โอเซฮุนเด็กปีศาจ

หากวันนั้นผมไม่ได้รุ่นพี่คนนี้ผมก็คงจะลำบากไปอีกนาน เพราะวันนั้นมันเป็นวันที่ผมต้องซ่อมวิชาที่ผมตก และผมก็ดันมาตกวิชาคณิตศาสตร์ มันไม่ได้ง่ายเลยแม้แต่น้อย ผมใช้เวลาในการนั่งทำรายงานอยู่สองสามชั่วโมง และก็ไม่เสร็จสักที ในความคิดตอนนั้นผมคิดว่ายังไงมันก็ไม่เสร็จ เพราะผมก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน หลังจากที่ใช้พลังสมองไปอย่างมากผมก็ฟุบหลับลงไปกับโต๊ะนานเท่าไหร่ก็ไม่ทราบ แต่เมื่อผมตื่นมารายงานเล่มนั้นกลับเสร็จสมบูรณ์ได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่นั่นคงไม่ใช่ฝีมือของผีหรอกนะ

“ลู่หาน นายอู้งานอีกแล้วนะ”

หนังสือเล่มหนาถูกวางบนหัวของเด็กอู้งาน แม้จะวางเบาแต่ความหนักของหนังสือนั้นก็หนักเอาการ

“พี่อี้...อา...มาได้ไงเนี่ย”

“ก็มารับนายไง ถามแปลกๆ ใช่รูมเมทกันปะเนี่ย” คนเป็นพี่ขมวดคิ้วเข้าหากันพลางกอดอกมองงอนๆ

“แหม ลืมนิดลืมหน่อยทำเป็นงอน”

“เออๆ รีบไปส่งงานซ่อมเลยไป หิว”

“ครับๆ”

            ขอบอกเลยนะว่าการเดินมาส่งงานวิชาคณิตศาสตร์เป็นอะไรที่ผมเกลียดมาก นอกจากมันจะเงียบวังเวงแล้ว มันก็เป็นตึกเพียงตึกเดียวที่อยู่หลังโรงเรียน เพราะฉะนั้นเวลาแบบนี้ผมก็ต้องร้องเพลงไปด้วย บรรยากาศมันจะได้ดีขึ้นสักหน่อย!

“โว้ย เสียงหมาตัวไหนร้องเพลงว่ะ จะนอน!”

เสียงปริศนาดังขึ้นมาขัดจังหวะในขณะที่ผมกำลังร้องเพลง ให้ตายสิ มาว่าว่าผมเป็นหมาได้ยังไงกัน ชักจะมากไปแล้วนะ ถ้าเจอหน้าจะต่อยให้ปากแตกเลย

“Baby don’t cry… tonight” ก่อนจะเริ่มร้องขึ้นอีกรอบ

“นี่!เลิกร้องเพลงสักทีได้มั้ยฮะ!”

ผมสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆชายปริศนาก็เดินพรวดมาหาจากไหนก็ไม่รู้ อย่าบอกนะว่าไอ้เด็กหนุ่มนี่น่ะที่ว่าผมว่าเป็นหมา...หืม...ไม่มีเข็มกลัด...รุ่นน้อง...สงสัยวันนี้คงได้สั่งสอนรุ่นน้องแล้วล่ะ...

“เรื่องของพี่ไม่ใช่หรอ”

“ก็รำคาญ”

“ก็เรื่องของพี่ไม่ใช่หรอ”

เด็กรุ่นน้องกำมือแน่น คิ้วขมวดเข้าหากัน หน้าแสดงออกถึงความไม่พอใจสุดๆ แต่คนเป็นรุ่นพี่นั้นกลับตรงกันข้าม ยืนกอดรายงานคณิตศาสตร์เล่มหนาหนาตานิ่งเฉยเมย

“อย่ามากวนประสาท”

“รุ่นน้องแบบนายนี่แย่นะ นอกจากจะไม่ทำความเคารพรุ่นพี่แล้วยังจะก้าวร้าวอีก แล้วมาว่าพี่ว่าเป็นหมานี่หรอ เหอะ ”

ลู่หานว่ากล่าวเจ้าเด็กหนุ่มหัวนกแก้วแล้วก็เดินผ่านไปเฉยๆ คำขอโทษสักคำก็ไม่มี มันน่านัก ใครกันเล่าจะให้อภัยลง เดินไปไม่ถึงสิบก้าวรายงานที่ลู่หานถือก็ถูกฉกไปอย่างรวดเร็ว เขาหันไปมองก็พบกับเจ้าเด็กหัวนกแก้ว

“นายจะทำอะไร เอาของพี่มานะ”

“ทำไมผมต้องให้”

“ก็พี่ต้องเอาไปส่ง เอามานะ”

“ไม่...”

แคว่ก...

ลู่หานเบิกตากว้างกับภาพตรงหน้า เด็กคนนั้นฉีกกระดาษรายงานออกเล่นๆอย่างกับมันเป็นแค่กระดาษไร้ค่า แถมยังยิ้มเยาะเย้ยใส่อีก ลู่หานนิ่งค้างไปราวกับโลกหยุดหมุน ความคิดชั่ววูบวาร์ปเข้ามาในสมองเรื่องคะแนน อาจารย์บอกว่าถ้าไม่ซ่อมก็ซ้ำชั้น แล้วถ้าวันนี้ไม่มีส่งล่ะก็...เขาได้อับอายแน่...

“ทำไม ตกใจหรอ หึ แต่โทษนะ พี่มาว่าผมก่อน งั้นนี่คือค่าตอบแทนของรุ่นพี่นะครับ”

เด็กหัวนกแก้วยิ้มก่อนจะหยิบไฟแช็คขึ้นมาจุดเผาเล่มรายงานนั่นอย่างไม่รู้สึกรู้สา ไม่รู้สึกถึงความรู้สึกคนตรงหน้าว่าเขาจะเป็นยังไง แต่เขาจะไปสนใจอะไร ก็มาว่าก่อนทำไมล่ะ สมน้ำหน้า ก่อนจะลงเล่มรายงานไหม้เกรียมลงถังขยะไป...

“…”

ลู่หานเงียบไร้ซึ่งคำพูดใดใด ก่อนจะรีบเดินออกไป ไปให้พ้นจากเด็กสารเลวนี่ที่กำลังทำลายอนาคตของเขา...ซ้ำชั้น...