คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น
“แฮ่กๆ”
ซวยแน่ๆวันนี้ ยัยนัทสึมิเอ๊ย ทำไมถึงได้ตื่นสายในวันสำคัญอย่างนี้นะ ให้ตายเถอะ โธ่ พระเจ้า ช่วยให้ลูกไปทันสอบชม.แรกด้วยเถอะ
หญิงสาวอายุ17ที่ผมเผ้ารุงรังปราศจากการหวี ใส่แว่นหนาเตอะ และในปากยังมีขนมปังคาบไว้อยู่อีกนั้นกำลังวิ่งหน้าตั้งด้วยความเร็วที่เร็วที่สุดเท่าที่ขาสั้นๆของเธอจะพาไปได้
“อ๊า ไม่นะ ประตูปิดแล้วเหรอเนี่ย ทำไงดีๆ” เธอพยายามคิดหาวิธีเพื่อจะเข้าไปในโรงเรียนให้ได้และทันใดนั้นเธอก็วิ่งไปทางด้านหลังของโรงเรียน
“เอาอย่างนี้ล่ะนะ ฮึบ !” นัทสึมิกำลังพยายามปีนรั้วของโรงเรียนเพื่อที่จะเข้าไปให้ได้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยอยากทำก็เถอะแต่มันก็ไม่มีทางเลือกอื่นให้หญิงสาวแล้วและเนื่องจากเธอไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อนประกอบกับกำแพงที่สูงกว่าเธออีกนั้นจึงเป็นเรื่องลำบากนักที่จะทำสำเร็จได้
“ ฮึ้ย ! ” นัทสึมิร้องออกมาอย่างขัดใจเมื่อความพยายามของเธอนั้นไม่เป็นผล
“เอาไงดีล่ะเนี่ย” เธอหันรีหันขวางพยายามมองหาอะไรที่จะสามารถช่วยปีนรั้วไปได้และในที่สุดเธอก็หันไปเจอลังใส่น้ำวางอยู่ใกล้ๆกัน นัทสึมิจึงตัดสินใจลากลังมาใกล้ๆรั้วและก้าวไป เหยียบลังน้ำนั้นไว้พร้อมที่จะปีนข้ามรั้วไป แต่ทันใดนั้นเอง....
“นั่นเธอคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่ไม่ทราบ”
“ก็กำลังปีนรั้วอยู่น่ะซิ ถามได้” หญิงสาวตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ เพราะตอนนี้เธอกำลังสนใจที่จะเข้าไปสอบให้ได้ต่างหาก
เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนนะ แล้วใครกำลังพูดอยู่กับฉันกันล่ะเนี่ย
นัทสึมิค่อยๆหันกลับทางต้นเสียงนั้นและนั่นก็ต้องทำให้เธอตกใจ
“อ๊ะ ท โทยะคุง” ใช่แล้วต้นเสียงนั้นก็คือ อาเบะ โทยะ หัวหน้าสารวัตรนักเรียนสุดเฮี้ยบนั้นเอง
“อ๋อ เหรอ กำลังปีนรั้วอยู่เหรอ อืมๆไม่น่าถามเลยนะ”
“เอ่อ ค คือว่า”
“ลงมา แล้วไปกับฉันเดี๋ยวนี้เลย”
“เดี๋ยวสิ คือ ฟังฉันอธิบายก่อนนะ”
“ อธิบายงั้นเหรอ ? ”
“ใช่ คือว่าฉันตื่นสายน่ะ แล้ว...”
