คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Corrosive 2 : เจ็บ แต่ยังไม่ตาย
“การที่ชีวิตกูมีพวกมึง มันทำให้กูรู้สึกว่าชีวิตกูมีค่าขึ้นเยอะ”
“ฮยอกแจนี่โพยสอบแลปฟิสิกส์วันนี้”
“แดกข้าวเยอะๆสิ แดกน้อยอย่างนี้ไงถึงได้ไม่แข็งแรงสักที ผักก็กินๆเข้าไปซะ มันมีประโยชน์”
“ทำการบ้านชีวะเสร็จยัง ลอกของกูมั้ย”
“งานคู่ว่ะ มึงคู่กับกูแล้วกัน ไม่ต้องทำอะไรเดี๋ยวกูทำคนเดียว”
สารพัดประโยคแสดงความห่วงใยออกจากปากซีวอนอย่างไม่หยุดหย่อนตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ฮยอกแจก็ยังเป็นฮยอกแจคนโง่ที่ไม่รู้เรื่องอะไร คิดเพียงแค่ว่าเพราะเพื่อนหวังดี เพราะซีวอนหวังดีอยากให้เขาแข็งแรง สอบได้คะแนนดีแล้วก็มีงานส่งจะได้ไม่ติดเอฟ ซีวอนมักจะหาจังหวะมาคุยกับฮยอกแจที่นั่งอยู่ข้างหลังทงเฮเสมอ มันบ่อยจนทำให้เขาที่นั่งข้างฮยอกแจรู้สึกรำคาญ แต่ก็พูดอะไรไม่ได้
สองอาทิตย์ที่ผ่านมาทงเฮก็ยังทำตัวเหมือนเดิม มาโรงเรียนเกือบแปดโมง ตอนกลางวันก็กินข้าวด้วยกันสี่คน ตอนเย็นมันก็ไปเตะบอลหรือทำอะไรตามประสา แต่ก็มีบางครั้งที่มันแปลกๆ เช่นเมื่อสองวันที่แล้วที่ซีวอนพาฮยอกแจไปเลี้ยงไอติมตอนเย็น ไอ้ทงเฮมันก็แลดูหงุดหงิด เขามั่นใจว่าไม่มีใครในพวกเขาสังเกตความเปลี่ยนแปลงของทงเฮหรอก ยกเว้นก็แต่เขาที่คอยสังเกตทุกคนเงียบๆ
ซีวอนเริ่มรุกฮยอกแจมากขึ้น หลังจากเหตุการณ์วันนั้นที่ซีวอนสารภาพว่าชอบฮยอกแจกับทงเฮ เขาก็ไม่รู้หรอกว่าสองคนนี้แอบไปคุยอะไรกันอีกหรือเปล่า แต่สิ่งที่เขามั่นใจคือไม่มีใครบอกฮยอกแจ เพราะฮยอกแจยังทำตัวเหมือนเดิมทุกอย่าง
ข้อเสียของฮยอกแจคือการที่มันโง่และไม่ทันคน แต่ตอนนี้ข้อเสียนั้นกลับกลายมาเป็นข้อดีในสถานการณ์แบบนี้
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องนี้ เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าควรจะเข้าไปจัดการเรื่องนี้ยังไง เพราะถึงแม้จะสนิทกันแค่ไหน แต่ในเรื่องนี้เขาก็ถือว่าเป็นคนนอก จนกว่าจะมีใครเอ่ยปากปรึกษาว่าขอให้เขาช่วย เขาก็จะคอยสังเกตพวกมันไปอย่างนี้แหละ
