ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1: เริ่มต้นที่ไม่คาดคิด
หลัาเหุาร์นันในห้อสมุ แพรว็อไม่ไ้ที่ะิถึเ็หนุ่มื่อเ่นนนั้นอยู่บ่อยๆ มีอะไรบาอย่าในัวเาที่ึูวามสนใอเธอมาว่าแ่ใบหน้าทีู่เรียบ่ายและแววาที่่อนวามลับเอาไว้
“แว่าเ่นเป็นนยัไ?” แพรวหันไปถามเพื่อนสนิทอย่าแ้ม
แ้มทำหน้ายะแย “อย่าไปยุ่ับมันเลย แพรว นแบบนั้นมันไม่ใู่่วรับแหรอ”
แพรวแอบเบ้ปาเล็น้อย เธอรู้ีว่าเพื่อนๆ อเธอไม่อบเ่น เพราะิว่าเ่นเป็นนแปลๆ และไม่เ้าับลุ่ม แ่เธอลับรู้สึอยารู้ัเ่นมาึ้นเรื่อยๆ
วัน่อมา ระหว่าทาเินไปห้อเรียน แพรว็แอบสัเไปรอบๆ นระทั่พบร่าอเ่นำลัยืนอยู่ใ้้นไม้ให่ เธอึรีบเินรไปหาเาพร้อมับหนัสือเล่มหนึ่ในมือ
“เอ่อ... เ่น ันลืมหนัสือเล่มนี้ไว้ในห้อสมุเมื่อวานนี้ เธอพอะเห็นไหม?” แพรวถาม้วยน้ำเสียที่เป็นมิรที่สุเท่าที่เธอะทำไ้
เ่นเยหน้าึ้นมอแพรว้วยวามประหลาใเล็น้อย ่อนะยิ้มบาๆ “อ๋อ เล่มนี้นี่เอ พอีันเ็บไว้ให้”
แพรวรับหนัสือมาพร้อมับล่าวอบุ เ่นมอามแผ่นหลัอแพรวที่เินาไป้วยสายาที่แฝไป้วยวามรู้สึบาอย่า
หลัาวันนั้น แพรว็พยายามหาโอาสมาเอเ่นอยู่บ่อยรั้ บาที็แล้ทำเป็นเินผ่านห้อสมุ บาที็แอบไปนั่อ่านหนัสือในมุมที่เ่นมัะอยู่เสมอ นระทั่วันหนึ่ เธอไ้เห็นภาพวาที่เ่นวาอยู่บนระาษ
“ว้าว สวยมาเลย!” แพรวร้อออมา้วยวามทึ่
เ่นเยหน้าึ้นมอแพรว้วยวามเินอาย “อบุรับ”
“เธอวาเ่มาเลยนะ ันไม่เยเห็นใรวาภาพไ้สวยนานี้มา่อน” แพรวมเย
เ่นยิ้มบาๆ “อบุรับ ที่ริผมอบวารูปมาั้แ่เ็แล้ว”
“แสว่าเธอเป็นอัริยะทา้านศิลปะเลยสิ” แพรวพูิล
เ่นหัวเราะเบาๆ “ไม่ถึับอัริยะหรอรับ แ่อบทำ”
หลัามภาพวาอเ่น แพรว็พยายามหาหัว้อสนทนาอื่นๆ เพื่อระับวามสัมพันธ์ เธอถามถึหนัสือที่เาอบอ่าน หรือแม้แ่ถามถึานอิเรอื่นๆ ที่เาสนใ แ่ำอบอเ่นลับสั้นระับและเรียบ่ายเสมอ
“ผมอบอ่านหนัสือแนวแฟนาีรับ” เ่นอบพลา้มหน้ามอปลายินสอ
“ริหรอ? แนะนำหน่อยสิ ันอยาลออ่านบ้า” แพรวถามอย่าสนใ
เ่นเยหน้าึ้นมอแพรวั่วรู่ ่อนะอบลับมาว่า “มีเยอะเลยรับ แ่ผมว่า...ไม่เหมาะับุหรอ”
ำพูอเ่นทำให้แพรวรู้สึมื่นเล็น้อย เธอไม่เ้าใว่าทำไมเ่นถึิแบบนั้น ทั้ที่เธอ็แ่พยายามทำวามรู้ัับเาเท่านั้นเอ
