คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เกาะเริ่มต้น 1 : ชาจีนกับประสบการณ์การออนไลน์ครั้งแรก 1 (แก้ไขบท)
เกาะเริ่มต้น 1 : ชาจีนกับประสบการณ์การออนไลน์ครั้งแรก 1
เริ่มต้นการออนไลน์
แสงสว่างที่แยงตาทำให้ชาจีนรู้สึกแสบตา หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือต้นไม้สูงใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขายาวปกคลุมแบบบางๆพอให้แสงนั้นลอดผ่านเข้ามาได้ สภาพแวดล้อมที่แปลกตานี้เรียกสติของชาจีนให้ฟื้นคืนกลับมาได้ทันที หญิงสาวรีบลุกขึ้นยืน ก่อนจะพบว่าตัวเองนั้นยืนอยู่ในสถานที่แปลกประหลาดที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน มันคือป่าใหญ่ที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นปกคลุมไปทั่ว ลมเย็นๆที่พัดมากับสายลมสร้างความสดชื่นที่นานๆทีจะมีได้ในโลกแห่งความเป็นจริง
“จริงสินะ” ชาจีนพึมพำเบาๆ “ตอนนี้เราอยู่ในเกมนี่น่า”
แม้จะรู้ว่าตัวเองอยู่ในเกมและยังไม่ตาย แต่นอกจากนี้ชาจีนเองก็มืดแปดด้าน หญิงสาวเลยสำรวจบริเวณที่เธออยู่ คาดว่าระบบคงจะส่งเธอลงมาจากต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งแล้วตกลงมากระแทกพื้นดินทำให้สลบไป
ชาจีนมองสภาพป่าใหญ่ที่มีแต่ต้นไม้ ต้นไม้ แล้วก็ต้นไม้ แล้วก็มืดแปดด้านอีกรอบ ไม่รู้จะไปทางไหนดี แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า
“จริงสิ แผนที่ ในตัวเราน่าจะมีจุดที่แจ้งแผนที่อยู่ด้วยนะ” หญิงสาวลองหยิบนาฬิกาขึ้นมาตรวจสอบดู นาฬิกาที่ชาจีนใส่อยู่ก็ดูเหมือนกับนาฬิกาที่มีขายตามท้องตลาดทั่วไปเมื่อประมาณสองร้อยปีก่อน มันบอกเวลาว่าขณะนี้เวลาเที่ยงสิบห้า เป็นการออนไลน์วันที่สองของเธอในเกม ทำให้ชาจีนรู้ว่าเธอสลบไปวันหนึ่งเลยทีเดียว ส่วนเวลานอกเกมคือเวลาสามทุ่มครึ่ง นอกจากนี้มีปุ่มเรียงเป็นแนวนอนอีกสี่ปุ่ม ปุ่มที่ดูเหมือนจะเป็นปุ่มเลื่อนลงข้างขวาอีกสองปุ่ม และปุ่มที่สีแดงและสีเขียวข้างซ้าย ปุ่มสีแดงเขียนว่าออฟไลน์ ส่วนปุ่มสีเขียวเขียนว่าตกลง
ชาจีนลองกดปุ่มแรกที่เรียงเป็นแนวนอนดู มันเป็นช่องการสื่อสารในเกม พอกดปุ่มที่สองมันกลายเป็นปุ่มสถานะของตัวเอง ปุ่มที่สามเป็นปุ่มภารกิจ ส่วนปุ่มที่สี่เป็นสิ่งที่เธอตามหา มันคือปุ่มบอกสถานที่ที่เธออยู่นั่นเอง
ภาพจุดสีแดงที่กระพริบอยู่บนจอนาฬิกาไม่ได้ช่วยอะไรมาก เพราะมันไม่ได้บอกว่าเธอยู่ส่วนไหนและทำวิธีไหนถึงจะได้ออกจากป่า แต่เมื่อเธอลองกดปุ่มเลื่อนลงดูเพื่อว่ามันจะเลื่อนแผนที่ได้ ก็มีข้อความขึ้นมาว่า