“ไอ้คยูๆ กูคันไม้คันมืออยากเล่นสตาร์คราฟว่ะ เย็นนี้กูไปบ้านมึงได้เปล่า” ฮยอกแจกระซิบถามเขาขณะที่กำลังเรียนคณิต ที่ต้องกระซิบก็เพราะอ.โคตรดุอย่างกับร็อคไวเลอร์ (ทงเฮเคยบอกว่าร็อคไวเลอร์ยังน้อยไป อย่างอ.ยองมินนี่ต้องบางแก้วเท่านั้น)
“ถ้าไม่มีการบ้านน่ะนะ”
“ไม่สนเว้ย ถึงมีการบ้านกูก็จะไป” มันพูดเสียงดังขึ้นอีกนิด ตาเรียวๆเหลือบมองซีวอนที่นั่งยู่ข้างหน้าอย่างระแวง “จริงๆแล้วกูจะหนีไอ้ซีวอนว่ะ เดี๋ยวนี้แม่งชอบทำตัวติดหนึบกับกูอย่างกับเป็นพ่อกู แม่งแปลกๆนะ สงสัยทะเลาะกับแม่มันมาแน่เลย”
เขาเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย แล้วก็ต้องย้ำลงไปในสมองอีกครั้งว่า ‘ฮยอกแจแม่งไม่ใช่โง่ธรรมดา แต่เป็นโคตรโง่ โคตรของโคตรของโคตรโง่’
“แล้วทำไมต้องเป็นบ้านกู ไปบ้านไอ้ทงเฮดิ”
“บ๊ะ! บ้านไอ้ทงเฮก็เหมือนบ้านมึงนั่นแหละ บ้านติดกันนี่ ที่กูไปบ้านมึงเพราะจะเอามึงเป็นไม้กันหมาไงวะ แล้วมึงก็ต้องออกปากให้ซีวอนมันกลับบ้านมันไปด้วย อย่าให้ตามกูไปเด็ดขาด”
“มึงนี่ท่าจะเป็นโรคกลัวไอ้ซีวอนขั้นรุนแรง”
“เออกูยอมรับ เดี๋ยวนี้แม่งน่ากลัวชิบหาย”
เขาพยักหน้าเป็นอันตกลงว่าจะช่วยมัน เพราะวันนี้การบ้านก็มีไม่เท่าไหร่ แถมไม่ได้ส่งพรุ่งนี้อีกต่างหาก พักเล่นเกมส์บ้างก็ดี
“อีฮยอกแจ! โจวคยูฮยอน! พวกเธอคุยอะไรกัน ทำไมไม่ตั้งใจเรียน โดยเฉพาะเธอ อีฮยอกแจ คะแนนเทสต์ย่อยของเธอครั้งล่าสุดมันต่ำซะจนน่าให้เอฟล่วงหน้าจริงๆ ถ้าไม่ตั้งใจเรียนล่ะก็เธอก็จะได้เอฟจริงๆแน่”
เสียงอ.ยองมินเรียกจากหน้าห้องทำให้เขาและฮยอกแจสะดุ้ง แต่คนที่ดูจะตกใจมากกว่าคงจะเป็นฮยอกแจเพราะอ.เล่นเอาคะแนนเทสต์ย่อยมาบ่นรัวอย่างกับปืนกล คนถูกบ่นก็ได้แต่อ้าปากพะงาบๆ พออ.บ่นเสร็จก็หันกลับไปที่กระดานต่อ เป็นจังหวะให้ทงเฮหันมาแขวะ
“กูจะรอดูในใบคะแนนมึงที่ติดเอฟคณิตนะสาดดดดดดดด”
“ไอ้เหี้ยนี่!” ฮยอกแจถลึงตาใส่แล้วหยิบไม้บรรทัดยาวมากะจะฟาดกะบาลเพื่อนตัวแสบ
“นี่อีฮยอกแจ! เธอจะทำอะไรน่ะ! ออกไปข้างนอกห้องเดี๋ยวนี้เลยนะ แล้วไม่ต้องเข้ามาจนกว่าจะหมดคาบ!”