“ไปได้แล้ว” ชายหนุ่มไม่สนใจกับคำอธิบายของนัทสึมิซักนิด พร้อมกับดึงแขนเสื้อของเธอลากไปด้วย -__-‘’
“อ๊ะ โธ่ ด เดี๋ยวสิ วันนี้ฉันมีสอบนะ เป็นสอบที่สำคัญมากด้วย เพราะฉะนั้นปล่อยให้ฉันไปเถอะ” นัทสึมิพยายามอธิบายหวังให้ชายหนุ่มเห็นใจกับคำขอร้องของเธอ
“ ก็เดี๋ยวไว้จดชื่อไว้แล้วก็ลงโทษก่อนล่ะกัน แล้วเธอค่อยไปสอบ” โทยะยังคงไม่สนใจอีกและยังคงดึงแขนเสื้อของนัทสึมิลากไปเหมือนเดิม
“ ทำงั้นไม่ได้นะ แล้วงี้ฉันจะขอร้องนายไปทำไมกันล่ะ”
“ก็ใช่น่ะสิ ถึงยังไงชั้นก็ไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆหรอก เพราะงั้นหยุดพูดได้แล้ว”
“ทำไมนายถึงใจร้ายแบบนี้นะ ”
“นี่ ฟุจิซาว่า นัทสึมิ กฎก็คือกฎสิ แค่นี้เธอไม่เข้าใจเหรอไงเนี่ย เป็นนักเรียนดีเด่นซะเปล่า”
“เพราะเป็นนักเรียนดีเด่นน่ะสิถึงได้ต้องรีบไป”
“ไม่ได้”
โธ่เอ๊ย บ้าที่สุด ทำไงดีเนี่ย ทำไมโชคร้ายแบบนี้นะ มาสายแล้วดันมาเจอนายโทยะอีก วันนี้มันเป็นวันอะไรกันแน่เนี่ย
ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ สอบครั้งนี้ฉันจะพลาดไม่ได้ ถ้าเกิดไม่ได้เข้าสอบครั้งนี้ล่ะก็ตำแหน่งที่1ของสายชั้นปีนี้อาจจะหลุดลอยไปแน่ ฉันซึ่งได้ที่ 1 ของสายชั้นมาตลอด ไม่ยอมเด็ดขาด ไม่มีทางให้เกิดขึ้นแน่
“นี่”
“อะไร บอกแล้วไงล่ะว่าถ้าขอร้องไปมันก็ไม่มีประ...”
“งั้นถ้านายปล่อยให้ฉันไปสอบแล้วล่ะก็ ฉันสัญญาว่าจะยอมทำตามทุกอย่างที่นายพูดเลย”
เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย เธอไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอไงนัทสึมิ แต่ว่า แต่ว่ามันนึกไม่ออกแล้วนี่ T_T
“หืม” โทยะดูจะแปลกใจกับสิ่งที่ฉันได้พูดออกไป
“นะ ดีมั้ย”
“ทุกอย่างเลยเหรอ”
“อื้ม ทุกอย่างเลย”
“น่าสนใจนะ”
“ช ใช่มั้ยล่ะ เพราะงั้นปล่อยฉันไปเถอะ”
“อืม...งั้นก็ได้”
“เอ๊ะ” เมื่อกี้หมอนี่พูดว่าอะไรนะ
“ฉันจะปล่อยเธอไปก็ได้”
“จริงอ่ะ” O_O
“หรือเธอจะไม่ไป”
“ไปสิ ไป ง งั้นฉันไปเลยนะ” ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อเลยอ่ะว่านายโทยะจะยอมปล่อยฉัน
“อย่าลืมก็แล้วกัน สัญญาน่ะ...อ้าว ไปไหนซะแล้วล่ะ”
นัทสึมิไม่ทันอยู่ฟังซะแล้ว เพราะตอนนี้เธอกำลังวิ่ง4x100เพื่อไปเข้าห้องสอบซะแล้ว -__-
.........................................................................................................
