คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : WONKYU : PASS BY
( PASS BY )
SIWON & KYUHYUN
คนเราน่ะ จะรักกันอยู่ด้วยกันไปจนตายน่ะมันไม่มีหรอก..
จะมีก็แต่อยู่ด้วยกัน รักกัน จนตายจากกันไปข้างหนึ่งนั่นแหละ
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด..
เสียงเครื่องช่วยหายใจดังต่อเนื่องภายในห้องแห่งหนึ่ง บนเตียงมีร่างสูงใหญ่นอนหลับตาพริ้ม ใบหน้าที่เคยหล่อเหลากลับดูซีดเซียว ข้างๆเตียงเต็มไปด้วยสายระโยงรยางค์และเครื่องมือการแพทย์อีกมากมายเพื่อช่วยให้คนไข้ยังหายใจ
“เจ็บไหม....”
คนที่ยืนอยู่ข้างเตียงเอ่ยเสียงเบา มือขาวเลื่อนขึ้นไปแตะใบหน้าของคนที่นอนอยู่บนเตียงช้าๆ ราวกับกลัวอีกคนจะหายไป นัยน์ตาสีหม่นฉายชัดถึงความเศร้า
“ขอโทษนะ... ทั้งๆที่เราสัญญากันไว้แล้วแท้ๆ...”
‘คนไข้ไม่มีการตอบสนองใดๆอีกต่อไปแล้ว หมออยากให้ญาติเตรียมทำใจ’
‘ไม่มีทางที่จะช่วยได้เลยเหรอครับ’ สิ้นเสียงประโยคคำถาม คุณหมอก็ส่ายหน้าช้าๆ
‘คนไข้มาถึงโรงพยาบาลช้ามากเกินไป...’ สิ้นคำพูดร่างสูงโปร่งของอีกคนก็ทรุดลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง คนที่ยืนข้างกันทรุดกายลงโอบเพื่อนรักที่กำลังเสียใจอย่างหนักไว้ คนเป็นหมอได้แต่ยืนมองภาพนั้นด้วยอารมณ์หม่นหมอง แต่จำต้องพูดประโยคสุดท้าย
‘อยู่ที่การตัดสินใจของคุณว่าจะให้คนไข้ใช้เครื่องช่วยหายใจอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ หรือว่าจะเอาเครื่องช่วยหายใจออก’
โจวคยูฮยอนเดินเข้ามาในห้องที่มีกลิ่นอายแห่งความอบอุ่นช้าๆ... ตามผนังห้องเต็มไปด้วยรูปมากมายของผู้ชายสองคน ซีวอนเป็นคนชอบถ่ายรูป ชอบบันทึกเรื่องราวต่างๆลงในกล้องตัวโปรดของเขา และหนึ่งในเรื่องที่เขาบันทึกลงไปคือเรื่องราวระหว่างพวกเขา
เขานั่งลงบนเตียงที่เหมือนยังคงมีความรู้สึกว่าอีกคนกำลังนอนอยู่ตรงนี้และส่งยิ้มให้เขาเหมือนทุกวันที่ผ่านมา แต่ในความจริง... มันไม่มีอีกแล้ว... มือขาวไปเลื่อนเปิดลินชักแล้วหยิบกล่องไม้ขนาดไม่ใหญ่นักออกมาวางบนตัก พอเปิดออกดูก็พบกับรูปสองใบที่ทับซองจดหมายอยู่ เขาหยิบรูปออกมาดูก่อนเป็นอันดับแรก
พลิกดูด้านหลังก็เจอรอยมือหวัดๆเป็นเอกลักษณ์ของอีกคน
1st Anniversary.
I will always LOVE you, Kyuhyun.