“ทำไมถึิว่าไม่เหมาะับันล่ะ?” แพรวถามเสียเบา
เ่นหลบสายาอแพรว “็...มันเป็นหนัสือสำหรับนที่อบอยู่นเียว”
แพรวพยายามะพูอะไรอี แ่เ่นลับรีบเปลี่ยนเรื่อ “ผมว่าเราวรลับห้อันแล้วมั้รับ”
แพรวรู้สึผิหวัเล็น้อย เธอพยายามะเ็บ่อนวามรู้สึนั้นไว้ แ่เ่น็ูอออยู่แล้ว เาึรีบล่าวลาและเินาไป
เมื่อเห็นเ่นเินออไป แพรว็รู้สึเหาอย่าบอไม่ถู เธอิว่าเ่นะลัวเพื่อนๆ อเธอะมารัแเาแน่ๆ เพราะทุรั้ที่เธอพยายามะวนเ่นุย เพื่อนๆ อเธอ็มัะหัวเราะเยาะและพูาเสียสีเสมอ
“ทำไมเา้อลัวนานั้น้วยนะ” แพรวบ่นับัวเอเบาๆ
“่าเถอะ” แพรวพึมพำับัวเอ “ันะไม่ยอมแพ้่ายๆ หรอ”
ั้แ่นั้นมา แพรว็พยายามหลีเลี่ยารพูถึเ่นับเพื่อนๆ อเธอ เธอเ็บเรื่อราวที่เิึ้นไว้เป็นวามลับ เพราะรู้ีว่าถ้าบอไปแล้ว เพื่อนๆ อเธอะ้อหาเรื่อมาล้อเลียนเ่นอีแน่
วัน่อมา แพรวพยายามหาเ่นามปิ แ่ลับพบว่าเ่นพยายามหลบหน้าเธออย่าเห็นไ้ั ทุรั้ที่เธอเินเ้าใล้ เ่นะรีบหันหลัหนี หรือไม่็เินหนีไป่อนัว
แพรวทนไม่ไหวอี่อไป เธอเินรเ้าไปหาเ่นที่ำลัยืนอยู่ใ้้นไม้ให่นเียว
“เ่น รอแป๊บสิ” แพรวเรียเสียั
เ่นหันมาสบาแพรว้วยสีหน้าใ
“มีอะไรเหรอรับ” เ่นถามเสียเบา
“ทำไมนายถึหลบหน้าัน” แพรวถามรๆ
เ่นเียบไปรู่หนึ่ ่อนะอบ้วยน้ำเสียแผ่วเบา “เพราะ...เพราะเรา่าันมาเินไป”
“่าันยัไ?” แพรวถาม
“ุเป็นนสวย มีเพื่อนเยอะ นอื่นๆ อบุ แ่ัน...ันเป็นแ่นธรรมา ไม่มีอะไรีเลย”
“ใรบอว่านายไม่ี” แพรว้าน “นายวารูปเ่มาเลยนะ”
เ่นส่ายหน้า “นเ่วารูปไม่ำเป็น้อเป็นนีเสมอไปหรอ”
“ไม่ริหรอนะ” แพรวับมือเ่นเบาๆ “ไม่้อไปสนในอื่นหรอ นี่มันเรื่ออเราสอน”
ำพูอแพรวทำให้เ่นรู้สึอบอุ่นใ เาไม่เยมีใรเ้าใวามรู้สึอเาไ้ีเท่าแพรวมา่อน
หลัเลิเรียน ในะที่เพื่อนนอื่นๆ ำลัทยอยันลับบ้าน แพรวเินวนเวียนอยู่ภายในโรเรียน เธอพยายามนึถึสถานที่ที่เ่นอบไปอยู่เสมอ นระทั่นึออว่าห้อมรมศิลปะเป็นที่ที่เ่นใ้เวลาอยู่บ่อยรั้
แพรวเปิประูห้อมรมศิลปะออไปเบาๆ และ็พบว่าเ่นำลันั่วารูปอยู่ที่มุมหนึ่อห้อ เมื่อเห็นแพรว เ่นรีบปิสมุวาภาพอย่ารวเร็ว
“อโทษนะ ที่ันรบวน” แพรวพู
เ่นเยหน้าึ้นมอแพรว้วยสีหน้าเินอาย “เปล่าหรอรับ”
