Sense of love รักแล้วใช่ไหม ?

ตอนที่ 12 : Ch.12 เหนื่อย

อึ้งกิมกี่.. เข้าใจคำนี้ไหมคะ อึ้งมากที่รู้ว่าเพื่อนกะเทยของตัวเองได้กับแฟนเก่าของคนที่เรากำลังคุยอยู่ เชี่ย เรื่องอะไรกันครับเนี่ย

"นะ..นายเอาอะไรมาพูด จำผิดคนรึเปล่า" พี่จีนพูดเสียงสั่น

"เออ มึงเมารึเปล่าภีม" ฉันเสริมด้วยอีกแรง มันอาจจะมีอะไรผิดพลาด

"กูไม่ได้เมา นี่กูโดนผู้หญิงฟันนะทำไมกูจะจำหน้าไม่ได้"

"พี่ว่าเพื่อนพี่รอแล้ว พี่ไปก่อนนะ"

"เดี่ยวดิ !"

ไม่รู้เหมือนกันว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น เพราะทันทีที่พี่จีนพูดลาพี่แกก็รีบเดินออกไปเลย แล้วอิภีมแม่งตามหลังไปด้วยติด ๆ โอ้โห้ เหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้ฉันช็อคพอตัว แต่ก่อนอื่นขอเข้าห้องน้ำก่อนฉี่จะราดแล้ว และพอฉันเดินกลับมาที่โต๊ะก็ไม่เห็นอิภีม

"อิภีมอะ" ฉันถามฟีฟ่ากับรุจที่นั่งกินเบียร์อยู่

"อ้าว มันบอกจะไปหามึงนะไม่เจอกันหรอ" ฟ่าเป็นคนตอบกลับมา

"ก็เจอแหละ แต่มันเดินกลับมาก่อน"

"อ่อ"

ฟ่าขานรับแล้วหลังจากนั้นทั้งโต๊ะก็ไม่มีบทสนทนาอะไรอีก เพราะไอ้ฟ่ามันกำลังล่อหญิงโต๊ะอื่นอยู่ ส่วนฉันกับรุจก็โคตรอึดอัด เห้อ แล้วนี่อิภีมมันจะกลับมาไม่เนี่ย ไม่งั้นฉันจะกลับเลยนะ

-Line-

Pem : มึง กูกลับก่อนนะ ฝากบอกพวกนั้นด้วย

อ้าว พูดไม่ทันขาดคำ ภีมก็ไลน์มาบอกฉันเลย แล้วกูอะภีม กูจะกลับยังไง !

Nam-King : แล้วกูอะ มึงทิ้งกู !!

ไม่มีการตอบรับ ไม่มีการเปิดอ่านอะไรทั้งนั้น ฮัลโหล มึงส่งข้อความมาแล้วตายไปเลยหรอ โว้ยยย

"มึง อิภีมกลับไปแล้วนะมันฝากบอก"

"อ้าว คิดจะกลับก็กลับอะไรของแม่งวะ" ฟีฟ่าตอบ

"กูก็ไม่รู้แม่ง เนี่ยกูว่าจะกลับด้วยเหมือนกัน" ฉันบอกออกไป เพราะมันไม่มีเหตุผลอะไรให้ฉันอยู่แล้วไง

"แท็กซี่ ? " ฟีฟ่าถามกลับ

"น่าจะ"

"เดี่ยวกูไปส่ง กูก็จะกลับแล้ว" รุจมันพูดกับฉันใช่ไหม แต่มันมองหน้าฉันก็แปลว่าคุยกับฉันแหละ

"ไม่เป็นไร กูกลับเองได้ มึงนั่งต่อกับเชี่ยฟ่าเถอะ"

"เดี่ยวกูไปส่ง" รุจพูดอีกรอบด้วยน้ำเสียงแบบองค์พ่อลงประทับ แงง อย่าเพิ่งด่าหนู

"กูว่าให้รุจไปส่งแหละ แม่งอยู่แล้วแย่งซีนกู"

"เออ โอเค ๆ"

ขี้เกียจต่อปากต่อคำกับพวกแม่งแล้ว กลับก็กับรุจก็ได้วะ มันคงไม่มีอะไรน่าอึดอัดนักหรอก มั้ง

10 นาทีผ่านไป

ถอนคำพูดได้ไหมว่ามันไม่น่ามีอะไรอึดอัด ก็ตอนนี้บนรถเราเงียบกันมากจนได้ยินเสียงลมหายใจของรุจได้อยู่แล้วนี่ฉันแทบอยากจะให้รถมันถึงหอฉันเร็ว ๆ

"มึงนั่งหน้าเครียดอะไรขนาดนั้น" รุจเป็นฝ่ายทำลายบรรยากาศนี้ไปก่อนที่ฉันจะกลั้นใจตาย

