่ตั้งนานสองนาน ลืม หรือ หาข้ออ้างอยู่??
“ไม่มีอะไรหรอก >O<!”นั่นไง! เดาไว้ไม่มีผิดเลย
“จะอ่านไปจีบสาวสินะ ได้ข่าวว่าไล่จีบดาวมหาลัยอยู่ไม่ใช่หรอ คนที่เด็กเรียนๆ หน้าตาน่ารัก”
“เฮ้ย! รู้ได้ยังไงงงง!”พี่ชายตัวดีร้องโวยวายทันที
“ผมใครครับพี่จุนฮยอง ผมเป็นถึงน้องชายพี่เลยนะ :P”
“รู้ดีอีกล่ะแกหน่ะ ไปหาอะไรกินกันเถอะหิวข้าวแล้ว T^T”
“-O- อ้าว ไม่กินในบ้านหรอกหรอ?”
“วันนี้ฉันนัดเพื่อนๆไว้ไงล่ะ ^ ^”
“-O-?”
ร้านอาหารที่ถูกตกแต่งอย่างดี ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่า ตกแต่งแนวไหน แต่ที่แน่ๆ มันก็อบอุ่น สวย น่ารัก และมีมุมที่ดูเรียบๆดีเหมือนกัน คนแต่งร้านนี้ก็เพื่อนของผมเองแหละ ถามมันเท่าไหร่ มันก็ไม่บอกว่าเป็นแนวอะไร บอกแค่ว่ามันก็แต่งไปเรื่อย - -‘’
“ดูจุนมานานแล้วหรอ?”เสียงหวานเอ่ยถามก่อนที่จะเดินมานั่งร่วมโต๊ะกับผม คนนี้ล่ะเจ้าของร้าน จาง ฮยอนซึง
“ไง! ขายดีไหมล่ะ?”
“ก็โอเคนะ แต่ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่”ฮยอนซึงยิ้มหวาน ก่อนจะมองออกไปอีกมุมของร้าน ที่ผมเลือกมานั่งนี่ เรียกได้ว่ามุมหลืบของร้าน หรือมุมอับ เป็นมุมที่รู้สึกส่วนตัวที่สุดแล้ว นอกนั้น...
“น้องๆ สั่งอาหาร !!”
“พี่ค่ะ ขอสั่งชุดนี้นะค่ะ แล้วก็นี่ด้วยนะ ^ ^”
“พี่ครับ ขอไอ้นี่เพิ่ม”
“พี่ค้า ..!!!!~”
นี่หรอคนไม่เยอะของแกนะฮยอนซึง คนจะล้นร้าน ไม่มีที่นั่งรอคิวอีกตั้งหลายคิวด้วยซ้ำทำไมยังบอกไม่ค่อยเยอะ แกต้องการให้เยอะขนาดไหนเนี่ยบอกฉันสิ! =___=”
“แล้วไอ้จุนฮยองจะมาหรือยัง???”
“กำลังมาล่ะมั้งเห็นบอกว่ารอโยซอบกลับบ้านก่อน จะพามาด้วย”
“โยซอบ? น้องมันนะหรอ?”
