คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 3 เหยียดหยาม (3)
ายหนุ่มับายผ้าลุมหน้าสะบัไปทา้านหลั เารู้ว่าเพียวัเป็นนสวย มอผ่านผ้าลุมหน้าเ้าสาวแบบนี้วามสวยอเธอยัทะลุผ้ามาให้เาเห็นเลย
แ่เมื่อผ้าลุมถูเปิออ ใบหน้าามแล้มที่ามแ่ม้อยยิ่ว่าในรูปถ่าย็ทำให้ายหนุ่มะั... ิ้วอเธอเรียัวสวยไ้รูป วาลมโเหมือนอนเป็นเ็ แู่เหมือนแพนาะหนายาวว่าเิมนวาเธอูหวานยิ่ว่าน้ำาลปี๊บ โรหน้า มู ริมฝีปา ล้วนรับันอย่าีราวับเิมาเพื่อเป็นลูรัพระเ้า
“พี่เสือ...”
เพียวัมอเาอย่าเว้าวอน แ่เสียเรียื่ออให้เาหยุ... มันละลายไปหมเพราะริมฝีปาอเาที่นาบมาับริมฝีปาอวบอิ่มอเธอ ฝ่ามืออเาล็อไว้้านหลัลำอระห บัับไม่ให้เธอหันหน้าหนี
หิสาวหลับาปี๋ พยายามเบือนหน้าไปอีทา แ่เาลับเลื่อนมือมาับปลายาเธอล็อไว้ แล้วใ้ลิ้นร้ายาบัับเปิปาเธอออ ่อนะสอลิ้นเ้ามาในโพรปาหวาน
มืออี้าอเาลูบไล้ร่าายนวลลออานอุแ่านระยิบระยับ ่อนะพัมือที่สะโพผาย แล้วรั้ร่าามให้เ้ามาแนบิายแร่นแทบไม่มี่อว่าใ ๆ ระหว่าเาและเธอ
“พี่... หยุ...”
เพียวัพยายามอร้อเา แ่เสียอเธอแผ่วเบาราวับระาษปลิว... ูบอเาหนัหน่ว โน้ว ล้วลึราวับไม่มีใรอยู่เป็นพยานูบแรอเธอเลย ทั้ที่ผู้นมามายมออยู่ ไหนะล้อวิีโอที่เา้ามาและโทรศัพท์มือถืออพวแในานที่ยึ้นถ่าย เสียแวอพวผู้ายัมาเป็นระยะ
มือเล็ำอเสื้อเาแน่น เธออยาัลิ้นเาให้านั! แ่เพียวั็รู้ว่าเธอไม่สามารถทำแบบนั้นไ้ เธอรู้แล้วว่าเาื้อเธอมาเป็นทาส มิใ่ภรรยา
เาไม่ให้เียริเธอ
เาหยามศัิ์ศรีเธอ!
แ่หิสาวลับไม่อา่อรใ ๆ ับผู้ายสารเลวที่เป็นรัแรอเธอนนี้ไ้เลย ไม่ใ่เพื่อพ่อหรอ แ่เพราะอำนาเินราอเา อาะ่วยให้มาราอเธอที่ยันอนอยู่โรพยาบาล... รอ
เธอหลับาลอย่ายอมำนน น้ำาไหลอาบแ้ม ปล่อยให้ายหนุ่มรุรานโพรปา ยำ้นลมแน่นอเธออย่าอุอาและรั้ร่าบาแนบร่าายอเา วามเป็นาย่อย ๆ ยายัวแ็แนบหน้าท้อหิสาว ถึเธอะยัอ่อนประสบาร์ับเรื่อทำนอนี้ แ่เพียวั็ไม่เ็พอะไม่รู้ว่าท่อนลำแ็เหมือนสาที่ให่มหึมานน่าใที่ิหน้าท้อเธออยู่ืออะไร
“พะ พี่เสือ”
เพียวัหอบหายใแร น่าโรธัวเอที่ถึถูหยาม่อหน้านำนวนมา แ่สัมผัสอเาลับทำให้น้อน้อยอเธอ่ำไป้วยน้ำาวใร่ ถึแม้ะพยายามที่ะไม่รู้สึอะไร แ่เมื่อเาถอนูบ แล้วูบหนั ๆ ไปามใบหน้า ่อนะ้มลบัเนินออเธอ เพียวั็ลับรู้สึทั้ื่นเ้น ทั้ใ!
ายหนุ่มูบูใ้ไหปลาร้านเป็นรอย้ำ เาผละริมฝีปาออ เอื้อมมือาสะโพอนามมาโอบเอวบาอเ้าสาวที่อ่อนระทวยนแทบไร้แรยืนแล้วอนนี้ ่อนว้าไมโรโฟนลับมาามืออพิธีรอีรั้
“ใหู้ไ้แ่นี้รับ อบุ”
เสียเฮัมาาพวแผู้ายทีู่เหมือนพวนัเลาให่ มาว่าะเป็นนั้นสู เพียวัเม้มริมฝีปา ยมือึ้นปาน้ำาทิ้ ถึะยิ้มไม่ออ แ่เธอยัเิหน้าอยู่บนเวทีนั้น่อไป
ไม่ว่าเาอยาทำอะไร ็ทำไปสิ
อแ่่ายเินให้รบทุบาททุสา์ามที่สัาไว้ับพ่อเธอ็พอ!!
ความคิดเห็น