คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 ชายหนุ่มแปลกหน้า
กริ๊งงงงงงงงงง~~~~~~~~~~~~~
“อืม”
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นตอนเช้า ณ เวลา ตีสี่ครึ่ง บ่งบอกว่าถึงเวลาตื่นได้แล้ว คนถูกปลุกงัวเงีย ยกมือคลำหาตัวก่อเสียงแล้วกดปุ่มปิด แต่หลังจากกดปิดไปแล้วก็ยังไม่เห็นมีทีท่าว่าจะลุกขึ้นจากเตียงแต่อย่างใด จนกระทั่งเสียงนาฬิกาปลุกตัวที่ 2 ดังขึ้น
“กริ๊งงงงงงงงงง~~~~~~~ ตื่นได้แล้ว ๆ ๆ ๆ ๆ~~~~~”
“อืม”
“ตื่นได้แล้ว ๆ ๆ ๆ ๆ~~~~~”
“รู้แล้วๆ ตื่นแล้วๆ”
นัทสึมิลุกขึ้นนั่งบนเตียง มือก็เริ่มคลำหาตัวก่อเสียงอีกครั้ง ทั้งๆที่ตาทั้ง2ข้างยังปิดอยู่
“ตื่นได้แล้ว ๆ ๆ ๆ ๆ~~~~~”
“หนวกหูจริงๆ อยู่ไหนล่ะเนี่ย อืม...ว้าย”
และแล้วคนขี้เซาก็สะดุดลื่นตกเตียงไปให้ตาสว่างบนพื้นซะงั้น
“โอย ปวดหัวจังแฮะ”
.....................
“ไปนะคะ”
นัทสึมิรีบร้อนออกจากบ้านไปโรงเรียนแต่เช้า ทั้งๆที่บ้านเธอก็ไม่ได้ไกลถึงขนาดนั้น อีกทั้งวันนี้ก็ไม่ได้มีสอบอะไร แล้วทำไมเธอจำเป็นต้องรีบร้อนขนาดนั้นล่ะ นั่นก็เป็นเพราะว่าวันนี้ชมรมบาสเก็ตบอลชายมีนัดซ้อมตอน 6โมงเช้านั่นเอง เลยเป็นสาเหตุให้เธอต้องรีบร้อนขนาดนั้น
“ทำไมต้องนัดกันเช้าขนาดนี้ด้วย พวกนั้นไม่เห็นความสำคัญของการนอนรึไงนะ”
เฮ้อ หลังจากทำหน้าที่เมื่อวานเป็นวันแรก วันนี้ก็เริ่มซ้อมเช้าเลยเหรอเนี่ย ไม่เห็นใจกันบ้างเลยนะ ทั้งๆที่เมื่อวานกว่าฉันจะได้นอนมันกี่โมงพวกนายรู้บ้างรึเปล่าฮะแล้ววันนี้ดันต้องตื่นแต่เช้ามาที่ชมรมให้พวกนายใช้งานฉันอีก แย่ชะมัด
อา เหนื่อยชะมัดเลยแฮะ ไม่นึกเลยว่ากะอีแค่มาเป็นผู้จัดการชมรมนี่มันจะเหนื่อยขนาดนี้ งานผู้จัดการนี่ก็ไม่ใช่ง่ายๆอย่างที่คิดเลยนะ ไหนจะต้องคอยจดบันทึกสถิติของแต่ละคน ไหนจะต้องคอยเก็บลูกบาสให้เจ้าพวกนั้น ไหนจะต้องคอยออกไปซื้อของกิน แถมยังต้องซักผ้าและก็ทำความสะอาดโรงยิมอีก นี่มันเป็นการใช้แรงงานชัดๆ เหนื่อยจริงๆเลย นี่ขนาดแค่เริ่มทำวันเดียวนะ แล้วยังงี้ต่อไปฉันจะไปรอดเหรอเนี่ย
โธ่ พระเจ้าสวรรค์ช่างกลั่นแกล้งจริงๆ แต่นอกจากงานหนักพวกนั้นแล้วสิ่งที่ทำให้ฉันหนักใจที่สุดคือเจ้าพวกสมาชิกชมรมบาสชายทุกคนที่ฉันไม่อยากจะเข้าใกล้เลยจริงๆ ก็บอกแล้วว่าการเข้าใกล้ผู้ชายน่ะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำ แต่ว่าก็ว่าเถอะนะชมรมบาสชายที่โรงเรียนเรานี่มีแต่คนหน้าตาดีจริงๆเลยแฮะ ยังกะเป็นที่ๆรวมดาราชายหน้าตาดีไว้ที่นี่เลยล่ะ เวลามองหน้าพวกนั้นทีไรรู้สึกยังกะมีแสงออร่าสว่างออกมาทุกที สงสัยว่าเห็นทีฉันจะต้องพกแว่นกันแดดติดตัวไปด้วยแล้วล่ะนะ เฮอะๆ