แพรวเินเ้าไปใล้ๆ และเหลือบไปเห็นภาพวาที่เ่นำลัวาเปิอยู่เล็น้อย มันือภาพอเธอเอ ภาพนั้นูสวยามราวับภาพวาอศิลปินมืออาีพ
“ว้าว สวยมาเลย!” แพรวร้อออมา้วยวามทึ่
เ่นรีบปิสมุวาภาพให้มิ “ไม่หรอรับ มันยัไม่เสร็ี”
“ไม่รินะ มันสวยมาแล้ว” แพรวมเย “นายวาเ่มาเลยนะ แบบนี้ไม่ธรรมา”
เ่นหน้าแ่ำ “อบุรับ”
“แล้วทำไมนายถึวารูปันล่ะ” แพรวถามอย่าสสัย
เ่นเียบไปรู่หนึ่ ่อนะอบว่า "เพราะว่า...ุสวยเหมือนานศิลปะิ้นหนึ่" เ่นอบเสียเบาพลาหลบสายาอแพรว
ำมอเ่นทำให้ใบหน้าอแพรวแระเรื่อึ้นมาทันที เธอรู้สึีใอย่าบอไม่ถูที่เ่นิถึเธอแบบนั้น แพรวเ็บวามรู้สึีๆ นี้ไว้ในใ ไม่ล้าที่ะพูอะไรออไปมานั
"อบุนะ" แพรวอบลับไปเบาๆ
หลัาวันนั้น แพรว็เริ่มสัเเห็นอะไรบาอย่าที่เปลี่ยนไปในัวเธอ เธอรู้สึื่นเ้นทุรั้ที่ไ้เอเ่น และเฝ้ารออย่วเวลาที่ไ้อยู่ใล้ๆ เา แม้ว่าะรู้ีว่าวามรู้สึนี้มันผิปิไปาเิม็าม
แสแอ่อนๆ ในอนเ้าสาส่อเ้ามาในห้อเรียน แพรวเรียมัวพร้อมสำหรับารย้ายห้อเรียนไปเรียนรวมับห้ออื่นๆ วันนี้เธอื่นเ้นเป็นพิเศษ เพราะะไ้เอเ่นอีรั้ หลัาเหุาร์เมื่อวานที่โรอาหาร เธออไม่ไ้ที่ะิถึสายาอเาที่มอมา
ระหว่าทาเินไปห้อเรียนใหม่ แพรว็แอบเหลียวมอไปที่ห้อเรียนอเ่นเป็นระยะๆ เธออยาะเห็นเาอีรั้ แ่็ลัวว่าเาะไม่มอมาที่เธอ เธอรู้สึใเ้นรัวทุรั้ที่นึถึใบหน้าอเ่น
เมื่อมาถึหน้าห้อเรียนอเ่น แพรว็ะลอฝีเท้าลเล็น้อย เธอเหลือบมอเ้าไปในห้อเรียน และแล้ว็สบาับเ่นพอี เาำลันั่มอมาที่เธอ้วยสายาที่แฝไป้วยวามเินอาย แพรวยิ้มให้เาเล็น้อย ่อนะรีบเินเ้าไปในห้อเรียน
ลอทั้าบเรียน แพรวรู้สึใลอย เธอิถึเหุาร์ที่เิึ้นเมื่อสัรู่ เธอรู้สึีใที่เ่นยัมอมาที่เธอ แม้ว่าเาะไม่ล้าเ้ามาุย้วย็าม
ระหว่าาบเรียนรวม
หลัาที่นั่ลที่โ๊ะเรียนไ้สัพั แพรว็รู้สึเบื่อหน่ายับบทเรียนที่รูสอน เธอึแอบเหลือบมอไปที่โ๊ะอเ่น ราวนี้เธอสัเเห็นว่าเ่นำลัวารูปอะไรบาอย่าอยู่บนระาษ เา้มหน้า้มา่อับารวารูปนไม่ทันสัเว่าแพรวำลัมอเาอยู่
แพรวรู้สึอยารู้เหลือเินว่าเ่นำลัวารูปอะไร แ่็เรใที่ะเินเ้าไปถาม เธอึัสินใส่ระาษโน้เล็ๆ ไปให้เ่น โยเียน้อวามสั้นๆ ว่า "วารูปอะไรอยู่เหรอ?"
