คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ยิ้มให้ดูหน่อย(รีไรท์)
หลัอาหารมื้อเ้าเา็ลับไปยัสนามแ่รถอีรั้
ราวนี้มีฝรั่อีหลายนที่รอพูุยับเา ระทั่ทุนลไปแ่ันในสนามรวมไปถึอลัน้วย
พอไ้เห็นเาในุแ่รถเธอลับมอว่ามันเท่มาเหลือเิน ร่าสูโปร่
ผิวาวปะทะแสแยิ่เิ้า โอโม่อย่าผ้าัแล้ว...พลอยนิลสะบัหน้าไปมาเบาๆ
“บ้าสิ...ิอะไร
นั่นัวอันราย”
แ้วเรื่อื่มถูวาไว้รหน้าอพลอยนิล
เธอเยหน้ามอนใีนั้นทันที โเฟ ฝรั่ผมทอร่าสูนนั้นส่ยิ้มืนลับมาให้
แล้วบอเธอ้วยภาษาอัฤษว่า อลันสั่ให้เาเอาน้ำมาให้
เธอ้มลมอน้ำสีาวุ่นในแ้วแล้วมวิ้วสสัย
“นั่นนมอัลมอน์”
โเฟบอเป็นภาษาอัฤษพร้อมับยิ้มให้ พลอยนิลทำหน้าลืนไม่ลึ้นมาทันที
เป็นอะไรับารเิบโอเธอเหรอ?
หรือลำบาใับร่าเล็ร่าน้อยนี่ แล้วเธอไปเี้ยบนหัวเาหรือไ
ถึไู้สนอสนในั
พัให่ๆ
พลอยนิล็เริ่มสัปหเพราะทำอะไรไม่ไ้นอานั่รอ นมอัลมอน์ที่วาไว้็ื่มนหมแล้ว
นั่เล่นโทรศัพท์็แล้ว ็ยัไม่เห็นวี่แววว่าเ้านายเธอะเสร็านเลย พลอยนิลเลยหลับไปพัหนึ่่อนะรู้สึเหมือนไ้ยินนโทรศัพท์
พูุย้วยภาษาอัฤษอยู่้าๆ ึปรือามอ พอเห็นว่าเป็นอลันเลยฝืนลืมาื่นึ้น
“ับรถเสร็แล้วเหรอ”
“อืม
นอน่อ็ไ้” เาบอ แ่พลอยนิลไม่ิะนอนแล้วเพราะเานั่เฝ้าอยู่แบบนี้
แล้วใระล้าหลับลไปไ้เล่า
“เรียบร้อย
แ่ทสอบระบบอรถเยๆ”
“ุะให้ันอ่านหนัสือให้ฟัอีไหม”
พลอยนิลหันไปถามเพราะเธออยาเสร็านแล้วนอนมาว่านั่ไม่มีอะไรทำแบบนี้
“ไปิน้าว่อน”
เาบอพร้อมับลุึ้นยืนรอให้เธอลุาม
พลอยนิลลุเา็โอบไหล่แล้วันัวเธอให้เินไป้วยัน
เธอสะุ้เล็น้อยเหลือบมอมือเา่อนะเยหน้ามอ้วยสายาั้ำถาม
“อะไร
มอแบบนี้มีอะไรสสัยเหรอ” เาถามลับ
พลอยนิลอยาถามว่า...ะโอบทำไมนะ!
อ้อ แ่อนนี้เธอปลอมัวเป็นผู้าย ผู้ายโอบไหล่ันมัน็ไม่น่าแปล
ทว่า...เาับเธอสนิทันนานั้นแล้วเหรอ?