ณ โรงเรียน
“อืม ตีห้าห้าสิบนาที nice time ! ฉันว่าฉันน่าจะมาเป็นคนแรกของชมรมนะ”
นัทสึมิมาถึงโรงยิมแล้วในขณะที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปในโรงยิมนั่นเองเธอก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากโรงยิม
ตึงๆๆๆๆ
เอ๊ะ! เสียงอะไรน่ะ อืม เสียงเหมือนเดาะลูกบาสอยู่เลยแฮะ นี่มีใครมาก่อนฉันแล้วเหรอเนี่ย ใครกันนะอยากรู้จัง
ว่าแล้วนัทสึมิก็แอบดูว่าสมาชิกคนไหนในชมรมนะที่มาก่อนเธอ แต่ผลที่ปรากฏกลับทำให้เธอต้องแปลกใจเพราะข้างหน้าที่เธอเห็นนั้นไม่ใช่คนในชมรมที่เธอรู้จัก แต่กลับเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง ดวงหน้าของเขาขาวสะอาดสะอ้าน เรือนผมมีสีน้ำตาลออกทอง รูปร่างสูงโปร่งดูแข็งแรงสมส่วน
ชายหนุ่มคนนั้นกำลังเล่นบาสอยู่ด้วยท่าทางที่นัทสึมิคิดว่ามันเป็นการเล่นที่สวยงามที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา ร่างกายของเขาทุกส่วนดูพลิ้วไหวไปกับการเล่นแต่ก็เป็นการเล่นที่ดูเท่ห์ แข็งแรง และมีก็เสน่ห์ มีเสน่ห์ซะจนนัทสึมิไม่อาจละสายตาไปจากชายหนุ่มคนนั้นได้
ปึง!
“ใครน่ะ?”
อ๊ะ ! ซวยแล้วฉันดันทำของหล่นซะได้
ด้วยความที่ตกใจนัทสึมิจึงรีบไปหลบอยู่หลังประตูทันที
“เฮ้! ออกมานะ”
ทำไงดีล่ะ ไม่กล้าออกไป ว่าแต่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา แล้วทำไมฉันต้องมาหลบด้วยล่ะเนี่ย แต่ว่ายังไงก็ไม่กล้าออกไปนิ T_T
“เฮ้!”
“ม เหมียว”
. . . . .
เงียบ ......
เงียบแบบนี้แสดงว่าคงไม่สงสัยอะไรแล้วซินะ ฮู่ว~~โล่งอกไปที
“สมัยนี้มีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละที่เวลาแอบดูคนอื่นจะคิดว่าตัวเองเป็นแมวน่ะ”
เสียงใครคนนีงดังขึ้นข้างหลังของเธอ นัทสึมิจึงได้หันไปดูและก็ต้องตกใจ เมื่อพบว่าชายหนุ่มที่เธอแอบดูนั้นมายืนอยู่ข้างหลังเธอซะแล้ว
“อ๊ะ!”
“เอาล่ะ ตกลงบอกมาได้รึยังว่าเธอเป็นใคร”
“เอ่อ ขอโทษค่ะ ค คือว่า”
“เธอเป็นโรคจิตใช่มั้ย ถึงได้มาแอบดูคนอื่นเค้าน่ะ”
“คะ ว่าไงนะ”
“ฉันบอกว่าเธอน่ะเป็นโรคจิตน่ะสิ ไม่ได้ยินเหรอไง”
“นี่ เดี๋ยวก่อน ฉันไม่ได้เป็นโรคจิตนะ นายมาพูดจาแบบนี้ได้ไง”
“ก็แล้วเธอแอบดูฉันอยู่รึเปล่าล่ะ”
“ก็ใช่น่ะสิ เอ๊ย ม ไม่ใช่ ฉันก็แค่มาทำหน้าที่ที่นี่เท่านั้น ไม่ได้จะแอบดูนายซะหน่อย ว่าแต่คนอื่นเขาแล้วนายล่ะเป็นใคร”
“ทำหน้าที่?”
