China first time มึน ณ เมืองนอก

ลำดับตอนที่ #3 : มุ่งหน้าสู่แดนแม่ไก่

ประสบการณ์บินครั้งแรก

--------------10 ตุลาคม 2014   สนามบินนานาชาติดอนเมือง-----------

กว่าจะขอแม่ ทำพาสปอร์ต เตรียมตัว จัดกระเป๋า เคลียร์เวลาเรียนอยู่เกือบสองเดือน วันนี้ก็มาถึง!!!!!!!

เฮ้ย ! จะไปแล้วหรอวะ? ทำไมมันเร็วจัง จะไปพูดกับใครเขารู้เรื่องมั้ยเนี่ย? ไปจริงแล้วหรอวะ?

สารพัดความคิดมันเข้ามาในหัวเราเต็มไปหมด เพราะนี่คือการออกไปต่างประเทศและไกลกับครอบครัวขนาดนี้ครั้งแรก แค่คิดว่าต้องอยู่ไกลบ้าน ไกลแม่ ไกลครอบครัวอารมณ์ดราม่าก็เริ่มจะมา แต่ไม่ทันแล้วนังแว่นเอ๊ย!!!!

เพราะแกรู้ตัวอีกทีก็ยืนอยู่หน้าอาคารผู้โดยสารขาออกสนามบินดอนเมืองแล้ว

คือในหัวเคยคิดนะว่าเฮ้ย  บรรยากาศแม่งต้องเหมือนกับในหนังแน่ๆ มีซีนดราม่าประมาณว่า เดินไปลากรถเข็นแบบเหงาๆในอาคารไร้ผู้คน  แต่เปล่าเลยค่ะ ลงจากรถแม่ปุ๊ปเดินไปลากรถเข็นกระเป๋า มีลุหน้าตามึนๆเดินขวาง คนเดินเข้าซะอย่ากะข้างในแจกของฟรี ที่นั่งเต็ม ยืนแบบอนาถามากๆ ณ ตอนนั้น

ด้วยความที่มาถึงเร็วมาก คือเครื่องขึ้นสี่โมง เรามาถึงเที่ยง --;  ก็เลยทำหน้าที่เพื่อนที่ดี จัดการโทรจิกเพื่อน สรุปคืออีเกรียนก็มาถึงแล้ว ตอนที่เห็นสภาพมันนี่เราช๊อค  มึงจะย้ายบ้านไปอยู่จีนหรอคะ?? มาอย่างเต็ม คือไปสามอาทิตย์แต่กระเป๋านางนี่ไปอยู่สามปี คือเราว่าไปทริปอย่างนี้มันจัดกระเป๋ายากนะ มันก็ไม่เชิงว่าอยู่นาน แต่ก็ไม่ใช่แบบแป๊ปเดียวพอที่จะเอาเสื้อผ้าไปแค่ไม่กี่ตัว ไหนจะอุปกรณ์การเรียนอีก แต่ไปเที่ยวก็อยากจะสวยอีก คือแบบแม่งยากส์ส์ส์ส์ส์ส์ส์ส์ส์ส (ใส่ตัวการันต์เพื่อสื่อว่ามันยากเห้ๆ) กลับมาที่อีเกรียนต่อ คือตอนนั้นเราคิดว่ามันอาจจะมาในคอนเซปน้อโพเทเลทับบี (ไม่รู้จักก็เสริชหาเอา ตัวสีแดงๆอ่ะ) คืออีเกรียนมันมาแบบแดงทั้งรถ กระเป๋าเดินทางแดง กระเป๋าสะพายแดง คือถ้าไม่เวอร์เกินไปนางอาจจะปูพรมแดงมาก็เป็นได้ เราก็นั่งคุยกันระหว่างรอคนอื่นๆ (ตอนนั้นคือไปชิงที่นั่งมาได้) สักพักน้องตุ่มก็เดินมา อุ๊แม่เจ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!! เจอกระเป๋าอีเกรียนว่าช๊อคแล้ว เจอกระเป๋าน้องตุ่มนี่นางกินขาดค่ะ คือแบบเอาเราลงไปนอนได้อ่ะ แม่งใหญ่เวอร์ หลังจากนั้นพวกเราก็ไปหาอะไรกิน ไม่ให้เป็นภาระกระเพาะ พอกินเสร็จก็เริ่มปฏิบัติการโทรจิกสองสาว(?)ที่เหลือ โดยเราโทรจิกน้องแบ๊ว นางบอกว่านางใกล้ถึงแล้ว ส่วนอีเกรียนโทรจิกเชอรี่ คือเชอรี่พึ่งออกจากบ้าน     -0-  โอเคได้กลุ่มเราช่างมีความพร้อมจริงๆ  จนถึงเวลากำหนด ทุกคนโหลดกระเป๋า ปรากฏว่าน้ำหนักกระเป๋านังแว่นเกินมานิดหน่อย แต่พี่แอร์ก็ใจดีปล่อยผ่านมาอย่างสบายๆ ทุกคนเข้ามานั่งรอที่เกต บางคนก็เพลินเพลินกับการชอปปิ้งของในดิวตี้ฟรี จนถึงเวลาขึ้นเครื่อง สรุปคือเราได้นั่งกับน้องแบ๊ว และผญ.ข้างๆอีกคน(เธอคนนี้คือสวย แต่ตอนนั้นเรายังจำไม่ได้ว่าสวยเนี่ยต้องเป็นรูมเมทเรา) ส่วนเชอรี่ อีเกรียน และน้องตุ่มก็นั่งแถวหลังถัดจากเรา นั่งอยู่บนเครื่องจนก้นชาได้ประมาณสี่ชั่วโมงกว่า เราก็ได้เดินทางมาถึงสนามบินนานาชาติเซียนหยาง ซีอาน ผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง หยิบกระเป๋า เราและชาวคณะยี่สิบสี่คนก็เดินทางออกจากสนามบิน มุ่งหน้าสู่มหาลัยNorthwest University



// ปาดเหงื่อออออ    --;


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ปล. กราบขออภัยน้องตุ่มที่ข้าพเจ้าอัพเรื่องช้า  -3-