คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ◆ kai / sehun : 桜吹雪 (sakura wind)
「 桜吹雪」
sakura fubuki / sakura wind
kai_sehun
by signsigneun (fflaw-less)
- - -
♩ ( 王力宏 Wang Leehom 依然愛你 Still In Love With You )
http://www.youtube.com/watch?v=tH4LJVYlgp4
One year after another,
time flies by in a blink of an eye
The only thing that remain unchanged, is the fact that I am still love you.
ปีแล้วปีเล่าผ่านพ้นไป
ผ่านไปแค่เพียงพริบตาเดียว
สิ่งเดียวที่ไม่เคยแปรเปลี่ยน ..นั่นคือ ฉันยังคงรักเธอ..
- - -
“ไว้เรามาดูซากุระที่นี่กันทุกปีเลยนะ”
“อื้ม”
“ไม่ว่าจะปีไหนๆ เซฮุนก็ต้องรอเรานะ”
“ได้สิ ได้อยู่แล้ว”
- - -
ผ้าม่านสีขาวสว่างปลิวเบาๆตามแรงลมเรียกให้นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มให้ละสายตาจากหนังสือที่อ่านอยู่ขึ้นไปมอง อากาศเย็นที่แทรกผ่านเสื้อไหมพรมถักที่เขาใส่อยู่บ่งบอกว่าฤดูหนาวกำลังจะผ่านพ้นไปในไม่ช้า
“เมี้ยว”
เสียงร้องของลูกแมวสีขาวสะอาดที่เขาเลี้ยงมาได้หลายเดือนเรียกความสนใจของเขาไป ริมฝีปากหยักเผยรอยยิ้มเอ็นดูก่อนจะอุ้มลูกแมวมาไว้บนโต๊ะ ตาสีน้ำตาลอ่อนของ ‘เอมิ’ จ้องมายังเขา ขณะที่เขายกขาหน้าทั้งสองของเจ้าแมวตัวเล็กสูง เลยทำให้ตอนนี้เอมิเป็นแมวยืนสองขาไปซะอย่างนั้น
“เมี้ยว”
เขาหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อได้ยินเสียงสัตว์เลี้ยงเพียงตัวเดียวและตัวแรกในชีวิตของเขาอีกครั้ง เอมิเป็นแมวน่ารัก ขนสีขาวทั้งตัวไม่มีสีอื่นแทรกเลยแม้แต่น้อย นัยน์ตากลมสีน้ำตาลอ่อนใสแจ๋วที่มักจะมองเขาเสมอ ถึงแม้บางครั้งจะซนไปบ้างตามประสาแมว แต่เขาก็รักมันมาก
เพราะมันทำให้เขานึกถึงใครอีกคนที่เขาไม่เคยลืม
“เอมิ ดูสิ... ฤดูใบไม้ผลิกำลังจะมาแล้วละ”
- - - -
ใบหน้าคมเข้มซุกเข้ากับผ้าพันคอสีน้ำเงินเข้มเข้ากันกับเสื้อโค้ตสีดำสนิท เท้าก้าวไปตามทางเดินบนถนนในสวนสาธารณะอย่างเร่งรีบ เขากำลังจะเข้าเรียนสาย และป่านนี้คงสายไปแล้ว เพราะอามาเนะเซ็นเซย์ อาจารย์สอนดรออิ้งสุดเฮี้ยบมักจะชอบมาก่อนเวลาสิบนาทีเสมอ
‘คิมจงอิน’ เป็นนักศึกษาชาวเกาหลีที่ย้ายจากกรุงโซลมาอยู่ที่ฟุกุโอกะ เมืองท่าติดทะเลของญี่ปุ่นได้สามปีแล้ว เขาเรียนอยู่ในวิทยาลัยศิลปะที่ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไรนัก แต่กลับอบอุ่นและเต็มไปด้วยมิตรภาพ มีชาวต่างชาติหลายคนที่เรียนสาขาเดียวกับเขา รวมถึงชาวเกาหลีด้วย