ปี 2 ห้อง 5
กิ๊งก่องๆ
“เอาล่ะ ทุกคนวางปากกาได้”
เฮ้อ ในที่สุดก็สอบเสร็จ ดีใจจังที่ได้สอบ ถึงแม้ฉันจะมาเข้าสอบช้าไป10นาที แต่ก็ดีนะที่อาจารย์ยังให้ฉันเข้าห้องสอบอยู่
“ฟุจิซาว่า เมื่อเช้าที่เธอเข้าสอบช้ามีอะไรรึเปล่า” อาจารย์ประจำวิชาที่ชั้นสอบถาม
“อ้อ เปล่าหรอกค่ะ หนูแค่ตื่นสายเท่านั้นเอง ขอบพระคุณอาจารย์มากนะคะที่ให้เข้าสอบ”
“ไม่เป็นไร คราวหลังก็ระวังด้วยละกันนะ”
“ค่ะ”
“ถ้าเกิดเธอขาดสอบครั้งนี้ไปก็แย่เลย เธอน่ะเป็นความหวังของโรงเรียนเรานะ 55 เอ้อ อาจารย์ไปก่อนล่ะ””
“ค่ะ ขอบคุณอาจารย์มากค่ะ”
“แหมม ดีจังน้า ขนาดมาสายอาจารย์ก็ยังให้เข้าสอบเลยเนี่ย น่าอิจฉาจัง”
“น่านสินะ เป็นศิษย์รักก็ดีอย่างนี้นี่เอง”
เอาอีกแล้ว ถ้อยคำกระแนะกระแหนนั่นน่ะ
น่าเบื่อ
นัทสึมิไม่สนใจกับคำพูดของเพื่อนร่วมชั้น แต่กลับเดินออกจากห้องเรียนไป
“หนอย ทำเป็นไม่สนใจ”
“ เชอะ น่าหมั่นไส้จริงๆ”
“จริงด้วย”
“เฮ้อ เซ็งจริงๆเลยแฮะ”
3สาวกลุ่มกุหลาบสีเทาวันนี้ก็มายุ่งกับเธออีกแล้ว ความจริงเธอก็เริ่มจะชินกับพฤติกรรมของ3สามนี่แล้วแต่ว่าเธอก็อดที่จะเบื่อไม่ได้ ตอนแรกที่เธอเจอกลุ่มกุหลาบสีเทาแกล้งนั้นเธอก็กลัวและตกใจมากแต่นานไปเธอก็เลือกที่จะไม่สนใจพวกหล่อนแทน
กลุ่มกุหลาบสีเทาเป็นกลุ่มเด็กสาว3คนที่เป็นหัวโจกประจำปี2ห้อง5 ประกอบไปด้วย ทาจิบานะ ริสะ(ซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่ม),โคอิสึมิ มิยาบิ และคนสุดท้ายซูซูกิ ไอ กลุ่มนี้มักจะมีการแต่งตัวที่แปลกกว่าเด็กนักเรียนคนอื่น ซ้ำยังชอบทำพฤติกรรมแหกกฎเป็นประจำ พวกเธอเรียกตัวเองว่ากุหลาบสีเทาเพราะพวกเธอบอกว่าพวกเธอสวยงามดังเช่นกุหลาบและมีเสน่ห์สุขุมน่าค้นหาเปรียบได้กับสีเทา ผลออกมาเลยกลายเป็นกลุ่มกุหลาบสีเทา เฮอะๆ
และเนื่องจากเธอเผอิญตกเป็นเหยื่อให้เหม็นขี้หน้าของ3สามนี้เอง จึงทำให้เธอไม่มีเพื่อนนักเรียนหญิงคนอื่นในห้องเลย
และตอนที่นัทสึมิกำลังเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั่นเอง ก็มีประกาศดังขึ้น
“ประกาศขอให้ฟุจิซาว่า นัทสึมิ นักเรียนปี2ห้อง5 มาที่ห้องกิจกรรมหลังเลิกเรียนวันนี้ด้วย ประกาศอีกครั้งขอให้.....”
เอ๊ะ ฉันเหรอ จะให้ไปที่ห้องกิจกรรมทำไมนะ จะว่าไปฉันก็ไม่ได้เข้าชมรมอะไรนี่นา ช่างเหอะ คงมีเรื่องสำคัญอะไรสักอย่างแน่
ตอนเย็น
“เอ ห้องกิจกรรมๆ อ๊ะเจอแล้ว เอาล่ะนะ”
ก๊อกๆๆ
“เชิญ”
“ขอโทษนะคะ ฟุจิซาว่า นัทสึมิค่ะ ที่เรียกให้มาพบ อ๊ะ นาย...”