เ่นเมื่อเห็นระาษโน้็รู้สึประหลาใ เามอไปรอบๆ เพื่อหา้นออระาษโน้ใบนี้ เมื่อเห็นว่าแพรวำลัยิ้มให้เาอยู่ เา็รีบเียนอบลับไปว่า "เป็นวามลับ" พร้อมับวารูปยิ้มส่ลับไปให้
แพรวหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นำอบอเ่น เธอรู้สึีใที่เ่นอบลับมา และรู้สึื่นเ้นที่ะรู้ว่าเาะวารูปอะไร
หลัเลิเรียน แพรวเินลับบ้าน้วยวามรู้สึอิ่มเอมใ เธอเ็บวามรู้สึีๆ นี้ไว้ในใลึๆ หวัว่าวามสัมพันธ์อเธอับเ่นะ่อยๆ พันาไปในทาที่ี เธอิถึภาพวาที่เ่นำลัวาอยู่ และอยารู้ริๆ ว่าเาะวารูปอะไร
เมื่อลับถึบ้าน แพรวรีบวิ่ึ้นห้อไปเ็บอพลาร้อเพลเบาๆ ใบหน้าอเธอแระเรื่อราวับแ้มทา้วยสีมพู แม่อแพรวที่เห็นลูสาวอารม์ีผิปิ็อสสัยไม่ไ้
"แพรว วันนีู้ร่าเริเป็นพิเศษนะ มีอะไรีๆ เิึ้นเหรอลู?" แม่ถามพลาเินเ้ามาหา
"ไม่มีอะไรหรอแม่ แ่รู้สึอาาศี" แพรวยิ้มเินๆ ่อนะรีบเินหนีเ้าห้อไป
ริน น้อสาวนเล็ที่เห็นพี่สาวมีท่าทาแปลๆ ็เินามเ้ามาิๆ
"พี่แพรวมีอะไรปิบัหนูแน่ๆ เลยนะ" รินเอ่ยึ้นพร้อมับทำหน้าสสัย
"ไม่มีอะไรหรอน่า ริน็รู้ว่าพี่แ่อบแล้เล่น" แพรวพยายามะหลบเลี่ยำถามอน้อสาว
"ไม่ริหรอพี่ หนูรู้ว่าพี่มีเรื่ออะไรปิบัอยู่แน่ๆ" รินยืนยันำเิม
แพรวถอนหายใออมาเบาๆ เธอรู้ว่าะปิบัน้อสาว่อไปไม่ไ้แล้ว แ่็ไม่อยาะบอื่ออเ่นออไปรๆ เธอไม่อยาให้เรื่ออเธอลายเป็นที่รู้ันทั้บ้าน
"็ไ้ๆ ะบอให้ฟั็ไ้ แ่ห้ามบอใรนะ" แพรวเอ่ยออมาเสียเบา
รินพยัหน้ารับำอย่ารวเร็ว
"ริๆ แล้วพี่มีนที่อบแล้วล่ะ" แพรวเอ่ยออมาเสียเบา
รินาโึ้น้วยวามใ "ริเหรอพี่! ใรอ่ะ ใรอ่ะ บอหนูหน่อย"
"็...็..." แพรวลัเลอยู่นาน ่อนะัสินใบอ "เาเป็นนีนะ แล้ว็เรียนอยู่โรเรียนเียวับพี่"
รินพยัหน้าเ้าใ "อ๋อ...แล้วเาเรียนห้ออะไรล่ะ?"
"ห้อ 4.6" แพรวอบไป
รินทำท่าิหนั "ห้อ 4.6 เหรอ? หนูไม่รู้ัใรในห้อนั้นเลย"
แพรวหัวเราะเบาๆ "็ไม่แปลหรอ เพราะเาเป็นนเียบๆ"
"แล้วเาหน้าาเป็นยัไอ่ะ" รินถาม่ออย่าอยารู้
"็...็ูีนะ" แพรวอบแบบเินๆ
"โห...พี่แพรวโีั มีนมาอบ" รินอิาพี่สาวเล็น้อย
แพรวรีบปิปาน้อสาวไว้ "อย่าไปบอใรนะ"
"พี่สัาว่าะไม่บอใร" รินยมือวาึ้นสาบาน
แพรวพยัหน้ารับำ ่อนะรีบเปลี่ยนเรื่อุย "เอาล่ะ ไปนอนันเถอะ พรุ่นี้้อไปโรเรียน"
หลัาทีุ่ยับน้อสาวเสร็ แพรว็รีบเ้านอน เธอเอาแ่นึถึเ่นลอเวลา เธอินนาารถึภาพที่เธอและเ่นำลัเินับมือันไปโรเรียน รู้สึเินอายนหน้าแไปหม
????ิามเรื่อราวไ้ในอน่อไปเลย????