‘ต้องการดูแผนที่เกาะเริ่มต้น
ต้องการดูแผนที่โลกครีเชอร์’
ชาจีนเลือกที่เกาะเริ่มต้นแล้วกดตกลง เกาะเริ่มต้นนั้นมีลักษณะเหมือนรูปสีเหลี่ยมผืนผ้าแต่มีความโค้งเว้ามากกว่าหน่อย บนแผนที่นั้นบอกชื่อสถานที่ต่างๆ รวมทั้งตำแหน่งที่เธออยู่ด้วย
ชาจีนพบว่าตัวเองอยู่ในป่าเริ่มต้นที่มีอสูรระดับเลเวล 1-20 เลเวล โชคดีที่ระยะทางของเธอกับเมืองที่ใกล้ที่สุดคือเมืองเริ่มต้น อยู่ไม่ห่างกันมาก ชาจีนสังเกตจากจุดที่ตัวเองอยู่แล้วค่อยๆลองเดินเส้นทางที่ถูกต้องเพื่อที่จะไปที่เมืองเริ่มต้น
ชาจีนได้แต่ภาวนาว่าระหว่างทางเธอคงจะไม่เจอบรรดาสัตว์อสูรทั้งหลายหรอกนะ ไม่งั้นคงจอดไม่ต้องแจวแน่
ด้วยความที่โชคยังเข้าข้าง ระหว่างทางสองชั่วโมงในเกมชาจีนไม่เจอสัตว์อสูรใดๆ แต่ตอนนี้สิ่งที่ชาจีนประสบอยู่คือสภาวะความหิวกระหาย สิ่งของที่สะพายอยู่ข้างหลังไม่มีน้ำไม่มีอาหารให้เธอเลย
“ถ้าต้องเดินแบบนี้อีกสักครึ่งชั่วฉันต้องตายเพราะสถานะหิวตายแน่” ชาจีนบ่นพึมพำ
เมื่อสักครู่ชาจีนเพิ่งเปิดสถานะของตัวเองดูพบว่าตอนนี้ในช่องสุขภาพ ชาจีนติดสถานะต้องได้รับอาหารและน้ำ (พูดง่ายๆคือหิวนั่นเอง) ซึ่งตอนนี้สถานะตัวนี้ขึ้นไปเป็นสีส้มสดสว่าง ทั้งทีเมื่อชั่วโมงที่แล้วยังเป็นสีเหลืองอยู่เลย ไม่ต้องให้ใครมาบอกชาจีนก็รู้ว่าถ้ามันกลายเป็นสีแดงก็หมายถึงจุดจบอันสง่างามของเธอในเกมนี้นี่เอง
ขณะที่กำลังคิดถึงสภาพของตัวเองที่ตายเพราะอดข้าวตายกับตายเพราะสัตว์อสูรโจมตีอันไหนมันจะเลวร้ายกว่ากัน สิ่งที่ปรากฎแก่สายตาของหญิงสาวก็คือ เมืองนั่นเอง!
พริบตาแรงอึดของชาจีนก็กลับมาอีกรอบหญิงสาวรีบเดินเข้าเมืองทันที โชคดีที่เมืองเริ่มต้นเข้าทางไหนก็ได้ไม่งั้น หากจะให้เธอไปหาประตูเองคงต้องตายก่อนถึงประตูแน่
เมื่อเดินเข้าในเมืองสิ่งแรกที่เธอต้องทำคือหาร้านอาหารเติมกระเพาะอันแสนหิวโหยของตัวเอง ก่อนที่จะทำอะไรอย่างอื่นต่อไป หลังจากเดินในป่าสองชั่วโมง ชาจีนก็รับรู้ว่าไอ้นาฬิกาของเธอมันสั่งการด้วยเสียงได้และตัวมันเองก็มีความสามารถที่น่าแปลกใจซ่อนอยู่อีกมาก ชาจีนกดปุ่มแผนที่แล้วสั่งว่า
“เมืองเริ่มต้น ร้านอาหารที่ใกล้ที่สุด”
สักพัก ภาพบนจอก็กลายเป็นแผนที่ในเมืองเริ่มต้น ปรากฎจุดสีแดงแทนตำแหน่งของเธอกับปรากฎจุดสีน้ำเงินแทนตำแหน่งของจุดหมายปลายทาง ชาจีนรีบเดินอย่างไม่รอช้า