เสียงประกาศิตจากหน้าห้องทำให้ฮยอกแจหน้ามุ่ยแล้วเดินกระแทกส้นปึงปังออกไปนอกห้องอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทงเฮก็หัวเราะเอิ้กอ้ากตามประสาที่ได้แกล้งเพื่อน แต่พออ.หันกลับไปที่กระดานอีกรอบ ฮยอกแจก็ชูนิ้วให้ทงเฮไว้แทนใจ
“ olo ”
••••••••••••••••••••••••••••
“คุณแม่สวัสดีคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ” เสียงโหวกเหวกดังทั่วบ้านสองชั้นหลังไม่ใหญ่มาก เพราะบ้านที่เคยเงียบสงบถูกบุกรุกด้วยลิงทโมนอย่างอีฮยอกแจและอีทงเฮ
แม่ของคยูฮยอนที่กำลังทำกับข้าวอยู่หันมารับไหว้ของฮยอกแจก่อนจะโปรยยิ้ม “อ้าว ฮยอกแจมาได้ไงเนี่ยลูก คยูฮยอนไม่เห็นบอกแม่ก่อนเลย”
“บู่วว บอกก่อนก็ไม่สนุกสิครับแม่ ว่าแต่แม่ทำอะไรอยู่อะ ผมหิวพอดีเลยยยยยยยย” ฮยอกแจตอบแล้ววิ่งดุ้กๆเข้าไปหาคนอายุมากกว่าอย่างร่าเริง ผิดกับลูกชายตัวจริงของบ้านที่เดินตามมาได้แต่ส่ายหัว
แม่ของคยูฮยอนเป็นคนที่ใจดีแล้วก็มีรอยยิ้มที่สวยมาก ทำอาหารก็เก่งอีกต่างหาก ผิดกับลูกชายที่มักจะไม่ค่อยยิ้ม แต่แม่ลูกก็มีสิ่งที่เหมือนกันคือใจดีล่ะนะ เพราะถึงแม้ไอ้คยูมันจะนิ่งเงียบขนาดไหน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่ามันใจดีมากกกกกกกกกกกก
“ต้มยำกุ้งจ้ะ แม่เห็นคนในซอยที่เป็นคนไทยเขาทำน่ะลูก แล้วแม่เห็นว่ามันอร่อยดีก็เลยขอสูตรเขามาทำเองบ้าง”
“จาพนม!!!!!” ฮยอกแจพูดเสียงดัง แถมยังลงไปทำท่าทางแปลกประหลาด ที่ทำเอาทุกคนขำไม่หยุด ทงเฮเป็นคนแรกที่หยุดขำ เขาเดินเข้ามาตบไหล่ฮยอกแจปุๆก่อนพูด
“ถ้าจะให้ครบมึงต้องบอกว่า ‘ช้างกูอยู่ไหน’ ด้วย 5555555555555555555555555555555555555555555”
“ไอ้แสรด! อย่ามาหัวเราะไอดอลกูนะทงเฮ” คนถูกหัวเราะด่าทงเฮ แล้วกลับมายืนดีๆ แต่ก็ไม่วายส่งสายตาขวางๆไปให้ไอ้คู่กัด ถ้าเป็นปกตินี่คงได้ไล่เตะกันไปแล้ว แต่แม่ของคยูฮยอนอยู่หรอกถึงได้ไม่ทำอะไร
“ฮ่าๆ เอาเถอะจ้ะ ทงเฮกับฮยอกแจนี่มาทีไรทะเลาะกันทุกที... อ๊ะ ต้มยำกุ้งเดือดพอดีเลย คยูฮยอนมาช่วยแม่หน่อยลูก ทงเฮกับฮยอกแจก็ไปรอที่โต๊ะเถอะจ้ะ เดี๋ยวจะได้กินพร้อมกันเลย”
พอแม่ของคยูพูดจบไอ้ลิงทโมนสองตัวก็รู้หน้าที่ เดินออกไปที่โต๊ะ ทำตัวเป็นแขกที่ดี คยูฮยอนเดินเข้ามาช่วยแม่ตัวเองยกอาหารออกไปแล้วก็กินข้าวด้วยกันสี่คน จริงๆแล้วบ้านนี้อยู่กันสี่คน มีพ่อ แม่ พี่สาว แล้วก็ตัวคยูฮยอนเอง ตัวเขาบ้านอยู่ติดกันแต่ชอบมาหมกตัวอยู่กับคยูมันมากกว่า พ่อมันก็ทำงานกลับบ้านดึก ส่วนพี่สาวเรียนมหาลัยแล้วก็ไปอยู่หอ
พอกินข้าวเสร็จก็ย้ายกันมาที่ห้องของเพื่อนรักบนชั้นสอง เป็นห้องที่ไม่ใหญ่มาก ข้าวของทุกอย่างถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ ฮยอกแจวิ่งเข้าไปเปิดคอมส่วนตัวเขาก็วิ่งเข้าไปเปิดโน้ตบุ้คอย่างไม่ยอมแพ้ ไมได้หรอก เพราะพอเดี๋ยวฮยอกแจแม่งเข้าได้ก่อนเขาจะโดนหาว่าอ่อน ทำอะไรชักช้า (เชื่อเถอะว่าเรื่องแค่เปิดคอมช้ากว่าเร็วกว่าเขากับไอ้นี่ก็หาเรื่องมาแขวะอีกฝ่ายได้)
“ว่าแต่ทำไมไอ้ซีวอนไม่มาด้วยวะ” เขาถามขึ้นลอยๆ แต่ทำเอาไอ้คนที่นั่งอยู่หน้าคอมชะงัก
“กูรำคาญอ่ะ” ฮยอกแจพูดแล้วถอนหายใจ “แม่งทำตัวติดกับกูตลอดเลยช่วงนี้ กูอยากอยู่กับพวกมึงบ้าง”
“แล้วปกติไม่ได้อยู่?”
