คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฺความลับนักสืบ -1-
“คดีอะไรอ่ะเฮีย” ปาร์คชานยอลเดินเข้ามายืนข้างๆพร้อมเปิดแฟ้มเอกสารออกดู
“เนี่ยแหละ ศพสวยซะด้วย” คริสหรือ อู๋อี้ฟานกอดคอเพื่อนร่วมงานมองเอกสาร “คนร้ายไม่ทิ้งหลักฐานอะไรเลย รอยนิ้วมือก็ไม่มี ไม่มีร่องรอยการโดนทำร้าย หรือต่อสู้”
“ยอมตายหรอ” ชานยอลถามหน้านิ่ง
“ไม่แน่ใจ”
ชานยอลหรี่ตาดูอย่างละเอียด ในภาพเป็นชายร่างบางนอนอยู่บนเตียง ห่มผ้าไว้เหมือนกำลังหลับ มีรอยมีดแทงทะลุหน้าอกข้างซ้าย รอยมีดแทงจากนอกผ้าห่มเพราะผ้าห่มก็ขาดเช่นเดียวกัน ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มจางๆ น่าแปลก ตายศพสวยขนาดนี้ เค้าคิดอะไรอยู่นะ
บยอน แบคฮยอน หนุ่มนักศึกษาปีสี่ กำพร้า หาเงินเลี้ยงตัวเองปาร์คชานยอลหยุดดูข้อมูลทั้งหมดแล้วยกยิ้มขึ้นมา
อีกด้าน
“โอ๊ยยยยยย จะอ้วกโว้ยยยย” ลู่หานหนึ่งในทีมสืบสวนสบถออกมาหลังจากได้อ่านข้อความในจดหมายในห้องนอนของบ้านเล็กๆ ตอนนี้เคลื่อนย้ายศพออกไปในห้องชันสูตรแล้ว ยังมีร่องรอยเลือดอยู่ที่เตียง “ฉันรักนาย..ได้โปรดอย่าปล่อยฉันไป ถุ้ยยย”
“อะไรหรอพี่” หวง จื่อเทา เดินมายืนมองข้างๆพร้อมอ่านข้อความไปด้วย
“โอย เอาไปอ่านเถอะ น้ำเน่าสิ้นดี” ลู่หานยื่นจดหมายให้น้องเล็กของทีมอ่านต่อ เทาเก็บจดหมายนั้นใส่ถุงเอาไว้แล้วเดินออกมาจากห้องนั้นที่ผ่านการตรวจเรียบร้อย
“แปลกว่ะ แทนคนในจดหมายว่านาย ไม่เอ่ยชื่อมาซักนิด” เทาส่ายหัวเบาๆแล้วเดินทางกลับไปยังสำนักงานทันที
“สร้อยข้อมือรูปไม้กางเขน แล้วก็ ..” คยองซูหนึ่งในทีมเช่นกันมองศพตรงหน้าตัวเอง หรี่ตามองแล้วส่ายหัวเบาๆ “คราบอสุจิที่พึ่งผ่านการกระดึ๊บๆกันหนึ่งวันก่อนหน้าที่หนุ่มสวยคนนี้ตาย”
“ตรวจดูสิว่าของใคร” อู๋ฟานพูด
“คงยังไม่ได้ เครื่องมือของเราใช้เวลาหาเจ้าของไอ้นี่ใช้เวลาสี่ชั่วโมง” คยองซูตอบก่อนจะค่อยๆถอดแว่นหนาเตอะนั่นออก
“ในจดหมายที่ดู ก็ไม่เห็นหนุ่มน้อยนี่เขียนชื่อคนที่ทำเลยนะ”ลู่หานพูดแล้วหยิบจดหมายออกมาให้คริสดู “แถมน้ำเน่าจนจะอ้วก”
“ว่าแต่ผู้ชายกับผู้ชาย มันทำกันยังไงอ่ะพี่” เทาหันมาถามลู่หาน
“แกจะสงสัยอะไรนักหนาวะ ก็ทำเหมือนที่ทำกับผู้หญิงนั่นแหละ แค่..”
“พี่เคยทำมาแล้วหรอ?”
