ผมว่าผมก็รุกในระดับหนึ่ง #ดีใจที่มีอุ๋ง

ตอนที่ 1 : อุ๋ง

1

อุ๋ง

อุ๋ง (น.) เป็นชื่อเรียกของสิ่งมีชีวิตเพศชาย สูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสองเซนติเมตร หนักหกสิบเอ็ดกิโลกรัม อายุ 20 ปี อาศัยอยู่ในคอนโดฯ แห่งหนึ่ง ห้อง 1025 ชั้น 10 ใกล้บีทีเอส แถวมหา’ลัย S กับรูมเมทหนึ่งคนชื่อดีใจ

สถานะ :  (1) นักศึกษา (ที่กำลังจะขึ้น) ชั้นปีที่สองคณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัย S

          (2) โสดเพราะโดนแฟนที่คบมา 11 เดือน 17 วัน บอกเลิกเมื่อประมาณ 2 ชั่วโมงก่อน

“เราเลิกกันนะ”

“อือ...เลิกก็เลิก”

“ขอโทษนะ”

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษหรอก เราเข้าใจ”

เนี่ย อยู่ดีๆ ก็ได้สถานะโสดคืนมาเสียอย่างนั้น ได้มาแบบสดๆ ร้อนๆ เลยด้วย

ถ้าถามว่าทำไมจบง่าย เอ๋า จะให้ทำอะไรอีกในเมื่อมันเห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าอีกฝ่ายตั้งใจนัดเขาออกมาเจอทันทีหลังสอบเสร็จ หลังจากหายหน้าหายตาไปหนึ่งเดือนเต็มๆ ทั้งท่าทางลำบากใจ ทั้งสายตาที่เต็มไปด้วยคำขอโทษ พร้อมกับการสารภาพว่ามีคนอื่นแล้ว

ไม่ใช่แค่ผู้หญิงที่เซนส์แรงหรอก คนจะโดนทิ้งมันเซนส์แรงทุกคนนั่นแหละ

เด็กอนุบาลดูยังรู้ว่าคิดมาดีแล้ว เตรียมใจมาปล่อยมือกันแล้ว แล้วคนอย่างอุ๋งจะทำอะไรได้นอกจากยิ้มให้แล้วเดินออกมาอย่างคนแมนๆ เพราะจะให้ขอร้อง ขอโอกาสกับคนหมดใจ ขอไปทำไมวะเอาจริง ถ้าลังเล ถ้ามีคนใหม่แล้วมันก็แปลว่าคนทางนั้นคงดีกว่า

ผู้ชายอย่างอุ๋งอะ ไม่เสียน้ำตาให้ใครเห็นหรอก

“อะ ทิชชู่”

“...ขอบใจ”

...ซะที่ไหน

อุ๋งสะอื้นฮัก หันหน้าหนีรูมเมทที่นั่งทำตัวเป็นหมียักษ์อยู่บนโซฟาในขณะที่เขานั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนพื้น ดวงตาเรียวกลมแดงก่ำ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหล่นเต็มหน้าแบบคนขี้แพ้ เอื้อมมือไปหยิบทิชชู่จากดีใจที่ส่งมาให้สั่งน้ำมูก

เจ็บ เจ็บสัส คบมาเกือบปี

บอกลาทั้งที วินาทีเดียวเท่านั้น /เปิดเพลง

“ร้องไห้เก่ง”

“...”

“บิวท์ตัวเองก็เก่ง ฟังแล้วก็ร้องไม่หยุดยังจะฟัง”

ดีใจถอนหายใจเฮือกใหญ่ เอื้อมมือหนาไปหยิบโทรศัพท์ของอุ๋งขึ้นมาถือวิสาสะกดพาสเวิร์ด แล้วกดปิดเพลงทางของฝุ่นในโทรศัพท์ของอุ๋ง

“กูแค่ฝุ่นเข้าตา ไม่ได้ร๊อง”

