คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ◆ luhan / xiumin feat. taohun : โรคจิต (phychosis)
PSYCHOSIS
LUHAN & MINSEOK
TAO & SEHUN
AUTHOR : SIGNSIGNEUN
WARMING: แอบเสื่อม แต่ชื่อเรื่องไฮโซแตกต่างกันมาก
- - - - - - - - - -
ดวงตากลมโตของลู่หานมองหน้าจอโทรศัพท์ราคาแพงของรุ่นน้องร่วมวงตัวสูงชะลูด (พ่วงด้วยผิวดำ) ตรงหน้า ก่อนจะเหลือบตามองเจ้าของโทรศัพท์ที่ตอนนี้กำลังยิ้มกระหย่องอย่างอารมณ์ดีสุดๆ แบบที่เขาเห็นแล้วหมั่นไส้จนอยากจะหาอะไรมาฟาดหน้า
“เนี่ยๆพี่ ตอนเซฮุนยั่วนะ สุดๆไปเลยอ่ะ!”
ลู่หานเลิกคิ้วขึ้นกับประโยคนั้น “เซฮุนเนี่ยนะ?”
ที่ถามแบบนี้เพราะลู่หานรู้ดีว่าน้องคนสุดท้องของวงขี้อายยิ่งกว่าอะไรดียังไงล่ะ ว่าแล้วก็หันหน้าไปมองคนที่อยู่ในบทสนทนาของพวกเขาที่กำลังยืนยิ้มมองพี่ชายชาวจีนของตัวเองสู้รบกับแดนซิ่งแมชชีนชาวเกาหลี (ที่ผิวคล้ำยิ่งกว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้เสียอีก) อย่างเอาเป็นเอาตาย
เรื่องที่จะทำให้อี้ชิงตบตีกับจงอินได้ก็มีอยู่ไม่กี่เรื่องเท่านั้นแหละที่ลู่หานคิดออก
ไม่เรื่องเต้น ก็เซฮุน (ถึงอี้ชิงจะไม่แสดงออกว่าโอ๋น้อง แต่เชื่อเถอะว่าไม่มีใครในวงไม่โอ๋โอเซฮุนหรอก)
“ใช่ดิ ทำไม พี่ไม่เชื่อผมเหรอ”
เสียงของเทาเรียกให้เขาละสายตาจากจุดเดิมขณะที่ใบหน้าก็ยังแสดงสีหน้า ‘ไม่ค่อยอยากจะเชื่อ’ อยู่เต็มเปี่ยม แต่ก็ไม่แปลกนะที่เขาจะไม่เชื่อไอ้รุ่นน้องแพนด้าตรงหน้า ก็เขาบอกแล้วว่าเซฮุนน่ะขี้อายจะตาย เรื่องนี้คนเขาก็รู้กันทุกหัวระแหง
“แล้วนี่ๆ สะโพกของเซฮุนอ่ะนะ อย่างนี้เลย” ว่าแล้วก็ยกนิ้วโป้งข้างที่ได้ถือโทรศัพท์มาการันตีสรรพคุณของคนรักตัวเอง
“สะโพก?”
สีหน้าของเขาคงจะแสดงออกว่า ‘ไม่เข้าใจ’ อย่างรุนแรง รุ่นน้องชาวจีนถึงได้กวักมือเรียกเซฮุนให้มาทางนี้ น้องเล็กตัวขาวทำหน้างงๆ ก่อนจะเดินผละออกมาจากเพื่อนร่วมวงที่ตอนนี้เกือบจะวางมวยกันอยู่แล้ว (มีจงแดที่มาจากไหนไม่รู้เป็นกรรมการจำเป็น)
ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่สนามบินที่เกาหลี เพิ่งจะลงเครื่องตรงจากปักกิ่งมาเมื่อยี่สิบนาทีก่อน แล้วก็กำลังรอพี่ผู้จัดการไปจัดการแก้พาสปอร์ตของใครสักคนที่มีปัญหา (อีกแล้ว) แน่นอนว่ามุมที่เขาอยู่ไม่ค่อยมีแฟนๆเท่าไหร่นัก เมมเบอร์แต่ละคนจึงแสดงตัวตนออกมาเต็มที่ อย่างอี้ชิงกับจงอินตรงมุมนู้น หรืออย่างชานยอลที่กำลังวิ่งไล่จี้เอวแบคฮยอนโดยมีลีดเดอร์ตัวขาวโอโม่ยืนมองอย่างเอือมๆนั่นไง
แล้วก็เทาที่กำลังโชว์รูปเกือบจะเปลือยของคนรักตัวเองให้เขาดูอย่างไม่อายฟ้าอายดิน = =
ให้ตายเถอะ ถึงแม้ไอ้คนตรงหน้าจะไม่อาย (แน่นอน เพราะมันอยากโชว์) แต่เมื่อมองไปที่รูปนั่นเขาก็อดหน้าแดงขึ้นมาหน่อยๆไม่ได้เหมือนกันนะเว้ย!
