ตอนที่ 1 : Ch.1 ก็ได้ยม
"กลับมาแล้วจ้า"
ฉันเปิดประตูห้องพักเข้าไป หลังกลับมาจากการเข้าไปพบอาจารย์ที่ปรึกษาเพื่อรับหัวข้อโปรเจ็คจบของตัวเอง พร้อมกับเดินเข้าไปทิ้งตัวบนโซฟาในสภาพเมื่อยล้า ทำให้มะยม รูมเมทคนดีคนเดิมถามขึ้นเหมือนมันกลัวฉันจะสิ้นใจ ณ โซฟา
"โห ทำไมสภาพเป็นงั้นอะขิง"
"ท้อวะมึง ท้อออออ"
"ไหนอาการเป็นยังไง ว่ามาสิ"
ฉันหันไปมองหน้ามะยมหน่อย ๆ ในจังหวะที่มันนั่งลงข้างฉันบนโซฟา หลังจากนั้นก็เล่าเหตุการณ์ที่ฉันไปพบอาจารย์ให้มันฟัง ใช่ วันนี้ฉันไปรับหัวข้อเพื่อทำโปรเจคจบมาจากอาจารย์ที่ปรึกษา เพราะฉันอยู่ปี 4 แล้วยังไงล่ะ ถ้าทำโปรเจคไม่ผ่านก็ไม่ได้จบ สิ่งที่อุตส่าห์ร่ำเรียนมาตั้งแต่อนุบาลจะไม่มีประโยชน์เลย ถ้าฉันเรียนไม่จบหางานทำไม่ได้ แต่อาจารย์ก็เหมือนกลั่นแกล้งเด็กหญิงตัวน้อย ๆ คนนี้ด้วยการให้หัวข้อ 'อาคารที่พักสำหรับนักออกแบบภายใน' ฟังหัวข้อดูเหมือนง่ายนะ แต่ทำไมพอฟังรายละเอียดงานแล้ว ฉันต้องรู้ลึก รู้จริงอะไรขนาดถึงสีอาคาร พื้นที่ต่าง ๆ ที่นักออกแบบเขาจะอยู่กันวะ นี่มันงาน interior แล้วจารย์! แล้วแบบนี้หนูจะจบได้ยังไงคะ ฮืออ
"ทำไมจารย์โหดงี้อะ แล้วขิงไม่แย้งแกหรอ"
"แย้งดิ แย้งแล้ว โดนตอกกลับมาด้วยว่า 'เรื่องแค่นี้ทำไม่ได้หรอพิชชาภา' "
"โห้ยย สงสารอะ"
"ฮืออ มึงงงง อาจารย์หมั่นไส้กูปะวะ"
"ก็อาจจะ ก็ขิงเก่งอะ จารย์แกอาจจะอยากวัดภูมิ"
"แล้วมาวัดอะไรกับโปรเจคจบวะ โอ้ย!"
หัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้วนะนาทีนี้ ทำไมจารย์ทำแบบนี้ไม่เข้าใจๆๆๆๆ ถึงฉันจะเรียนได้ในระดับที่เพื่อน ๆ เรียกกันว่า 'เทพ' ก็เหอะ เทพเจอจารย์ก็จอดเหมือนกันนะ ฮือท่านเปาคะฉันโดนกลั่นแกล้ง คิดแล้วก็ชักดิ้นชักงอบนโซฟาอีกที
"งานขิงมันเกี่ยวกับ interior ใช่มะ"
"อือ"
"เอางี้ปะ เดี่ยวหาคนมาช่วย"
"หือ ? "
คิ้วฉันมันกระตุกทันทีที่มะยมมันพยายามยื่นมือเข้ามาช่วย ก็อย่างว่ามะยมมันคนดี น้ำใจงาม เห็นเพื่อนทุกข์หน่อยไม่ได้หรอกต้องช่วย นี่ถ้าฉันส่งมันประกวดมิสยูนิเวิสได้ฉันทำแน่
"หาใครช่วยอะยม ฟายหรอ ฟายมันเรียน product นะ"
'ฟาย' ที่ฉันพูดถึงคือเพื่อนสนิทพวกฉันอีกคนที่พักที่เดียวกันแต่คนละห้อง ฉันกับมะยมชวนมันมาพักห้องเดียวกันแล้วนะแต่มันให้เหตุผลว่ามันเรียนถาปัตย์ของมันเยอะจะทำห้องรกแล้วพวกฉันจะอยู่ไม่ได้ และห้องมันก็รกจริง ๆ รกแบบ ขอร้องเถอะ มึงเก็บทีกูกลัวอิคำแก้วจะมาหมกอยู่กองเสื้อผ้ามึง แต่ก็นั่นแหละถึงมันเรียนสถาปัตย์แต่มันก็เรียนออกแบบผลิตภัณฑ์ไง ไม่ใช่ออกแบบภายในอยู่ดี
"ไม่ใช่ฟาย"
"แล้วใคร ? "
"พี่แฟรงค์ไง"
"พี่แฟรงค์.. ลูกพี่ลูกน้องมึงอะนะ"
"อ่ะหะ แกจบ interior ตอนนี้ก็เห็นบ่น ๆ ว่าว่าง"
"โห้ย เกรงใจพี่แก เดี่ยวลองถามฟายให้มันหาเพื่อนให้ก็ได้"
"แน่ใจว่าจะได้เจอฟาย ? ช่วงนี้มันได้โปรเจคใหม่มาทำนะ สิงอยู่ในห้องไม่ออกไปไหนมาไหนหลายวันแล้ว"
"แหนะ รู้ดี"
"รู้ดิ มันฝากซื้อข้าวไปส่งให้หน้าห้องทุกวัน ทำจนแทบจะเป็นแกรบส่วนตัวมันอยู่ละ"
ไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไรสำหรับการส่งข้าวส่งน้ำให้ฟายในช่วงที่มันได้โปรเจคมาทำ เพราะมันจะไม่ออกไปไหนเลยตลอดระยะเวลาการทำงานของมัน มีแค่ไลน์มาบอกไม่ฉันก็มะยมให้ซื้อข้าวซื้อน้ำไปป้อนให้ถึงหน้าห้อง
"งั้นรบกวนพี่แฟรงค์แล้วแหละงานนี้"
ฉันลองคิดดูอีกที พี่แฟรงค์ก็น่าจะเข้าใจงานพวกนี้ดีกว่าเพราะแกมีประสบการณ์ อีกอย่างยมมันยังโม้ว่าพี่ชายมันจบเกียรตินิยมอันดับ 2 งานดีไร้ที่ติ อืมม ให้มันจริงเถอะยม ไม่งั้นฉันไม่จบแน่ๆ
มันจะมีคนแบบนี้จริง ๆ นะ ถึงแม้เพื่อนจะพูดหยาบให้ตายยังไง มันก็จะสุภาพกลับมาทุก ๆ ประโยค นี่คือนิยามของน้องมะยมจ้ะ ฮ่าฮ่า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