“อ้าว มาแล้วเหรอ กำลังรออยู่เลย”
ภายในห้องกิจกรรมนั้นมีอาเบะ โทยามะนั่งยิ้มระรื่นรอนัทสึมิอยู่
“เรียกฉันมาทำไม”
“มาทำตามสัญญาไงล่ะ”
“สัญญา?” หมอนี่จะมามุขอะไรเนี่ย
“ใช่ สัญญา”
“สัญญาอะไร”
“ก็ สัญญาที่ว่าเธอจะยอมทำทุกอย่าง ถ้าเกิดชั้นปล่อยให้เธอไปสอบน่ะสิ อย่าบอกนะว่าเธอลืมไปแล้ว”
สัญญา... อ๊ะ จริงด้วยฉันไปพูดกับหมอนี่เมื่อตอนเช้านี่นา ลืมไปเลย โธ่ ทำไงดีล่ะเนี่ย เมื่อเช้าฉันก็พูดมั่วซั่วเพื่อให้ได้ไปสอบเท่านั้นเองอ่ะ
“ม ไม่รู้เรื่อง”
“เห อย่างนี้ถือว่าผิดสัญญานะ”
“น นายกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย”
“แน่ใจ...งั้นก็ดี ถือว่าเมื่อเช้าเธอไม่ได้ไปสอบแล้วกันนะ”
“เอ๊ะ”
พูดแล้วโทยะก็โชว์กระดาษแผ่นนึงให้นัทสึมิดู
O_O “นั่นมันกระดาษคำตอบฉันนี่”
“ช่าย แต่ต่อไปมันจะไม่มีแล้ว”
พูดแล้วก็จุดไฟแช็คเตรียมจ่อกระดาษคำตอบของนัทสึมิ
“อ๊า ด เดี๋ยวก่อน อย่านะ นั่นมันกระดาษคำตอบของฉันนะ”
หมอนี่คิดจะทำบ้าอะไรเนี่ย นั่นมันกระดาษคำตอบของฉันนะ กระดาษคำตอบของช้านนนนน T^T นายไปเอามาได้ไงเนี่ย
“อ้าว ก็ใช่น่ะสิ แล้วเธอคิดว่ามันเป็นของใครล่ะ”
“ถ้านายเผาไปก็เหมือนฉันไม่ได้สอบน่ะสิ”
“อืม ใช่” นายโทยะต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“ฉ ฉันไม่เชื่อหรอก นั่นมันต้องไม่ใช่ของฉันแน่ นายคิดจะแกล้งฉันใช่มั้ยล่ะ”
“แน่ใจ”
“แน่สิ” แต่ฉันก็ปฏิเสธได้ยากจริงๆว่าลายมือมันเหมือนของฉันอย่างแรง
“งั้นก็ บ้ายบาย” n_n
....
.........
................
“เดี๋ยว หยุดก่อน! อย่าเผานะ ฉันยอมแล้ว ฉันจะยอมทำตามทุกอย่าง อย่าเพิ่งเผา”
“แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง เอ้า”
แล้วนายโทยามะก็ส่งกระดาษคำตอบให้ฉัน โถๆๆๆเป็นยังไงบ้างกระดาษคำตอบที่น่ารักของฉัน ไม่เจ็บ ไม่ยับ ไม่เป็นรอยที่ไหนใช่มั้ย (ยัยนี่ท่าจะบ้าแฮะ) นายโทยะจำไว้เลยนะ เห็นหน้าซื่อๆอย่างนี้ไม่คิดว่าจะร้ายขนาดนี้
“แล้วตกลงนายจะให้ทำอะไรล่ะ”
“อืม...นั่นสินะ”
ว่าแล้วโทยะก็เข้ามาใกล้ๆฉันมากขึ้นเรื่อยๆ
“ของอย่างนี้มันต้องชดใช้ด้วยร่างกายนะ จริงมั้ย” ^_^
O_O
.................................................
ความคิดเห็น