เมื่อรอยยิ้มของลาล่าหายไป

เนื้อเรื่อง

เมื่อรอยยิ้มของลาล่าหายไป


ลาล่าเป็นกระรอกตัวน้อยที่แสนสดใส เธออาศัยอยู่ในโพรงกว้างบนต้นไม้ในป่าใหญ่
ลาล่าเป็นกระรอกที่มีรอยยิ้มสวยที่สุด ใครๆ ต่างก็พอใจที่จะได้เห็นรอยยิ้มของลาล่า
อย่างเวลาที่คุณลุงลาสีเทามีความทุกข์เพราะลูกชายตัวดีอย่างนายลาสีน้ำตาลเกเรไม่ยอมกลับบ้าน คุณลุงลาสีเทาก็จะมาพูดคุยกับลาล่า เพื่อจะได้ไม่ต้องกังวลใจมากนัก
นกน้อยสีสดใสมักจะมาส่งเสีบงเจื้อยแจ้วชวนลาล่าออกไปท่องเที่ยวหาเมล็ดพืชด้วยกัน
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ลาล่าจะออกไปกับนกน้อยเพื่อนของเธอ ก่อนไปลาล่าหันมาลาแม่ของเธอด้วยรอยยิ้มที่จริงใจและสวยที่สุด
\" หนูไปนะจ๊ะแม่ ตอนเย็นจะรีบกลับมาและจะหาเมล็ดมาให้เยอะๆ เลยจ๊ะ\"
แม่ของเธอส่งยิ้ม ยืนมองลูกน้อยวิ่งไปกับเพื่อนๆ

////////////////////////////////

ยามเย็มของวันนั้น แม่ของกระรอกน้อยยืนคอยลูกสาวอยู่ที่หน้าโพรง เย็นมากแล้ว ลาล่าก็ยังไม่กลับมา อีกไม่กี่นาทีคุณดวงอาทิตย์ก็จะลับขอบฟ้า เธอเป็นห่วงลูก หากมืดลง ลาล่าจะมองเห็นทางเช่นไร ถึงแม้จะมีคุณพระจันทร์ แต่คืนนี้ ก็เป็นคืนเดือนหงาย แสงสว่างก็คงไม่มากพอ แล้วลูกเธอจะกลับมาอย่างไร
ก่อนที่คุณดวงอาทิตย์จะลับขอบฟ้า แสงรำไรของย่ำค่ำทำให้แม่กระรอกเห็นลูกน้อยของตนเดินกลับมา
ด้วยความดีใจจึงรีบไปหา หวังจะเห็นรอยยิ้มที่สดใสของลูกสาวเข้ามาออดอ้อน ขอโทษที่เถลไถล
แต่สิ่งที่เธอเห็น.... หน้าตาของลาล่า บึ้งตึงบูดเบี้ยว ไม่มีนกน้อยหรือสัตย์ตนใดที่ไปด้วยกันกลับมา
เกิดอะไรขึ้นกับลาล่าผู้ที่มีรอยิ้มที่สดใสอยู่ตลอดเวลากันนะ ????

                             *************************


มีตอนจบให้อ่าน 2 แบบนะคะ ช่วยโหวตกันด้วยว่าใครชอบแบบไหน
------------------------------------------------------------
จบแบบที่ 1

เมื่อกระรอกน้อยลาล่ากลับมาจากหาเมล็ดพืชกับเพื่อนๆ นอกจากจะไม่มีเมล็ดพืชแล้ว รอยิ้มที่จริงใจ สวย อบอุ่น อย่างที่ใครๆ ในป่าใหญ่ชื่นชอบก็หายไปด้วย แม่กระรอกรู้สึกไม่สบายใจ ป้ากวาง ลุงเต่า คุณลุงลาสีเทารวมถึง คุณตานกฮูกก็ออกมานั่งคุยกัน ทุกคนต่างก็กังวล เป็นห่วงลาล่า

\"เราจะทำยังไงให้ลาล่ายิ้มอีกครั้ง\" คุณลุงลาสีเทาเป็นผู้ถาม
\" เราต้องรู้ก่อนว่า ทำไมรอยยิ้มของลาล่าจึงหายไป\" คุณตานกฮูกผู้ฉลาดและเป็นที่นับถือของสัตว์น้อยใหญ่ในป่ากว้างเอ่ยขึ้น
\" ฉันก็ไม่รู้ คงต้องถามจากเพื่อนๆเขา\" แม่กระรอกบอก

ทันใดนั้น นกน้อยสีฟ้าบินเข้ามาหากลุ่มผู้ใหญ่ บอกถึงเรื่องราวที่ตนรู้มา
\" แม่มดทางป่าตะวันตกเป็นคนขโมยไปตอนลาล่าเผลอจ๊ะคุณตาฮูก นางอิจฉาที่ลาล่ายิ้มสวย\"
\"แล้วเราจะทำยังไงกันดี แม่มดตะวันตกนั้นเจ้าเล่ห์นัก มาเอารอยยิ้มที่น่ารักของหลานเราไปได้\" ป้ากวางเอ่ยขึ้น
\" เราก็ไปโขมยกลับคืนมาสิ\" คุณตานกฮูกเอ่ยขึ้น