เขาได้รับทุนตอนจบมัธยมปลายที่เกาหลีกับเพื่อนร่วมห้องอีกคน
“เฮ้จงอิน สายเหมือนกันเหรอ”
เขาหันไปตามเสียงเรียก ก็เห็นกับเพื่อนร่วมสาขาชาวจีนวิ่งเข้ามาใกล้พร้อมกับโบกมือให้เขาอย่างร่าเริง เขาหยุดยืนรอจนอีกคนเข้ามาใกล้แล้วเดินไปพร้อมๆกันอย่างไม่รีบร้อนเหมือนก่อนหน้านี้
“อากาศหนาวเนอะว่ามั้ย ทั้งๆที่นี่ก็จะหมดฤดูหนาวอยู่แล้วเชียว”
‘ลู่หาน’ ชวนเขาคุยพร้อมกับถูมือไปมาเรียกเสียงหัวเราะจากเขาได้ไม่น้อย ปกติลู่หานก็เป็นคนขี้หนาวอยู่แล้วเพราะอากาศที่เมืองบ้านเกิดของคนตัวเล็กนี่หนาวยังไม่ถึงครึ่งของญี่ปุ่นเลยด้วยซ้ำ
“นั่นสิ”
“พอหมดฤดูหนาว ดอกซากุระที่นี่ก็จะบานแล้วเนอะ” ลู่หานพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองต้นไม้สูงริมสองข้างทาง เขามองตามสายตาของลู่หานไป จนกระทั่งอีกคนหันกลับมามองเขา
“คิดถึงเซฮุนเนอะ..”
เขาชะงักฝีเท้า
สีหน้าที่เขาแสดงออกมันคงแย่มากจนลู่หานต้องเปลี่ยนเรื่องคุย
- - - -
I’m still in love with you,
maybe it’s fated and destined to be
Even after the passing years, no one can ever replace (you)
ฉันยังคงรักเธอ
บางทีมันอาจจะเป็นโชคชะตาที่ขีดไว้ให้เป็นเช่นนี้
หลายปีที่ผ่านไป ไม่มีใครที่จะแทนที่เธอได้
เสียงกีตาร์โปร่งถูกดีดเบาๆเป็นทำนองเพลงดังขึ้นจากใต้ต้นซากุระต้นใหญ่ที่ขึ้นตระหง่านอยู่บนยอดผา พระจันทร์ที่สุกสว่างอยู่บนท้องฟ้าทำให้เขาพอจะเห็นน้ำทะเลที่ซัดกระทบหาดทรายเบื้องล่าง ข้างๆเขาเป็นเอมิที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าขนหนูสีขาว
‘I still cherish every minute, every moment of happiness’
ตอนนี้เป็นสิ้นเดือนมีนาคม ดอกซากุระเริ่มผลิดอกสีขาวแซมชมพูของมันออกมาช้าๆ และไม่ถึงสองสัปดาห์มันก็จะร่วงโรยไป
ก็เหมือนกับชีวิตคน ที่ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน..
‘จงอินอย่าร้องไห้’ มือขาวซีดของเซฮุนวางลงบนมือเขาที่จับเหล็กข้างเตียงของอีกฝ่ายแน่นคนขึ้นข้อขาว คนผิวคล้ำกว่าก้มหน้านิ่ง แต่น้ำตากลับไหลออกมาไม่หยุด
‘จงอินอย่าทำให้เราห่วงสิ.. ถ้าจงอินยังร้องไห้อยู่อย่างนี้ เราก็จะไม่สบายใจนะ’
‘...............’