“อาห้ะ ใช่แล้ว น้องจุนฮยองที่น่ารักๆอะ”
“พี่ครับบบ สวัสดีครับ ^_^”ดงอุนกับกีกวังมาพอดีเลย ดงอุนนะน้องชายผมเอง ส่วนกีกวังน้องชายของฮยอนซึง
“พี่ดูจุนสวัสดีครับ ^^”กีกวังยิ้มให้ผมก่อนโค้งเคารพ มารยาทงามเหมือนเคยเลยนะ
“อ่าๆ”ผมพยักหน้าเป็นการรับความเคารพ ดูแก่ๆดีจังเลยเนอะ
“โยซอบยังไม่มาอีกหรอเนี่ย?!”ดงอุนบ่น
น้องชายจุนฮยองงั้นหรอ รู้สึกเหมือนไม่เคยเจอเลยแหละ แปลกจัง ทั้งๆที่ผมกับไอ้จุนฮยองสนิทกันอย่างกับเป็นสามี ภรรยากันแท้ๆเลย
“พี่ดูจุนคงยังไม่เคยเจอโยซอบสินะ”ดงอุนหันมาถามผม
“อ่า ไม่อะ ไม่น่าจะเคยเจอเลย”
“ก็แน่ล่ะ เค้าเพิ่งจะกลับมาจากต่างประเทศนี่นะ”กีกวังหันมาร่วมวงสนทนาด้วยอีกคน
“ประเทศอะไรหรอ?”ผมถาม
“ประเทศณี่ปุ่น”
คำตอบถูกเฉลย แต่ไม่ใช่จากกีกวัง ดงอุน และฮยอนซึง แต่เป็นนคนที่พึ่งเดินเข้ามา ควงแขนมากับเพื่อนชายของผมอย่างสนิทสนม รอยยิ้มน่ารักถูกเผยออกมาหลังจากตอบคำถามนั้น แสดงให้เห็นว่าคนๆนี้มีมิตรสัมพันดีมากในระดับหนึ่ง แต่ทำไมไม่เข้าใจ ผมต้องมองคนนี้นานขนาดนี้ เหมือนว่ามีมนต์สะกดเลย...
“สวัสดีครับเพื่อนๆของพี่จุนฮยอง กำลังคุยเรื่องของผมกันอยู่หรอครับ? ^_^”
“สวัสดี เหมือนเราเคยเจอกันครั้งหนึ่งแล้วนะ นั่งสิเดี๋ยวสั่งอะไรอร่อยๆให้กินกันนะ ^ ^” ฮยอนซึงพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคุณแม่ที่เพื่อนลูกมาเล่นที่บ้าน
“ขอบคุณครับ”นี่ก็เพื่อนลูกชายสินะ
“ไอ้ดูจุน!เมื่อวานหนีกลับก่อนเลยนะ!”จุนฮยองทักผมด้วยการตบแรงๆเข้าที่หลัง
“-_- ไม่อยากขัดคอ”
“แกรู้ไหม... บลาๆ ๆ ๆ ๆ “
หนึ่งในบรรดาหนุ่มฮอตคนนี้พูดมากได้อีก จุนฮยองมันเล่าเรื่องเมื่อวานให้ผมฟังโดยไม่ถามเลยว่าฉันอยากจะฟังหรือเปล่า แต่มันก็คงเป็นเรื่องปกติแล้วล่ะ ถึงผมจะหันไปบอกให้มันหุบปาก แต่มันก็จะยังเล่าให้ฟังอยู่ดี -[]-!
“โยซอบมานั่งตรงนี้มาๆ”กีกวังตบที่นั่งเบาๆเชิงว่าให้โยซอบนั่งลง ซึ่งมันเป็นที่นั่งตรงข้ามผมเอง
“อาหารมาแล้ววววว~”ฮยอนซึงวิ่งตรงมานั่งร่วมโต๊ะก่อนที่จะมีเด็กๆยกมาเสริฟตามหลัง
“น่ากินนนนน >O<!!”โยซอบร้องก่อนจะปรบมือเบาๆ เชิงว่าดีใจมาก ทำไมท่าทางแบบนั้นมัน น่ารักนักล่ะ
“นี่ไอ้ดูจุนชอบกิน เอ้า!”จุนฮยองยกไก่ทอดราดซอสมาวางตรงหน้าผม
“ชอบกินเหมือนผมเลยนะ ^^”
โยซอบบอกก่อนจะยิ้มให้ผม ตอนนี้ทุกๆคนก็เตรียมที่จะจัดการกับอาหารตรงหน้า โดยเฉพาะไอ้จุนฮยองที่รีบคว้าช้อนกับตะเกียบมาไว้กับตัวเรียบร้อยแล้ว
“นี่ดูจุนฉันขอเตือนนะ ไก่นั่นนะ ไม่รีบกินนายจะอดกินมันทันทีเลยนะ”
“ทำไมล่ะ?”
