A Puppy to Love

​

             

          หนึ่งคน...เลือกที่จะอยู่ท่ามกลางความโดดเดี่ยวท่ามกลางความเจ็บปวดที่ฝังรากลงไปในหัวใจ

          หนึ่งคน...กลับเฝ้ารอคอยปาฏิหารย์ความรักในอดีตอย่างลมๆแล้งๆ

          แต่อีกหนึ่งตัว...เลือกที่จะให้เขาทั้งสองหยุดความเดียวดายเหล่านั้นเอาไว้ และให้พวกเขาได้ทุบกำแพงในใจแล้วก้าวเดินต่อไปด้วยกันอย่างแตกต่าง

คนทั้งสองต้องมาใช้ชีวิตด้วยกันกับหัวใจที่เพรียกกระซิบบอก แต่กลับไม่สามารถกู่ร้องออกมาได้ดังชัดเจน ดังนั้น...ลูกหมาสี่ขาจึงเป็นตัวกลางที่ให้หัวใจทั้งสองดวงไม่ต้องกระซิบบอกรักกันอีกต่อไป แม้ว่าอุปสรรคมันจะเสี่ยงถึงชีวิตก็ตาม

....................................................

          การเข้าสังคมน่ะ...บางครั้งมันก็อันตราย ฉันรู้ดีว่าจะควบคุมคนเหล่านั้นยังไง และฉันก็รู้สึกแย่มากๆ หากใครคิด

จะมาปาร์ตี้ในที่รโหฐานของฉันแล้วปาเศษขยะลงบนพื้นอย่างไร้สามัญสำนึก นั่นแหละ...พวกเขาเหล่านั้นต้องออกไป 

ทำไมล่ะ? เหตุผลนี้มันทำให้ฉันต้องเลิกกับเซนเหรอ?...อืม...มันมีอะไรมากกว่านั้นน่ะ แต่ฉันไม่อยากจะอธิบายให้

มันเป็นหอกแทงใจใครอีกหลายคน

"จมูกของฉันมันไวต่อกลิ่นเกินไป ช่วยเอาแอลกอฮอล์มาราดไอ้ตัวปัญหาทีเถอะ...หงุดหงิดจริง"

เทียร์

          อ้าาาา....แย่จริง ฉันไม่ควรจะภูมิใจกับเรื่องบ้าบอแบบนี้สิ การเป็นสัตว์แพทย์มันก็แค่อาชีพที่ฉาบอยู่บนเปลือก

นอกให้ใครต่อใครมานับถือนั่นแหละ มันเป็นเพียงการขนานชื่อที่แยกพวกเราให้มีความแตกต่างทางสถานะสังคม 

เปล่าเลย...ลองฉันได้ถอดชุดกาวน์ตัวนี้ออกสิ ฉันก็กลายเป็นคนไร้บ้านที่โง่งี่เง่าไปเลยล่ะ โอ้วว...สวรรค์ชัดๆที่ฉันได้

มาเลี้ยงซาติน แต่ตัวฉันก็ตกนรกไปพร้อมๆกันด้วยล่ะ นึกไม่ถึงล่ะสิ ว่าจะเป็นไปได้ยังไง จะบอกใบ้ให้นะ...มีคุณเทียร์

ที่ไหน นรกของคนขี้เกียจก็อยู่ที่นั่นน่ะแหละ 

"ต่อไปหมอจะเลิกคิดไปเอง แต่คุณเทียร์ช่วยให้อภัยหมอด้วยนะคะ"

หมออันดา

          การเดินทางในสายอาชีพนางแบบมันไม่ง่ายเลยนะคะ เซนผ่านอะไรมามากมาย หากจะขอบคุณคงจะเริ่มต้น 

ไม่ถูกเลย เพราะมีคนสนับสนุนเซนเยอะแยะไมหมด ความสวยเหรอคะ?...มันเป็นการสร้างโอกาสดีๆมากกว่า

 เอ่ออ...เซนไม่เคยตกหลุมในความรักนะคะ อย่าตัดสินชุดซีทรูของเซนแบบนี้สิ คิคิ  

"เพราะเซนมีสิทธิ์ในตัวเทียร์ รวมไปถึงซาตินด้วย อย่าใจร้ายกับเซนไปหน่อยเลยค่ะคนดี"

เซรีน่า

          พาร์ทนี้ฉันมันก็แค่ตัวประกอบ แต่ก็ขาดฉันไปไม่ได้หรอกน่า อีกอย่าง...อย่าบังคับให้ฉันต้องเขียนชื่อตัวเองว่า 

ฟิล์ม เพราะมันพิมพ์ยาก เข้าใจหรือเปล่า? หล่อนอย่ามาทำเป็นรู้ดี มโนเอาเหรอไงว่าฉันกระดกเตกีล่าไปยี่สิบแก้วต่อ

วัน พวกสมองกลวงเท่านั้นแหละ ที่จะแต่งตัวโป๊ๆไปผับแล้วให้เหล้ามันกินหล่อนแทน จากนั้นคำถามโง่ๆก็ผุดออกมา

ว่า โอ้ว...ตายจริง ฉันมาทำอะไรที่นี่ น่ารำคาญจริง! ไปหาไอ้เทียร์ ผัวชะนีดีกว่า....

"ชะนีที่มีสมอง เขาไม่เอาหัวใจไปแลกกับอาหารบูดมากินหรอก"

ฟีม

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากจินตนาการ มิได้มีจุดประสงค์ทำให้อิมเมจเสื่อมเสียแต่ประการใด หากว่ามีสิ่งใดที่เป็นไปในเชิงล่วงเกินหรือหยาบคายไปบ้าง ผู้เขียนต้องขออภัยมาใน ณ ที่นี้ 

The-Khlazzic