ตอนที่ 8 : Ch.8 เออ!
-- Frank's talk --
ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะยอมรับความรู้สึกตัวเอง ผมคุยกับตัวเองทั้งคืนนานมากจนไม่รู้ว่าโทรศัพท์โดนมะยมโทรมากี่สาย ทั้งเมื่อวานผมเผลอไปปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ด้วย ถึงตอนนี้ผมจะยังพูดได้ไม่เต็มปากว่าผมชอบน้ำขิงแต่ผมขอใช้คำว่ารู้สึกดี ใช่ ผมรู้สึกดีกับน้องผมเลยกล้าพูดออกไป
"ตกใจอะไรขนาดนั้น"
"ตกใจดิ พี่พูดอะไรออกมารู้ตัวปะ"
"รู้ดิ" ผมมีสติครบนะ ทำไมจะไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไร
"อะไรวะเนี่ย"
"เลิกคิดก่อน แล้วมากินข้าว"
"พี่แม่ง โว้ยย" ฮ่าๆ ผมเพิ่งเคยเจอคนโดนบอกชอบแล้วหงุดหงิด น้ำขิงนี่มันน้ำขิงจริง ๆ
-- NamKing's talk --
ตอนนี้ความรู้สึกฉันมันตีกันไปหมด ฉันเพิ่งโดนเพื่อนสนิทตัวเองบอกชอบไปเมื่อวานยังเคลียร์เรื่องนั้นไม่จบ วันนี้ฉันโดนคนที่คอยกวนฉันมาตลอดเวลาบอกว่ารู้สึกดีด้วย อยู่ดี ๆ ฉันก็ฮอตขึ้นมางี้ ฉันควรจัดการความรู้สึกตรงไหนก่อนวะ โว้ยย
"ก็บอกว่าเลิกคิด กินข้าว"
เสียงพี่แฟรงค์ดังขัดความคิดในหัวฉันอีกรอบ ตอนนี้ฉันนั่งอยู่โซฟาหน้าทีวีซึ่งนั่งตัวเดียวกับพี่มันนั่นแหละ มีโซฟาตัวเดียวให้ทำไง
"หนูอิ่มแล้ว พี่กินเหอะ หิวไม่ใช่หรอ"
"กินคนเดียวไม่อร่อย กินเป็นเพื่อนหน่อย"
พี่แฟรงค์พูดแล้วยื่นจานข้าวที่มีช้อนอีกคันมาให้ฉัน ฉันเลยหยิบ ๆ ขึ้นมากำลังจะเอาเข้าปากแต่พี่แฟรงค์ชะโงกหัวมางับช้อนข้าวฉันไปกินก่อนจะถึงปากฉัน ทำให้ตอนนี้หน้าพี่แฟรงค์กับหน้าฉันอยู่ใกล้กันมาก โอ้มายก้อด ใกล้จนอยากจะหยุดหายใจ
"อะไรของพี่เนี่ย หนูกำลังจะกินไง"
"น้ำขิง ที่พี่บอกว่ารู้สึกดี พี่รู้สึกแบบนั้นจริง ๆ นะ"
"..."
"พี่ขอเรียนรู้เราไปเรื่อย ๆ ได้ไหม จนจะถึงวันที่พี่มั่นใจจริง ๆ ว่าพี่รู้สึกกับเราด้วยคำคำนั้น"
"หนู.."
"พี่จะไม่จีบเรา แต่พี่จะทำให้เรารู้สึกไปพร้อมกัน ได้ไหมครับ"
ไม่รู้ทำไมฉันรู้สึกอบอุ่นขนาดนี้ จะบอกว่าฉันหัวอ่อนเชื่อใจคนง่ายไหม แต่คำพูดที่พี่แฟรงค์พูดออกมาฉันเข้าใจและรู้สึกถึงมันจริง ๆ หรือจริง ๆ แล้วฉันก็รู้สึกดีกับเขาไปเหมือนกัน
"...อืม"
"อืม คือ?"
"ก็รู้ทำไมต้องถามซ้ำ" พี่แฟรงค์ระบายยิ้มส่งมาให้ฉันทันทีที่ฉันพูดจบ
"ขอบคุณครับ"
ฮือ อย่ายิ้มแบบนี้ ใจมันเต้นแรงเกินไป
"ได้คำตอบแล้ว เอาหน้าออกไปได้แล้ว"
"ขอค่ามัดจำหน่อย"
"ค่ามัดจ.."
ฉันพูดยังไม่ทันจบประโยค พี่แฟรงค์ก็ยื่นหน้าเอาปากมาประทับปากฉันแบบเร็ว ๆ แล้วผละตัวออกไป อึ้งจ่ะ! เมื่อกี้ฉันโดนจูบ ใช่ ฉันโดนจูบ!! ฉันควรจะโกรธสิ ที่หน้าฉันมันร้อนขึ้นเรื่อย ๆ เพราะฉันโกรธใช่ไหม แต่ใจแม่งเต้นแรงมาก เออกูรู้กูเขิน!
"พี่แฟรงค์ !!"
"มัดจำ"
"มัดจำบ้าบออะไร แม่ง"
"โกรธหรอ"
"เขินโว้ย!"
"ฮ่า ๆๆๆ" ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก มันน่าหงุดหงิดจริง ๆ ฮึ่ย
"หยุดหัวเราะแล้วกินข้าวไปเลย"
"ป้อนหน่อย"
"มือตัวเองก็มี กินเอง"
"ใจร้ายวะ"
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่มือพี่มันก็หยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวกินเองอยู่ดี เหอะ ได้คืบจะเอาศอก ฉันไม่ยอมง่าย ๆ นะเว้ยบอกไว้ก่อน
"แล้วนี่หนูกลับได้ยัง ข้าวก็ทำให้กินแล้ว กินข้าวเป็นเพื่อนด้วยแล้ว"
"อยากไปจากพี่ขนาดนั้นเลย ?"