ทันทีที่เหยียบเข้าร้านอาหาร ชาจีนรีบรับเมนูจากบริกรแล้วสั่งก๋วยเตี๋ยวชามใหญ่ราคา 60 เหรียญทองแดงมาทันที
ทันทีทีที่ก๋วยเตี๋ยวร้อนๆมาถึง หญิงสาวก็รีบกินทันที พบว่าก๋วยเตี๋ยวในเกมก็รสชาติดีไม่แพ้ก๋วยเตี๋ยวในโลกจริงเลยแม้แต่น้อย ชาจีนรู้สึกว่าไอ้ระบบเกมครีเชอร์ ช่างทำได้สมบูรณ์แบบจริงๆไม่ว่าจะเป็นความหิวความกระหาย หรือแม้แต่รสชาติของอาหาร แต่เธอสงสัยอยู่นิดหน่อยว่าถ้าเธอกินข้าวในนี้แล้วจะอิ่มไปถึงข้างนอกไหมนะ ในเมื่อเธอรู้สึกอื่มขนาดนี้เมื่อกินเสร็จ
หลังจากจ่ายค่าอาหารไปแล้ว หญิงสาวก็เดินออกจากร้าน นั่นทำให้เธอเริ่มสังเกตถึงสภาพในเมืองที่ตอนแรกเธอรีบมากจนไม่ทันได้สนใจอะไร
เมืองเริ่มต้นก็สมชื่อเริ่มต้นจริงๆ มันเป็นเมืองที่บ้านเรือนสร้างกันอย่างง่ายๆ เหมือนกับหมู่บ้านในหนังกำลังภายในของจีนเมื่อหลายร้อยปีก่อน คนที่เดินไปมาค่อนข้างที่จะเบาบางหน่อยเพราะเกมนี้เปิดบริการมาได้สองปีแล้ว ผู้เล่นที่แห่เข้ามาเล่นกันตอนแรกส่วนใหญ่ก็ออกจากเกาะเริ่มต้นกันไปหมด อาจจะมีพวกแบบเธอที่จะโผล่มาแบบสม่ำเสมอแต่ไม่มากแลไม่ครึกครื้นเท่าไร
ชาจีนป้อนคำสั่งให้นาฬิกาไปยังอาคารเริ่มต้น เพื่อที่จะสอบถามระบบต่างๆของเกม เพราะตอนที่เธอเข้ามาเล่น เธอไม่ได้หาข้อมูลอะไรมาเลย แถมตัวชาจีนเองยังเป็นพวกหัวโบราณสุดกู่ในยุคสมัยนี้ ไม่ว่าจะเป็นรสนิยมการแต่งตัว ข้าวของเครื่องใช้ หรืองานอดิเรก
เพราะเหตุนี้ต่อให้ชาจีนรู้ว่าโลกนี้มีเทคโนโลยีอะไรใหม่ แต่ถ้ามันไม่เกี่ยวกับเส้นทางชีวิตเธอเลย แค่จำชื่อได้นี่ถือว่าเป็นบุญอันสูงสุดแล้ว ยิ่งไม่ต้องถามเลยว่าเธอรู้อะไรเกี่ยวกับเกมนี้บ้าง นอกจากชื่อและคุณสมบัติเบื้องต้นของมัน
ใช้เวลาไม่นาน ชาจีนก็ได้มายืนอยู่เบื้องหน้าอาคารขนาดใหญ่ ที่มีโครงสร้างแตกต่างสภาพแวดล้อมทั่วไปที่สร้างด้วยไม้และก่อร้างแบบหยาบๆ อาคารเริ่มต้นเหมือนกับเป็นศิลปะการก่อสร้างในยุคนี้ ทำให้มันดูโดดเด่นพอสมควร
ชาจีนเดินเข้าไปอย่างเกร็งๆนิดหน่อย เธอเดินเข้าไปหาโต๊ะประชาสัมพันธ์ที่ตั้งอยู่ด้านหน้า
“มีอะไรให้รับใช้คะ?” เจ้าหน้าหญิงประจำโต๊ะถามเธอ
“เอ่อ... ดิฉันเป็นผู้เล่นใหม่ค่ะ อยากจะทราบข้อมูลเกี่ยวกับเกม”
“อ๋อ งั้นเชิญขึ้นไปที่ชั้นสามได้ ห้องที่สามนับจากทางขวานะค่ะ” พนักงานสาวที่ชาจีนคิดว่าน่าจะเป็น NPC บอกกับเธอ พร้อมกับผายมือไปยังพื้นที่สีเหลี่ยมที่มีขนาดเท่ากับคนสิบคนยืน
ชาจีนไปยืนที่จุดนั้นพร้อมกับบอกจุดหมายปลายทางของตัวเอง “ชั้นสาม”