"หะ หน้ากูดูเครียดหรอ"

"เออดิ สบายใจเถอะน่ากูบอกแล้วไง ถ้าโอเคกูจะกลับมาหามึงเอง"

ที่มันพูดแบบนี้แสดงว่ามันโอเคกับฉันแล้วใช่ไหม มันโอเคจริง ๆ ใช่ไหม ไม่ได้พูดให้ฉันหายกังวลใช่ไหม เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมใช่ไหม

"มันอาจจะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่กูโอเคพอจะคุยกับมึงได้แล้วจริง ๆ "

"มึง.. ขอบคุณนะ ฮึก"

มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ออก รู้แค่ว่ารุจมันต้องสู้กับความรู้สึกหลายอย่างมาก น้ำตาฉันมันไหลเพราะดีใจที่มันพยายามสู้กับความรู้สึกมากมายขนาดนั้นเพื่อฉันได้ ทั้งเสียใจที่ฉันแม่งโคตรเห็นแก่ตัว ไม่ยอมทำอะไรเพื่อมันเลย โคตรเหี้ยเลยหวะ

"มึงร้องทำไมเนี่ย"

"กูดีใจ ฮึก กูไม่ได้อย่างร้องเลยนะแม่ง" พูดไปก็เช็ดน้ำตาออกไปด้วย ทำไมฉันขี้แงจังวะ

"ฮ่า ๆๆๆ เลิกร้องได้แล้วน่า" รุจพูดแล้วดึงตัวฉันเข้าไปกอดปลอบ เพราะตอนนี้เรามาถึงหอฉันแล้ว

"ซูดดด เลิกแล้ว"

"สัส เสียงสูดขี้มูกแม่ง" มันผลักตัวฉันออกเบา ๆ ทำท่ารังเกียจฉัน จะทำไมเล่าคนร้องไห้ก็ต้องมีน้ำมูกเป็นธรรมดา

"เออ โทษๆ ..มึงไม่โกรธกูใช่ไหม"

"โกรธ"

อ้าว

"แต่ตอนนี้ไม่แล้ว กูเข้าใจ ความรู้สึกคนเรามันบังคับกันไม่ได้หรอก"

"กูหมายถึงที่กูสูดขี้มูกนะ"

"สัส"

โอเค มันด่าฉันแล้วสบายใจ อย่างน้อยเราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิมได้

"ฮ่า ๆๆๆ ล้อเล่น ขอบคุณมึงจริง ๆ นะ"

"เออ"

"ขอกอดหน่อยยย" ฉันอ้าแขนแล้วโน้มตัวเข้าไปกอดมันทันที ไม่รอคำตอบกลับอะไรทั้งสิ้น แค่อยากกอดเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตเอง

"พอได้แล้ว แม่งผิดผี"

"เยอะ"

ชิ ปากคอเราะร้ายเหมือนเดิม แต่ก็ยิ้มได้แล้วอะนะโดนเพื่อนด่า ฮ่า ๆ

"ไปขึ้นห้องได้แล้ว พรุ่งนี้ไปเรียนด้วย"

"ค่าาา พ่อ"

ฉันตอบมันแล้วลงจากรถทันที หลังจากนั้นก็เดินขึ้นห้องด้วยความเบิกบาน เห้ออ เหมือนยกภูเขาออกจากอก จริงสิ ตั้งแต่ออกมาจากร้านก็ไม่ได้บอกพี่แฟรงค์เลยว่ากลับมาแล้ว ไลน์ไปบอกก่อนเดี่ยวองค์ท่านจะลง

--Line--

Nam-King : ถึงห้องแล้วว

Frank : โอเค

โอเค พี่แฟรงค์รับทราบแล้ว งั้นฉันก็จะไปอาบน้ำนอนเตรียมตัวไปเรียนพรุ่งนี้ วันนี้ก็ฝันดีราตรีสวัสดิ์

วันถัดมา ณ คณะวิศวกรรมศาสตร์ ม.Z

"..อย่างที่บอกนะ วิชานี้ไม่มีมิดเทอม อาจารย์วัดผลไฟนอลกับคะแนนเก็บนะ ยังไงก็สู้ ๆ นะจ้ะ"

เจ้ดาพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับเสียงร้องโอดโอยของนักศึกษาทั้งคลาส นั่นรวมถึงพวกฉันด้วย วิชาบ้าบอเนื้อหาบรรยายไม่พอ ยังให้จำทุกอย่างไปสอบทีเดียวไฟนอล อิขิงยิ่งเป็นคนความจำดีด้วย