“เปล่าฮะ”
ำอบนั้นทำให้อลันอมยิ้ม
โอบไหล่พาพลอยนิลเินลับไปึ้นรถ พอถึรถโเฟหันมามอเธอับอลันเล็น้อยทำท่าเหมือนอยาะพูอะไรแ่ลับไม่พู
หันไปสั่นับรถให้ออรถทันที
ทว่าพอไปถึสถานที่ิน้าวอย่าที่เาบอไว้นั่น็ทำให้พลอยนิลถึับอึ้ไปหลายวินาที
เพราะนั่นือานเลี้ย...ไม่ใ่ร้านอาหารอย่าที่เธอาิไว้ในใ
พลอยนิลาเาว่าเป็นานเลี้ยอเหล่านัแ่รถเมื่อลาวันนั่นแน่ๆ
อาหารในานเลี้ยเป็นไปในแบบบุฟเฟ่์เลือินที่ในสิ่ที่อบไ้เลย
เธอึเลือหยิบๆ ทุอย่าในใส่านนเ็มพอที่ิว่าะอิ่มไปนถึพรุ่นี้เ้า
พอลับมายัโ๊ะเิม็ไม่เห็นอลันแล้ว เอแ่โเฟที่ยันั่ิบเรื่อื่ม้วยท่าทาสบายๆ
เธอึหันมาถามเา้วยภาษาอัฤษ้วยิว่าอีฝ่ายน่าะเหนื่อยพูไทยแล้ว
“ุทำานับอลันมานานแ่ไหนแล้ว”
“ห้าปี
แล้วฝึภาษาไทยาไหน”
“มีพี่เลี้ยอีนเป็นนไทย
แ่เาอยู่อเมริา วามริผมมีเื้อสายอไทยอยู่นะ ยายเป็นนไทย”
“ริเหรอ”
“ใ่
แล้ว็น่าะเพราะเหุนี้เลยไ้านที่นี่”
“อ้อ
แล้วนอาธุริรถยน์ ุอลันเามีธุริอื่นอีไหม” พลอยนิลั้ใะสืบเรื่อานฟอเินอฝ่ายนั้นเผื่อว่าเธอะไ้ระวััว
ทว่ายัไม่ทันที่โเฟะอบอลัน็เินเ้ามาถึพร้อมับวาท่อนแนไว้บนศีรษะอพลอยนิล
เธอเหลือามอมือนั่นแล้วทำหน้าเบื่อหน่าย
หัวเธอไม่ใ่ที่วาแนเสียหน่อย...พลอยนิลเอียอหลบ
มือเาเลยมาอยู่บนบ่าเธอแทน
“ิน้าวหรือยั”
พลอยนิลไม่รู้ว่าเาถามใร
เธอเลยเียบ โเฟที่นั่อยู่้วยเลยทำหน้าเลิ่ลั่
ี้นิ้วเ้าหาัวเอเหมือนะถามว่า เ้านายถามเาหรือ อลันส่ายหน้า่อนะ้มล้าๆ
แ้มอพลอยนิลนหิสาวสะุ้
“ผมถามว่า
ิน้าวหรือยั”
พลอยนิลรู้สึไ้ว่าัวเอลั้นหายใ
เพราะรับรู้ถึลมที่เป่ารพวแ้มัวเออนนี้
ใล้ไปแล้ว...ใล้ไป...ใล้ไปแล้วโว้ย!
“ะ...ินแล้วฮะ”
โเฟเลิิ้วสูเล็น้อยเมื่อเห็นท่าทาอเ้านายับนอ่านบันทึ
่อนะอมยิ้มแล้วลุึ้น “อา ผมไปหาเีว่า” ว่าบ็รีบิ่ออไปทันที
พลอยนิลมอามแล้วเยิบัวหนีน้าๆ
เายืัวึ้นแล้วนั่ลบนเ้าอี้้าเธอ
เหลือบมอานว่าเปล่าอเธอแล้วยวเบียร์ึ้นื่ม เธอหันมอเาเล็น้อย
ูาผิวแ้มทีู่ะมีสีเรื่อๆ นั่นเริ่มรึ่มๆ แล้วระมั
อา...ไม่น่าไว้ใ...แ่...เธอเป็นผู้าย
เาไม่อะไร้วยหรอ ะมอว่าเธอแปลๆ เสียมาว่า เออ...่าเถอะ
“ุเหมือนเมาแล้ว
ืนนี้ไม่้ออ่านบันทึใ่ไหมฮะ”
“อ่านสิ
แ่นิหน่อย ยัไม่เมา”
พลอยนิลพยัหน้ารับ
โอเ...ไม่เมา็ไม่เมา...แล้วมีนเมาที่ไหนบ้ายอมรับว่าเมาล่ะ
“ถามหน่อยไ้ไหมฮะ
บันทึนี่...เป็นอใรเหรอฮะ” เธอหันไปถามเาอีรั้้วยวามสสัย
ทว่าสีหน้าเาลับูเรียึ้น “แ่สสัยไม่้ออบ็ไ้ถ้ามันเป็นวามลับ”
เาเหลือบมอเธอเล็น้อย่อนะ้อนิ่ๆ
“ยิ้มใหู้หน่อย”
“หา?”
