คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ข่าวลือ(2)
ืนแรอารแ่านแบบหลอๆ สุพรริาร์้าวออาห้อน้ำเห็นสามีในนามอเธอนั่ทำานอยู่บนเ้าอี้้าเียนอน เาิ้วมวเ้าหาันอยู่เป็นระยะ ปิยะเยทำานในบริษัทารเินหลายแห่ ระทั่มาหุ้นับเพื่อนทำบริษัทไอที แล้วยัเป็นอาารย์พิเศษ สอนเี่ยวับเศรษศาสร์ารเินอี้วย เธอไม่เยิว่าเาะมาทาสายนี้เลย นึว่าเาะเินทาสายเียวับพ่อเธอมาว่า แ่เรื่อพวนี้ไม่สำัสำหรับืนนี้หรอ...เรื่อารัแที่นอน่าหาที่สำั เพราะมันเริ่มระอัระอ่วนั้แ่ลิ้น...เอ้ย! ูบนั่นแล้ว
“ืนนี้ นายนอนพื้นนะ” เธอเอ่ยึ้น่อน นเริ่มือผู้ไ้เปรียบ?
เาเหลือามอเล็น้อย่อนะส่ายหน้า “ทำไม้อนอนพื้น ไม่ใ่ละรนะ ะไ้แล้ทำแบบนั้นไ้ แม่เธอหูาไวนาไหนเธอ็รู้ ที่สำั ทำไมัน้อทำ ในเมื่อสิทธิเท่าเทียมันแล้ว ็้อนอน้วยันสิ ทำไม...หรือว่า...แอบิอะไรเินเลยับัน”
“บ้า” เธอลาเสียยาว “ใระไปิ แล้วยัไ ะนอน้วยันเนี่ยนะ”
“ทำอะไร็้อทำให้สุ ไม่้อลัวว่าันะทำอะไรหรอ ผู้ายเา็ไม่ไ้หน้ามืามัวนานั้น ให้ลำไม่มีหา็ะทำไ้ี้”
เธอลอาไปมา ปิยะีหลายอย่าแ่็เสียหลายอย่า หนึ่ในนั้น็ือ...พูมา...
“็ไม่แน่ ันสวยออปานนี้น่ะ”
ปิยะเยหน้าึ้นมอเธอแทบะทันที เาเม้มริมฝีปาเ้าหาันเหมือนอยาพูแ่ไม่ล้าพูออมา ทว่า...ปาเา็ยัหลุออมาอยู่ี
“ไปโนผีที่ไหนหลอมา”
เธอแยเี้ยวใส่นอลับมา ทว่าพอีับเสียเาะประู เธอับเาสบาันโยอัโนมัิ แล้วเาพลันระโึ้นเีย แทรัวเ้าหาเธอพร้อมับโอบอไหล่ ประูห้อเปิอ้าออพร้อมับร่าอแม่เธอนั่นเอ
ุนายประภาศรีมวิ้วเล็น้อยเมื่อเห็นบ่าวสาวอันบนเีย้วยท่าทาแปลๆ “โทษที แม่ลืมบอว่าพรุ่นี้เย็นรีบลับบ้านันหน่อยนะ แม่อยาิน้าวพร้อมหน้าพร้อมา”
“รับ” เาอบรับ ส่วนสุพรริาร์ยิ้มหวานให้แม่
ุนายประภาศรีหรี่าเหมือนเิวามสสัยบาประาร “ไม่ร้อนันเหรอ”
“ร้อนนิหน่อย่ะ แม่มีอะไรอีเหรอ”
“็เห็นอันลมเียว แม่ลัวร้อน อ้อ ลืมไป ้าวใหม่ปลามันอะเนอะ” ว่าบ็หัวเราะเหมือนแม่มในาร์ูนิสนีย์
สุพรริาร์ถึับเม้มปารู้สึหุหิับวามบ้าบออแม่ัวเอึ้นมา ารแสแสนห่วยแอเธอับปิยะ แม่สัเเห็นเ้าสัวันหนึ่หรอ
“อย่าลืมล่ะ แวะมาบอแ่นี้แหละ แม่ไปนับเลับยายออม่อแล้ว”
เธอผ่อนลมหายใออมาทันทีเมื่อประูห้อปิล “ทำไมนายไม่ล็อประูห้อ” เธอหันไป่อว่าเาบ้า อย่าหุหิ
ปิยะมวิ้ว ถอนหายใออมาเบาๆ “แล้วทำไมันผิอีแล้วล่ะ”
“็นายอยู่้านอ ันเพิ่ออมาาห้อน้ำ ่อไปล็อเลยนะ”
“็ลืมบ้า ปิไม่เยล็อห้อไ”
“ทำไมไม่ล็อ ล่อสาวหรือไ” เธอสสัยึ้นมาในทันที
เานิ่เล็น้อย่อนะอบเสียเบา “เผื่อยายอยาใ้อะไร เินเ้ามาหาะไ้ไม่ยุ่ยา”
ราวนี้เธอเ้าใสิ่ที่เาะสื่อแล้ว ารอยู่ับนแ่เป็นเรื่อลำบาพอสมวร ยายออมทออายุแปสิบไปแล้ว ย่อมมีอาารหลๆ ลืมๆ เป็นธรรมา แ้าเอ็ไม่่อยี ปิยะเป็นาิเพียนเียวที่เหลืออยู่ ารทำแบบนี้็ี่อารูแลอีฝ่าย ทว่าระหว่าิเรื่อนี้ เธอลับรู้สึว่า มีบาอย่าผิปิ สายาอเธอหลุบ่ำลมอมืออเาึ่ับอยู่ผิที่ผิทา ฝ่ามืออเธอเลยัารฟาไปบนหน้าเาโยอัโนมัิ
“แปะ!” เธอบเบาๆ ไม่ไ้หนัหนาอะไรแ่เป็นารเือนให้เารู้ว่าำลัทำผิ
ปิยะร้อโอลูบแ้มัวเอเบาๆ “อะไรเนี่ย บทำไม”
“มือน่ะ มือับอะไรอยู่ไม่ทราบ”
ปิยะยมืออี้าที่โอบหิสาวึ้นมา าร่อรอยทำให้รู้ว่ามันไปสัมผัสอยู่ที่านออเธออย่าัเน เาทำหน้าเหมือนสำนึผิ่อนะพูอโทษเสียเบา
“โทษที มันเรียบเหมือนันหม เลยพลาไปหน่อย”
สุพรริาร์ถอนหายใออมาเสียฟึฟั แล้วหันไปว้าหมอนึ้นมาฟานพูมา้าๆ เารีบยมือปัป้อ่อนะวิ่หนีลาเียอย่ารวเร็ว เธอ็เร่ใ้วามเร็วแสวิ่ไล่ฟาามไม่หยุยั้ ใรบอให้เาพูมาัน ็อย่าไ้นอนมันเลยืนนี้!
ความคิดเห็น