- Choi Siwon -
น้ำใสๆคลอหน่วยตาทั้งสองข้างของคนที่ชื่อได้ว่าเข้มแข็งเสมอ... จ้องมองประโยคนั้นซ้ำไปซ้ำมาราวกับจะให้มันประทับตราลึกในหัวใจตลอดไป พลิกรูปมาอีกด้านก็เจอกับภาพที่เขากำลังยิ้มให้กล้อง ฉากหลังเป็นท้องฟ้าสีสดใส
ครบรอบปีแรกของการคบกัน... ไม่ได้ไปฉลองที่ร้านอาหารหรู ไม่ได้ดินเนอร์ใต้แสงเทียนในบรรยากาศโรแมนติก เขาทั้งสองเลือกที่จะไปยังภูเขาแห่งหนึ่งไม่ไกลจากโซล นั่งเงียบๆปล่อยให้ลมพัดผ่าน ไม่ได้มีคำบอกรักเลิศเลออะไร.. แค่จับมือกันเอาไว้ก็รู้ว่าเราเข้าใจกันมากเพียงใด
วางรูปใบแรกลงข้างตัวแล้วหยิบรูปอีกใบขึ้นมา มันเป็นรูปที่เขาจำได้ดี... รูปถูกถ่ายไว้ก่อนที่อีกคนจะเข้าโรงพยาบาล
รูปคู่ไม่กี่ใบของพวกเขาที่มีอยู่
ซีวอนฉีกยิ้มกว้างตามฉบับ ส่วนตัวเขาก็ยิ้มบางๆ ในมือถือจานพาสต้า จำได้ว่าซีวอนเป็นคนกดชัตเตอร์เองกับมือ ตอนนั้นพวกเขากำลังช่วยกันทำอาหารครั้งแรกเลยเห่อกันเป็นพิเศษ รสชาติออกมาไม่ดีเท่าไหร่ แต่เขาก็พูดได้เต็มปากว่าอาหารมื้อนั้นเป็นมื้อที่เขามีความสุขที่สุด
อาหารมื้อแรกฝีมือพวกเรา :)
‘อร่อยมั้ย เป็นไงบ้าง’ ซีวอนถามด้วยน้ำเสียงตื่นๆ นัยน์ตาฉายแววตื่นเต้นเต็มที่ เพราะเจ้าตัวเสียสละให้เขาชิมก่อนเป็นคนแรก พอเห็นอีกคนทำหน้าแบบนั้นแล้วก็อดที่จะแกล้งไม่ได้ เลยแสร้งขมวดคิ้วยุ่งๆ
‘ไม่อร่อยเหรอ...’ อีกคนถามเสียงอ่อยหลังจากเห็นปฏิกิริยาของเขา ใบหน้าหล่อก้มลงเล็กน้อยเหมือนผิดหวัง ทำให้เขากลั้นขำไม่อยู่
‘หึหึ’ ซีวอนเงยหน้าขึ้นมาที ทำตาโตขึ้นอย่างตกตะลึง ก่อนจะเผยรอยยิ้มแล้วมะเหงกให้เขาไปลูกหนึ่ง
‘นี่แกล้งกันเหรอคยูฮยอน!’
‘ก็มันน่าแกล้งมั้ยล่ะ ฮ่าๆ’
เมื่อนึกย้อนถึงบรรยากาศเก่าๆก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ แม้น้ำตาจะไหลลงมาตามใบหน้า...
สุข ยามนึกถึงสิ่งที่เคยมี เคยได้รับ
แต่กลับทุกข์ ยามนึกได้ว่าสิ่งเหล่านั้นจะไม่มีวันหวนกลับคืนมาอีกครั้ง
วางรูปใบที่สองใกล้กับใบแรก แล้วหยิบซองจดหมายออกมา พอเปิดซองคลี่กระดาษที่มีลายมืออีกคน น้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง...
ถึงโจวคยูฮยอน... คนเพียงคนเดียวที่ผมรักจากนี้และตลอดไป
ฉันไม่เคยลืมวันที่ได้เจอนายวันแรก.. ทะเลาะกันจนสถานีรถไฟแทบแตกเลยใช่มั้ยล่ะตอนนั้น
คิดๆไปก็ตลกดีนะ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายจอมหยิ่งคนนั้นจะมาเป็นคนที่ฉันรักที่สุด
แต่มันก็เป็นไปแล้ว... เนอะ
ชีวิตฉันตอนนี้ พูดได้เต็มปากว่ามีแต่นาย... ทั้งชีวิตของฉันก็คือนาย และฉันก็คิดว่าทั้งชีวิตของนายก็คือฉันเหมือนกัน
หัวใจดวงนี้มันมีนายเป็นเจ้าของ เพราะฉะนั้นขอให้จำไว้ว่าถ้านายมีความสุข ฉันก็จะมีความสุขไปกับนาย
แต่ได้โปรดอย่าทุกข์เลยนะคยูฮยอน
เพราะฉัน... คงทนเห็นนายไม่มีความสุขไม่ได้
วันนี้ฉันมีความลับจะบอกนาย....