“ไม่ใช่เว้ยทงเฮ กูหมายถึงว่ามันทำเหมือนจะดึงกูออกห่างจากพวกมึงอ่ะ กูไม่ชอบเลยแบบนั้น สนิทกันมาตั้งห้าปีแล้วนะเว้ย พอมันมาทำแบบนี้กูว่าแม่งแปลก”
เขาสะดุดคำพูดกับคำว่า ‘ดึงกูออกห่างจากพวกมึง’ นั่นสินะ... ก็ไอ้ซีวอนมันชอบฮยอกแจนี่ ก็ไม่แปลกหรอกที่อยากจะอยู่กับฮยอกแจสองต่อสอง ไม่ได้ว่ามันว่าเห็นคนที่ชอบสำคัญกว่า เพราะยังไงเขาก็เพื่อนมัน
“ถ้ามันตามติดมึงขนาดนั้นแล้ววันนี้ทำไมมันยอมให้มึงมาวะ”
“ก็แบบว่า.....” ฮยอกแจเหล่ตาไปทางคยูฮยอน เพื่อโบ้ยคำตอบ อีกคนที่นั่งอยู่บนเตียงของตัวเองทำหน้าหน่ายๆ ก่อนพูด
“กูบอกมันว่าจะติวคณิตให้ฮยอกแจ มันก็ไม่ยอมบอกว่าให้มันติวให้ก็ได้ กูก็เลยบอกว่าฮยอกแจขอลอกชีวะที่ค้างอยู่ที่กู มันก็บอกว่าให้ลอกของมัน กูเลยต้องใช้ขั้นสุดท้ายโดยบอกว่าให้มันไปสรุปแลปเคมีวันนี้มา ถ้าพรุ่งนี้ไม่เสร็จได้เห็นดีกัน”
แลปเคมีวันนี้เป็นแลปที่อ.สุ่มกลุ่ม พวกเขาเลยต้องระเห็จไปอยู่คนละกลุ่ม ก็จะมีแค่คยูฮยอนกับซีวอนเท่านั้นที่ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน ซีวอนมันทำหน้าที่เป็นพวกสรุปรายงานอะไรพวกนั้นอยู่แล้วด้วยเลยง่ายต่อการไล่ให้มันไปทำงาน
“คยูแม่งเจ๋งสาดดดดดดดดดด เนอะๆ” ฮยอกแจเอ่ยปากชม ท้ายประโยคก็ยังไม่วายมาเนอะๆกับเขาอีก เขาก็ได้แต่พยักหน้าไปแล้วหันมาเข้าเกมส์ ที่มาเพื่อดวลกับฮยอกแจโดยเฉพาะ เคยดวลกับไอ้คยูมานับครั้งไม่ถ้วน เขาก็แพ้มันอยู่ร่ำไป ร่ำร้องอ้อนวอนขอให้มันสอนทีเด็ดเคล็ดลับมันก็บอกแค่ว่าอยู่ที่ฝีมือ
หมั่นไส้แม่งชิบหาย ขนาดเล่นเกมส์แม่งยังเทพ
พอเห็นว่าเพื่อนตัวดีสองคนกำลังเล่นเกมส์อย่าขะมักเขม้นยิ่งกว่าทำข้อสอบไฟนอลก็ได้แต่ถอนหายใจ มันแย่งทั้งคอมทั้งโน้ตบุ้คเขาไปหมดแล้วนี่ เลยได้แต่มานั่งกดโทรศัพท์เข้าทวิตเตอร์ไปเรื่อยเปื่อย
@b89530: ฮาฮยอกแจว่ะวันนี้ โดนอ.ยองมินจอมโหดไล่ออกไปนอกห้อง แต่ยังมีหน้ามาโชว์ของลับให้ไอ้ทงเฮ 5555555555555555
@taeccool: @b89530 เออใช่ ฮยอกแจแม่งสุดยอด
@2AMkwon: ฉันนั่งตกปลาอยู่ริมตลิ่ง แปลกใจจริงทำไมปลาไม่กินเหยื่อ......