มันเป็นรูปที่แอบถ่ายตอนน้องเล็กของวงกำลังนอนหลับ ผ้าห่มร่นมาถึงกระดูกเชิงกราน (หมิ่นเหม่มากๆ!) ริมฝีปากแดงช้ำ หน้าอกขาวมีรอยสีกุหลาบเต็มไปหมด โอเค ลู่หานยอมรับว่ามันเซ็กซี่มากๆ แต่ถ้าเขาเป็นเทา เขาจะไม่เอารูปแบบนี้มาเปิดเผยหรอก
แค่คิดก็อายจะแย่ โถ่
จะบอกให้นะ ว่าคนอย่างลู่หานไม่มีวันทำอะไรโรคจิตๆแบบนี้หรอกเฟร้ย!
“มีอะไรกันเหรอฮะ?”
เซฮุนที่เดินเข้ามถึงเอ่ยถาม เทาไม่ตอบ แต่คว้ามือของเขาไปวางแปะบนสะโพกของเซฮุน เจ้าตัวอ้าปากเหวอด้วยความตกใจ (แต่ก็ไม่ได้ขยับตัวหนี ลู่หานคิดว่าเซฮุนช็อคเกินกว่าจะป้องกันตัวเองน่ะนะ) ส่วนตัวเขาก็พยายามชักมือออก แต่ก็ไม่อาจสู้แรงควายของน้องเล็กฝั่งเอ็มได้
“เนี่ยๆ ผมก็ให้พี่พิสูจน์สะโพกเซฮุนแล้วไง เป็นไงมั่ง”
“แกจะบ้าเรอะ! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะเว้ย!” เขาแว้ดไอ้คนโรคจิตเสียงดัง แต่มันก็ยังไม่ปล่อยข้อมือเขา
“พี่รู้สึกไรมั่ง”
“ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น! ปล่อยยยยยยยยย”
ลู่หานพยายามดึงข้อมือตัวเองสุดแรงพร้อมทั้งเพิ่มออพชั่นกระทืบเท้าลงบนพื้นสนามบินแรงๆ หวังให้ไอ้โรคจิตจื่อเทารู้ตัวว่าสิ่งที่ทำอยู่มันไม่ถูกต้อง มีอย่างที่ไหนคว้ามือเขาไปจับสะโพกเซฮุนซะอย่างนั้น ถึงแม้เซฮุนจะเป็นน้องชายอีกคนหนึ่งของเขา แต่การไปจับสะโพกโดยที่เจ้าตัวไม่เต็มใจนี่มันเข้าข่ายโรคจิตนะ!
แล้วถ้าผู้ชายที่กำลังยืนคุยกับพี่ผู้จัดการตรงโน้นหันมาเห็นว่าพวกเขาทำอะไรกันอยู่ล่ะก็...
ลู่หานไม่อยากจะนึกเลยว่าระหว่างตัวเขาเองและเทาใครจะตายก่อนกัน
เพราะฉะนั้น... รีบปล่อยมือกูออกจากสะโพกเซฮุนได้แล้วไอ้น้องเวรรรรรรรรรรร TTT_______________TTT
“ทำไมพี่ไม่รู้สึกอ่ะ...”