“โยซอบนะจะเขมือบไปเลยแหละ :P”
“พี่จุนฮยองอย่ามาว่าเหมือนผมเป็นงูเหลือมสิ =_=”
“อย่าแย่งกันล่ะ มีอีกเยอะเดี๋ยวพี่เอามาให้ก็ได้นะ ^ ^”ฮยอนซึงสั่งเด็กๆในร้านให้เอามาอีก สองสามอย่าง
“พอแล้วฮยอนซึง เดี๋ยวก็กินกันไม่หมดหรอก-O-“ผมเตือนเพื่อนผู้เป็นเจ้าของร้าน
“อ่า เอางั้นก็ได้ งั้นก็ทานกันเถอะ ^ ^”
หลังจากทุกคนซัดหมดเรียบแล้วแต่ละคนก็นั่งพูดนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยฮยอนซึงกับจุนฮยองนั่งกัดกันตามเคย ผมนั่งกดโทรศัพท์คุยกับสาวๆ ก่อนจะเงยหน้ามาสบตากับคนตรงข้าม
“^_^”เด็กนั่นยิ้มให้ผม
“^^”ผมก็เลยยิ้มตอบ
“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะพี่ฮยอนซึง^^”ดงอุนพูดหลังจากที่ทุกคนตกลงว่าจะแยกย้ายกันกลับบ้าน ฮยอนซึงไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้าแล้วยิ้มก่อนจะตรงไปกอดโยซอบเหมือนตุ๊กตา
“งั้นเจอกันวันหลังนะครับพี่ฮยอนซึง พี่ดูจุน ^_^”โยซอบหันมาบ้ายบ่าย ผมก็ยกมือบ้ายบ่ายตอบ
“เจอกันพรุ่งนี้โยซอบ อย่าไปเรียนสายนะ ^^”กีกวังฉีกยิ้ม
“เจอกัน ^^”ดงอุนโบกมือ
“น่ารักใช่ไหมล่ะ น้องจุนฮยองนะ^O~”
“งั้นๆแหละ...”ผมตอบนิ่งๆกับท่าทีเหมือนรู้ทันนั่นของฮยอนซึง
“ระวังหลงซะละเด็กคนนั้นนะ ^^”
“น่ากลัวว่าจะไม่มีทางละนะ ฉันเองก็มีรางรักที่สลับไม่ทันอยู่แล้ว ยังไม่อยากเหนื่อยเพิ่ม”
“อ้อหรออ พ่อดีเจสุดฮอต :P”
“ฉันกลับบ้านล่ะ -_-“
ผมแอบตบหัวมันไปทีนึงแบบเบาๆก่อนจะเดินตรงไปที่รถจักรยานยนต์คาวาซากิสีดำแถมคันใหญ่บิ๊ก มันก็คงสวยพอที่จะทำให้สาวๆหนุ่มๆแถวนั้นหันมามองมันได้บ้างล่ะนะ
“ขับดีๆล่ะ ^^”
“เออ”
ผมสวมหมวกกันน็อคก่อนจะสตาร์ทรถ ไอ้คนหน้าสวยก็เคาะหมวกผมสองสามที เลยต้องเปิดที่กันลมแล้วหันไปมองหน้ามัน งงๆ ว่ามีอะไร
“อะไรของแก?”
“พรุ่งนี้เจอกันนะ ดูจุนอ่า >O<!”
“จะกวนตีนสินะ - -v”
ผมปิดมันลงที่เดิมก่อนจะบิดคันเร่งที่มือขวา ความเร็วของรถทำให้ลมที่กระทบกับร่างกาย ช่วยให้ผมรู้สึกดี เหมือนกับว่ากำลังได้บินอยู่เลย
::โผล่มาเกริ่นเอาไว้ ไว้มีคนอยากอ่านแล้วจะเข้ามาต่อนะแจ๊ะ::
::ช่วงนี้ไรเตอร์เครียด T^T ไรเตอร์สอบกฎหมายตกหนึ่งตัว ::
::เลยต้องอ่านหนังสือหนักกก ... ใครอยากอ่านต่อเมันไว้นะ ::
แล้วเค้่าจะเข้ามาเซอร์วิชความสุขให้
ความคิดเห็น