ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Episode 1] ห..หมายความว่ายังไงเนี่ย!
[Mint Story]
~สถานี โตเกียว สถานี โตเกียว โปรดระวังก่อนจะก้าวเดินออกจากตัวรถด้วยค่ะ~
เห้อ! ในที่สุดชั้นก้ถึงโตเกียวสักที เห็นลือกันซะว่าใหญ่นักใหญ่หนานั่นมันจะขนาดไหนกันเชียว และเมื่อชั้นก้าวเดินออกจากสถานีค่ะ ...เฮือก!! น..นี่มัน อะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย!! อ..อาคารก่อสร้างนี่มัน กี่ชั้นกันเนี้ยยยยยยยยย!! กรี้ด~~~~
"พี่สาวคับ เราจะต้องไปที่ไหนกันล่ะคับ"
"เอ..คุณแม่เขียนมาว่า..."
ถึง มิ้นท์ลูกรัก
แม่จะฝากลูกทั้งสองไปอยู่กับญาติห่างๆของเรานะ เค้าเป็นหลานของพ่อกับแม่ของลูกพี่ลูกน้องของพี่ชายของแม่น่ะ ไปตามที่อยู่นี้นะ "เลขที่ 17 ถนน เซมากุเตะ ซอย โออิชิ เขต เทมปุระ อำเภอ โคโกโระ"ขอให้ลูกโชคดีนะ ไม่ต้องห่วงแม่หรอกนะ แม่สบายดี
รักลูกนะจ้ะ
จากแม่ของลูก
ห..เห!! หลานของพ่อกับแม่ของลูกพี่ลูกน้องของพี่ชายของแม่มันเรียกว่าญาติเรอะ!! นั่นมันคนอื่นชัดๆ!! แต่ช่างมันเหอะ ยังไงชั้นก้ไม่มีทางเลือกสินะ จะให้ไดคิลำบากไม่ได้ด้วยสินะ เอาล่ะ!! สู้ตาย!!
เอ..ว่าแต่ "เขตเทมปุระ" นี่มันยุไหนหว่า... อ้ะ! มีแผนที่ขนาดยักษ์อยู่ตรงนั้นด้วยล่ะ เอ..ที่นี่คือ เขต... เอ้.. มันดูยังไงหว่า - -" สงสัยต้องถามเค้าเอาแล้วล่ะ... เห้อๆ
"ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่ารู้จักที่นี่มั้ยคะ?ถนน เซมากุเตะ ซอย โออิชิ เขต เทมปุระ อำเภอ โคโกโระ "
"เอ่อ อ๋อ ตรงไปทางนั้นก็จะเจอซอย โออิชินะครับ แล้วก้เลี้ยวซ้ายตรงห้าง อาริงาโตะมาร์ท ก้จะเจอน่ะครับ"
"ขอบคุณมากค่ะ"
ตรงไปสินะ...แล้วก้จะเจอห้างอาริงาโตะ อ้ะ! เหมือนรู้สึกมีใครตามมา เอ้ะ! คนเมื่อกี้หนิ ร..หรือว่าเค้าจะเป็นคนโรคจิต กรี้ด!! ไม่เอานะ!!! ชั้นจึงตัดสินใจหยิบไบกอนที่เผลอหยิบสลับกับกระติกน้ำที่บ้านออกมาฉีดใส่หน้า...