รู้ว่าสีข้างคงถลอกหมดแล้วหลังจากพูดประโยคนั้น แต่เขาก็จะหน้าด้านแถต่อไป ก็ใครใช้ให้ไอ้ดีใจมันดันอยู่ที่ห้องในวันที่เขาเพิ่งโดนบอกเลิกมาแบบจังๆ กัน อุตส่าห์ตั้งใจจะหนีกลับมาล็อกห้องร้องไห้ตามลำพัง เปิดเพลงเศร้าตามประสาคนถูกทิ้ง แต่ดันเปิดประตูเข้ามาเจอดีใจที่กำลังแกะข้าวหมูแดงหมูกรอบใส่จานอยู่ตรงครัว แล้วหันมาถามเขาด้วยสีหน้านิ่งๆ ว่ากินมั้ย ซื้อมาเผื่อห่อหนึ่ง

ใครจะไปกินลงวะ น้ำตาจุกอยู่ที่คอขนาดนี้

แต่ดีใจก็บอกว่าสั่งพิเศษหมูกรอบมาให้ด้วยนะ เจ้าโปรดด้วยนะ

อะ...กินก็ได้ เห็นแก่ความรู้ใจ

ตอนแรกก็จะฟอร์มทำเป็นกินแล้วเล่าชิลๆ ว่าเลิกกับแฟนแล้ว

“กูเลิกกับเมแล้ว”

“...”

“เดินมาบอกเลิกกูใต้ตึกคณะเลย”

แต่พอดีใจมันเงยหน้าขึ้นมามองแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ คำถามเดียว

“ไหวมั้ย”

จบกัน เขื่อนแตก

แดกข้าวหมูแดงไป ร้องไห้ไป ดีใจก็ปล่อยให้ร้องไปกินไปจนหมดจาน จนดีใจเอาจานไปล้างเขาก็ยังร้องไห้อยู่ จนมันลากเก้าอี้เข้ามานั่งที่ห้องนั่งเล่นก็ยังร้องไห้อยู่ มันบอกให้เล่าเขาก็เล่า เล่าไปร้องไห้ไปจนทิชชู่แทบหมดกล่อง ไม่รู้ว่าเอาน้ำตาจากไหนมาร้องนักหนา

อาจจะเป็นความเสียใจที่สะสมมาตลอดตั้งแต่วันที่เมษาห่างไป ความเสียใจที่เขาพยายามกดเอาไว้ลึกๆ และหลอกตัวเองว่ามันยังไม่ชัดเจน มันยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ตัดภาพมาที่ปัจจุบัน

ฝ่ามือหนาของดีใจวางแปะบนไหล่ของอุ๋งที่นั่งอยู่บนพื้นพรมกับแมวเปอร์เซียสีขาวขนฟูที่ดีใจเอามาจากบ้าน น้องนุ่ม (ชื่อแมว) นวยนาดเอาตัวอ้วนๆ ของตัวเองมานอนแปะอยู่ข้างเขา

น้องนุ่มใช้อุ้งมือมังคุดของตัวเองตบตรงหน้าขาเบาๆ สองสามทีเลียนแบบเจ้าของตัวที่เอามือมาตบไหล่ คล้ายกึ่งปลอบใจ กึ่งรำคาญ

“กูอะ...รักเมมากเลยนะ”

“กูรู้”

“เสียใจอะ”

“กูว่าเมก็รักมึง”

“...หะ”

อุ๋งเงยหน้าขึ้นมองดีใจที่นั่งอยู่สูงกว่า ดีใจเองก็โน้มตัวยักษ์ๆ ของตัวเองลงมาหาเขาเช่นกัน ดวงตาเรียวหรี่มองเขาเหมือนถามว่าเขาไม่เข้าใจเหรอ

คือเขาก็เข้าใจเรื่องทั้งหมดนะ แต่กับคำว่าเมก็รักเขานี่ จะเข้าใจอะไรวะ

รักกันแล้วเลิกกันทำไม

“ก็...ไม่งั้นมันไม่รอจนมึงสอบเสร็จหรอก”

ความจริงแม่งเจ็บปวดเสมอ และรอบนี้ก็จุกอกจนอุ๋งถึงกับหน้าสั่น

ใช่ เพราะเมษาสารภาพกับอุ๋งว่าตัวเองมีคนอื่นมาได้เกือบเดือนแล้ว เป็นรุ่นพี่นักศึกษาแพทย์ คณะเดียวกับที่เมษาเรียน เมษาเอ่ยบอกตรงๆ ว่าตั้งใจจะขอเลิกมาพักใหญ่ และาตัดสินใจขอเลิกทันทีที่เขาสอบเสร็จ