@FtGtJH: พรุ่งนี้ผมร้องเพลงที่งานวันครอบรอบวันสถาปนามหาวิทยาลัย U อย่าลืมมาดูกันนะครับ ^^v
@BangMir: แปลกแต่จริง! twitpic/asfnaoi4
อ่านไปเรื่อยๆก็เจอแต่ทวีตของพวกในห้องกับรุ่นน้องรุ่นพี่ที่โรงเรียน ไม่ได้มีสาระอะไรสักนิด เลยเลื่อนมาเปิดดูหน้าเมนชั่น มีหลายเมนชั่นที่เมนชั่นมาแต่เขาก็ไม่ได้สนใจ เลื่อนไปเรื่อยๆจนเจอกับอันล่าสุด
@siwon407: @GaemGyu กูรู้นะ
2hour ago
@GaemGyu: @siwon407 รู้อะไร
นิ้วพิมพ์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็วตามความเคยชิน แล้วกดปิดแอพทวิตเตอร์ไปเข้าโปรแกรมฟังเพลง หยิบหูฟังเสียบหูแล้วนอนหลับตา แต่ก็หลับได้ไม่นานเพราะได้ยินเสียงเตือนจากทวิตเตอร์ เปิดมาดูเห็นเมนชั่นอันใหม่
@siwon407: @GaemGyu ฮยอกแจอยู่บ้านมึงใช่ไหม
@GaemGyu: @siwon407 ใช่
@siwon407: @GaemGyu ทงเฮก็อยู่ด้วยใช่หรือเปล่า
@GaemGyu: @siwon407 ใช่ มีอะไร
พิมพ์ตอบกลับไปนิ่งๆ ทำตัวราวกับว่าไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการสื่ออะไร แต่จริงๆแล้วรู้อยู่เต็มอกว่าซีวอนกำลังหึง เขาไม่รู้หรอกว่าซีวอนคิดว่าทงเฮกับฮยอกแจเป็นยังไง เพราะในสายตาเขาตอนนี้ทุกคนคือเพื่อนกันหมด
เขารอนานจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายคงไม่คิดจะตอบเมนชั่นอีก อารมณ์ฟังเพลงก็ไม่มีแล้วตอนนี้ จึงวางโทรศัพท์ไว้แล้วเดินลงไปข้างล่าง
“อ้าว มึงจะไปไหน” ฮยอกแจที่นั่งอยู่ใกล้ประตูหันมาถาม
“กินน้ำ เดี๋ยวมา” พูดจบก็เดินออกมาข้างล่าง รินน้ำใส่แก้ว กินเสร็จก็เดินขึ้นมาบนห้อง เห็นว่าประตูเปิดแง้มไว้นิดๆ เดินเข้ามาใกล้อย่างไม่ได้คิดอะไร แต่พอเดินเข้ามาในระยะที่เห็นว่าอะไรเป็นอะไร ขาก็หยุดชะงัก
ภาพที่เห็นจากประตูที่ถูกเปิดแง้มไว้ทำให้เขาหยุดราวกับต้องมนตร์
ภาพที่ทงเฮกับฮยอกแจกำลังจูบกัน......
ทงเฮ... ก็คงจะรักฮยอกแจเหมือนกันสินะ
••••••••••••••••••••••••••••
“ฮยอกแจ...”
“หืม”
“ฮยอกแจ”
“อือ”
“นี่! สนใจกันหน่อยสิอีฮยอกแจ” ซีวอนพูดเสียงดังขึ้นเมื่อเห็นว่าเรียกอีกฝ่ายไปกี่ครั้งก็ได้แต่คำตอบหือๆ อือๆมาแค่นั้น ฮยอกแจที่กำลังพลิกหนังสือไปมาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเขาเลยสักนิด
“มีอะไรเหรอเปล่าซีวอน กูกำลังเครียดกับการทำวิชาประวัติศาสตร์”
“ลอกกูก็ได้นี่” ซีวอนพูดเอาแต่ใจ ฮยอกแจชะงักมือที่เปิดหนังสือก่อนจะเลื่อนสายตามามองหน้าเขาตรงๆ
“กูไม่ได้เป็นง่อยนะซีวอน มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูจะโกรธขึ้นมาจริงๆ เขาได้แต่ถอนหายใจแล้วบอกขอโทษไป ฮยอกแจพยักหน้าตอบรับแล้วก็ก้มหน้าลงไปพลิกหนังสือต่อ
เขาก็แค่ไม่เข้าใจคนตรงหน้า รู้ว่าฮยอกแจเป็นคนอารมณ์แปรปรวนง่าย จึงได้แต่ทำใจและรอให้มันอารมณ์ดีขึ้นกว่านี้ เขาสัญญากับตัวเองแล้วว่าวันนี้จะต้องหาโอกาสบอกมันให้ได้ว่าเขารู้สึกยังไงกับมัน
รัก.....