แล้วร่างของเธอก็หายไปจากตรงนั้น
พริบตา ร่างของชาจีนก็ขึ้นมาอยู่ที่ชั้นสามของตึก เธอยืนอยู่บนพื้นสีเหลี่ยมที่เหมือนกับชั้นแรก หญิงสาวเดินออกมาจากตรงนั้นและเดินเข้าห้องที่สามจากทางขวาที่ NPC สาวบอกมา
เครื่องที่ชาจีนใช้คือ เครื่องที่สามารถย้ายที่ตัวเราจากจุดหนึ่งไปอีกจุดหนึ่งได้ เรียกว่าเครื่องวาร์ป เครื่องนี้ในโลกแห่งความเป็นจริงก็ใช้กันเป็นว่าเล่น เพราะความสะดวกรวดเร็วที่มากมาย แม้จะต้องจ่ายค่าโดยสารแพงกว่ารถเมล์ทั่วไป ชาจีนเองก็คุ้นกับระบบแบบนี้ เพราะจำเป็นที่จะต้องใช้เครื่องวาร์ปนี้ วาร์ปจากบ้านไปที่ทำงานของครอบครัวบ่อยๆ
ทันทีที่ชาจีนเดินเข้ามาในห้อง มันเหมือนห้องผู้บริหารในโลกจริง ที่จะมีโต๊ะทำงานและมีเก้าอี้ให้นั่งสำหรับคนที่เข้ามาติดต่อ ชาจีนไม่เห็นใครในห้องเลย เธอแปลกใจอยู่หน่อยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้สำหรับผู้มาติดต่อ
สักพักต่อมา ชาจีนก็เห็นชายหนุ่มอากยุดประมาณสามสิบปีโผล่ขึ้นมาที่เข้าอี้สำหรับเจ้าหน้าที่
“อ่า ขอโทษที่ต้องให้รอครับ บังเอิญช่วงนี้เป็นเวลาพักของผม” ชายหนุ่มขอโทษสำหรับการมาช้าของเขา
“คุณเป็น GM หรือคะ” ชาจีนถามอย่างสงสัย
GM คือเจ้าหน้าที่จากโลกจริงในเกม เขาคือบุคคลที่มีตัวตนจริงและคอยช่วยเหลือผู้เล่น หรือไม่ก็แฝงตัวเป็นผู้เล่นเพื่อที่จะตรวจสอบบว่ามีสิ่งผิดปกติอะไรในเกมหรือไม่
“ใช่ครับ ผมเป็น GM ชื่อของผมคือ ครอฟ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
“เช่นกันค่ะ ฉันชาลิ...เอ่อ ชาจีนค่ะ” ชาจีนเกือบจะบอกชื่อจริงออกไป แต่นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ในเกม เธอควรจะใช้ชื่อที่ใช้ในเกมมากกว่า
“เราแนะนำตัวกันไปแล้ว ผมขอเข้าเรื่องเลยดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมจะอธิบายระบบพื้นฐานในเกมให้ฟังนะครับ”
“ค่ะ”
ครอฟยิ้มให้ก่อนจะเริ่มอธิบาย “อย่างที่คุณทราบมาแล้ว ระบบเกมในครีเชอร์ แอดเวนเจอร์นี้ จะมีความเหมือนจริงเหมือนกับอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง ไม่ว่าจะเป็นความหิว การขับถ่าย หรือแม้แต่ไม่สบาย แต่ระบบนี้จะส่งผลภายในเกมเท่านั้น ไม่มีการส่งผลกับร่างกายภายนอกแต่เพียงอย่างใด อย่างเช่นถ้าเรากินข้าวในเกมแล้วรู้สึกอิ่ม ไม่จำเป็นที่จะกินข้าวข้างนอกได้ไหม ผมขอตอบว่าไม่ได้ อย่างที่บอกไปสิ่งที่เกิดในนี้เป็นความรู้สึกของพวกคุณที่รู้สึกหิวรู้สึกอิ่ม แต่มันไม่มีผลต่อร่างกายภายนอกเลย ต่อให้คุณออฟไลน์ออกไปแล้วคุณยังรู้สึกอิ่มแต่คุณก็ยังจำเป็นที่จะต้องกินข้าวอยู่ดี ไม่อย่างนั้นร่างกายของคุณจะไม่แข็งแรงพอที่จะเข้าเกมได้”