\"ถ้าเราวางแผนดี และมีคนกล้าที่จะเอารอยยิ้มของลาล่ากลับคืนมา\"
\" แล้วใครจะเป็นผู้กล้าล่ะ\" เสียงหนึ่งดังขึ้นมา ทุกตัวมองหน้ากันเพราะต่างก็รู้กันดีว่าตัวเองนั้นแก่แล้ว คงจะไม่มีเรี่ยวแรงไปสู้แม่มดได้
\" ข้าจะไปเอง\" เสียงของนายลาสีน้ำตาลดังขึ้น

\"ข้าจะทำเพื่อขอบคุณที่ลาล่าทำให้พ่อมีความสุข ถึงแม้ข้าจะเป็นลูกที่ไม่ดีนัก ข้าจะไปเอารอยยิ้มกลับมาเพื่อพ่อด้วย\"
\" ฉันก็จะไปด้วย\" นกน้อยสีฟ้าเอ่ยขึ้น
\"ฉันด้วย\" กวางน้อยกับกระต่ายขาวเอ่ยขึ้นพร้อมกัน พวกเขาเป็นเพื่อนลาล่าจึงอยากช่วย
\"ฉันก็ขอไปด้วยคน ฉันรู้ว่าแม่มดเก็บรอยยิ้มไว้ที่ไหน\" เสียงเล็กๆดังขึ้น ทุกคนหันไปมอง เป็นเสียงเจ้ามดน้อยนั่นเอง
\" ดีล่ะ งั้นทุกคนฟังนะต้องทำยังไง\"

------------------------------------------------------------

แม่มดตะวันตกเก็บรอยยิ้มของลาล่าเอาไว้ในถุงสีดำที่ผูกติดตัวอยู่เสมอ แต่มดน้อยรู้มาว่าแม่มดชอบนอนตอนบ่ายและถ้าได้นอนแล้วก็จะไม่ตื่นจนกว่าจะถึงตอนเย็น ทั้งหมดจึงวางแผนกันขโมยรอยยิ้มลาล่าคืนมา
เมื่อเห็นว่าแม่มดหลับสนิทแล้ว นกสีฟ้าจึงบินเข้าไปในกระท่อม ใช้ปากจิกเชือกและเอาถุงดำออกมาให้กระต่ายที่รออยู่ข้างนอก กระต่ายก็เอารอยยิ้มของลาล่าออกมาใส่ถุงอีกใบไว้ และเอาดอกรอยยิ้มที่เหมือนรอยยิ้มกระรอก ซึ่งนายลาสีน้ำตาลไปหามาจากป่าขาวอย่างลำบากใส่ไปแทน และให้นกน้อยเอากลับไปเก็บไว้ที่เดิม
------------------------------------------------------------

เมื่อได้รอยยิ้มกลับมาแล้ว ทั้งหมดจึงรีบกลับป่ากว้างเพื่อเอารอยยิ้มไปคืนลาล่า
และแล้ว ลาล่าก็กลับมามีชีวิตชีวา สดใสร่าเริง ยิ้มสวยและจริงใจให้ทุกคน ป่ากว้างก็กลับมาคึกคักอีกครั้ง มีการจัดงานรื่นเริงเพื่อฉลองให้ลาล่าและผองเพื่อนที่ช่วยกันเอารอยยิ้มกลับมา ป่ากว้างก็สงบสุขเช่นเเดิม
------------------------------------------------------------

แม่มดตะวันตกก็ยังคงชื่นชมกับดอกไม้ที่นายลาสีน้ำตาลไปหามาแทนเพื่อไม่ให้แม่มดตามมาเอารอยยิ้มไปอีก โดยไม่รู้อะไรเลย ( ว่าถูกเพื่อนๆ เขาเปลี่ยนของแล้ว)....


The End
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ...... รอยยิ้มเป็นสิ่งที่ดีและใครๆ ก็ต้องการ ยิ้มกันให้มากๆ โลกจะได้สดใส ยิ้มทำให้เรามีมิตร มีเพื่อนมากมายที่จะช่วยเหลือเราเมื่อทุกข์

ใครที่เห็นว่านินทานเรื่องนี้ได้ข้อคิดอะไรอีกก็ลองมาเขียนดูนะคะ

*****************************************************************

จบแบบที่สองค่ะ

-----------------------------------------------------------
ลาล่าเข้านอนทั้งๆที่หน้าตายังคงบูดเบี้ยว แม่กระรอกมองด้วยความเป็นห่วง
----------------------------------------------------------