รักมากขึ้นทุกวัน
แน่ใจว่ามันเป็นความรักแน่ๆ จึงได้บอกทงเฮไปแล้วตั้งแต่แรก สำหรับเขาแล้ว ในกลุ่มนี้เขาสนิทกับฮยอกแจมากสุด รองมาก็ทงเฮ แล้วสุดท้ายก็คยูฮยอน ในเมื่อเขาชอบฮยอกแจ คนแรกที่เขาคิดจะบอกก็คือทงเฮ บอกให้มันรู้ไว้ พอถึงเวลาที่เขาจะบอกฮยอกแจจริงๆมันจะได้ไม่ต่อต้านเขาที่กล้าล้ำเส้นนั้น เป็นไปตามที่คิดว่าทงเฮตกใจ แต่ก็รู้ว่ามันไม่ได้คิดจะห้ามเขา
ส่วนคยูฮยอน หลายครั้งที่แววตาฉลาดเป็นกรดนั้นมองมาทางเขาที่ทำดีกับฮยอกแจ มองมาด้วยอารมณ์ที่เขาเดาไม่ถูก สำหรับเขาแล้ว คยูฮยอนเป็นคนที่ฉลาดเกินไป ฉลาดจนน่ากลัว แต่ก็รักเพื่อนมากเกินกว่าที่เห็น เขาจึงมั่นใจว่าคยูฮยอนจะยอมรับความรู้สึกของเขาที่มีต่อฮยอกแจ
ตอนนี้เป็นคาบค้นคว้าซึ่งติดกันสองชั่วโมง เหลือเขากับฮยอกแจแค่สองคน เห็นว่าอ.จินยองเรียกคยูฮยอนไปคุยเรื่องวาดรูป ส่วนทงเฮก็หายไปไหนไม่รู้
มันเป็นโอกาสที่เหมาะที่สุดที่จะบอกความในใจ....
“อ้ากกกกกกกกกกก เสร็จแล้วโว้ยยยย” ฮยอกแจตะโกนเสียงดัง ปิดหนังสือกับสมุดดังปึก ก่อนจะบิดขี้เกียจ
“ฮยอกแจมานี่กับกูหน่อย”
“ไปไหนวะ”
“เออน่า อย่าพูดมาก”
“เอออออออออออออออออออออ” อีกฝ่ายลากเสียงยาว ทำปากยื่นก่อนจะเก็บของใส่ใต้โต๊ะแล้วเดินตามเขาออกมา เขาเดินนำอีกคนมาผ่านตึกอังกฤษ จนมาถึงหลังตึกฝึกงานที่ไม่ค่อยมีคนอยู่ อีกฝ่ายก็ตามมาเงียบๆ เขาหยุดเดินหันซ้ายมาก็เจอกับฮยอกแจที่มายืนข้างๆกัน มันมองมาทางเขาอย่างไม่เข้าใจ
“มีอะไรวะซีวอน ทำไมต้องมาไกลขนาดนี้”
“ฮยอกแจ....”
“.........”
“กู.......”
เสียงของซีวอนบ่งบอกความตื่นเต้นอย่างชัดเจน เหมือนตอนที่มันมาบอกกับเขาว่ามันชอบใครอีกคนนึง.... เขาจะไม่คิดอะไรเลย และจะสนับสนุนมันด้วยซ้ำถ้าคนคนนั้นไม่ใช่ อีฮยอกแจ
อีฮยอกแจ เพื่อนที่คบกันมาห้าปีเต็ม
ซีวอนสูง หล่อ รวย และมีน้ำใจ คนมาชอบมันเยอะแยะ แต่มันไม่เคยคิดจะเอาใคร และนี่ก็คงจะเป็นสาเหตุที่มันไม่มีแฟน เพราะมันชอบฮยอกแจ ยอมรับว่าตกใจ ตกใจมากที่มันมาบอกกับเขาอย่างนี้ สำหรับคนอื่นการชอบเพื่อนในกลุ่มเดียวกันอาจจะเป็นเรื่องปกติ แต่ไม่ใช่สำหรับพวกเขาสี่คนที่เคยสัญญากันไว้ว่าเราจะไม่เปลี่ยนไป จะเป็นเพื่อนกันอย่างนี้ไปจนตาย
ปิดตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ได้แต่พิงหลังไปกับปูนเย็นๆของตึกฝึกงาน ใช่... เขานั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรก ที่ตรงนี้คือที่ประจำที่เขาชอบแอบมางีบหลับ ตึกฝึกงานที่ไม่ค่อยมีคนผ่านมาสักเท่าไหร่ แถมต้นไม้ก็เยอะเหมือนป่า และคงเพราะต้นไม้เยอะ ทำให้ซีวอนและฮยอกแจมองไม่เห็นเขา คงเป็นตลกที่ร้ายกาจที่สุดที่เขากลับเห็นสองคนนั้นเดินผ่านไป แถมยังได้ยินเสียงที่สองคนคุยกันอย่างชัดเจน
“อะไรของมึงซีวอน อ้ำๆอึ้งๆอยู่ได้” เสียงฮยอกแจพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“เอ่อ... คือกู....”