“หมายความว่าที่ฉันรู้สึกหิวหรือรู้สึกอิ่มเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นภายในจิตใจของเราเองหรือคะ” ชาจีนสรุปเท่าที่ตัวเองเข้าใจออกมา
“ใช่ครับ นี่คือสิ่งที่ทำให้ครีเชอร์เป็นเกมที่น่าหลงใหลยังไงล่ะครับ เราจะสร้างสภาพแวดล้อมให้ส่งผลต่อความรู้สึกของผู้เล่นโดยตรง ทำให้มีความสมจริงอย่างมากนั่นเอง คุณลองคิดดูสิครับปกติคนเราต้องกินข้าวสามมื้อต่อวัน แต่เมื่ออยู่ในเกม เป็นเวลาหนึ่งวันของโลกจริง แต่คุณต้องกินข้าวทั้งหมดสี่สิบแปดมื้อต่อหนึ่งวันในโลกแห่งความเป็นจริง ที่เป็นแบบนี้เพราะจิตใต้สำนึกของคนเรามันบอกไว้ว่านี่มันผ่านช่วงเช้าไปแล้ว ต้องกินข้าวนะ นี่เย็นแล้วต้องกินข้าวนะ ทำให้เรามีความรู้สึกหิว ทั้งๆที่ โลกแห่งความเป็นจริงมันอาจจะผ่านไปยังไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ”
ชาจีนอึ้งกับระบบของเกม เกมที่เล่นกับความรู้สึกของคนเล่นได้ถือว่าไม่ธรรมดาจริงๆ มิน่าล่ะคนถึงได้เล่นกันทั้งบ้านทั้งเมือง
“แล้วระบบสมองเทียม มันเป็นยังไงล่ะคะ” ชาจีนถามสิ่งที่ค้างคาใจมากนาน “คุณจะบอกว่าไม่ว่าจะเป็นมอนเตอร์หรือ NPC จะเป็นระบบสมองเทียมหมดเลยหรือคะ”
“ไม่ใช่ครับ ระบบสมองเทียมเป็นระบบที่ใช้กับสัตว์เลี้ยงคู่หูของผู้เล่นเท่านั้นครับ แค่นี้ก็เปลี้ยงงบไปหลายแล้ว ขืนให้เป็นอย่างที่คุณว่ามาบริษัทก็เจ๋งกันพอดี แต่มันก็ไม่แน่นะครับถ้าเทคโนโลยีมันสูงขึ้น ทั้งมอนเตอร์และNPC น่าจะได้เป็นระบบสมองเทียมกันหมด แต่ต่อให้ทั้งสองอย่างนี้ไม่ใช่ระบบสมองเทียมก็มีความสมจริงใกล้เคียงกันเลยนะครับ”
“แล้วทำไมต้องใช้ระบบสมองเทียมกับสัตว์คู่หูด้วยล่ะคะ”
“เพราะเราต้องการให้ผู้เล่นได้สัมผัสประการณ์จากการเลี้ยงสัตว์อสูรที่มีความสมจริง คุณก็น่าจะรู้นี่ครับ ว่าเดี๋ยวนี้คนปัจจุบันเลี้ยงสัตว์กันน้อยมาก เพราะไม่มีพื้นที่ รวมทั้งไม่มีเวลาให้มันด้วย เหตุผลอีกอย่างก็คือเราต้องการให้ผู้เล่นมีคู่หูที่รักและสนิทกันราวกับเป็นเพื่อนกันมานาน ด้วยเพราะเหตุผลแบบนี้เราจึงต้องให้สัตว์เลี้ยงคู่หูของผู้เล่น มีความสมจริงให้มากที่สุด เท่าที่จะมากได้”