ไม่รู้เว้ยยยยย
“ขนาดตอนผมจับสะโพกเซฮุนผมยังรู้สึกเลย”
กูไม่สนนนนนนน
“มีอะไรกันอ่ะ”
เสียงของคนคนหนึ่งดังขึ้นราวกับเสียงโปรดสัตว์ของพระโพธิ์สัตว์ในความคิดของลู่หาน เพราะทันทีที่ได้ยินเสียงนี้ ไอ้โรคจิตจื่อเทาตรงหน้าก็ปล่อยมือเขาทันที แล้วหันไปคว้าข้อมือของเซฮุนที่ตอนนี้ได้แต่กระพริบตาปริบๆ เพราะสมองรวนไปชั่วคราวจากเหตุการณ์ระทึกขวัญ (ในความคิดเขา) เมื่อกี้ให้เข้ามาใกล้ตัวมันแทน
“เปล่าๆ พี่มินซอกมีอะไรหรือเปล่า”
ใช่... พระโพธิ์สัตว์ของลู่หานก็คือคิมมินซอกที่เดินทำหน้างงๆ เข้ามาในวงอีกคน จากหางตา ลู่หานเห็นว่าจงอินกำลังเมามันส์กับการแกล้งเหล่าลูกๆของคริสอยู่อีกมุม (โดยมีคยองซูนั่งดูดน้ำอะไรสักอย่างอยู่อย่างไม่สนใจโลกนั่งอยู่ถัดไป)
“เสียงโวยวายดังไปทั่ว ก็เลยเดินเข้ามาดู”
เทารีบหัวเราะแหะๆ แล้วพูดปัด “ไม่มีอะไรหรอกพี่ ผมพาเซฮุนไปซื้อขนมก่อนนะ”
จังหวะที่เทาเอามือขึ้นเกาหัวกลบเกลื่อน โทรศัพท์เครื่องแพงนั่นกำลังเปิดรูปของเซฮุนที่เกือบเปลือยอยู่พอดี ลู่หานทำตาโต กำลังจะเอ่ยปากบอกให้เทารีบเอามือลง แต่ก็ช้าไป เมื่อคนที่เรียกได้ว่า ‘พี่ชายสุดที่รักพิทักษ์โอเซฮุน’ พุ่งเข้าไปชาร์จหยิบโทรศัพท์นั่นมาครอบครอง
“นี่มัน...”
ลู่หานทำปากขมุบขมิบสาปแช่งไอ้รุ่นน้องแพนด้า ก่อนจะหันไปยิ้มแห้งๆให้กับมินซอกที่ปรายตามองมาทางเขา เขายกมือทั้งสองขึ้นทำท่าราวกับยอมแพ้
“เค้าไม่เกี่ยวนะตัวเอง ไอ้เทาเลย ไอ้เทามันเอามาโชว์เค้า เค้าไม่ได้อยากมองนะ”
ยิ่งมินซอกหรี่ตาลง ลู่หานก็รู้สึกได้ถึงเหงื่อที่เริ่มซึมออกมาตามไรผมและฝ่ามือ แต่เขาก็ยังคงส่งยิ้มแห้งๆ และทำตาปริบๆ เรียกร้องความเห็นใจ (และยุติธรรม) ต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ
“โหย... รีบโยนขี้เลยนะไอ้พี่หน้าเหี่ยว”
ถึงแม้เสียงว่ากระทบของเทาจะลอยเข้าหูทำให้หนวด (ที่เพิ่งโกน) กระตุกยิบๆ แต่ลู่หานก็ไม่สนใจ เพราะสำหรับมัน ลู่หานไว้คิดบัญชีแค้นทีหลังได้ แต่ถ้าเป็นมินซอก...
มีแต่ตายกับตาย!
“เพิ่งรู้ว่านายชอบมองสะโพกของเซฮุนนะลู่หาน”
“เฮ้ย เค้าเปล่านะ ทำไมเปาจื่อไม่เชื่อเค้า”
ลู่หานสติลกระพริบตาหวานๆที่มั่นใจนักหนาว่าใครเห็นก็ต้องใจอ่อนใส่คนตรงหน้าต่อไป มินซอกมองเขาอยู่สักพักก่อนจะหันไปมองจื่อเทาที่ตอนนี้หน้าเริ่มเปลี่ยนสี (จากดำเป็นซีดแบบเขียวๆ)
รอดแล้ว!
