คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 ความหวังที่จากไป
ตอนที่ 4 ความหวังที่จากไป
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!”
“เรียว เรียว เท่จังเลย”
“โทยะ โทยะคุง อ้ายยยยยยยย”
“กรี๊ดดด พี่คะเท่จังเลย พี่คะมองมาทางนี้หน่อยซิคะ”
เฮอ เสียงดังกันจริงๆเลยแฮะ จะกรี๊ดอะไรกันนักหนาเนี่ย หูฉันจะแตกอยู่แล้ว ไม่น่าเชื่อว่าหลอดเสียงของคนเราจะสามารถเปล่งเสียงออกมาได้ดังขนาดนี้ แล้วนี่พวกหล่อนก็มายืนกรี๊ดดูพวกนี้ซ้อมบาสกันตั้งนานแล้วด้วย ไม่รู้จักเหนื่อยบ้างหรือไงหนอ วันต่อมาพวกหล่อนต้องกลายเป็นใบ้พูดไม่ได้กันแน่ๆ เฮอๆ
“เรียว~~~”
“โทยะคุง~~~”
“อ๊ากก!”
แล้วนั่นก็อีก ทำไมถึงไปกรี๊ดคนอย่างนายเรียวกะนายโทยะได้นะ ถ้าพวกเธอได้รู้จักพวกนี้แล้วล่ะก็ จะต้องเปลี่ยนใจอย่างแน่นอน โดยเฉพาะนาโอฮิโตะ เรียว คนอะไรนิสัยร้ายกาจอย่างที่สุด หยาบคาย ปากก็ไม่ดี หน้าตาก็งั้นๆ … ก็ได้ๆ หมอนั่นน่ะหน้าตาหล่อ หล่อมาก มากถึงมากที่สุด เพราะแบบนี้ไงฉันถึงได้หมั่นไส้รัก ชิ
“เฮ้ ยัยเฉิ่ม ขอน้ำหน่อย”
เห็นมั้ยล่ะ แค่เปิดปากพูดมันก็น่า…แล้ว
“มองอะไร ฉันหิวน้ำ ไปเอามาเร็ว”
ฮึ้ย! ฉันอยากจะบีบคอนายนักเชียว
แต่แล้วนัทสึมิก็ต้องเดินไปเอาน้ำให้อยู่ดี
“นี่ๆ ยัยนั่นเป็นใครน่ะ” หนึ่งในกลุ่มสาวๆนั้นพูดขึ้นและมันก็ดังพอที่ฉันจะได้ยิน
“นั่นซิ ทำไมถึงมาอยู่ในนี้ได้ล่ะ”
ฉันเป็นผู้จัดการน่ะ
“จริงด้วย น่าอิจฉาจังเลย ฉันก็อยากอยู่ใกล้ชิดกะเรียวคุงบ้างอ่ะ”
ไม่เห็นจะน่าอิจฉาเลย
“ไม่ยุติธรรมเลย”
อ่ะนะ
“เฮ้ ผู้จัดการขอน้ำบ้างซิ”
“อืม ได้ซิ”
“นี่ๆได้ยินมั้ย ผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้จัดการทีมล่ะ”
“เห๊ะ! ไม่จิงอ่ะ”
“ฉันก็อยากเป็นบ้าง”
“งั้นพวกเราลองไปขอโทยะคุงดูดีมั้ย”
“อ๊ะ! จริงด้วยโทยะคุงน่ะใจดี ลองไปขอกันดูดีกว่า”
ว่าแล้วบรรดาหญิงสาวทั้งหลายต่างก็กรูกันไปหาโทยะ
“โทยะคุง คือว่า”
“มีอะไรเหรอ”
เจ้าตัวถามพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้กับบรรดาสาวๆเหล่านั้น นั่นเป็นรอยยอมยิ้มที่นัทสึมิเห็นแล้วถึงกับขนลุกเลยทีเดียว
