คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : first shade / empty heart 01 (15 %)
- -
RED PAPER
first episode
- empty heart -
first half part
(the way he looks at him)
- -
( pause and play )
▶
นิ้วเรียวทั้งห้าเคาะเป็นจังหวะลงกับโต๊ะแก้วใสภายในร้านกาแฟของมหาวิทยาลัย (ที่เขาไม่ได้เข้ามายุ่งเกี่ยวนานแล้ว) สายตาคอยสอดส่องมองนักศึกษาที่เดินไปมาด้านนอกกระจก แต่ก็ยังไม่พบคนที่เขากำลังตามหาเสียที
จริงๆแล้วเขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาใช้วิธีตามหาคนแบบเชยๆ แบบเอารูปมานั่งเทียบกับคนที่เดินผ่านไปมา หรือมาดักรอ ณ สถานที่ที่คนนั้นผ่านไปมาบ่อยๆ แบบที่กำลังทำอยู่ด้วยซ้ำ วิธีตามหาคนคนนึงที่กำลังจะได้รับ ‘สิ่งของ’ ที่เขากำลังจะส่งต่อให้นั้นมีมากมาย และวิธีการในระเบียบการขององค์กรที่เขาทำงานให้นั้นมีเป็นร้อยแปดพันเก้าวิธีที่จะตามหาเป้าหมายได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำ ยิ่งในยุคสมัยที่เทคโนโลยีก้าวล้ำหน้าจนแทบจะไม่มีใครตามทันแบบนี้ด้วยล่ะก็...
แต่เขาดันเป็นคนหัวโบราณ ชอบวิธีคลาสสิคแบบนี้น่ะสิ
เวลาผ่านไปสักพัก แต่เขาก็ยังไม่เห็นใครที่หน้าตาตรงกับเป้าหมายของเขาเสียที จงอินมองรูปถ่ายของชายหนุ่มในมือ ก่อนจะถอนหายใจยาว ความรู้สึกที่เหมือนว่าตัวเองจะต้องชี้ชะตาให้ใครสักคนตายนี่นะ ต่อให้นาน(และโชกโชน)แค่ไหน เขาก็ไม่เคยชินกับมันได้สักที ถึงแม้ในความเป็นจริง เขาเป็นเพียงเจ้าหน้าที่ต๊อกต๋อยในองค์กรที่มีหน้าที่แค่ส่งสาสน์แดงให้ ‘เหยื่อ’ ก็ตาม
การที่ได้เห็นสีหน้าของคนที่ได้รู้ว่าเวลาในชีวิตของตัวเองถูกใครก็ไม่รู้กำหนดมาว่าให้เหลือแค่ 25 ชั่วโมงนี่มันไม่น่าสนุกนักหรอกนะ
กาแฟที่สั่งมาเริ่มเย็น เขาถอนหายใจอีกครั้ง เริ่มหงุดหงิดตัวเองขึ้นมานิดๆ ที่น่าจะใช้เครื่องมือขององค์กรช่วยตามหาตั้งแต่แรก เสียงกระดิ่งที่ติดไว้กับประตูกระจกของร้านที่บ่งบอกว่ามีคนเข้ามาไม่ได้ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมาจากการขมวดคิ้วมองนักศึกษาที่เดินผ่านไปมานอกร้าน จนกระทั่งเด็กมัธยมปลายสองคนที่นั่งโต๊ะถัดออกไปเริ่มส่งเสียงซุบซิบเข้าหู
“นี่ไงๆ พนักงานพาร์ทไทม์ที่ยูมินมาเจอเมื่อวันก่อนน่ะ”
“หล่ออย่างที่ร่ำลือกันจริงๆด้วย! วะ...หวาย ทำไงดี พี่เขามองมาทางนี้แล้ว!”
สมัยที่เขาอยู่ม.ปลาย พวกผู้หญิงมักจะไปเกาะซี่เหล็กที่กั้นระหว่างสนามบาสกลางแจ้งกับถนนทางเดินแล้วส่งเสียงเชียร์ผู้ชายหน้าตาดีที่ตัวเองชอบ บ้างก็เอาน้ำไปให้ช่วงพัก บ้างก็ส่งขนมนมเนยไปให้ ตอนนั้นเขาได้แต่มองแล้วยิ้มขำ มองว่ามันก็น่ารักไม่หยอก เพราะพวกเธอไม่ได้ทำอะไรก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวมากไปกว่านั้น
แต่เด็กผู้หญิงสมัยนี้เขามาตามล่าหาหนุ่มหล่อกันถึงที่ทำงานพาร์ทไทม์เลยหรือนี่
“บอกแล้วไงว่าให้พูดเบาๆ เดี๋ยวพี่เขาก็ได้ยินกันพอดี”
“ก็มันลืมนี่นา...”
เขาละสายตาจากกระจกใสไปยังเด็กสาวสองคนนั้นที่ทำท่าทางลุกลี้ลุกลน แล้วมองตามสายตาของเจ้าหล่อนไปยังผู้ชายที่หันหน้าเข้าหาเคาน์เตอร์ ทำให้เขาไม่เห็นหน้าที่บอกว่าหล่อนักหล่อหนานั่น เขากะความสูงแล้วคงจะเกิน 180 อย่างไม่ต้องสงสัย เจ้าตัวยังอยู่ในชุดนักศึกษา ท่าทางคงจะเป็นนักศึกษาที่มหาลัยนี้
“เอ่.. ว่าแต่พี่เขาชื่ออะไรนะ ฉันลืมไปแล้ว”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นเสี้ยวหน้าคมนั่น
“ยูมินส่งเมลมาบอกเมื่อวานนี่นา แป๊บนึงนะ เดี๋ยวดูก่อน”
ดวงตาสีดำขลับของเขาเลื่อนมายังรูปถ่ายที่อยู่ในมือ ก่อนจะมองไปยังแผ่นหลังกว้างนั่น เป็นจังหวะเดียวกับที่ผู้ชายคนนั้นหันหน้ากลับมามองลูกค้าในร้าน
“นี่ไง! เขาชื่อคริสล่ะ!”
เขาเลิกคิ้วขึ้น
เจอจนได้สินะ...
‘ชื่อ: อู๋อี้ฟาน (คริส)
สถานะ: รอรับสาสน์
เวลาที่เหลือ: ไม่สามารถระบุได้’
- -
( pause and play )
▌ ▌
talk: เหมือนจะไม่คืบหน้า แต่คืบหน้านะเออ ฮื่อออออออออ
ความคิดเห็น