บอกเลยว่ายืนใจพังอยู่ใต้ถุนคณะตัวเองนี่แหละ

กว่าจะสอบเสร็จก็สภาพปางตายแทบแย่ ข้อสอบออกไม่ตรงที่อ่านสักเรื่อง แล้วยังมาเจอเรื่องเมษาอีก โห ใครจะไปทนไหว

และเพราะหมดสภาพเกินกว่าจะคิดอะไรได้อีก อุ๋งเลยต้องกลับมากินข้าวหมูแดงคลุกน้ำตาที่ห้องแทน

เป็นวันส่งท้ายชีวิตปีหนึ่งที่แม่ง...เศร้าสัส

แต่ถ้าเป็นอย่างที่ดีใจบอกจริงๆ เขาก็ขอบคุณแล้วกันที่เมษายังเห็นใจกันมากพอด้วยการทิ้งกันหลังสอบเสร็จ

เพราะถ้าเมษาขอเลิกเขาก่อนสอบ อุ๋งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะแบกร่างตัวเองไปสอบในสภาพไหน

เขาไม่เข้าใจหรอก ไอ้คำว่าไม่ใช่อีกแล้วของเมษา

ที่เขาเข้าใจก็คือเมษาไม่รักเขาแล้ว...แค่นั้นแหละ

“มีอะไรเซอร์ไพรส์กว่านี้อีกมั้ย”

อุ๋งแค่นหัวเราะใส่น้องนุ่ม อยากรู้ว่ามีอะไรจะบัดซบไปกว่านี้ได้อีกรึเปล่า เพราะเขาเดาเอาไว้แล้วว่าเกรดเทอมสองคงจะร่วงแน่ๆ จากการทำข้อสอบเหมือนเกมวัดดวงในวันนี้ แถมยังโดนแฟนทิ้งส่งท้ายเทอมอีก

น้องนุ่มครางหง่าวในลำคอ ขยับตัวให้เสียงกระดิ๊งกรุ๊งกริ๊งเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ตอบคำถามของเขา

“มี”

“มีอะไรวะ”

คนที่ตอบกลับมากลับเป็นดีใจเสียเอง เขาเหลือบมองเจ้าของเสียงพร้อมกับที่ดีใจเองก็เหลือบมองเขา ดวงตาเรียวของอีกคนมองเขานิ่งๆ ครู่หนึ่ง

“...”

“มีอะไรวะใจ๋”

อุ๋งหันไปคาดคั้นกับเพื่อนสนิทเมื่อดีใจเม้มปากนิ่งไม่ยอมพูดอะไรออกมาเพิ่ม คืออะไรอะ แบบนี้ก็ได้เหรอ มาหลอกให้อยากแล้วก็จากไปเนี่ยนะ

นานเกือบสิบนาทีที่อุ๋งจ้องหน้าดีใจและดีใจก็สลับมองอุ๋งพร้อมกับระบายลมหายใจ

สุดท้ายดีใจก็ก้มหน้า คว้าเอาโทรศัพท์มากดอยู่สองสามทีโดยไม่พูดไม่จาอะไร เงียบเหมือนลืมปากไว้ที่บ้าน

...แต่หูทั้งสองข้างแดงก่ำ

แล้วโทรศัพท์มือถือของอุ๋งก็สั่นสองครั้งเป็นสัญญาณว่ามีคนส่งข้อความเข้ามา หน้าจอปรากฎไอค่อนสีเขียวจากแอพพลิเคชั่นไลน์

อุ๋งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะเป็นตาของอุ๋งที่เงียบบ้าง

เมื่อกี้เขาถามว่ามีอะไรเซอร์ไพรส์กว่าการถูกแฟนบอกเลิกในวันสอบบ้างใช่มั้ย

Happiness.D : กูชอบมึง

คงเป็นการถูกเพื่อนสนิทสารภาพรักหลังแฟนบอกเลิกล่ะมั้ง

เรื่องของเรื่องมันเริ่มขึ้นเมื่ออุ๋งอกหัก

...และเพื่อนรักอย่างดีใจก็เริ่มทำตัวไม่เหมือนเดิม

tbc.

tag #ดีใจที่มีอุ๋ง

ฝากเรื่องใหม่หน่อยคั้บๆๆๆ

รับประกันความน่ารักเช่นเคย อิ้อิ้