นี่ใช่นายโทยะคนนั้นรึป่าวเนี่ย พระเจ้า 1 ต่อหน้าคนอื่นๆนายแสดงเป็นคนอ่อนโยน สุภาพอย่างนั้นเหรอเนี่ย มิน่าสาวๆถึงได้หลงใหลได้ปลื้มนายซะขนาดนั้น เพราะมัวแต่ไปหลงกะหน้ากากของนายนี่เอง
“คือว่า พวกเราอยากมาขอสมัครเป็นผู้จัดการทีมบาสน่ะค่ะ”
“นะคะ ได้โปรดเถอะ พวกเราจะทำหน้าที่นี้อย่างดีค่ะ”
O_O เมื่อกี้พวกหล่อนบอกว่าอะไรนะ พวกหล่อนบอกว่าอยากเป็นผู้จัดการทีมบาสงั้นเหรอ หูฉันไม่ได้ฝาดไปใช่มั้ยเนี่ย พวกเธอต้องคิดผิดแน่ๆที่อยากมาที่นรกแห่งนี้น่ะ ต้องมาคอยมารับใช้เจ้าพวกบ้านี้ แต่เอ๊ะ! … เดี๋ยวก่อนนะ ถ้าเกิดว่าให้พวกหล่อนมาเป็นผู้จัดการแทนฉันล่ะ แบบนี้จะได้มั้ยนะ
….ฮี่ๆ
ว่าแล้วเจ้าตัวก็รีบสาวเท้าเข้าไปยืนใกล้ๆโทยะทันที
ถ้าเกิดพวกหล่อนสามารถขอนายโทยะมาเป็นผู้จัดการได้จริง ฉันก็คงไม่มีประโยชน์เพราะถึงยังไงก็มีพวกนั้นมารับหน้าที่แทนแล้ว แล้วทีนี้…โฮะๆๆฉันก็จะได้ ลัลล้า ไปอ่านหนังสือได้อย่างเต็มที่ ไม่ต้องมาคอยรับใช้พวกนี้ซะที
“เอ่อ แต่ว่าตอนนี้เรามีผู้จัดการแล้วนะ ขอโทษด้วย” หมอนั่นปฏิเสธอย่างสุภาพ
“ก็รับพวกเราเพิ่มก้ได้นี่คะ”
“อืม ใช่ๆ ให้พวกเธอมาช่วยฉันสิ มากันเยอะๆคงสนุกดี”
“เธอคิดจะทำอะไร”
นายโทยะพอเห็นฉันก็จับฉันดึงไปข้างหลังแล้วหันมาพูดในโหมดที่ผิดกะที่พูดกะพวกหล่อนลิบลับ
“แฮะๆ นั่นเป็นความคิดที่ดีไม่ใช่เหรอ แถมมีคนตั้งเยอะมาสมัคร แบบนี้จะได้แบ่งงานกันได้ทั่วๆไง”
นายโทยะมองฉันอย่างไม่ไว้ใจ อย่างกับรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของฉันยังไงยังงั้น แล้วนายโทยะก้หันไปพูดกับพวกหล่อนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและสุภาพเหมือนเดิมว่า
“นั่นเป็นความคิดที่ดีนะ แต่ว่าคงไม่ได้หรอก”
“เห๊ะ!”O_O <<ฉัน
“เห ~~ทำไมล่ะ”
“จริงด้วย พวกเราทำได้จริงๆนะ”
“ผมยังไม่ได้พูดว่าพวกคุณทำไม่ได้นะ เพียงแต่ว่าตอนนี้เรามีผู้จัดการอยู่แล้วและเราก็ยังไม่ต้องการตำแหน่งนี้เพิ่ม เพราะงั้นขอโทษด้วยนะ” พูดเสร็จก็ยิ้มหวานอีกรอบ
“ทำไม ทำไมล่ะโทยะคุง ทำไมพวกเราถึงทำไม่ได้แต่ยัยเฉิ่มนี้ทำได้ล่ะ”
อ้าว แล้วมันมาเกี่ยวอะไรกะฉันด้วยล่ะเนี่ย
“จริงด้วยพวกเราไม่ยอมหรอกนะ หน้าตาเฉิ่มแบบนี้ ไม่มีคุณสมบัติแท้ๆ”