"เนื้อหายิ่งว่ามหาสมุทรแปซิฟิกให้กูสอบรอบเดียว กูจะเอาอะไรไปจำหมด"  เสียงฟีฟ่าโวยขึ้น

"นั่นดิ กูความจำดีขนาดนั้นไปเรียนสายวิทย์แล้ว"

"ตอนนี้พวกมึงก็กำลังเรียนสายวิทย์นะ" รุจพูด

เออว่ะ วิศวะก็สายวิทย์นี่หว่า อ้าวโชว์โง่อีกกู

"แล้วมึงไม่โวยอะไรหน่อยหรออิภีม นั่งนิ่งเชียว"

ฉันหันไปหาภีมบ้าง ก็ปกติมันต้องพูดอะไรเกี่ยวกับจารย์ดาบ้างแหละแต่นี่นั่งเงียบ เงียบตั้งแต่เข้าห้องมาแล้ว

"จะว่าไปเมื่อคืนมึงก็ทิ้งพวกกูนะ มึงไปไหน"  ฟ่าหันไปถามภีมอีกคน

"กูมีธุระ ไปก่อนนะ"

"อ้าว"

นอกจากมันจะไม่ตอบแล้ว แม่งก็เดินออกไปเลยทิ้งพวกฉันนั่งมองหน้ากันเป็นไก่ตาแตก อินี่มันมีความลับ ! และความลับนั่นต้องเกี่ยวกับพี่จีนแน่ ๆ ฉันมีเซ้นส์ แต่ปล่อยมันไปก่อนถ้ามันอยากเล่าก็คงมาเล่าเอง

"งั้นกูไปด้วย นัดหญิงไว้ บายเพื่อน"

ฟีฟ่าก็พูดแล้วเดินออกไปเลย เออดี เพื่อนฉันแต่ละคน

"เอาไง มึงจะไปอีกคนไหม"  รุจหันมาถามฉัน

"กลับไปนอนอิเหี้ย ง่วงชิปหาย"

แม่งกินเหล้ามาทั้งคืนยังต้องตื่นมาเรียนทั้งวันอีก ทำไมตอนปี 1 ทำได้วะ ผ่านไปแค่ไม่กี่ปีเองร่างกายฉันอ่อนแอขึ้นชิปหาย

"ไปงั้น กูไปส่ง"

"เออดี กูจะได้นอนบนรถ"

หลังจากนั้นฉันกับรุจก็เดินลงมาจากตึกเรียน ตอนนี้เป็นช่วงเย็นแล้วมีคนอยู่คณะไม่มากเท่าไหร่หรอก ส่วนใหญ่จะเป็นพวกถูกอาจารย์เรียกมาเรียนชดเชย แม่งโคตรเหนื่อย

"ขิง"

ฉันเดินไปได้สักพัก ใกล้ ๆ ถึงที่จอดรถแล้วก็มีคนเรียกฉันขึ้นมาก่อน

"อ้าว พี่แฟรงค์ มาได้ไงอะ"

"ทำไมมาด้วยกันสองคน" พี่แฟรงค์ไม่ตอบคำถามฉันแต่ถามฉันกลับ แล้วเดินเข้ามาใกล้ฉันกับรุจเรื่อย ๆ

"เรากำลังจะกลับหอครับ"

"อย่าสอด"

เชี่ย คำพูดพี่แฟรงค์มันเกินไปเปล่าวะ แล้วนี่ไปโกรธอะไรใครมาทำไมต้องทำท่าทางหน้ากลัวขนาดนั้น

"พี่แฟรงค์พูดแรงเกินไปปะ"

"แล้วแบบไหนที่จะไม่เกิน ต้องกอดกันให้พี่เห็นใช่ไหมถึงจะไม่เกิน !"

กอดกัน ? อะไรวะ..เชี่ย นี่อย่าบอกว่าเมื่อคืน พี่มันเห็นว่าฉันกอดกับรุจนะ แต่ฉันกอดในรถนะเว้ย จะมาเห็นได้ยังไง

"ทำไม ตกใจรึไง คิดว่าพี่ไม่รู้หรอ"

"มันไม่ใช่แบบที่พี่คิดนะ"  ฉันพยายามอธิบายให้พี่แฟรงค์เข้าใจ

"ขิงรู้หรอว่าพี่คิดอะไร งั้นทำไมตอนทำถึงไม่คิดวะ"

"ไปกันใหญ่แล้ว"

"ขิงก็รู้ว่าพี่แม่งโคตรเกลียดการโดนนอกใจ"

ใช่รู้ แต่ฉันไม่ได้นอกใจพี่มันนะ บอกแล้วไงว่าฉันมองรุจเป็นเพื่อนมาตลอด ที่กอดเมื่อคืนไม่ได้คิดอะไรนะโว้ย

"แต่จะพูดว่าโดนนอกใจก็ไม่ได้ เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันนิ"

"พี่แฟรงค์ฟั.."