เขาแอบกำมือเข้าหาตัวเองแล้วพูด ‘เยส!’ เบาๆ ก้าวเข้าไปอยู่ข้างหลังมินซอก รอยยิ้มปรากฏที่ใบหน้าอีกครั้งขณะมองหน้าไอ้โรคจิตจื่อเทา
“เทา ทำไมถึงทำแบบนี้ เซฮุนจะเสียหายขนาดไหนนี่ไม่ได้นึกเลยใช่มั้ย?”
“ถะ..โถ่ พี่มินซอก พี่ลู่หานก็อยู่ในวงเดียวกับเรานะ ไม่ใช่คนอื่นคนไกลสักหน่อย” จื่อเทาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“อ๋อ เหรอ” มินซอกตอบรับเสียงเย็นเยียบแบบที่ลู่หานนึกเสียวสันหลังแทนรุ่นน้องในวง
มินซอกเหมือนจะใจดีอ่ะนะ.. แบบว่าเหมือนจะไง เพราะความจริงแล้วมินซอกโหดมว้ากกกกกก ความเป็นพี่ใหญ่ที่อายุมากสุดในวง (ถึงแม้จะหน้าเด็กจนลู่หานอายก็เถอะ) มินซอกจึงเหมือนคนอยู่หลังม่าน คอยจัดการหลายๆอย่างของเมมเบอร์ในวง
แฟนๆชอบบอกว่ามินซอกใจดีอย่างนั้นอย่างนี้ โถ่! ไม่เคยเห็นตอนมินซอกโกรธล่ะสิ!
“งั้นพี่จะเอาไปให้จุนมยอนดู”
“อย่านะพี่!”
เทาร้องเสียงหลง ลู่หานแอบขำคิกๆ แหม... จุนมยอนน่ะนะเป็นหัวหน้ากลุ่มพิทักษ์รักโอเซฮุนเลยทีเดียว ถ้าขืนมินซอกเอาไปฟ้องจุนมยอนล่ะก็ ไม่วายจุนมยอนต้องโกรธจนควันออกหู ปู้นๆเหมือนรถไฟ แล้วข่าวก็จะไปถึงหูกางๆของชานยอล ต่อจากนั้นก็ทั่วทั้งวงแน่ๆ
เดี๋ยวไว้พี่จะเป็นเจ้าภาพเลี้ยงข้าวต้มให้คืนนึงนะจื่อเทาน้องรัก
“ทำไม จุนมยอนก็เป็นเมมเบอร์คนหนึ่งในวงเหมือนกัน”
“พี่มินซอก...” เทาพูดชื่อพี่ชายที่เคยหน้ากลม (แต่ตอนนี้เรียวแล้ว) เสียงอ่อย “...ผมขอโทษ”
“คนที่นายควรจะขอโทษไม่ใช่พี่หรอกนะจื่อเทา”
มินซอกมองไปทางเซฮุนที่ยืนก้มหน้าอยู่ เทากระตุกแขนคนตัวขาวเบาๆก่อนพูดขอโทษ เซฮุนพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะรีบผละออกไปอีกทาง ลู่หานเห็นเทาอ้าปากเหวอก่อนจะได้สติแล้วรีบวิ่งตามคนรักของตัวเองไป เขาหัวเราะคิกเมื่อคิดได้ว่าเซฮุนคงจะอายมากกก และไม่ยอมเล่นผีผ้าห่มกับไอ้คนโรคจิตไปอีกนาน
“ลู่หาน”
คนถูกเรียกชื่อหัวเราะค้างก่อนจะหันมาทางมินซอกที่มองเขาอยู่เป็นเชิงตำหนิที่หัวเราะน้อง ลู่หานวาดรอยยิ้มบนใบหน้าก่อนจะเข้าไปเกาะแขนอีกคนราวกับเด็ก แล้วเอาใบหน้าที่ใครๆก็บอกว่าน่าเอ็นดูกระแซะกับไหล่กลมมน เพิ่มด้วยกระพริบตาปริบๆ
“มินซอกอ่า... จะว่าไปเทามันก็นิสัยไม่ดีจริงๆแหละเนอะ”
ใบหน้าเรียวของมินซอกฉายแววงงงวย ลู่หานยิ่งยิ้มกว้างเข้าไปอีก
“ก็ในโทรศัพท์ฉันน่ะ มีรูป ‘ตอนนั้น’ ของมินซอกเป็นร้อยๆรูป แต่ฉันยังไม่เอามาอวดเลย แต่มันมีแค่รูปเดียวก็เอามาอวดซะละ ฮึ”
มินซอกอ้าปากพะงาบๆจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่มีอะไรหลุดออกมา ใบหน้าพลันซับสีเลือดที่ลู่หานคิดว่าน่ารักน่าฟัดเป็นที่สุด! ถ้าไม่ติดว่าพวกเขาอยู่ที่สนามบิน แถมก่อนหน้านี้เขาเหลือบไปเห็นเลนส์กล้องของแฟนคลับสี่ห้าคนที่อยู่ไกลออกไป เขาคงจะฟัดมินซอกไปแล้ว!