อย่าลืมอมเม้นท์พูุย และที่สำั อย่าลืมใให้ันน้าา
“แว่าเ่นเป็นนยัไ?” แพรวหันไปถามเพื่อนสนิทอย่าแ้ม
แ้มทำหน้ายะแย “อย่าไปยุ่ับมันเลย แพรว นแบบนั้นมันไม่ใู่่วรับแหรอ”
แพรวแอบเบ้ปาเล็น้อย เธอรู้ีว่าเพื่อนๆ อเธอไม่อบเ่น เพราะิว่าเ่นเป็นนแปลๆ และไม่เ้าับลุ่ม แ่เธอลับรู้สึอยารู้ัเ่นมาึ้นเรื่อยๆ
วัน่อมา ระหว่าทาเินไปห้อเรียน แพรว็แอบสัเไปรอบๆ นระทั่พบร่าอเ่นำลัยืนอยู่ใ้้นไม้ให่ เธอึรีบเินรไปหาเาพร้อมับหนัสือเล่มหนึ่ในมือ
“เอ่อ... เ่น ันลืมหนัสือเล่มนี้ไว้ในห้อสมุเมื่อวานนี้ เธอพอะเห็นไหม?” แพรวถาม้วยน้ำเสียที่เป็นมิรที่สุเท่าที่เธอะทำไ้
เ่นเยหน้าึ้นมอแพรว้วยวามประหลาใเล็น้อย ่อนะยิ้มบาๆ “อ๋อ เล่มนี้นี่เอ พอีันเ็บไว้ให้”
แพรวรับหนัสือมาพร้อมับล่าวอบุ เ่นมอามแผ่นหลัอแพรวที่เินาไป้วยสายาที่แฝไป้วยวามรู้สึบาอย่า
หลัาวันนั้น แพรว็พยายามหาโอาสมาเอเ่นอยู่บ่อยรั้ บาที็แล้ทำเป็นเินผ่านห้อสมุ บาที็แอบไปนั่อ่านหนัสือในมุมที่เ่นมัะอยู่เสมอ นระทั่วันหนึ่ เธอไ้เห็นภาพวาที่เ่นวาอยู่บนระาษ
“ว้าว สวยมาเลย!” แพรวร้อออมา้วยวามทึ่
เ่นเยหน้าึ้นมอแพรว้วยวามเินอาย “อบุรับ”
“เธอวาเ่มาเลยนะ ันไม่เยเห็นใรวาภาพไ้สวยนานี้มา่อน” แพรวมเย
เ่นยิ้มบาๆ “อบุรับ ที่ริผมอบวารูปมาั้แ่เ็แล้ว”
“แสว่าเธอเป็นอัริยะทา้านศิลปะเลยสิ” แพรวพูิล
เ่นหัวเราะเบาๆ “ไม่ถึับอัริยะหรอรับ แ่อบทำ”
หลัามภาพวาอเ่น แพรว็พยายามหาหัว้อสนทนาอื่นๆ เพื่อระับวามสัมพันธ์ เธอถามถึหนัสือที่เาอบอ่าน หรือแม้แ่ถามถึานอิเรอื่นๆ ที่เาสนใ แ่ำอบอเ่นลับสั้นระับและเรียบ่ายเสมอ
“ผมอบอ่านหนัสือแนวแฟนาีรับ” เ่นอบพลา้มหน้ามอปลายินสอ
“ริหรอ? แนะนำหน่อยสิ ันอยาลออ่านบ้า” แพรวถามอย่าสนใ
เ่นเยหน้าึ้นมอแพรวั่วรู่ ่อนะอบลับมาว่า “มีเยอะเลยรับ แ่ผมว่า...ไม่เหมาะับุหรอ”
ำพูอเ่นทำให้แพรวรู้สึมื่นเล็น้อย เธอไม่เ้าใว่าทำไมเ่นถึิแบบนั้น ทั้ที่เธอ็แ่พยายามทำวามรู้ัับเาเท่านั้นเอ
“ทำไมถึิว่าไม่เหมาะับันล่ะ?” แพรวถามเสียเบา
เ่นหลบสายาอแพรว “็...มันเป็นหนัสือสำหรับนที่อบอยู่นเียว”
