พ่อค้าอย่างผม จะไม่ยอมตายอีกแล้ว!

ลำดับตอนที่ #1 : ไม่ได้ดั่งใจ

นะโม ละสายตาจากจอมือถือในมือ คิ้วขมวดเข้าหากันเมื่อนิยายออนไลน์ตัวที่เขาเกลียดที่สุดในเรื่องกลับต้องมีชะตากรรมที่แสนอาภัพ เพราะเมื่อนายเอกตั้งครรภ์

“ทำไมเป็นอย่างนี้ละครับคุณนักเขียน” ชายหนุ่มก้มกลับไปมองโทรศัพท์ตัวเองอย่างหงุดหงิด ก่อนจะคิดอย่างปลอบใจตัวเอง ในเรื่องดีย่อมมีเรื่องร้าย

เขาเป็นนักศึกษาจบใหม่ ที่ได้เกียรตินิยมอันดับ 1 ไม่เพียงเท่านั้นบริษัทใหญ่มั่นคงก็ตอบรับการเข้าทำงานของเขา อ้อ!ความโชคดีของเขายังไม่จบ เมื่องวดที่ผ่านมาแม่ของเขาเพิ่งถูกฉลากกินแบ่งรัฐบาลถึง 2 ใบของขวัญที่แม่แบ่งให้เขาคือคอนโดที่อยู่ชานเมืองราคากว่า 3 ล้านบาท 1 ห้อง แม้จะไม่หรูหรานัก แต่ก็ช่วยให้ชีวิตของเขาสุขสบายขึ้นมาก

นะโมเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือมาแต่ไหนแต่ไร แต่ด้วยความที่เป็นเด็กเนิร์ดมาตลอดทั้งชีวิต ทำให้เขาไม่เคยที่จะมีแฟนเลยแม้แต่ครั้งเดียว  ‘คิดไปแล้วก็เศร้า’

แสงไฟสว่างวาบมายังชุดโต๊ะที่เขานั่งอยู่ เมื่อหันไปเห็นว่าเป็นไฟจากรถสิบล้อที่กำลังจะเข้าโค้งถนน เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร หันกลับมาทางโทรศัพท์อีกครั้ง

“ถ้าได้เป็นนายเอกนะ ไม่ยอมโง่ให้ซารูกอนได้เป็นเมียหรอก” บอกก่อนที่จะถอดหายใจ

กรี๊ด! เสียงกรีดร้องที่ดึงความสนใจจากนะโมหลังจาที่เขาอ่านนิยายออนไลน์เรื่องโปรดมาจนอวสาน ชายหนุ่มจึงได้หันกลับไปยังแสงสว่างสีขาวจ้าของไฟหน้ารถอีกครั้ง

สิ่งที่เขาทำได้มีเพียงอย่างเดียวในตอนนั้น คือลืมตาโพรง ก่อนที่ร่างกายของเขามันจะลอยไปตามแรงกระแทก นะโมรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่าง หยดของเหลวที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาว

ตุ๊บ! ร่างของนะโมตกลงห่างจากหน้ารถบรรทุกที่พุ่งชนเข้ามาในร้านกาแฟที่ตั้งอยู่ตรงทางโค้งอย่างพอดิบพอดี

ความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่างอย่างรวดเร็ว ทำให้เขาไม่อาจขยับเขยื้อนส่วนใดๆของร่างกายได้อีก แม้แต่เปลือกตาของเขาก็หนักอึ้งมากขึ้นเสียทุกที

“ไม่นะ...” นะโมพยายามบอกตัวเองไม่ให้หลับ เขารู้หากเขาหลับลงในตอนนี้เขาจะไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้อีก แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับนั้นมันช่างทรมานเหลือเกิน

“ผมยังไม่อยากตาย....” เสียงรอบตัวของนะโมเริ่มเงียบลง ของเหลวที่ไหลเข้าไปในปอดทำให้เขาไอออกมาอย่างรุนแรงจนเลือดสาดกระจาย

กรี๊ด! เสียงของพลเมืองดีที่พยายามจะเข้ามาช่วยแต่กลับโดน เขาไอใส่จนเลือดกระจายเต็มหน้า อกของเขาหอบโยนอย่างที่ปอดต้องการอากาศมากกว่านี้ ภาพทุกอย่างค่อยๆเลือนลางจนดับมืดลง

“มะ ไม่หายใจแล้ว” ผู้ที่เข้ามาทำการช่วยเหลือเอ่ยอย่างตกใจ แขนขาที่อยู่ผิดที่ผิดทางของชายหนุ่ม กระตุกไปทั้งร่าง ดวงตาคงเบิกค้างสมคำตายตาไม่หลับอย่างแท้จริง

‘แม่ พ่อ จะเป็นยังไง พวกท่านจะอยู่ต่อไปอย่างไร น้องสาวที่น่ารักของเขาล่ะ มันจะเสียใจไหมที่ไม่มีพี่คอยบ่นมันอีกต่อไปแล้ว...แค่ยังอยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อเท่านั้นเอง’

แสงขมุกขมัวล้อมรอบร่างสูงโปร่งของนะโม เขาหันมองสภาพแวดล้อมอย่างแปลกใจ ก่อนที่จะจับคลำตัวเองไปทั่วทั้งร่าง ร่างกายของเขาไม่เจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว แต่ว่าที่นี่ที่ไหนกัน

