คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท
ปมบท
“พิธุวรมัน...พิธุวรมันเทวะ...”
เสียทารแผร้อั้อึ้นในรัิาลที่ท้อฟ้าสบไร้ลมรรโ โมแห่รารีสาแสสีนวลอาบท้อฟ้า
“เป็นผู้หิ่ะ” หมอสาวผู้ทำลอบอ้วยใบหน้าแ่มใส
พิธู...บุรุษหนุ่มผู้เป็นพ่ออย่าเ็มัวหัวเราะพลาอุ้มรับวัทารผู้เิใหม่
เารีบพาทารไปยัหิสาวึ่นอนยิ้มอยู่บนเียสีาว ใบหน้าามนั้นีาวึมใบ้วยเหื่อแ่็ยัเปี่ยมไป้วยวามปลาบปลื้มปีิ
“ูลูเราสิที่รั ร้อไห้เสียั้าเลย” ายหนุ่มพูพลามอออไปนอระหน้า่า แสันทร์สีนวลลมโลอยอยู่ลาฟ้าปิบัรัศมีแห่วาวอื่นนสิ้น “ลูเิในวันที่พระันทร์สว่าเ็มว ผมะั้ื่อลูอเราว่าอินทุอร อินทุอรแปลว่าวันทร์ ...หนูอินลูพ่อ...ูสิน่ารัริๆ”
“หนูอินลูแม่” หิสาวผู้เป็นแม่ยิ้มอย่ามีวามสุะพินิใบหน้าอันไร้เียสาอเ็น้อย
“พิธุวรมัน...พิธุวรมันเทวะ...”
ยามนี้ทารน้อยหลับไปนานแล้วในอ้อมออันอบอุ่นอมารา ผู้เป็นบิายัวุ่นอยู่ับเอสารและแผนที่มามาย รวมไปถึหนัสือเล่มเ่า เเละละเล่มล้วนยับเยิน ล่อลอยปาบอาลเวลา
เายัทำาน บาราที่สายามีวามสุมอผ่านแว่นสายาไปยัร่าบาอภรรยาและร่าน้อยอบุรี
“พิธุวรมัน...พิธุวรมันเทวะ...”
พลันนั้นเสียแผ่วเบาอบุรุษหนึ่็ัแผ่ว ายหนุ่มที่ำลัวุ่นับานบนโ๊ะเยหน้าึ้น
เบื้อหน้าอเาบันี้...
ือร่าเลือนราอใรนหนึ่ปราึ้นท่ามลาวามสบอรารี
แสันทร์ยัทอแสสีนวลเป็นแสสว่าในรัิาล ัั่นเรไรับเสียเพลานแผ่วเบา
ร่าเลือนรานั้น่อยๆเ่นัึ้น เป็นร่าสูให่อบุรุษหนุ่มใบหน้าหล่อเหลา ผิวสีน้ำผึ้ ผมำสนิทในเรื่อแ่ายแบบอมโบรา
วาเรียวมภายใ้ิ้วหนาอเาผู้นั้นทอมอร่าสอแม่ลูบนเียนอนอย่าอาทร
“ุ...ุเป็นใร!?” พิธูถามออไปอย่าใ
ร่าอผู้มาเยือนมอมายัพิธู้วยสายาวิวอน มือแร่สีน้ำผึ้อเาเอื้อมมา้าหน้า
“พิธุวรมัน...โปรืนนามาให้้า...โปรืนนามา...ไ้โปร”
“พิธุวรมัน...” วาภายใ้แว่นอพิธูายประายน “พิธุวรมันือใร ุหมายถึใร”
“พิธุวรมัน...ไ้โปรืนนามาให้้า...ไ้โปร” เสียอเาผู้นั้นแผ่วรันท เป็นเสียอันแสนเศร้านน้ำาอผู้ฟัล้ายะไหลริน
“พิธุวรมันือใร ุหมายถึผมหรือ” ายหนุ่มถามอย่าวย
ร่าเลือนรานั้น้มศีรษะล้าๆเป็นารอบ
“โปรเถิ...อย่าพรานาไปา้าอีเลย”
“นานนั้น...ุหมายถึใร”
เพียสิ้นำถามอพิธู วาเรียวมสีำสนิทายแววเศร้า็ทอมอไปยัร่าน้อยอทารในอ้อมแนมารา
“นั่นลูอผม” พิธูพูึ้น
ร่าเลือนราอบุรุษลึลับล้ายะราเลือนนลืนหายไป
“้ารออยนามาเนิ่นนาน...ถึเวลาแล้ว... ถึเวลาที่นา้อลับืนสู่บ้านอนา ลับืนสู่อ้อมอแห่บุรุษที่รันาที่สุ”
“บ้าน? บ้านอเธออยู่ที่นี่ นี่ือบ้านอเธอ!” พิธูย้ำเบาๆ
“ไม่ใ่...นี่ไม่ใ่บ้านอนา...”
“แล้วบ้านนั้นอยู่ที่ไหน”
วาเรียวมสีำสนิทอาบแสเศร้า ลับล้ายว่าร่าายอเาำลัะเลือนราลืนหายไปับรัิาล
“ันทรปุระ...บ้านอนาือันทรปุระ”
“ันทรปุระ! ันทรปุระเป็นแ่นรในำนานแ่มันไม่มีอยู่ริ”
ริมฝีปาบาอบุรุษลึลับายรอยยิ้มอ่อนโยน
“มีสิ...ันทรปุระมีัวนอยู่ริ อยู่ในที่ไลแสนไล...ในินแนที่ันทราลาลับอบฟ้า...พิธุวรมัน...ไม่นานนาะ้อลับืนสู่บ้านอนา ที่นั่น...้ายัรออยารลับืนอนา้วยวามหวัอันเ็มเปี่ยม...มนุษย์ทุนย่อม้อลับืนสู่บ้านอนเอ...และนา็เ่นัน ไม่นาน...นา้อลับืนันทรปุระ ืนสู่อ้อมออบุรุษที่รออยนามาเนิ่นนาน...ไม่นาน...อีไม่นาน”
เสียนั้นเลือนราและแผ่วเบาลเรื่อยๆ่อนะาหายไปพร้อมับร่าอเา...ท่ามลารัิาลอันมืมิ ัั่นเรไรยัับานบทเพลแห่ไพรพนา
วันทรายัส่อแสนวลระ่าา...
ความคิดเห็น