แพรวพยายามะพูอะไรอี แ่เ่นลับรีบเปลี่ยนเรื่อ “ผมว่าเราวรลับห้อันแล้วมั้รับ”
แพรวรู้สึผิหวัเล็น้อย เธอพยายามะเ็บ่อนวามรู้สึนั้นไว้ แ่เ่น็ูอออยู่แล้ว เาึรีบล่าวลาและเินาไป
เมื่อเห็นเ่นเินออไป แพรว็รู้สึเหาอย่าบอไม่ถู เธอิว่าเ่นะลัวเพื่อนๆ อเธอะมารัแเาแน่ๆ เพราะทุรั้ที่เธอพยายามะวนเ่นุย เพื่อนๆ อเธอ็มัะหัวเราะเยาะและพูาเสียสีเสมอ
“ทำไมเา้อลัวนานั้น้วยนะ” แพรวบ่นับัวเอเบาๆ
“่าเถอะ” แพรวพึมพำับัวเอ “ันะไม่ยอมแพ้่ายๆ หรอ”
ั้แ่นั้นมา แพรว็พยายามหลีเลี่ยารพูถึเ่นับเพื่อนๆ อเธอ เธอเ็บเรื่อราวที่เิึ้นไว้เป็นวามลับ เพราะรู้ีว่าถ้าบอไปแล้ว เพื่อนๆ อเธอะ้อหาเรื่อมาล้อเลียนเ่นอีแน่
วัน่อมา แพรวพยายามหาเ่นามปิ แ่ลับพบว่าเ่นพยายามหลบหน้าเธออย่าเห็นไ้ั ทุรั้ที่เธอเินเ้าใล้ เ่นะรีบหันหลัหนี หรือไม่็เินหนีไป่อนัว
แพรวทนไม่ไหวอี่อไป เธอเินรเ้าไปหาเ่นที่ำลัยืนอยู่ใ้้นไม้ให่นเียว
“เ่น รอแป๊บสิ” แพรวเรียเสียั
เ่นหันมาสบาแพรว้วยสีหน้าใ
“มีอะไรเหรอรับ” เ่นถามเสียเบา
“ทำไมนายถึหลบหน้าัน” แพรวถามรๆ
เ่นเียบไปรู่หนึ่ ่อนะอบ้วยน้ำเสียแผ่วเบา “เพราะ...เพราะเรา่าันมาเินไป”
“่าันยัไ?” แพรวถาม
“ุเป็นนสวย มีเพื่อนเยอะ นอื่นๆ อบุ แ่ัน...ันเป็นแ่นธรรมา ไม่มีอะไรีเลย”
“ใรบอว่านายไม่ี” แพรว้าน “นายวารูปเ่มาเลยนะ”
เ่นส่ายหน้า “นเ่วารูปไม่ำเป็น้อเป็นนีเสมอไปหรอ”
“ไม่ริหรอนะ” แพรวับมือเ่นเบาๆ “ไม่้อไปสนในอื่นหรอ นี่มันเรื่ออเราสอน”
ำพูอแพรวทำให้เ่นรู้สึอบอุ่นใ เาไม่เยมีใรเ้าใวามรู้สึอเาไ้ีเท่าแพรวมา่อน
หลัเลิเรียน ในะที่เพื่อนนอื่นๆ ำลัทยอยันลับบ้าน แพรวเินวนเวียนอยู่ภายในโรเรียน เธอพยายามนึถึสถานที่ที่เ่นอบไปอยู่เสมอ นระทั่นึออว่าห้อมรมศิลปะเป็นที่ที่เ่นใ้เวลาอยู่บ่อยรั้
แพรวเปิประูห้อมรมศิลปะออไปเบาๆ และ็พบว่าเ่นำลันั่วารูปอยู่ที่มุมหนึ่อห้อ เมื่อเห็นแพรว เ่นรีบปิสมุวาภาพอย่ารวเร็ว
“อโทษนะ ที่ันรบวน” แพรวพู
เ่นเยหน้าึ้นมอแพรว้วยสีหน้าเินอาย “เปล่าหรอรับ”
