พ่อค้าอย่างผม จะไม่ยอมตายอีกแล้ว!

ลำดับตอนที่ #3 : การค้าที่เสียดุล

“จากตรงนี้ไป เจ้าเดินไหวหรือไม่” เสียงห้าวเอ่ยออกมา ก่อนจะปล่อยร่างของราคัสลงบนพื้นดิน แห้งผาก แตกต่างกับความชุ่มชื้นบนเขาอย่างสิ้นเชิง

“อะ อืม ขอบใจท่านมาก” ราคัสทรงตัวบนขาข้างที่เจ็บอย่างยากลำบาก

“ไม่ต้องหรอก บุญคุณนี้ข้าจะมารับของตอบแทน” เขาทิ้งท้ายเพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินหายไปในฝูงชน

“คนอะไรพึลึกชะมัด” แต่เมื่อคิดถึงเขาพาตัวเองลงเขามาอย่างไม่ปริปากบ่น หรือมีทีท่าหอบเลยแม้แต่น้อย ราคัสก็ไม่อาจบอกกับตัวเองได้ว่าบุญคุณนี้เขาจะไม่ตอบแทน

“นายน้อย!” ทาสผู้หนึ่งเอ่ยทักเขา เมื่อเห็นเขาเดินกระเผลกเข้าไปในบริเวณบ้าน ในมือมีไม้ยาวที่เขาหาได้ช่วยพยุงตัว

“เกิดเหตุอันใดขึ้นหรือขอรับ” 

“ท่านพ่ออยู่หรือไม่”ราคัสถามกลับ

“นายท่านเข้าวังแล้วขอรับ ดูท่าทางไม่ค่อยดี”

“อย่างนั้นหรือ” ชายหนุ่มตอบรับ ท่านพ่อเข้าวังก็ดีแล้ว อย่างน้อยๆเขาจะได้ไม่ต้องตอบคำถามที่น่าลำบากใจ เมื่อเจอท่านในวันพรุ่งนี้ เขาอาจจะอาการดีขึ้นก็ได้

เมื่อได้คำตอบจากทาสในเรือนของเขา ราคัสก็ตรงดิ่งไปที่ห้องนอนของตัวเอง นำน้ำมันนวดแก้เคล็ดขัดยอกที่เขาเคยสกัดจากสมุนไพรมานวดให้กับตัวเอง แล้วขึ้นเตียงนอนอย่างอ่อนเพลีย ในหัวของเขาลืมผู้ชายที่ทำให้ใจเต้นแรงไปเสียสนิท ตราบจนตะวันลับฟ้า เมื่อผู้เป็นบิดายังไม่กลับมา เขาจึงต้องเป็นผู้จัดการทุกอย่างในโรงรักษาให้เรียบร้อยเฉกเช่นที่เคยทำ แต่ครั้งนี้เขาต้องผืนเดินด้วยข้อเท้าที่ได้รับบาดเจ็บ หลังทำงานในส่วนของตัวเอง และตรวจสอบสมุนไพรที่เข้ามาใหม่จากทางตะวันออกเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็ตัดสินใจที่จะเข้านอนแต่วัน

อากาศในค่ำคืนนี้ลดลงกว่าทุกคืนที่เขาเคยสัมผัสมา บางทีอาจจะเข้าใกล้ฤดูหนาวแล้วก็เป็นได้ จากความทรงจำของเจ้าของร่าง ราคัสชอบหิมะเป็นที่สุด แต่สำหรับนะโมในร่างราคัสแล้วคงตรงกันข้าม เขาไม่ชอบอากาศหนาว ยิ่งถึงขั้นมีหิมะตกด้วยแล้วยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

“โอ้ย! หนาวชะมัด” ราคัสสบถ เพราะนี่เป็นห้องส่วนตัวของเขา มั่นใจว่าอย่างไรก็ไม่มีคนได้ยิน

“ห้องเจ้านี่เย็นเหลือเกิน” เสียงใหญ่ดังขึ้น ร่างที่นอนคุดคู้อยู่ใต้ที่นอนจึงหันกลับไปหาต้นเสียง

ดวงตาของราคัสถึงกับต้องเบิกโครง เพราะผู้ที่นั่งอยู่กับขอบหน้าต่างผู้นั้น คือคนๆเดียวกับที่ช่วยเขาเอาไว้ ‘ให้ได้อย่างนี้เหอะ สมเป็นนิยายดราม่าจริง’

เมื่อคิดว่าตัวเองกำลังอยู่ในนิยาย ก้เลยทำให้ราคัสค้นหาว่าคนผู้นี้เป็นใรกันนะ เหตุใดถึงได้เจอกันอยู่เรื่อยๆ

เส้นผมตรงหยักศกยาว ร่างสูงใหญ่ พร้อมกับไรขนอ่อนๆชวนให้ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ยากจะต้านทาน ดวงตาคมสีดำราวกับสีแห่งรัตติกาล ที่ทำให้ราคัสรู้สึกว่าเขามองทะลุทุกสิ่ง

“ไม่ตกใจเลยรึ” เสียงเขาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ย่างกายเข้ามาใกล้ราคัสมากยิ่งขึ้น จนหยุดที่ขอบเตียง

“ซา รู กอน” ราคัสเน้นย้ำทุกคำที่เอ่ย แต่ดูเหมือนว่าผู้ที่มาเยี่ยมเยือนยามวิกาลจะไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อยที่ราคัสรู้ว่าเขาเป็นใคร

ร่างสูงใหญ่แสยะยิ้มจนเห็นฟันขาวเรียงกัน ไม่ทันที่ราคัสจะได้ตั้งหลัก ซารูกอนก็ขึ้นมาคร่อมร่างของเขาไว้

“จะทำอะไร!” 