“...........”
อยากจะลุกเดินหนีไปให้ไกลๆ แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิด เพราะถ้าหากเขาลุกขึ้นยืนตอนนี้ สองคนนั้นก็คงจะต้องเห็นเขาแน่นอน จึงได้แต่ทำใจให้สงบแล้วนั่งนิ่งๆ อยากจะปิดหูปิดตาทำเป็นไม่รับรู้ว่าซีวอนกำลังจะบอกรักฮยอกแจต่อไป
แต่เขาคงทำอย่างนั้นไม่ได้อีกแล้ว
รู้ว่าซีวอนมันรักฮยอกแจมาก มันถึงได้กล้าขนาดนี้ กล้าทำอะไรหลายๆอย่าง เพราะมันรักฮยอกแจมาตั้งเป็นปี เขารู้ และรู้ดีว่าทำไมมันถึงมาบอกเขา ถ้าไม่ใช่เพราะเขาสนิทกับมันรองจากที่มันสนิทกับฮยอกแจ
แต่สิ่งที่ซีวอนไม่รู้......
คือเขารักฮยอกแจมาห้าปีเต็ม……….
••••••••••••••••••••••••••••
เจ็บปวด..... เสียใจ.......
คงจะเป็นคำที่อธิบายลักษณะของอีทงเฮได้ดี นัยน์ตาที่เคยฉายแววสดใสอยู่เสมอถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดที่เกินจะอธิบาย เขาไม่รู้หรอกว่ามันจะเจ็บมากขนาดไหน ไม่รู้หรอกว่ามันจะเจ็บจนทำให้ตายได้หรือเปล่า แต่จากสภาพที่เห็น... เพื่อนของเขาเหมือนคนที่ไม่สามารถหายใจได้อีกต่อไป
เขาออกมากจากตึกศิลปะ กะจะมาเรียกทงเฮที่มันบอกเขาว่าจะมานอนรับลมอยู่ ‘ที่เดิม’ ให้กลับไปด้วยกัน แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้มาเห็นฉากเรียกน้ำตาฉากนี้
มองแล้วก็ได้แต่หัวเราะหึในใจ เขานี่ช่างมาได้จังหวะเสียจริง คราวที่แล้วก็ครั้งหนึ่ง คราวนี้ก็อีกหน ไม่ได้อยากจะมาเห็นนักหรอก แต่โชคชะตาคงเล่นตลกกับเขาที่ทำให้ต้องเข้ามายุ่งกับความรักสามเส้าของเพื่อนสนิท
เขากำลังกระโจนเข้าไปในวังวนแห่งความเจ็บปวดโดยไม่ได้ตั้งใจ
ถอนตัวออกมาก็ไม่ทัน ถอยหลังกลับก็ไม่ได้ ได้แต่เดินหน้าต่อไปทั้งที่ไม่รู้จุดหมายปลายทาง ไม่รู้ว่าจุดจบจะเป็นอย่างไร ไม่รู้ว่าถ้าเดินต่อไปจะเจออะไรที่ทำให้เจ็บปวดกว่านี้อีกหรือเปล่า
เขากับทงเฮสนิทกันมากเกินกว่าที่ใครจะคิด ห้าปีที่แล้ว มันมาบอกเขาว่ามันกำลัง ‘ชอบ’ คนคนนึง เด็กผู้ชายตัวผอมบาง ผิวสีขาวซีดราวกับคนเป็นโรค ริมฝีปากสีชมพูเหมือนผู้หญิง เป็นคนที่ได้ครอบครองหัวใจของอีทงเฮตั้งแต่แรกเห็น ทงเฮพยายามเข้าหาคนคนนั้นจนได้รู้ชื่อของอีกฝ่าย
‘อีฮยอกแจ’
ไปๆมาๆ พวกเขาก็ได้เป็นเพื่อนกับฮยอกแจ เรียนห้องเดียวกัน นั่งใกล้กัน เขานั่งติดกับฮยอกแจ ส่วนทงเฮนั่งข้างหน้า คนที่นั่งติดกับทงเฮคือชเวซีวอน พวกเขาสี่คนกลายเป็นกลุ่มที่สนิทกันตั้งแต่ม.1 มันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว พวกเขาอยู่ห้องเดียวกัน เรียนสายเดียวกัน ทำงานกลุ่มเดียวกัน และนั่งอย่างนี้ไม่เคยเปลี่ยน
และความรู้สึกของทงเฮที่มีต่อฮยอกแจก็คงไม่เคยเปลี่ยนเช่นกัน...