แพรวเินเ้าไปใล้ๆ และเหลือบไปเห็นภาพวาที่เ่นำลัวาเปิอยู่เล็น้อย มันือภาพอเธอเอ ภาพนั้นูสวยามราวับภาพวาอศิลปินมืออาีพ
“ว้าว สวยมาเลย!” แพรวร้อออมา้วยวามทึ่
เ่นรีบปิสมุวาภาพให้มิ “ไม่หรอรับ มันยัไม่เสร็ี”
“ไม่รินะ มันสวยมาแล้ว” แพรวมเย “นายวาเ่มาเลยนะ แบบนี้ไม่ธรรมา”
เ่นหน้าแ่ำ “อบุรับ”
“แล้วทำไมนายถึวารูปันล่ะ” แพรวถามอย่าสสัย
เ่นเียบไปรู่หนึ่ ่อนะอบว่า "เพราะว่า...ุสวยเหมือนานศิลปะิ้นหนึ่" เ่นอบเสียเบาพลาหลบสายาอแพรว
ำมอเ่นทำให้ใบหน้าอแพรวแระเรื่อึ้นมาทันที เธอรู้สึีใอย่าบอไม่ถูที่เ่นิถึเธอแบบนั้น แพรวเ็บวามรู้สึีๆ นี้ไว้ในใ ไม่ล้าที่ะพูอะไรออไปมานั
"อบุนะ" แพรวอบลับไปเบาๆ
หลัาวันนั้น แพรว็เริ่มสัเเห็นอะไรบาอย่าที่เปลี่ยนไปในัวเธอ เธอรู้สึื่นเ้นทุรั้ที่ไ้เอเ่น และเฝ้ารออย่วเวลาที่ไ้อยู่ใล้ๆ เา แม้ว่าะรู้ีว่าวามรู้สึนี้มันผิปิไปาเิม็าม
แสแอ่อนๆ ในอนเ้าสาส่อเ้ามาในห้อเรียน แพรวเรียมัวพร้อมสำหรับารย้ายห้อเรียนไปเรียนรวมับห้ออื่นๆ วันนี้เธอื่นเ้นเป็นพิเศษ เพราะะไ้เอเ่นอีรั้ หลัาเหุาร์เมื่อวานที่โรอาหาร เธออไม่ไ้ที่ะิถึสายาอเาที่มอมา
ระหว่าทาเินไปห้อเรียนใหม่ แพรว็แอบเหลียวมอไปที่ห้อเรียนอเ่นเป็นระยะๆ เธออยาะเห็นเาอีรั้ แ่็ลัวว่าเาะไม่มอมาที่เธอ เธอรู้สึใเ้นรัวทุรั้ที่นึถึใบหน้าอเ่น
เมื่อมาถึหน้าห้อเรียนอเ่น แพรว็ะลอฝีเท้าลเล็น้อย เธอเหลือบมอเ้าไปในห้อเรียน และแล้ว็สบาับเ่นพอี เาำลันั่มอมาที่เธอ้วยสายาที่แฝไป้วยวามเินอาย แพรวยิ้มให้เาเล็น้อย ่อนะรีบเินเ้าไปในห้อเรียน
ลอทั้าบเรียน แพรวรู้สึใลอย เธอิถึเหุาร์ที่เิึ้นเมื่อสัรู่ เธอรู้สึีใที่เ่นยัมอมาที่เธอ แม้ว่าเาะไม่ล้าเ้ามาุย้วย็าม
ระหว่าาบเรียนรวม
หลัาที่นั่ลที่โ๊ะเรียนไ้สัพั แพรว็รู้สึเบื่อหน่ายับบทเรียนที่รูสอน เธอึแอบเหลือบมอไปที่โ๊ะอเ่น ราวนี้เธอสัเเห็นว่าเ่นำลัวารูปอะไรบาอย่าอยู่บนระาษ เา้มหน้า้มา่อับารวารูปนไม่ทันสัเว่าแพรวำลัมอเาอยู่
แพรวรู้สึอยารู้เหลือเินว่าเ่นำลัวารูปอะไร แ่็เรใที่ะเินเ้าไปถาม เธอึัสินใส่ระาษโน้เล็ๆ ไปให้เ่น โยเียน้อวามสั้นๆ ว่า "วารูปอะไรอยู่เหรอ?"