"ถ้าขิงไม่คิดอะไรเลย ก็ไม่น่าบอกให้พี่พยายามนะ"  พี่แฟรงค์ยกยิ้มขึ้นมุมปาก มันไม่ใช่ยิ้มที่มีความสุขแต่เป็นยิ้มที่เหมือนสมเพชตัวเอง

"ไม่ใช่นะ"

"ขอโทษที่เข้ามาในชีวิตขิงนะ"

"พี่แฟรงค์ ! ฟังก่อนสิ ฟังขิงก่อนสิ !!"

ไม่ทันวะ ระยะห่างมันก็แค่นี้เองทำไมฉันตามพี่มันไม่ทันวะ แล้วที่บอกว่าขอโทษที่เข้ามาในชีวิตคืออะไร ขอโทษทำไม จะไม่กลับมาหากันอีกหรอวะ จะทิ้งกันไปเพราะเรื่องแค่นี้เนี้ยนะ ! แม่ง 

"ฮึก" 

งี่เง่าจังวะ

"ฮึก ฮึก" 

แล้วน้ำตาแม่งไหลออกมาทำไมวะ ไม่ได้เสียใจเลยนะ

"มึง อย่าร้อง"

"ฮึก กูยังไม่ได้พูดอะไรเลย ฮึก แม่งคิดเองเออเอง ฮึก" ฉันเข้าไปปล่อยโฮกับรุจทันทีที่มันจับไหล่ฉันไปปลอบ

"ใจเย็น ค่อยคุยกัน รอให้พี่แกเย็นกว่านี้หน่อย"

"แม่งขี้น้อยใจจังวะ ฮึก"

ฉันยืนสงบสติอารมณ์หลังการร้องไห้สักพัก ก็โดนรุจมันลากกลับไปส่งหอแต่เอาเข้าจริงฉันไม่ได้ขึ้นหอตัวเองหรอก ยังไงวันนี้ก็ต้องคุยกับพี่แฟรงค์ให้รู้เรื่องฉันเลยนั่งแท็กซี่ไปคอนโดพี่แฟรงค์เลย แต่พอเปิดประตูเข้ามาก็ไม่เจอใครอยู่ในห้องเลยนั่งรอที่โซฟาแบบหลับ ๆ ตื่น ๆ รู้ตัวอีกทีก็คือตอนนี้ตี 2 ฉันได้ยินเสียงกุกกัก ๆ หน้าห้องพร้อมกับการเปิดประตูเข้ามาของพี่แฟรงค์ที่อยู่ในสภาพอาบเหล้ามา

"พี่แฟรงค์"

"ทำไมมาอยู่นี่ กลับไป"  ถึงสภาพพี่แฟรงค์จะดูเมาแค่ไหน แต่ก็ยังตั้งสติไล่ฉันกลับไปได้

"พี่แฟรงค์ฟังขิงก่อน"

ฉันเดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าพี่แฟรงค์ทันที อย่ามาไล่ให้ยากกว่าจะเจอแม่งรอกี่ชั่วโมง คุยกันให้รู้เรื่อง !

"ขิงกับรุจไม่มีอะไรนอกจากเพื่อนจริง ๆ นะ"

"เหอะ"

"ยอมรับว่ากอดกันจริง แต่กอดแบบเพื่อนอะ ไม่มีอะไรเลย"

"..."  พี่แฟรงค์เงียบและไม่ยอมสบตาฉันเลยสักนิด

"ขอโทษที่ทำอะไรไม่คิด"

"..."  ก็ยังเงียบและท่าทางไม่สนใจอีก หรือพี่มันไม่สนใจจริง ๆ วะ ฉันจะพูดอะไรไปก็ไม่ฟังจริง ๆ หรอ แล้วบอกจะมาทำให้รู้สึกทำซากอะไรวะถ้าเรื่องแค่นี้ยังไม่ยอมฟังกัน

"ถามจริงเหอะ พี่เคยเชื่อใจขิงบ้างไหมวะ"

"..."

"เหนื่อยเหมือนกันนะ.. ฮึก เหนื่อยมากเลย ฮึก"

ไม่ได้อยากร้องไห้เลย แต่น้ำตามันไหลลงมาเอง มันรู้สึกแบบที่พูดจริง ๆ ทำไมทุกครั้งที่ไม่เข้าใจกันต้องเป็นฉันฝ่ายเดียวที่พยายามอธิบายวะ

"..ขิง อย่าร้อง"

"หรือจริง ๆ แล้วเราไม่ควรรู้จักกันแต่แรกวะ ฮึก"