FanFic [World trigger] In Those Plain Eyes (OC)

ความทรงจำวัยเด็กอันเลือนลางนั้น ไม่ว่าใครก็ต้องมีสักเรื่องที่ฝังติดไปในหัวใช่ไหมล่ะ อย่างความทรงจำแรกสุดที่นึกย้อนไปไกลกว่านั้นก็เหลือแต่ความว่างเปล่า

…

..

10 ปีก่อน มีเงาบางอย่างอยู่ข้างตัว …เงา… เงาของใครบางคนที่ดีกว่า เก่งกว่า สมบูรณ์พร้อมกว่า เหมาะสมกว่า ต้องไล่ตาม ไล่ตามไปให้ทัน แต่ทำอย่างไรก็เอื้อมไปคว้าได้แต่เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

…

..

8 ปีก่อน เขาพยายามตามเงาร่างที่เห็นนั้น ทว่าก็ช้าไปเอื้อมมือ

…

..

5 ปีก่อน มีบางอย่างขาดหายไป ไม่รู้คือสิ่งใดกันแน่ แต่ว่าหายไป เหลือแต่เพียงความว่างเปล่า ตัวเขานั้น กำลังตามหาอะไรอยู่เป็นแน่ อาจเพราะเริ่มโตพอจะละทิ้งความพยายามที่ได้ผลตอบแทนเป็นความเหนื่อยล้านั้นลงไปแล้วก็ได้

…

..

4 ปีก่อน สิ่งมีชีวิตที่ถูกเรียกว่า ‘เนเบอร์’ นั้นออกมาจากประตูมิติสีดำสนิทที่ปกคลุมท้องฟ้าของเมืองมิคาโดะ ด้วยเทคโนโลยีที่แตกต่าง อาวุธรบธรรมดาของพวกเราแทบจะทำอะไรเจ้าสิ่งนั้นไม่ได้เลย และนั่นคือวันที่กลุ่มปกป้องพรมแดนอันมีนามว่า “บอร์เดอร์” นั้น กลายเป็นองค์กรสำคัญขึ้นมา

ประชากรจำนวน 2 แสนกับอีก 8 หมื่นคนนั้น บ้างไม่ได้กลับมา…

…บ้างที่มีก็ฐานะพอก็ย้ายออกไป

…

..

3 ปีก่อน เด็กหนุ่มปรับตัวใช้ชีวิตในเมืองใหม่อันแสนสงบสุข มีบางอย่างเคลื่อนตัวภายในเงามืด ทว่าก็ชินชาไปแล้วว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่มีอยู่จริง ไม่มีทางจะมีอยู่จริงไปได้

…

..

2 ปีก่อน ใกล้จะจบการศึกษา อาจารย์ต่างก็แนะนำให้ไปต่อกับโรงเรียนมัธยมปลายในเครือ โรงเรียนที่อยู่ถือว่าดีทีเดียว บรรยากาศสงบสุข ตราบใดที่ไม่ไปยุ่งเรื่องของคนอื่นก็ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง

ฉายาเจ้าชายน้ำแข็งถูกเรียกขึ้นมาแต่ใดไม่ทราบได้ แต่ผู้คนมักเรียกกันแบบนั้นต่อ ๆ มา

…

..

1 ปีก่อน…

1 ปีก่อนสามารถกลับมาเรียนในเมืองมิคาโดะแล้ว ในวันเปิดภาคการศึกษาหลายคนต่างสงสัยว่าเหตุใดจึงมีคนย้ายเข้ามาในเมืองนี้กันแน่ คาดเดาไปสารพัดว่าอาจเกี่ยวข้องกับ “บอร์เดอร์” พวกเขาสร้างฐานทัพขนาดใหญ่อยู่ใจกลางเขตระวังภัย

แต่สาเหตุที่ย้ายกลับเข้ามานั้นแท้จริงแล้วแค่ ‘เรียนตามรุ่นพ่อ’ เพียงเท่านั้น

…

..

แสงสว่างวาบ การระเบิดอันก่อกวนการศึกษา ล้วนแล้วแต่ส่งมาไม่ถึงโรงเรียนแห่งนี้ ไม่เลยแม้แต่ในวันที่ฟ้ามืดมัวเช่นเดียวกับเมื่อสี่ปีก่อน มีแต่ความแตกตื่นของผู้คนที่ทำให้ที่นี่เกิดความโกลาหลเพียงเท่านั้น

…

..

“ไม่อพยพไปที่หลบภัยหรือ”

“พูดอะไรบ้า ๆ น่ะ ผมคนนี้น่ะเป็นถึงบอร์เดอร์เชียวนะ แน่อยู่แล้วว่า…”

“ไปกัน อาจารย์ออกคำสั่งแล้วล่ะ”

“เฮ้ เดี๋ยวเซ่”

…

..

หนีสิ เร็วเข้า รีบอพยพเสียสิ

เมื่อคำสั่งออกมาเช่นนั้นจึงก้าวเดินตามไปอย่างเชื่อฟัง

…

..

เหล่าผู้อ่อนแอนั้นโอนอ่อนตามกระแสการผันแปรของรอบข้าง จริงอยู่ที่ผู้อ่อนแอนั้นอาจตะเกียกตะกายขึ้นไปที่จุดสูงกว่าได้ ผู้คนเอ็นดูกับความพยายามเหล่านั้น ให้ความช่วยเหลือค้ำจุน ทว่าไม่ใช่ผู้อ่อนแอทุกคนจะมีโอกาสเช่นนั้นเสมอไป

…

..

“พวกคนที่พยายามชี้ให้ดูว่า ดูเข้าสิ เขาพยายามมากกว่าแค่ไหน เพราะแบบนั้นถึงได้ประสบความสำเร็จทั้งที่แรกเริ่มไม่ได้มีอะไรนั่นน่ะ…คงจะอยู่ด้วยกันกับผมไม่ได้แน่นอน”

…

-In Those Plains Eyes-

ภายใต้สายตาของผู้อ่อนแอ

ผู้อ่อนแอนั่นก็คือ คนธรรมดาทั่วไปที่พบกันได้ทั่วแห่งหนนั่นแหล่ะ

---

เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราแต่งอะไรออกมาเหมือนกัน ฮา (อันนี้ดองของจริงแบบไม่มีกำหนด/ดีไม่ดีอาจจะออกมาแบบ One Shot)