เ่นเมื่อเห็นระาษโน้็รู้สึประหลาใ เามอไปรอบๆ เพื่อหา้นออระาษโน้ใบนี้ เมื่อเห็นว่าแพรวำลัยิ้มให้เาอยู่ เา็รีบเียนอบลับไปว่า "เป็นวามลับ" พร้อมับวารูปยิ้มส่ลับไปให้
แพรวหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นำอบอเ่น เธอรู้สึีใที่เ่นอบลับมา และรู้สึื่นเ้นที่ะรู้ว่าเาะวารูปอะไร
หลัเลิเรียน แพรวเินลับบ้าน้วยวามรู้สึอิ่มเอมใ เธอเ็บวามรู้สึีๆ นี้ไว้ในใลึๆ หวัว่าวามสัมพันธ์อเธอับเ่นะ่อยๆ พันาไปในทาที่ี เธอิถึภาพวาที่เ่นำลัวาอยู่ และอยารู้ริๆ ว่าเาะวารูปอะไร
เมื่อลับถึบ้าน แพรวรีบวิ่ึ้นห้อไปเ็บอพลาร้อเพลเบาๆ ใบหน้าอเธอแระเรื่อราวับแ้มทา้วยสีมพู แม่อแพรวที่เห็นลูสาวอารม์ีผิปิ็อสสัยไม่ไ้
"แพรว วันนีู้ร่าเริเป็นพิเศษนะ มีอะไรีๆ เิึ้นเหรอลู?" แม่ถามพลาเินเ้ามาหา
"ไม่มีอะไรหรอแม่ แ่รู้สึอาาศี" แพรวยิ้มเินๆ ่อนะรีบเินหนีเ้าห้อไป
ริน น้อสาวนเล็ที่เห็นพี่สาวมีท่าทาแปลๆ ็เินามเ้ามาิๆ
"พี่แพรวมีอะไรปิบัหนูแน่ๆ เลยนะ" รินเอ่ยึ้นพร้อมับทำหน้าสสัย
"ไม่มีอะไรหรอน่า ริน็รู้ว่าพี่แ่อบแล้เล่น" แพรวพยายามะหลบเลี่ยำถามอน้อสาว
"ไม่ริหรอพี่ หนูรู้ว่าพี่มีเรื่ออะไรปิบัอยู่แน่ๆ" รินยืนยันำเิม
แพรวถอนหายใออมาเบาๆ เธอรู้ว่าะปิบัน้อสาว่อไปไม่ไ้แล้ว แ่็ไม่อยาะบอื่ออเ่นออไปรๆ เธอไม่อยาให้เรื่ออเธอลายเป็นที่รู้ันทั้บ้าน
"็ไ้ๆ ะบอให้ฟั็ไ้ แ่ห้ามบอใรนะ" แพรวเอ่ยออมาเสียเบา
รินพยัหน้ารับำอย่ารวเร็ว
"ริๆ แล้วพี่มีนที่อบแล้วล่ะ" แพรวเอ่ยออมาเสียเบา
รินาโึ้น้วยวามใ "ริเหรอพี่! ใรอ่ะ ใรอ่ะ บอหนูหน่อย"
"็...็..." แพรวลัเลอยู่นาน ่อนะัสินใบอ "เาเป็นนีนะ แล้ว็เรียนอยู่โรเรียนเียวับพี่"
รินพยัหน้าเ้าใ "อ๋อ...แล้วเาเรียนห้ออะไรล่ะ?"
"ห้อ 4.6" แพรวอบไป
รินทำท่าิหนั "ห้อ 4.6 เหรอ? หนูไม่รู้ัใรในห้อนั้นเลย"
แพรวหัวเราะเบาๆ "็ไม่แปลหรอ เพราะเาเป็นนเียบๆ"
"แล้วเาหน้าาเป็นยัไอ่ะ" รินถาม่ออย่าอยารู้
"็...็ูีนะ" แพรวอบแบบเินๆ
"โห...พี่แพรวโีั มีนมาอบ" รินอิาพี่สาวเล็น้อย
แพรวรีบปิปาน้อสาวไว้ "อย่าไปบอใรนะ"
"พี่สัาว่าะไม่บอใร" รินยมือวาึ้นสาบาน
แพรวพยัหน้ารับำ ่อนะรีบเปลี่ยนเรื่อุย "เอาล่ะ ไปนอนันเถอะ พรุ่นี้้อไปโรเรียน"
หลัาทีุ่ยับน้อสาวเสร็ แพรว็รีบเ้านอน เธอเอาแ่นึถึเ่นลอเวลา เธอินนาารถึภาพที่เธอและเ่นำลัเินับมือันไปโรเรียน รู้สึเินอายนหน้าแไปหม
????ิามเรื่อราวไ้ในอน่อไปเลย????
อย่าลืมอมเม้นท์พูุย และที่สำั อย่าลืมใให้ันน้าา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น