เปาจื่อของลู่หานเซ็กซี่กว่าร่างผอมๆของเซฮุนเป็นร้อยเท่าเหอะขอบอก!
ไอ้โรคจิตจื่อเทายังช้าไปร้อยปีที่จะมาอวดกับท่านลู่หานคนนี้!
“วันนี้เรากลับหอไปแล้วฉันจะอัดเป็นวิดิโอเลยคอยดู!”
“ลู่หาน!”
มือของมินซอกตีผัวะมาที่ต้นแขนของเขาหลังจากได้ยินประโยคเมื่อครู่ ลู่หานส่งเสียงซี้ดนิดหน่อยเพราะมินซอกตีมาไม่ยั้งแรงเลยสักนิด แต่เขาไม่โกรธหรอก เพราะเมื่อมองไปที่คนที่ลงมือทำร้ายเขาเมื่อครู่ เขาก็อดใจไม่ไหว เคลื่อนใบหน้าเขาไปหอมแก้มหนึ่งฟอด (แน่นอนว่ามองจากสายตาแล้วว่าจะไม่มีใครเห็น)
แก้มของมินซอกยิ่งแดงยิ่งกว่าเดิม คราวนี้ลามไปถึงคอเลยด้วย
ลู่หานภูมิใจสุดๆที่ทำให้คนตรงหน้าอายขนาดนี้ได้ ฮิ
แต่เขาก็ภูมิใจได้ไม่นานเมื่อมินซอกสะบัดแขนเขาให้หลุด ก่อนจะเดินหนีออกไปอย่างรวดเร็ว
“มินซอกอา! จะไปไหน รอฉันด้วยสิ!”
“อย่าตามมานะ ลู่หานโรคจิต!”
- - - - - - - - - -
-end-
- - - - - - - - - -
- extra exo’s gossip side drabble! -
แบคฮยอน: “จากที่สังเกตุนะ ฉันว่าพี่ลู่หานโรคจิตกว่าเทาอีก”
คริส: “ใช่ มันโรคจิตจริง”
จงอิน: “หน้าก็เหี่ยวยังจะโรคจิตอีกอ่ะ”
จุนมยอน: “ตกลงเทามันถ่ายรูปเปลือยเซฮุนของฉันจริงเหรอ ฉันจะจัดการมัน”
คยองซู: “สงสารพี่มินซอกจัง...”
จงแด: “ฉันเคยเข้าไปในห้องพี่ลู่หานนะ หือ.. อย่างหลอนอ่ะ รูปพี่มินซอกตรึม”
อี้ชิง: “เห็นด้วยทุกประการ”
ชานยอล: “ฮยองพูดเรื่องอะไรกัน ผมไม่เข้าใจ”
- - - - - - - - - -
พูดคุย: ตกลงอิพี่ลู่ว่าคนอื่นโรคจิตแต่ตัวเองจิตยิ่งกว่าสินะ 55555555555555
ความคิดเห็น