เฮ้ๆ อะไรกัน ไอ้การจะเป็นผู้จัดการทีมเนี่ยเค้ามีกฎระบุไว้รึไงว่าห้ามคนเฉิ่ม ใส่แว่นอย่างฉันมาเป็นผู้จัดการน่ะ หา! นี่มันชักจะเลยเถิด ไร้สาระแล้วนะเนี่ย
“ผมเห็นด้วยนะที่ผู้จัดการทีมเฉิ่มน่ะ แต่ว่าเธอก้ทำงานได้ดีนะ”
ขอบใจนายมากเลยนะโทยะคุงที่ทั้งชมและด่าฉันพร้อมๆกันอย่างนี้
“แสดงว่าไม่ได้จริงๆเหรอ”
“อีม ขอโทษด้วยนะ” พูดอย่างสุภาพพร้อมกับรอยยิ้มเช่นเดิม
“ไม่มีหวังเลยเหรอ”
“ก็ถ้าเกิดผู้จัดการเราไม่เป็นอะไรไปซะก่อนนะ”พูดติดตลกแบบนั้นฉันไม่ขำด้วยหรอกนะยะ อยุ่ดีๆมาแช่งกันได้ไง
“เข้าใจแล้ว ขอโทษนะที่พวกเราเอาแต่เซ้าซี้”
“ไม่เป็นไรครับ”
“งั้นพวกเราไปก่อนนะ ตั้งใจซ้อมนะเราเป็รกำลังใจให้”
“อืม ขอบคุณนะ”
และแล้วพวกผู้หญิงเหล่านั้นก็ยอมเดินจากไป
“เฮ้อ กว่าจะไปได้แฮะ น่ารำคาญชะมัด”
“เมื่อกี้นายยังพูดจาดีๆแล้วก็สุภาพกะพวกนั้นอยู่เลย ที่แท้นายก็เป้นคนสองหน้านี่เอง”
“ทำไม” พูดแล้วพลางก็ทำหน้าเหี้ยมขึ้นมาแทน
“ง่า เปล่า แต่มันหลอกลวงกันนี่”
“แหม คนเราน่ะอยู่ได้โดยภายใต้หน้ากากหรอกนะ” ฉับพลันนายนั่นก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแบบเจ้าเล่ขึ้นมาทันที
ฉันตามอารมณ์นายไม่ทันเลยแฮะ -___-‘’
“แล้วทำไมนายไม่รับพวกนั้นไว้ล่ะ”
“ไม่มีความจำเป็น”
“แต่มันจำเป้นสำหรับฉันนี่”
“อ้อ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้จริงด้วย”
“อ่า เอ่อ”
“มันน่ารำคาญน่ะ”
“ห๊ะ!”
“เธอก็เห็นใช่มั้ย พวกนั้นน่ะมาดูพวกฉันซ้อมแทบทุกวัน เอาแต่ส่งเสียงดังน่ารำคาญอยู่ได้”
“นายก็เลยไม่รับพวกเธอ”
“ใช่”
ช่างเป็นเหตุผลที่…ฉันถึงได้บอกไงว่านายน่ะเป็นคนสองหน้า
“แล้วฉันล่ะ”
“เธอเป็นแบบพวกนั้นมั้ยล่ะ”
“เปล่า”
“นั่นล่ะ เหตุผลที่ฉันอยากให้เธอเป็นผู้จัดการ”
“อะไรกันๆ เหตุผลนายมันฟังไม่ขึ้น ไม่ยุติธรรมเลย”
“ก็ได้ งั้นแลกกับตัดคะแนนความประพฤติ 50 คะแนน”
“ห๊ะ! ไม่เอา นายจะบ้าไปแล้วเหรอไง ฉันไม่ยอมเด็ดขาด”
“งั้นก็หุบปากได้แล้ว”
“อ๊ะ แต่…”
“50 คะแนน”
ฉึก! 50คะแนน 50คะแนนเชียวนะ ไม่คุ้ม!
“ร รู้แล้วน่า เป็นก็เป็นซิ”
“ดี”
สุดท้ายแล้วฉันก็แพ้ให้กะคะแนนอยู่ดี ให้ตายสิ โธ่ๆความหวังของฉันหลุดลอยไปแล้ว แล้วฉันก็อดลัลล้าอีกจนได้ แงงงงงงง TOT
ความคิดเห็น