ชาจีนยิ่งฟังก็ยิ่งทึ่ง เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าจะมีเกมที่มีระบบที่ซับซ้อนและนึกถึงผู้เล่นเป็นเอกสำคัญแบบนี้ด้วย
“แล้วสัตว์เลี้ยงคู่หูนี่ระบบจะเป็นผู้เลือกให้หรือคะ”
“ใช่ครับ ผมแนะนำให้ว่า ถ้าคุณออกจากอาคารเริ่มต้นนี้แล้ว ให้ไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยงในเมืองเพื่อรับสัตว์อสูรนะครับ”
“แล้วถ้าเราไม่อยากจะได้สัตว์เลี้ยงคู่หูล่ะ”
“มันเป็นกฎครับ และการได้สัตว์เลี้ยงคู่หูยังเป็นภารกิจอีกด้วยนะครับ ไม่เชื่อคุณลองกดที่ปุ่มที่สามของนาฬิกาดูสิ เพราะทันทีที่มาถึงเมืองเริ่มต้นหรือเมืองมือใหม่ที่อยู่อีกฝากของเกาะ จะปรากฎขึ้นมาเอง”
ชาจีนลองกดปุ่มดู มันขึ้นเป็นข้อความว่า
-ภารกิจที่ 1 สำหรับผู้เล่นมือใหม่-
รับไข่สัตว์อสูรที่โรงฝักไข่สัตว์เลี้ยง
-สถานที่ส่งภารกิจ โรงฝักไข่สัตว์เลี้ยง
-ผลสำเร็จของภารกิจ
ได้รับไข่สัตว์อสูร (ไม่ทราบเผ่าพันธุ์) 1 ใบ
ได้รับเบาะฝักไข่ 1 ใบ
ได้รับค่าประสบการณ์ 2000 แต้ม
ได้รับเหรียญทองแดง 10000 เหรียญ
ชาจีนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะถามถึงระบบอื่นๆที่ใช้ในเกมต่อ
“แล้วระบบสุขลักษณะเบื้องต้น เช่นการขับถ่าย หรือการอาบน้ำล่ะ”
“ถ้าอยู่ในเมืองจะมีห้องน้ำกับโรงอาบน้ำที่ใช้ร่วมกับคนอื่นให้นะครับ สองอย่างนี้บริการฟรีไม่คิดเงินครับ ส่วนถ้าอยากได้ความเป็นส่วนตัว ก็ต้องเช่าห้องพักในโรงแรม อ๋อ พูดถึงโรงแรม คุณสามารถออฟไลน์ได้ที่โรงแรมได้นะครับ หรือจะเอาไว้พักผ่อนเพื่อเก็บค่าประสบการณ์ให้สูงขึ้นก็ได้”
“แล้วถ้าสมมุติว่าเราต้องอยู่กลางป่ากลางดงดิบ...”
“ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็ต้องดำเนินชีวิตเหมือนเมื่อหลายพันปีก่อนไงครับ”
ชาจีนทำหน้างง ไอ้การใช้ชีวิตแบบเมื่อหลายพันปีก่อนคงไม่ใช่... “อาบน้ำกลางลำธาร ขับถ่ายบนพื้นดินหรอกนะ”
“ใช่เลยครับ” ครอฟพูดอย่างยิ้มนิดๆเมื่อเห็นสีหน้าที่บรรยายความรู้สึกไม่ได้ของชาจีน ก่อนจะพูดต่อเพื่อให้คนฟังเข้าใจมากขึ้นว่า “ไม่ต้องกังวลหรอกครับ ทางระบบจะมีกระโจมขาย ระดับ 1-5 กระโจมนี้ถ้าเลือกซื้อระดับ 3 ขึ้นไปจะมีห้องน้ำในตัวให้ด้วยนะครับ”
ชาจีนหุบปากเงียบ เธอรู้ดีเลยแหละว่าของดีแบบนี้ราคามันจะถูกพอให้ผู้เล่นมือใหม่ซื้อซะทีไหนกันเล่า
“แต่ส่วนใหญ่ถ้าผู้เล่นเลือกที่จะปฎิบัติภารกิจลูกโซ่ เพื่ออัพเกรดค่าประสบการณ์ ส่วนใหญ่ก็จะอยู่ในเมืองหรือป่าใกล้ๆ สบายใจได้ครับ”
“ภารกิจลูกโซ่ คืออะไรหรือคะ?”