"ง่วง อยากกลับไปนอน เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ"
อันนี้เรื่องจริงไม่จ้อจี้ เมื่อคืนคิดเรื่องรุจนานมากจนนอนไม่หลับ รู้ตัวอีกทีก็เกือบหกโมงเช้าคือไปช่วยหลวงพ่อบิณฑบาตได้เลยอะ
"คิดเรื่องอะไรทำไมนอนไม่หลับ เรื่องงานหรอ"
"ว่างั้นก็ได้" ฉันเลือกที่จะโกหก เพราะรู้สึกว่าถ้าพี่แฟรงค์รู้จะอารมณ์เสียเปล่า ๆ
"อย่าคิดมาก มีพี่อยู่ทั้งคน"
"จ้าพ่อคนเก่ง เก่งเหลือเกิน"
"ก็รู้ตัว" มันจะมีสักครั้งไหมที่ฉันเถียงชนะพี่มันเนี่ย
"อันนี้พูดจริง ๆ นะ ง่วงมากขอกลับไปนอน"
"แล้วขิงมาไง ไม่มีรถไม่ใช่หรอ"
ฉันเข้ามาเรียนที่นี่แบบไม่มีรถส่วนตัวนะ จะว่าไงดีคือบ้านฉันอยู่ต่างจังหวัดไงแล้วรถที่บ้านก็มีมอไซค์กับรถยนต์อย่างละคัน ถ้าฉันเอามาใช้พ่อกับแม่ก็ไม่มีใช้พอดี ฉันเลยใช้บริการน้าวินไปเรียนเป็นประจำตั้งแต่ปี 1 แต่ฉันขับได้ทั้งมอไซค์และรถยนต์เลยนะ อวด
"นั่งแกร็บมา"
"งั้นเดี่ยวพี่ไปส่ง ไปเอากุญแจรถก่อน"
ไม่ให้ฉันได้ปฏิเสธน้ำใจหรืออะไรเลย พี่แฟรงค์ก็เดินเข้าไปเอากุญแจรถที่ห้อง(น่าจะห้องนอนแหละ)ทันที เออดีเหมือนกันประหยัดค่ารถ
"ปะ ไปกัน หรือถ้าไม่อยากไปก็นอนที่นี่ได้นะ"
"ตลก"
"ฮ่า ๆ"
หลังจากนั้นฉันกับพี่แฟรงค์ก็เดินลงมาเพื่อไปขึ้นรถกลับหอ ระหว่างทางในช่วง 20 นาทีกว่า ๆ ไม่มีบทสนทนาใดทั้งสิ้น เพราะฉันหลับ จ่ะ
"ขิง น้ำขิง ขิงตื่นได้แล้ว ถึงแล้ว" ฉันลุกเพราะเสียงปลุกนี้แหละค่ะทุกคน กูจะเหนื่อยอะไรขนาดนั้นวะงงตัวเอง
"อืม ขอบคุณนะแล้วนี่พี่จะไปหามะยมเปล่า"
"ชวนพี่ขึ้นห้องหรอ"
"..." ฉันทำหน้าเบื่อหน่ายให้พี่แฟรงค์ จนพี่มันต้องตอบอีกที
"เดี่ยวพี่ไปทำธุระต่อ ไม่ได้ขึ้นไปหรอก ฝากบอกมะยมด้วยนะ"
"ธุระอะไรตอนนี้" ที่ถามเพราะเสือกล้วน ๆ ไม่ได้ซอกแซกเลยนะ
"กินเบียร์"
"อ่อ โอเค ดูแลตัวเองดี ๆ นะพี่"
"ไม่ห้ามหน่อยหรอ"
"ห้าม? ห้ามไปกินเบียร์อะนะ? ห้ามทำไมเรื่องปกติ" ทำไมฉันต้องห้ามพี่มันไม่ให้ไปกินเบียร์ด้วย ในเมื่อตัวฉันยังซื้อเบียร์ไปกินบนห้องอยู่เลย..
"หึ น่ารักเกินไปแล้วนะรู้ตัวไหม"
"...เรื่องแค่นี้ มันน่ารักขนาดนั้นเลยหรอ ฮ่าๆ" ที่เงียบไปก่อนหน้าไม่ใช่อะไร หัวใจตั้งรับกับคำชมไม่ทัน ช็อตไปชั่วขณะ
"พอเป็นขิงแล้วมันน่ารักมั้ง"
"ไหนบอกจะไม่จีบ"
"ก็ไม่ได้จีบ ทำให้รู้สึกไง รู้สึกไหมล่ะ"
ฉ่า~ ไม่ใช่เสียงกระทะโคเรียคิงแต่เป็นเสียงอุณหภูมิบนใบหน้าของฉันตอนนี้ ร้อนฉ่ามากค่ะคุณ
"โว้ะ ไปแล้ว"
"เขินหรอ"
"เออ!"
พูดจบก็ปิดประตูรถแล้วเดินเข้าหอไปเลย ใจเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ ฮ่วย!
***************************************************************************************************************************************************
งุ้ยย ทำไมไม่มีคนพูดกับฉันเสียงอ่อนเสียงหวานแบบนี้บ้างอะ นี่แต่งเพราะต้องการคนอ่อนโยนแบบนี้บ้างในชีวิตฉัน แต่ไม่เคยเจอเลยเจ้าค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