“smile” เาบอเป็นภาษาอัฤษ พลอยนิลถึับมวิ้ว
อะไรอเาเนี่ย...ยิ้มทำไม
แม้ะวยสสัย แ่เธอ็ยัยิ้มแหยๆ ให้เาอยู่ี
เาลับเป็นฝ่ายหัวเราะออมาเบาๆ
“เ้าอสมุเล่มนั้น
เป็นแม่ันเอ”
พลอยนิลถึับอ้าปา้า
เิอะไรึ้น ทำไมอยู่ีๆ เาให้นมาอ่านสมุบันทึ แล้วแม่เาล่ะ?
อลันยื่นมือเ้ามาบีบปาเธอให้ลับมาิิันอีรั้
“แล้วแมุ่ไม่ไ้อยู่้วยหรอเหรอ หรือท่านเสียไปแล้ว”
เานิ่ไปเล็น้อย่อนะยิ้มเหยียมุมปา
เหมือนเย้ยหยันบาอย่า “มัน็ล้ายแบบนั้นอยู่นะ”
พลอยนิลลับรู้สึว่านั่นเป็นำประมาว่าะพูอย่าริั
เาเียบไปและไม่พูถึอี เธอึเียบไป้วยแ่เาไม่หยุมอเธอ มออยู่อย่านั้นนพลอยนิลทนไม่ไหว
้วยวามร้อนผ่าวบนใบหน้าเพราะรู้ัวว่าเา้อมอนี่แหละ
“เอ่อ
เราะลับไ้ยัฮะ”
“รออีนิ
ั้นันถามลับบ้าไ้ไหม”
“ฮะ”
พลอยนิลรับำ หันมาสบาเา ึู่ะเป็นารระทำที่ผิพลาอย่าแร
เพราะพอเห็นสายาเาแล้วเธอ็้อเบือนหน้าหลบอีรั้
“หนีออาบ้านมาทำไม”
พลอยนิลมวิ้วเธอไม่เยเล่าเรื่อนี้ให้เาฟัไม่ใ่เหรอ
แล้วทำไมเาถึไ้รู้ไ้ันล่ะ? “ผมเหมือนไม่เยพูว่าหนีออาบ้านนะฮะ”
“ุพู
เมื่อวาน”
“เมื่อวาน?”
พูอนไหนหว่า? พลอยนิลิไม่ออแ่่าเถอะ
ถ้าเธอไม่เยพูเาะเอามาาไหนันล่ะ “็มีเรื่อนิหน่อยฮะ
ผมอยาออมาามหาุอา”
“ามหาไปทำไม”
“็...แ่อยารู้ว่าเาเป็นยัไ
สบายีไหมเท่านั้นเอ” พลอยนิลอบลับไปามที่เธอิ
“อืม
บอื่อมาสิ เี๋ยว่วยามหา”
“ริเหรอฮะ”
พลอยนิลทำหน้าีใยิ้มออมาอย่าอไม่อยู่ อลันพยัหน้ารับยืนยันว่าะ่วย
เธออยารี๊ออมาแ่ลัวเาะใ
ึทำไ้เพียระโโลเ้นเบาๆ แล้วหันไปอเา้วยวามรู้สึอบุ อลันที่นั่อยู่นั้นัวแ็ึ้นมาทันที
อาะ้วยวามใแ่พอเาเอื้อมมือะออบ
พลอยนิลลับผละัวออไปแล้ว เาึัมือัวเอที่้าเ้อนั้นลับมา
ทว่านไม่รู้เรื่อนั้นลับยิ้มหวานส่ให้อย่ามีวามสุ
“อบุรับ”
พลอยนิลบอเา อลันึพยัหน้ารับแ่สีหน้าลับเหมือนล้ำลืนแปลๆ
ความคิดเห็น