นะโมหรี่ตามองร่างๆหนึ่งที่เดินใกล้เขาเข้ามาเรื่อยๆ ร่างสูงผมยาว มัดกล้ามเรียงตัวสวยงามแตกต่างกับร่างของเขาที่ผอมแห้ง ผมยาวสีเงินยวงส่งให้ดวงตาเฉียงของเขาดูอ่อนโยนขึ้น ผิวขาวนวลผ่อง ปลายนิ้วเรียว จนจัดได้ว่าเป็นผู้ชายที่สวยคนหนึ่งเลยทีเดียว

“ฝากเจ้าด้วยนะ” ชายผู้นั้นบอกกับเขา ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือทั้งสองข้างของเขาเอาไว้ นะโมรู้สึกได้ถึงความอุ่นที่แล่นเข้าไปทุกเซลล์ประสาทของร่างกาย เพียงครู่เดียว เขาก็รู้สึกได้ถึงไฟฟ้าช็อตเขาจนกระตุกไปทั้งร่าง รอยยิ้มของคนผู้นั้นยังตราตึงอยู่ในหัวของเขา

“ฝากด้วยนะ” เสียงที่ฝังลึกเข้าไปภายในจิตใจของเขา

แฮ่กๆๆ เสียงหอบหายใจรุนแรง ร่างสมส่วนของราคัสดีดลุกขึ้น เหงื่อกาฬแตกพล่านราวกับคนเป็นไข้ มือถูกยกขึ้นหันซ้ายขวาอย่างสำรวจ นี่ไม่ใช่มือของเขา ใบหน้าของเขาล่ะ

ร่างสูงดีดลุกจากที่นอนอย่างไม่ได้สนใจสักนิดว่าร่างกำลังเปลือยเปล่าอยู่ ก็จะสนใจไปไยในเมื่อที่นี่มีเขาเพียงคนเดียว เขาเดินไปรอบบริเวณที่อาจเรียกได้ว่าเป็นห้องของเขา จนเจอเข้ากับถังใส่น้ำวางอยู่จึงชะโงกหน้าลงไปดู

ใบหน้าเรียวรับกับดวงตาเฉียวคม จมูกโด่งเป็นสันรับกับปากเป็นกระจับได้รูปในขณะที่คิ้วสีอ่อนเรียงเส้นราวคันศร ผิวขาวราวไข่ปอกก็ไม่ปาน

“คะ ใครว่ะ” เขาส่งเสียงออกมา ก่อนจะจับลำคอของตัวเอง ทำไมเสียงห้าวของเขาจึงเป็นเสียงทุ้มละมุนแบบนี้

“ราคัส เจ้าลุกหรือยัง” เสียงดังมาจากด้านนอก แต่นะโมยังคงนิ่งฟัง เสียงนั้นเรียกเขาใช่หรือไม่ เรียกร่างนี้ใช่หรือไม่

เมื่อไม่มีเสียงตอบ ผู้เป็นพ่อจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาหาเขา หุ่นอ้วนท้วม ของบุรุษสูงวัยในชุดตัดเย็บอย่างปราณีตส่งสายตาดุมาที่เขา

“ตื่นแล้วรึ” ชายผู้นั้นถามอีกครั้ง เสี้ยวหนึ่งของความทรงจำบอกกับเขาว่าผู้นี้ คือ บิดาของเจ้าของร่าง

“ขอรับท่านพ่อ” นะโมตอบรับ แล้วดึงผ้าผืนที่อยู่ใกล้ที่สุดเข้ามาคลุมร่างกาย

“ตื่นแล้วก็ไปตรวจรายการพืชสมุนไพร พ่อจะเข้าไปในวัง”

“วังหรือขอรับ” นะโมถามกลับ

“ใช่ มีม้าเร็วมาเรียกตัวเข้าวังเช้านี้ เจ้าก็รีบแต่งตัวเถิด เดี๋ยวจะไม่ทันการณ์” จบคำก็ออกไป ไม่รอให้นะโมได้ถามเพื่อคลายข้อสงสัยใดๆทั้งสิ้น เขาจึงเข้าไปล้างหน้าล้างตาจากอ่างน้ำที่ทำจากไม้เมื่อครู่ จัดการแต่งองค์ทรงเครื่องตัวเองจากความทรงจำของเจ้าของร่าง ไม่นานเขาก็เปิดประตูห้องออกมา

“นายน้อย ขบวนคาราวานมาถึงพอดีขอรับ” นะโมได้แต่รับคำ พยักหน้าให้กับชายผู้นั้น นี่ไม่คิดจะให้เขาได้หายใจหายคอหน่อยเลยใช่ไหม แต่ชื่อราคัสที่ผู้เป็นพ่อเรียกนั้นก็ทำให้เขาสะกิดใจอะไรบางอย่าง

“ผมสีเงินยาวเป็นยวงอย่างนั้นรึ” เขาเอ่ยกับตัวเองเสียงแผ่วเบา

‘ไม่จริงน่า นี่เขากำลังอยู่ในนิยายรักดราม่าเรื่อง โอสถแสนเสน่หาอย่างนั้นหรือ!!!!’ นะโมอยากจะทิ้งร่างตัวเองหงายตึงลงไปเสียเดี๋ยวนี้เลยทีเดียว