“ฮึก....” มือเรียวกำกระดาษแน่นราวกับกลัวมันจะปลิวหายไป ริมฝีปากเม้มแน่นพยายามกลั้นเสียงสะอื้นอย่างเต็มที่
น้ำตาหยดหนึ่งตกลงบนกระดาษสีขาว…
ฉัน... คงอยู่บนโลกใบนี้ได้อีกไม่นานแล้ว ขอโทษนะคยูฮยอน... ฉันผิดสัญญาที่เคยให้ไว้กับนาย…
‘เราอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยดีมั้ย’ เสียงทุ้มเอ่ยถามอีกคนที่นั่งอยู่ติดกันด้วยรอยยิ้ม อีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยิ้มตอบกลับ
‘อื้ม.. อยู่ด้วยกันจนตายเลยนะ’
แล้วก็ขอโทษ... ที่ต้องทิ้งนายไว้คนเดียวบนโลกแห่งนี้
ฉันมันไม่ได้เรื่องเลยนะว่ามั้ย
แต่ว่า... ถึงแม้ไม่มีฉันแล้ว ชีวิตของนายก็ยังคงต้องเดินต่อไป นายเป็นคนเข้มแข็ง ฉันเชื่อว่านายจะต้องทำได้
รัก...
ชเวซีวอน
รัก...
คำสั้นๆแต่ความหมายนั้นยิ่งใหญ่กว่าที่ใครจะอธิบาย...
เขาได้รับมันแล้วจากคนที่เขียนจดหมายนี้... ได้รับมันอย่างท่วมท้น... มีความสุขเกินจะอธิบายให้ใครฟัง มือกำกระดาษไว้แนบอก ปล่อยเสียงสะอื้นออกมาอย่างไม่คิดจะห้ามอีกต่อไป
เหนื่อยใช่ไหมซีวอน.... การมีชีวิตอยู่บนโลกนี้มันเหนื่อยมากใช่ไหม
เจ็บปวด ดิ้นรน เพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อมันทรมานมากใช่ไหม
เพราะฉะนั้น....
ฉันจะเป็นคนทำให้นายพ้นจากความทรมานนั้นเองนะ....
‘ทำไมถึงไม่กินผักล่ะคยู กินเข้าไปสิ มันมีประโยชน์นะ’
‘อากาศหนาวแล้วทำไมถึงไม่ใส่เสื้อหนาๆ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก’
‘บรรยากาศอย่างนี้ ถ้าได้กาแฟอุ่นๆสักแก้วก็คงดีเนอะ...’
‘เลิกโกรธได้แล้วน่า ฉันก็อยู่ตรงนี้แล้วไง ไม่ทิ้งนายไปไหนหรอก’
‘ความรู้สึกของนายน่ะ ฉันรับรู้ได้หมด นายไม่จำเป็นต้องพยายามแสดงมันออกมาหรอกนะ เป็นตัวของตัวเองน่ะดีที่สุดแล้ว’
‘ฉัน...รักนายนะ คยูฮยอน’
“ฉัน... ก็รักนายเหมือนกัน ซีวอน”
- - - - - p a s s b y. s i w o n & k y u h y u n - - - - -
- แต่งเองน้ำตานองหน้าเอง... ร้องไห้ไปสามรอบ บิ้วตัวเองซะไม่เหลือดี
- ออกตัวก่อนเลยว่าได้แรงบันดาลใจมาจากป้าจันและลุงจรัสในเรื่อง HOME ความรัก ความสุข ความทรงจำ เราดูในโรงร้องไห้น้ำตานองหน้ากับฉากนี้... ป้าต่ายแสดงได้ดีมากมาก มากจนเราไม่รู้จะใช้คำไหน
- ผลแอดจะประกาศแล้ว....................
ปล. เกลียดฟ้อนท์ในเด็กดีมาก ทำไมลงฟ้อนท์แบบการ์ตูนลายมือคนไรงี้ไม่ได้ฟะ!!!!!!!!
ความคิดเห็น