เช้าที่สดใส พระอาทิตย์ส่องแสง ให้ความอบอุ่นกับทุกชีวิตบนโลก แม่กระรอกรอลูกน้อยออกมาหวังจะเห็นหน้าตาที่ยิ้มแย้ม

ลาล่าเดินออกมาหาแม่ หน้าตากระรอกน้อย ไม่มีแม้รอยยิ้ม แต่ความบูดเบี้ยวบนใบหน้านั้นหายไปแล้ว
ตอนนี้ลาล่าเป็นเพียงกระรอกธรรมดา ไม่มีชีวิตชีวาหรือร่าเริงเหมือนอย่างเดิม

\" ลาล่าเป็นอะไรหรือลูก ทำไมลูกไม่ยิ้ม\"
\" หนู้ยิ้มไม่ได้จ๊ะแม่\" ลาล่าตอบด้วยใบหน้าที่เฉยชา
  แม่กระรอกตกใจกับคำตอบของลูกยกมือขึ้นทาบอก และวิ่งไปตามคุณลุงลาสีเทา ป้ากวาง ลุงเต่าและคุณตานกฮูก มาคุยกับลาล่า
  \" โธ่ ! หลานรักของป้า นี่หนูไม่ยิ้มเลย รอยยิ้มของหนูหายไปไหน\" ป้ากวางพูดขึ้น

  \" เล่าให้ตาฟังซิ ว่าเิกิดอะไรขึ้น ลาล่า\"
ลาล่าพยักหน้าและเล่าเรื่องราวด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงอาการใดๆ

    \" หนูออกไปหาเมล็ดพืชกับเพื่อนๆ ที่ป่าเขียว  หนูเจอกระต่ายหน้าบึ้งนั่งอยู่ตัวเดียว เราคุยกันจึงรู้ว่าไม่มีใครคบคุณกระต่าย ทำให้คุณกระต่ายไม่มีเพื่อนและเหงา หนูสงสารเขา และคิดว่าที่ไม่มีใครคบเขาเพราะเขามักจะทำหน้าบึ้งตึงตลอดเวลา หนูจึงตัดสินใจยกรอยยิ้มของหนูให้เขาไป\"

  \" โอ้! แม่ลาล่าตัวน้อยของตา ช่างมีจิตใจที่ดีนัก แต่หนูรู้ไหมว่ามันจะทำให้หนูไม่มีรอยยิ้มและหนูจะไม่มีความสุข\"
คุณตานกฮูกถาม

\" หนูรู้ค่ะ  แต่คุณกระต่ายเขาน่าสงสาร เขาไม่มีใครนี่คะ หนูยังมีคุณแม่กระรอก คุณป้ากวาง คณลุงลาสีเทา คุณลุงเต่า คุณตาฮูก และเพื่อนๆ อีกหลายคน ที่จะช่วยสร้างรอยยิ้มอันใหม่ให้หนูได้\"

\"หนูเลยให้รอยยิ้มเขาไป\" แม่กระรอกถาม

\"ค่ะ\" ลาล่าพยักหน้า

\" หนูเป็นเด็กดีมากลาล่า แม่ภูมิใจในตัวลูก ถึงลูกจะไม่มีรอยยิ้มที่สวยงามดังก่อน แต่ลูกก็เป็นลูกแม่ แม่ก็จะยังรักลูกและจะทำให้ลูกมีรอยยิ้มขึ้นมาใหม่\"  แม่กระรอกสวมกอดลาล่า
\" พวกป้าก้เช่นกัน หนูทำให้พวกป้ามีความสุขและสบายใจที่ได้เห็นรอยยิ้มหนู พวกป้าจะทำให้หนูมีความสุขและกลับมายิ้มอีกครั้ง \"

\" ค่ะ\" ลาล่าตอบ เธอรู้สึกว่าที่มุมปากเธอเกิดอาการกระตุก

\" ลาล่ายิ้มนิดนึงแล้ว\" ลุงเต่าเอ่ยอย่างดีใจ

  \"งั้นพวกเรามาร้องเพลงกันเถอะ ลาล่าจะได้สนุกและมีความสุขและจะได้ยิ้มสวยให้พวกเราเห็นอีกครั้งหนึ่ง\"

แล้วทั่วทั้งป่ากว้างก็ดังไปด้วยเสียงเพลงจากเหล่าสัตว์น้อยใหญ่ รอยยิ้มระบายอยู่บนใบหน้าของทุกตัว แม่แต่ใบหน้าของลาล่า \" อืม! เรากำลังจะยิ้ม\"  ว่าแล้วก็ยิ้มกว้างออกมาทีหนึ่ง

-----------------------------------------------------------
       The End

นิทานเรื่องนี้ ( จบแบบนี้) สอนให้รู้ว่า ครอบครัวและคนรอบข้างเป็นกำลังใจที่ดีในการที่ีเราจะเริ่มต้นทำอะไรใหม่อีกครั้ง
  เด็กดีควรจะมีน้ำใจด้วยนะจ๊ะ