‘..ทำเพื่อเราอีกสักครั้งนะจงอิน ยิ้มให้เราเห็นเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม’
เขาจำได้ว่าวันนั้นใบหน้าของตัวเองบูดเบี้ยวขนาดไหนขณะที่ ‘พยายามยิ้ม’ ให้อีกฝ่ายเห็น หัวใจเขาเจ็บปวดแค่ไหนที่ต้องเห็นคนตัวขาวนอนอยู่บนเตียง เป็นครั้งแรกที่เขาคิดว่าเซฮุนไม่เหมาะกับสีขาวของโรงพยาบาลเลยแม้แต่น้อย
โอเซฮุน เป็นนักเรียนทุนที่มาญี่ปุ่นพร้อมกับเขา เป็นเพื่อนร่วมห้อง เป็นคนที่นั่งข้างๆเขาตลอดหกปีของชีวิตมัธยม เป็นเพื่อนข้างบ้าน เป็นพี่ที่คอยดุเมื่อเขาทำผิด เป็นน้องชายที่เอาแต่ใจยามที่อยากได้อะไร เป็นอะไรอีกมากมาย..
โอเซฮุนเป็นทุกสิ่งสำหรับคิมจงอิน
“เมี้ยว”
เอมิส่งเสียงร้องพร้อมกับกระโดดมาทับบนตัวเขา ตอนนี้มันตัวโตขึ้นกว่าสองเดือนก่อนมากแล้ว คงจะเป็นเพราะหมู่นี้เอาแต่กินแล้วก็นอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้า แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนคือนัยน์ตากลมใสสีน้ำตาลอ่อนที่มักจะมองมาที่เขาเสมอ
เขาอุ้มมันเข้ามาไว้ในอก ลูบขนนิ่มๆของมันไปมา
หนึ่งปีแล้วที่โอเซฮุน คนที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขาทิ้งเขาให้อยู่บนโลกนี้คนเดียว
ปีนี้เป็นปีที่สองที่เซฮุนไม่อยู่ในวันนี้กับเขา..
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่น้ำใสๆไหลเต็มหน้าของเขา แต่พอรู้สึกตัวอีกทีก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสชื้นๆบนใบหน้า พอลืมตาขึ้นมาก็เจอกับเอมิที่ใช้ลิ้นเลียไปบนใบหน้าของเขาเหมือนกำลังจะซับน้ำตา เขาหลุดหัวเราะออกมาเพราะความน่ารักของมัน
เป็นจังหวะเดียวกับที่ลมเปลี่ยนทิศ พัดให้ดอกซากุระบนต้นที่เขานั่งพิงอยู่ปลิวมาทางด้านหน้า มันลอยตามลมสะท้อนดวงจันทร์ไปทางหน้าผา กลีบดอกซากุระสีขาวสะท้อนกับแสงจากธรรมชาติทำให้มันดูสวยยิ่งกว่าตอนกลางวันที่เขาเคยเห็น
เซฮุนนา...
ถ้าปีนี้นายยังอยู่ตรงนี้ เราก็คงจะได้เห็นภาพที่สวยงามอย่างนี้ด้วยกันอีกครั้งสินะ
“เอมิ”
“............”
“ฉันคงจะตามเขาไปในอีกไม่นานนี้.. ถ้าฉันตายไป เขาจะรอฉันอยู่บนนั้นพร้อมรอยยิ้มใช่มั้ย”
“............”
หวังว่ากลีบดอกซากุระที่กำลังปลิวไปตามลม คงฝากความในใจทั้งหมดของเขาไปถึงโอเซฮุนที่อยู่บนนั้นได้
- - - -
Your every breath,
every move, and every expression,
until the very end, I will still love you
ทุกลมหายใจของเธอ
ทุกท่วงท่า และทุกความรู้สึก
สุดท้ายแล้ว... ฉันก็ยังรักเธอไม่แปรเปลี่ยน
- - - -
Thank CASS}หญิงนุ๊ก_ลูกแจ' (siamzone) for Emi (恵美)’s name. J
It means to ‘blessed with beauty’ and it reminded me to Sehun a lot.
Thank for reading, babe. Ich liebe dichhh♡
Bye
-signsigneun
ความคิดเห็น