“เป็นภารกิจหลักที่ผู้เล่นในครีเชอร์แอดเวนเจอร์สามารถทำได้ครับ”
ชาจีนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะถามต่อว่า “คือฉันต้องการที่จะเปลี่ยนรหัสผ่านในการล็อกอิน ไม่ทราบว่าเปลี่ยนที่นี่ได้หรือเปล่าคะ”
“ได้ครับ” ครอฟพูด ก่อนจะกดปุ่มที่โต๊ะ ทันใดนั้นคอมพิวเตอร์สำนักงานก็โพล่ขึ้นมา มันเป็นจอสีเหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่มาก ครอฟเลื่อนปุ่มต่างๆบนหน้าจอ ก่อนจะปรับระบบให้ชาจีนสามารถใส่ข้อมูลและเห็นการทำงานได้
“กรุณาใส่รหัสที่จะเปลี่ยนใหม่ด้วยครับ”
ทันใดนั้นปุ่มคีย์บอร์ดก็ปรากฎตรงหน้าของชาจีน ชาจีนป้อนรหัสผ่านใหม่ลงไป หลังจากนั้นครอฟก็จัดการเปลี่ยนให้โดยใช้เวลาไม่นานนัก
“ตอนนี้คุณชาจีนสามารถใช้รหัสผ่านใหม่ได้แล้วนะครับ”
ชาจีนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะถามอีกว่า “เอ่อ... ไม่ทราบว่าคุณพอจะมีข้อมูลเบื้องต้นสำหรับเกมนี้ไหมคะ คือฉันเข้ามาเล่นโดยไม่รู้อะไรเท่าไรเลย”
ครอฟยิ้มอย่างสุภาพให้ ก่อนจะตอบว่า “ไม่มีปัญหาครับ”
เขาดีดนิ้วดังเปาะ แล้วหนังสือคู่มือก็มาปรากฎตรงหน้าของชาจีน
“ขอบคุณมากค่ะ”
“ผมเองก็เล่นเกมอยู่ในนี้เหมือนกันนะครับ ถ้าไม่รังเกียจคุณมาแลกชื่อเป็นเพื่อนกับผมดีไหมครับ เพื่อคุณต้องการรู้ข้อมูลต่างๆเพิ่มจะได้ไม่เสียเวลาเปิดคู่มืออ่าน เอาตามจริงนะครับ คู่มือพวกนี้บอกอะไรไม่ได้มากเท่าผู้เล่นจริงๆหรอกครับ”
ชาจีนมองอีกฝ่ายอย่างงง ก่อนจะถามว่า
“คุณครอฟเป็น GM ไม่ใช่หรือคะ”
“โธ่ นี่ถ้าผมทำงานอย่างเดียวมันก็น่าเบื่อแย่น่ะสิครับ เดี๋ยวนี้คนที่เข้ามาเล่นเกมนี้ส่วนใหญ่ไม่ค่อยจะเข้ามาที่อาคารเริ่มต้นกันแล้ว พนักงานอย่างพวกผมนี่ก็นั่งกันจนจะเฉาตายอยู่แล้ว ต่อให้เป็นสมัยแรกที่เกมเปิด ก็ยังน่าเบื่อเลย ทางบริษัทเลยหมุนเวียนพนักงานกัน ผมเองก็มีเวลาเลิกงานเหมือนกันนะ และก็มีเวลาพักผ่อนด้วย การเล่นเกมก็เป็นการพักผ่อนแบบหนึ่ง แล้วยังได้สอดส่องปัญหาของทางบริษัทไปด้วยไง”
ชาจีนพยักหน้าเข้าใจ “แล้วปกติคุณครอฟพูดแบบนี้กับผู้เล่นทุกคนเลยเหรอคะ”
“เฮ้ย” ครอฟสะดุ้ง “เปล่าหรอกครับ บังเอิญคุณชาจีนน่ะเป็นคนแรกในรอบหลายเดือนที่เข้ามาที่อาคารเริ่มต้นน่ะสิครับ แถมคุณดูเหมือนไม่ค่อยจะได้เล่นเกมบ่อยด้วย เอาเป็นว่า... ผมจะช่วยคุณก็แล้วกัน”
ชาจีนถึงบางอ้อ ที่แท้ครอฟเองคงจะโคตรๆเบื่อและเหงามากๆเวลาทำงาน การเจอเธอที่ดูเหมือนจะถามคำถามได้ตลอด ทำให้เขารู้สึกมีเพื่อนคุยนั่นเอง