“ต้องถามด้วยรึ เจ้าเป็นพ่อค้านี่” 

“ข้าเป็นผู้รักษาต่างหาก!” ราคัสย้อน ให้ได้สิ ทำไมเขาถึงจำไม่ได้ว่าชายผู้นี้เป็นสามีตารมเนื้อเรื่องของราคัสกันนะ

“ต่างกันตรงไหนหรือ ตอนนี้เจ้าจะเป็นผู้รักษาข้า หรือว่า...ขายให้ข้า”

“บ้า! เจ้ามันบ้า!” คำพูดของเขาทำให้ราคัสเดือด จนผลักอกแกร่งนั้นออก หากแต่ร่างของเขายังคงนิ่งราวกับภูผา ดูเหมือนเรี่ยวแรงที่เขาส่งไปจะไม่มีผลต่อร่างกายของเขาเลยแม้แต่น้อย!

.ใบหน้าใหญ่ก้มลงมาสูดกลิ่นที่ต้นคอของเขา ในขณะที่มือของราคัสถูกประสานโดยมือหยาบกร้านของผู้บุกรุก

ในนิยายไม่ใช่แบบนี้ ทั้งสองผ่านความยากลำบากมาด้วยกัน จึงได้รักกันไม่ใช่หรือไร อีกอย่างตอนในเนื้อเรื่อง ราคัสต้องได้เป็นแพทย์แทนบิดาแล้ว แต่ตอนนี้เขายังเป็นผู้ช่วยอยู่เลย การพบกันของราคัสกับซารูกอนเร็วขึ้นถึง 2 ปีเลยหรือ

ราคัสพยายามดิ้นร้นให้หลุดจากการจองจำของร่างใหญ่ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผล

“เจ้าจะดิ้นไปเพื่ออะไร ในเมื่อไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ต้องเป็นของข้า จำบุญคุณของข้าไม่ได้เชียวหรือ”

“บุญคุณอะไรกัน” ราคัสสวนกลับทันควัน

“ดีจริง ดีจริง ที่ข้ารีบมาทวงบุญคุณคืน ผ่านไปเพียงครึ่งวันเจ้าก็ลืมเสียแล้ว”

ยังไม่ทันที่ราคัสจะได้เอ่ยตอบโต้ ร่างเล็กก็ถูกบดริมฝีปากด้วยความเชี่ยวชาญของผู้สูงวัยกว่า ดวงตาของราคัสเบิกโพลง ไม่คิดว่าจะโดยถูกจู่โจมเช่นนี้

“อะ อืม” ผู้ถูกรุกรานพยายามส่งเสียงประท้วง แต่ดูเหมือนกลับยิ่งกระตุ้นสัญชาตญาณนักล่ามากยิ่งขึ้น

“เจ้า...ยังไม่เคยสินะ” เป็นคำแรกที่ซารูกอนเอ่ย หลังริมรสริมฝีปากสีหวาน

คำถามของคนตัวโตพาเอาก้อนอะไรบางอย่างจุกอยู่ที่คอของราคัส เขายังไม่เคย ไม่ว่าจะในโลกนี้ หรือโลกไหน เขายังไม่เคยทั้งนั้นแหละ!

ผู้ถูกรุกรานได้แต่ตะโกนอยุ่ในใจ แต่ใบหน้าเนียนที่เปลี่ยนสีก็เป็นคำตอบให้กับผู้ที่อยู่เหนือร่างของราคัสได้เป็นอย่างดี

แล้วจู่ๆร่างสูงก็ลุกออกจากายของราคัส นั่งอยู่ข้างเตียง เอามือลูบไล้เส้นผมสีเงินของเขาอย่างอ่อนโยน

“ข้าจะถนอมเจ้าไว้ รอเจ้าโตกว่านี้” ซารูกอนบอก ยกเส้นผมของราคัสในมือขึ้นไปจุมพิต จนไอร้อนปะทุไปทั่วร่างของชายหนุ่มที่แทบจะระเบิด ในร่างนี้เขามีอายุเพียง 17 ปีเท่านั้น

“ข้า...คะ ใคร จะไปยอมเจ้ากัน” บทจะแย้งขึ้นมาได้

“ถือว่าตัวของเจ้า...เป็นของข้า ชีวิตของเจ้า...เป็นของข้าและหัวใจของเจ้า...ก็เป็นของข้า” เขาบอกขณะที่ถอยหลังไปทางหน้าต่าง เพียงจบคำสุดท้าย ร่างใหญ่ของเขาก็กระโดดหายไปภายในความมืดอย่างเงียบกริบ คงเหลือเพียงกัวใจที่เต้นครึกโครมอย่างไม่อาจสงบลงได้

“ไม่ยุติธรรมเลย” ริมฝีปากหวานเอ่ยกับตัวเอง