“ใช่”
“ทำหน้าที่อะไร”
“จะอะไรก็ไม่เกี่ยวกับนายนี่”
“นี่เธอนอกจากจะหน้าตาเฉิ่มไม่ได้เรื่อง ทำตัวเป็นโรคจิตแอบดูฉันแล้ว ยังจะไม่มีมารยาทอีกเหรอเนี่ย”
“อ อะไรนะ” ผู้ชายคนนี้เมื่อกี้พูดว่าอะไนระ นี่เค้ากล้าพูดกับคนที่เพิ่งเคยเจอกันแบบนี้ได้ไงเนี่ย มาหาว่าคนอื่นเค้าเป็นโรคจิต ไม่มีมารยาท แล้วยังมาหาว่าฉันเฉิ่มอีกเหรอเนี่ย โอเค ถึงแม้ว่าฉันอาจจะเฉิ่มจริง แล้วจะทำไมล่ะ” -___-‘’^^^
“ว่าไงล่ะ”
“ทำไมฉันต้องบอกกับคนแปลกหน้าอย่างนายด้วยล่ะ นายน่ะเป็นใครไม่ทราบ”
“แล้วทำไมฉันต้องบอกกับยัยเฉิ่มแปลกหน้าอย่างเธอด้วยล่ะ”
(=[]=)‘’^^^
และก่อนที่ทั้ง 2 คนจะทะเลาะกันไปมากกว่านี้ โทยามะก็โผล่มาพอดี
“อรุณสวัสดิ์ อ้าว ว่าไงเรียวมาแล้วเหรอ เมื่อวานนายไปไหนมาล่ะ”
“โทยะ ยัยเฉิ่มนี่เป็นใครน่ะ”
“โทยะคุงมีคนแปลกหน้าเข้ามาในชมรม”
“ยัยเฉิ่ม...คนแปลกหน้า นี่พวกนายพูดเรื่องอะไรกันอยู่ล่ะเนี่ย”
“ก็ยัยเฉิ่มนี่ไงล่ะแถมยังโรคจิตอีกต่างหาก”
“นี่นายฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นโรคจิตน่ะ”
“แล้วโรคจิตมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ นี่พวกนาย2คนรู้จักกันแล้วเหรอเนี่ย”
“ไม่”
“ไม่ใช่”
“โอย พอได้แล้วทั้งคู่น่ะแหละ ฟังพวกนายแล้วฉันรู้สึกปวดหัวจังแฮะ เอาล่ะฉันจะแนะนำทั้ง 2คนให้รู้จักกันนะ”
“ เรียว นี่คือฟุจิซาว่า นัทสึมิ ผู้จัดการคนใหม่ของชมรมเราที่ฉันเคยบอกไปน่ะ”
“ส่วนนัทสึมิ นี่คือเรียว นาโอฮิโตะ เรียว หนึ่งในสมาชิกชมรมบาสของเรา”
“ว่าไงนะ”
“อะไรนะ”
“ฉันว่าพวกนายคงไม่ได้หูฝาดหรอกนะ เพราะงั้นฉันก็จะไม่พูดซ้ำอีกเป็นครั้งที่ 2 มีอะไรก็ช่วยเหลือกันแล้วกันนะ เอาล่ะไปซ้อมกันได้แล้ว นัทสึมิก็ไปทำงานได้เลยนะ แล้วนี่คนอื่นๆยังไม่มาอีกเหรอเนี่ย เจ้าพวกนี้”
เมื่อกี้โทยะคุงว่าไงนะ เค้าบอกว่านายคนนี้นี่เป็นสมาชิกชมรมเหรอใช่มั้ย โอวพระเจ้าคะ หนูทำบาปอะไรเอาไว้รึเปล่า ทำไมถึงหนูถึงได้เจอแต่เรื่องไม่ดีๆอยู่เรื่อย นอกจากจะต้องมาเป็นผู้จัดการชมรมบาสชายงี่เง่านี่จนหนูเหนื่อยไม่ได้อ่านหนังสือ นอกจากหนูจะต้องเจอกับพวกผู้ชายที่น่ากลัวอย่างกับสัตว์ป่านั่นแล้ว หนูยังต้องมาเจอกับผู้ชายหน้าตาดีแต่นิสัยไม่ได้เรื่องนี่อีกเหรอคะเนี่ย
“นี่ เธอน่ะ” ผู้ชายหน้าตาดีแต่นิสัยไม่ได้เรื่องที่ชื่อนาโอฮิโตะ เรียวเรียกฉันขึ้น
“อ อะไร”
“เธอน่ะมาเป็นผู้จัดการคนใหม่ของชมรมเราจริงน่ะเหรอ”
“ช ใช่”
“ให้ตายเหอะ”
“ฮะ”
“นี่โรงเรียนนี้เหลือผู้หญิงแค่เธอเพียงคนเดียวเหรอไง”
“ปล่าว แล้วมันทำไมล่ะ”
“ก็เธอมันเฉิ่มน่ะซิ เชื่อเลย เฮ้อ เอาเหอะ ฉันไปซ้อมดีกว่า”
-O-^^^
นาย นาย พูดแบบนั้นกับฉันได้ไงฮะ ฉันจะเฉิ่มรึเปล่าแล้วมานทำไมกานนน โอ้ย พระเจ้าคะถ้าหนูฆ่าเขานี่หนูคงบาปมากเลยใช่มั้ยคะ แต่ว่าตอนนี้หนูอยากฆ่าเขาจริงๆนะคะ
จำเอาไว้เลยนะ นาโอฮิโตะ เรียว นายผู้ชายปากร้ายสักวันฉันจะเอาคืนนายเลย คอยดูสิ
..............................................
หลังจากดองมานานก็มาเริ่มเขียนใหม่
-____-
เป็นไงก็ติชมกันได้นะ
ฝากด้วยน้า
ความคิดเห็น