“........”
“กูชอบมึง”
เสียงของคนพูดชัดเจน หนักแน่น เพื่อบ่งบอกความรู้สึกทั้งหมดที่มี นัยน์ตาคมจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่หวั่นไหว ผิดกับอีกคนที่มองมาทางเขาอย่างงุนงง
“ตะ.... ตลกเหรอซีวอน แกล้งกูกันอีกแล้วใช่ไหม”
“ไม่ใช่... ไม่ใช่ กูชอบมึง ชอบมึงจริงๆ”
หัวสมองของอีฮยอกแจกำลังประมวลผลอย่างหนักหน่วง ซีวอนชอบเขา ชอบเขาเนี่ยนะ?
“ตะ... แต่ ระ...เรา เป็นเพื่อนกันนะ”
“ใช่”
“ซีวอน........” อีฮยอกแจครางออกมาอย่างหมดคำพูด หรุบตาลงต่ำ อย่างจนปัญญา ปล่อยให้ความเงียบครอบงำ ก่อนที่จะรู้สึกได้ถึงแรงกอดรัดของอีกฝ่ายที่เข้ามากอดเขาแน่น
“กูชอบมึงจริงๆ ไม่สิ... กูรักมึง”
“.................”
“คบกับกูนะ”
รู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงมันหายไปหมด.... ได้แต่หลับตาลงอย่างเจ็บปวด มือหนาเลื่อนมาปิดหูตัวเอง เพื่อหวังว่าจะไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก หวังว่าจะไม่ได้ยินเสียงของฮยอกแจที่ตอบกลับไป หวังว่าจะไม่ได้ยินเสียงของซีวอนที่บอกว่ารักฮยอกแจมากแค่ไหน
นี่สินะ สิ่งตอบแทนสำหรับคนขี้ขลาดอย่างเขา
ความเงียบค่อยๆกัดกร่อนจิตใจ แต่เจ็บปวดยิ่งกว่าโดนมีดแทง เหมือนกินยาพิษเข้าไป และตอนนี้ยาพิษก็ออกฤทธิ์เข้าสู่หัวใจและร่างกาย ค่อยๆบีบเขาให้ตายอย่างช้าๆ
“ไม่ได้หรอก” ฮยอกแจส่งเสียงตอบแล้วดันร่างสูงออกช้าๆ แววตาของซีวอนฉายความเจ็บปวดอย่างชัดเจน แต่แววตาของฮยอกแจกลับแน่วแน่อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ทำไม.....”
“...............”
“..............”
“กูมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
เขาทำได้เพียงหลับตาลงช้าๆ.... และอธิษฐานว่าความเจ็บปวดจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว
••••••••••••••••••••••••••••
- เจ็บปวดเนอะ 555555555555555555555555 #ยังมีหน้ามาหัวเราะ ก็ความรักมันห้ามกันได้ซะทีไหน เราก็ได้แต่หวังว่ามันจะผ่านไปโดยเร็ว
- อธิษฐานให้เราแอดติดด้วยนะคะ กลุ้มใจจริงๆ ; ____________ ;
- หวังว่าทุกคนจะสนุกกับเรื่องนี้นะคะ
ปล. ตอนนี้ยาวมาก บ่งบอกว่าตอนหน้ามันจะสั้นค่ะ 5555555555555555
ความคิดเห็น