คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท
รารีอันมืมิสนิท เือนแรมับหาย เมหมอปิบัท้อฟ้าโยทั่ว นภาแานละลุ้าวเลือ
บไฟลุโนร้อนรุ่มถูใ้นำทาไปามแนวป่ารั เปลวเพลิรยอนั้นระริไหวสาร้อนแรล้า ายผู้ถือบมีหน้าาเหี้ยมโห แสยะยิ้มร้ายา ท่าทาุันย่ำ มันสาวเท้าเินไปามเส้นทาที่มืรึ้ม้วยเาไม้ ร่าให่สอร่าแ็แรุ่ลาร่าบอบบาร่าหนึ่ามมา
ร่าน้อยนั้นอยู่ในุผ้าฝ้ายทอมือปัลายามระยับ ิ่นผ้าไหมทอลายเมามยาม้อแสันทร์ ใบหน้านวลลอออาบน้ำา ผมำลับเล้ามวยไว้ลาระหม่อมปัปิ่นทอามล้ำ แ่บันี้หลุลุ่ยแทบไม่เป็นทร
“เ้าพ่อ...เ้าพ่อ่วยลู้วย ท่านเอ๋ย...ปล่อย้าไปเถิ ”
ร่าบอบบาอหิสาวพยายามัืนอย่าสุีวิ วหน้าามอาบ้วยน้ำารินรแ้ม รีร้ออ้อนวอนอวามปรานี
“ฮะฮ่า! ้าะปล่อยท่านแน่ ...เ้านา”
“ปล่อยลนรไล่ะ ฮ่าๆ”
ายผูุ้ันู่นั้นะหาปรานีไม่ ่าหัวเราะเฮฮาอย่าอิ่มหนำวามั่ว วาอำมหิราวเพาเเวววับ มือระ้าหยาบ้าลานาไปนถึทาโรยรวเี้ยว เส้นทาแลูลึลับน่าวัเว
หิสาวผู้ถูุลารีร้อ้วยวามหวาลัวพยายามิ้นัวสุแรที่ะหลุาารับุม นาเบิามอไปยัสุทาเินอย่าหวาลัวถึที่สุ
ร่าเล็ถูลาไปถามเส้นทามื เท้าเปลือยเปล่าย่ำรวอันเย็นระเยือ นารีร้ออย่าหวาหวั่นในสถานที่อันะเป็นุบแห่นาราบั่วีวิ
้าหน้า...
เป็นเรือนไม้สัหลัเล็ ทว่าทะมึนทึมทึบ าแลยอั่วเรือนแลูประหนึ่ล่าวเสียำราม้อนรับผู้มาเยือน นานแสรีร้อเสียแหลมโผบินเหนือยอั่ว
้นไม้ให่แผ่ิ่้านใบหนานาบสอ้าอเรือนไม้ลับล้ายเอื้อมหัถ์แห่วามาย
เสียรีร้อัโหยหวนพร้อมับเสียสายวิระฟาฟันลมาสนั่นหวั่นไหว พายุพัอื้ออึส่เสียัมปนาท
รลานหน้าบันไเรือน มีโลไม้นอนเปิฝาโลอยู่ รนั้น
“ไม่นะ!”
ใบหน้าามีาวลถนัาเมื่อเห็นโลไม้ที่เปิฝานั้น นายิ่ระเสือระสนะวิ่หนีไปให้ไลแสนไลแ่็มิอาทำไ้เมื่อมือที่แ็แร่ราวีมีบนั้นำ้อมือเล็ไว้แน่น
“ะรีบไปไหนเ้านา ูนั่นสิ วามายรอรับท่านอยู่!”
“ไม่! ปล่อยเรา บัวำ ่วยเรา้วยบัวำ ่วยเรา้วย! บัวำ!!!!!!!!”
หิสาวร่ำรีร้อเรียหานา้าหลวนสนิทอย่าสิ้นหวั ร่าอเ้านาถูมัเอามือไพล่หลั โ่เหล็พันธนาาร้อเท้าไว้แน่นนผิวาวนวลลายเป็นสีแ้ำ ร่าเล็ถูผลัลไปนอนในโลไม้นั้นโยไม่อาัืนไ้
“ฮึๆ...้าถูทรยศ”
น้ำาไหลนอไปทั่วใบหน้า สะอื้นไห้และหัวเราะอย่าเย้ยหยัน วาแ้ำหมสิ้นวามหวัทั้ปว
ายร่าให่สอนยิ้มใบหน้าเหี้ยมเรียมเมื่อมอเ้านาผู้สูศัิ์ เป็นรั้สุท้าย
“ลา่อน"
พัร์าวนวลไ้แ่ส่ายหน้าไปมา น้ำาท่วมใบหน้า ปาร่ำร้ออวามปรานีอย่าอ้อนวอน ในะที่ฝาล่อยๆถูยึ้นมาปิ...เาฝาโลนั้น่ามืมิเหลือเิน
หิสาวรีร้ออย่าสุีวิและลมหายใที่นามีอยู่ ่อนที่เาแห่แผ่นไม้นั้นะเลื่อนนทาบสนิท
ปั!
“ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียอฝาโลั้อประหนึ่เสียผนึวิาไว้ ที่นั้น
...ราบั่วาล...
แล้วสอายร่าำยำนั้น็ออแร่วยันยโลไม้ปล่อยทิ้ลมิ่สู่ใ้ผืนน้ำสบ หยน้ำระายระยิบระยับ เป็นวระเพื่อมให่ ่อนะสบล้าๆ...
ใ้สายนที...โลไม้่อยำิ่ลล้ำลึ ผ่านสายน้ำเย็นเยียบ ...
ไ้ยินเสียรวอสายธาราัแผ่ว ราวปลอบประโลม
ลมโยหวีหวิวเป็นท่วทำนอละเล้าไปับเสียสายน้ำสั่นไหว
โ่เหล็เย็นเียบพันธนาารอยู่ที่้อเท้าาวนวลบอบบา
หิสาวสะอื้นออมาอย่าเ็บ้ำ พยายามส่เสียร่ำร้อเรียอวาม่วยเหลือ
น้ำาลอใบหน้าาม เ็บปวเหลือนา...
น้ำาภายนอไหลทะลัเ้ามาภายในโลไม้... ลมหายใาเป็นห้วๆ เริ่มไร้อาาศ
อึอัและทรมานแทบาใ ไม่อาแม้แ่ะระเสือระสนไปทาใ
ไม่อาแม้แ่ะิ้นทุรนทุราย!
ในวามมืมิ...และอาาศหายใที่ำลัหมไป น้ำไหลทะลัเ้าปอและปานเนรามเหลือลาน พยายามิ้นรนอย่าไร้หนทา
ร่าบอบบาใ้ลมหายใเฮือสุท้ายที่มีอยู่ั้สิอันพร่าเลือนท่ามลาสายน้ำเย็นเียบที่ปิั้นลมหายใ
วาามลอน้ำา หมสิ้นวามหวัทั้ปว
และแล้ว...็เปล่ประายแรล้า!
นั่นือแวววาวแห่วามพยาบาท!
...นทรยศ ้าอสาปแ่มันผู้นั้น ้าะอย่ำยีมันให้แหลรา ออเวรับมันั่วัปั่วัลป์ให้ ะามล้าผลามันทุาิไป!!
ความคิดเห็น