"น..นี่ทำอะไรของเธอเนี่ยย คิดจะฆ่าชั้นรึไงกันฮะ"
"อ..เอ๋(ไม่ใช่โรคจิตงั้นเหรอ) ข..ขอโทษค่ะ ก้อเห็นเดินตามมาตลอดก้อเลยสงสัยน่ะค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ"
แต่หลังจากนั้น เค้าก้อยังเดินตามชั้นมาจนถึงที่บ้านแห่งหนึ่ง บ้าน อิชิโนะมิยะ เลขที่ 17 นี่คงจะเป็นบ้านของญาติชั้นสินะ ว่าแต่ ไหงหมอนั่นยังตามชั้นมาอีกล่ะ!!! ทันใดนั้นก้อมีคนปรากฏตัวออกมาจากบ้านหลังนั้น
"ค..คุณหนูครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ เลอะเทอะหมดเลย"
"ไม่เป็นอะไรหรอก แค่โดนคนสติไม่ดีฉีดไบกอนใส่หน้าเท่านั้นเอง"
เอ๋!? ม..หมอนั่น เป็นคุณหนูของบ้านหลังนีี้งั้นเรอะ !!!
"อ้าว! คุณมิ้นท์กับคุณไดคิใช่มั้ยนั่นครับ เชิญเข้ามาก่อนสิครับ"
"นี่ พ่อบ้าน พวกนั้นเป็นใครน่ะ"
"อ้าว! จำไม่ได้หรอครับคุณหนู ญาติห่างๆของเราไงครับ คุณมิ้นท์"
"ยัยสติไม่ดีนี่คือยัยมั้นท์เรอะ!!"
"ใครสติไม่ดีกันยะ!!!"
"เอาล่ะครับ! เชิญเข้าบ้านกันก่อนดีกว่าครับ คุณหนูก้รีบไปอาบน้ำแต่งตัวซะนะครับ คุณท่านจะกลับมาแล้ว"
"อืมๆ"
ชั้นเข้ามาในบ้านที่ใหญ่เป็น 10 เท่า ไม่สิ 20 เท่าได้มั้ง ถ้าเทียบกับบ้านของชั้น ทั้งโซฟาอันหรูหรา โคมไฟสุดแพง ขนาดห้องน้ำยังกว้างกว่าห้องนอนชั้นเลย!!
"อ้ะ! คุณท่าน ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ"
"เอ้ะนั่น! หนูมิ้นท์กับหนูไดคิใช่มั๊ยนั่น ไม่ได้เจอกันนานถึง 7 ปี โตขึ้นเยอะเลยนะ"
"อ๋อค่ะ สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีคับ"
"แล้วลูกชายตัวดีของชั้นล่ะยุไหน"
"อาบน้ำอยู่ที่ชั้นบนน่ะครับ"
"ไปเอาชามาเสริฟให้แขกหน่อยเร็ว"
"ครับ"
หลาย 10 นาทีต่อมา หมอนั่นก็ลงมา
"เอ้า! โซล่าร์ รีบมาทักทายหนูมิ้นท์กับไดคิเค้าเร็ว"
"หวัดดี -_- "
"อ่า..เอ่อ...หวัดดี..จ้ะ"
"หวัดดีคับพี่ชาย ^ ^"
"ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปหนูมิ้นท์กับไดคิจะมาอยู่จนกว่าหนูมิ้นท์จะจบปี 4 นะ หนูมิ้นเค้ารุ่นราวคราวเดียวกับลูกนั่นแหละ"
"ส..สี่ปี ล..เลยหรอครับ"
"ก็ใช่น่ะสิ พ่อบ้าน ไปจัดห้องชุดให้หน่อยสิ เอาสัมภาระพวกนี้ไปเก็บด้วย"
"แต่ว่าพ่อครับ..."
"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ยังไงพวกเค้าก้ต้องอยู่กับเรา"
"ครับ -____-"
"หนูมิ้นท์คับไดคิไปดูห้องตัวเองแล้วอาบน้ำอาบท่าซะนะ เดี๋ยวลงมากินอาหารค่ำด้วยกัน"
"ค..ค่ะ ^ ^" /คับ"
~สถานี โตเกียว สถานี โตเกียว โปรดระวังก่อนจะก้าวเดินออกจากตัวรถด้วยค่ะ~
เห้อ! ในที่สุดชั้นก้ถึงโตเกียวสักที เห็นลือกันซะว่าใหญ่นักใหญ่หนานั่นมันจะขนาดไหนกันเชียว และเมื่อชั้นก้าวเดินออกจากสถานีค่ะ ...เฮือก!! น..นี่มัน อะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย!! อ..อาคารก่อสร้างนี่มัน กี่ชั้นกันเนี้ยยยยยยยยย!! กรี้ด~~~~
"พี่สาวคับ เราจะต้องไปที่ไหนกันล่ะคับ"
"เอ..คุณแม่เขียนมาว่า..."