“งั้นตกลงค่ะ เอ่อ แล้วคุณครอฟเป็น GM คุณจะมีสิทธิพิเศษอะไรในเกมไหมคะ” ชาจีนถามขณะที่เสียงของระบบดังขึ้นในหัวเธอว่า
ผู้เล่น ครอฟ ต้องการเป็นเพื่อนกับคุณ ยืนยันหรือไม่
“ยืนยัน”
ครอฟตอบคำถามของชาจีนว่า “ไม่หรอกครับ GM ก็เป็นผู้เล่นธรรมดาๆ ไม่มีสิทธิอะไรแถมบางทีเพราะพวกเรารู้มาก จะทำให้โดนลดรอนสิทธิอีก” ครอฟถอนหายใจ “จริงสิ เรียกผมว่าครอฟเฉยๆดีกว่า ไม่ต้องมีคำสุภาพอะไรหรอก”
ชาจีนลังเล “จะดีหรือคะ อืม... ดูท่าทางคุณครอฟน่าจะมีอายุมากกว่าฉันนะค่ะ”
“ผมอายุ 25 แล้วล่ะ”
“งั้นชาเรียกพี่ดีกว่านะค่ะ” ชาจีนยิ้มกว้างให้ “ส่วนพี่ครอฟก็เรียกชาเฉยๆก็ได้”
“ก็ดีเหมือนกัน จริงสิ อีกประมาณสามวันในเกมผม...เอ๊ย... พี่ก็จะเลิกงานแล้ว เดี๋ยวพอชาทำภารกิจรับไข่เสร็จ ถ้ามันฝักออกมาเป็นตัวแล้ว เดี๋ยวไปล่าสัตว์อสูรกันไหม”
ชาจีนยักไหล่ “ยังไงก็ได้ค่ะ งั้นชาขอตัวก่อน อ่ะ... จริงสิ พูดถึงของ ชาจำได้ว่าชาได้ไอเทมพิเศษที่งานหนังสือมานี่ เปิดที่นี้เลยได้ไหม” อย่างน้อยๆถ้าได้อะไรแปลกๆมา คนตรงหน้าก็น่าจะช่วยได้น่า ชาจีนคิดในใจ
“ตามใจเลย ยังไงก็ไม่มีคนมาอยู่แล้วล่ะ”
ชาจีนหยิบกล่องประหลาดออกมาจากช่องเก็บของในตัว ตอนแรกกล่องนั่นมีขนาดเล็กเท่ากับลูกอม แต่พอชาจีนหยิบออกมาวางไว้บนมือมันก็ขยายใหญ่เท่ากล่องของขวัญขนาดย่อม ชาจีนวางไว้บนโต๊ะ แล้วแกะโบว์ที่ผูกไว้ ก่อนจะยกฝาที่ปิดออก เกิดแสงสีขาวสว่างจ้าทำให้ครอฟและชาจีนยกมือขึ้นปิดหน้าอย่างตกใจ
พอแสงสีขาวหายไป สิ่งที่ปรากฎอยู่บนโต๊ะคือ ไข่ขนาดมากกว่าหัวของชาจีนประมาณเท่าหนึ่งได้ มีสีแดงเพลิงที่มีลายเส้นสีทองสลักเป็นลวดลายอย่างงดงามไร้ที่ติ รอบไข่เปล่งไอพลังสีทองปนแดงออกมา
“ขะ ไข่” ชาจีนอึ้งไปกับภาพตรงหน้าอยู่นานกว่าจะหาเสียงของตัวเองเจอ
แต่คนที่ดูเหมือนจะตกใจจริงๆคือครอฟ ครอฟจ้องมองไข่จนตาแทบจะหลุดจากเบ้า เขาย่อมรู้ดีที่สุดว่า ไอเทมที่ได้จากงานหนังสือจะเป็นพวกอาวุธ เครื่องป้องกัน คัมภีร์ทักษะ เงินทอง แต่ในรายชื่อลิสสิ่งของที่จะแจกย่อมไม่มีไข่หน้าตาแปลกประหลาดนี่เลย แล้วไอ้ไข่นี่มันมาจากไหนกันเนี่ย!?
...................................................................................................................................................................................................
มีบางส่วนที่แก้ไขนะค่ะ ^^
ความคิดเห็น