ถึง มิ้นท์ลูกรัก
แม่จะฝากลูกทั้งสองไปอยู่กับญาติห่างๆของเรานะ เค้าเป็นหลานของพ่อกับแม่ของลูกพี่ลูกน้องของพี่ชายของแม่น่ะ ไปตามที่อยู่นี้นะ "เลขที่ 17 ถนน เซมากุเตะ ซอย โออิชิ เขต เทมปุระ อำเภอ โคโกโระ"ขอให้ลูกโชคดีนะ ไม่ต้องห่วงแม่หรอกนะ แม่สบายดี
รักลูกนะจ้ะ
จากแม่ของลูก
ห..เห!! หลานของพ่อกับแม่ของลูกพี่ลูกน้องของพี่ชายของแม่มันเรียกว่าญาติเรอะ!! นั่นมันคนอื่นชัดๆ!! แต่ช่างมันเหอะ ยังไงชั้นก้ไม่มีทางเลือกสินะ จะให้ไดคิลำบากไม่ได้ด้วยสินะ เอาล่ะ!! สู้ตาย!!
เอ..ว่าแต่ "เขตเทมปุระ" นี่มันยุไหนหว่า... อ้ะ! มีแผนที่ขนาดยักษ์อยู่ตรงนั้นด้วยล่ะ เอ..ที่นี่คือ เขต... เอ้.. มันดูยังไงหว่า - -" สงสัยต้องถามเค้าเอาแล้วล่ะ... เห้อๆ
"ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่ารู้จักที่นี่มั้ยคะ?ถนน เซมากุเตะ ซอย โออิชิ เขต เทมปุระ อำเภอ โคโกโระ "
"เอ่อ อ๋อ ตรงไปทางนั้นก็จะเจอซอย โออิชินะครับ แล้วก้เลี้ยวซ้ายตรงห้าง อาริงาโตะมาร์ท ก้จะเจอน่ะครับ"
"ขอบคุณมากค่ะ"
ตรงไปสินะ...แล้วก้จะเจอห้างอาริงาโตะ อ้ะ! เหมือนรู้สึกมีใครตามมา เอ้ะ! คนเมื่อกี้หนิ ร..หรือว่าเค้าจะเป็นคนโรคจิต กรี้ด!! ไม่เอานะ!!! ชั้นจึงตัดสินใจหยิบไบกอนที่เผลอหยิบสลับกับกระติกน้ำที่บ้านออกมาฉีดใส่หน้า...
"น..นี่ทำอะไรของเธอเนี่ยย คิดจะฆ่าชั้นรึไงกันฮะ"
"อ..เอ๋(ไม่ใช่โรคจิตงั้นเหรอ) ข..ขอโทษค่ะ ก้อเห็นเดินตามมาตลอดก้อเลยสงสัยน่ะค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ"
แต่หลังจากนั้น เค้าก้อยังเดินตามชั้นมาจนถึงที่บ้านแห่งหนึ่ง บ้าน อิชิโนะมิยะ เลขที่ 17 นี่คงจะเป็นบ้านของญาติชั้นสินะ ว่าแต่ ไหงหมอนั่นยังตามชั้นมาอีกล่ะ!!! ทันใดนั้นก้อมีคนปรากฏตัวออกมาจากบ้านหลังนั้น
"ค..คุณหนูครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ เลอะเทอะหมดเลย"
"ไม่เป็นอะไรหรอก แค่โดนคนสติไม่ดีฉีดไบกอนใส่หน้าเท่านั้นเอง"
เอ๋!? ม..หมอนั่น เป็นคุณหนูของบ้านหลังนีี้งั้นเรอะ !!!
"อ้าว! คุณมิ้นท์กับคุณไดคิใช่มั้ยนั่นครับ เชิญเข้ามาก่อนสิครับ"
"นี่ พ่อบ้าน พวกนั้นเป็นใครน่ะ"
"อ้าว! จำไม่ได้หรอครับคุณหนู ญาติห่างๆของเราไงครับ คุณมิ้นท์"
"ยัยสติไม่ดีนี่คือยัยมั้นท์เรอะ!!"
"ใครสติไม่ดีกันยะ!!!"
"เอาล่ะครับ! เชิญเข้าบ้านกันก่อนดีกว่าครับ คุณหนูก้รีบไปอาบน้ำแต่งตัวซะนะครับ คุณท่านจะกลับมาแล้ว"
"อืมๆ"
ชั้นเข้ามาในบ้านที่ใหญ่เป็น 10 เท่า ไม่สิ 20 เท่าได้มั้ง ถ้าเทียบกับบ้านของชั้น ทั้งโซฟาอันหรูหรา โคมไฟสุดแพง ขนาดห้องน้ำยังกว้างกว่าห้องนอนชั้นเลย!!
"อ้ะ! คุณท่าน ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ"
"เอ้ะนั่น! หนูมิ้นท์กับหนูไดคิใช่มั๊ยนั่น ไม่ได้เจอกันนานถึง 7 ปี โตขึ้นเยอะเลยนะ"
"อ๋อค่ะ สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีคับ"
"แล้วลูกชายตัวดีของชั้นล่ะยุไหน"
"อาบน้ำอยู่ที่ชั้นบนน่ะครับ"
"ไปเอาชามาเสริฟให้แขกหน่อยเร็ว"
"ครับ"
หลาย 10 นาทีต่อมา หมอนั่นก็ลงมา
"เอ้า! โซล่าร์ รีบมาทักทายหนูมิ้นท์กับไดคิเค้าเร็ว"
"หวัดดี -_- "
"อ่า..เอ่อ...หวัดดี..จ้ะ"
"หวัดดีคับพี่ชาย ^ ^"
"ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปหนูมิ้นท์กับไดคิจะมาอยู่จนกว่าหนูมิ้นท์จะจบปี 4 นะ หนูมิ้นเค้ารุ่นราวคราวเดียวกับลูกนั่นแหละ"
"ส..สี่ปี ล..เลยหรอครับ"
"ก็ใช่น่ะสิ พ่อบ้าน ไปจัดห้องชุดให้หน่อยสิ เอาสัมภาระพวกนี้ไปเก็บด้วย"
"แต่ว่าพ่อครับ..."
"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ยังไงพวกเค้าก้ต้องอยู่กับเรา"
"ครับ -____-"
"หนูมิ้นท์คับไดคิไปดูห้องตัวเองแล้วอาบน้ำอาบท่าซะนะ เดี๋ยวลงมากินอาหารค่ำด้วยกัน"
"ค..ค่ะ ^ ^" /คับ"
ชั้นจึงขึ้นไปดูห้องของชั้น ส่วนไดคิก้อยู่ห้องข้างๆซึ่งเป็นห้อง connect (เค้าเรียกกันแบบนี้) อ..อ่ะ! ห้องโคตรใหญ่เลยอ่ะ กรี้ดๆ > <" ชั้นฝันจะนนบนเตียงแบนี้มานานแล้วววว กรี้ดๆ!! แถมห้องน้ำก็มีอ่างอาบน้ำด้วยล่ะ ชีวิตที่นี่ต้องสนุกแน่ๆเลยน่ะ อ้ะ! แต่หว่าหมอนั่น... - -" อ้าย!! ชั้นจะไปรอดมั๊ยเนี่ยยยยยย!! ชีวิตชั้นน!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น