“ไอเด็กเวร..” เกิดสงครามในห้องแลปครับท่าน คริสส่ายหัวเบาๆ
“งั้นถ้าแบบนี้ เป็นไปได้ปะว่าฆาตกรคือคนที่มีอะไรกันกับผู้ตาย แล้วคนที่ผู้ตายเขียนจดหมายถึงก็คงเป็นฆาตกร หรือ คนที่กระดึ๊บๆกันอ่ะ” ชานยอลถามอีกครั้ง
“ หลักฐานยังมีน้อยมาก แค่รอผลนี่แล้วเอาตัวนายนั่นมาสอบสวนก่อน ” คยองซูตอบ “ระหว่างรอ ไปกินข้าวกัน หิวจะแย่”
บรรยากาศเริ่มเงียบกริบ ลู่หานกับเทากลับมาสนใจกับศพต่อ คริสกลับไปนั่งโซฟาไกล้ๆจิบกาแฟพลางๆ หนังสือพิมพ์พาดหน้าหนึ่งเกี่ยวกับคดีนี้ มันซับซ้อนแน่ๆ ถามคนแถวนั้นก็แล้วไม่มีใครตอบได้เลยว่าเคยมีผู้ชายคนอื่นมาที่บ้านหลังนี้ มีแต่ผู้ตายเท่านั้นที่เดินกลับบ้านคนเดียวแทบทุกวัน อาจเป็นไปได้ว่าคนร้ายเข้ามาในบ้านตอนกลางคืนซึ่งคงไม่มีใครสังเกตเห็น แต่ทำไม ถึงไม่ล็อกบ้าน? ทำไมไม่ล็อกห้องนอนซักหน่อยล่ะ ถ้าคนที่มีอะไรด้วยคนนั้นเป็นคนฆ่า ทำไมไม่ฆ่าวันที่ทำกันเลยล่ะ เว้นไว้วันนึงทำไม กล้องวงจรปิดแถวนั้นก็ดูไม่ได้เพราะหิมะดันคลุมไปทั่ว หน้าหนาวแบบนี้มันยากกับคดีแบบนี้จริงๆ แต่คดีคงปิดลงเร็วๆนี้ถ้าคนร้ายคือคนที่ไปพลอดรักกับผู้ตาย
“อื้อ!” น้ำกระป๋องเย็นๆถูกแตะที่แก้มของคริสจนสดุ้งตื่น นี่เราหลับไปตอนไหนกันเนี่ย
“พวกนั้นออกไปกินข้าวกันข้างนอกแล้ว ฉันรู้ว่านายไม่ไปเลยอยู่เป็นเพื่อนดีกว่า” ลู่หานนั่งลงบนโซฟาข้างๆอู๋ฟาน
“ทำไมนายไม่ไปกินล่ะ เดี๋ยวหิวแย่” คริสงัวเงียถามคนตัวเล็กกว่าเบาๆ
“ไม่เป็นไรน่า.” ลู่หานยิ้มให้ ในมือถือถุงสร้อยข้อมือที่ถูกถอดจากมือของผู้ตายไว้ “.เออนี่ นายว่า สร้อยข้อมือคุ้นๆมั้ย” ลู่หานหันมามองอีกคน แววตาสงสัยเกิดขึ้นทั้งคู่
“นั่นสิ ฉันก็สงสัยอยู่เหมือนกัน..แต่มันนึกไม่ออก” คริสเกาหัวตัวเอง มองสร้อยข้อมือ “เอาเป็นว่า ถ้านายนึกออก บอกฉันคนเดียวพอนะ”
“รับทราบคับผมม” ร่างบางยิ้มแล้วดื่มน้ำอัดลมที่ซื้อมา “ว่าแต่ หนุ่มน้อยคนนั้นชื่ออะไรนะ” ลู่หานขมวดคิ้วอีกครั้ง พลันสายตามองสบตาคริสพอดี
“จำไม่ได้หรอ ความจำสั้นดีจริง”
“ก็ลืมนี่นา..” ลู่หานพองแก้มเล็กน้อย คริสระบายยิ้มออกมาก่อนจะบอกชื่อผู้ตาย
“บยอน แบคฮยอน..”
“เคยเห็นนะครับ เค้าชอบมายืนสูบบุหรี่อยู่แถวๆนี้ตอนดึกๆหน่ะ” สองคำจากพยานที่เคยเห็นแบคฮยอนมาที่หลังผับแห่งนี้บ่อยมาก แทบจะทุกวัน ลู่หานและชานยอลเดินเข้าไปในผับที่เสียงดังกังวานไปทั่ว หนุ่มสาววัยรุ่นเดินผ่านไปผ่านมา ทั้งสองรีบเดินไปทางเค้าน์เตอร์ทันที
“โทดนะ เคยเห็นผู้ชายคนนี้ไหม” ลู่หานพูด พนักงานที่เค้าน์เตอร์พยักหน้า
“เคยสิ หนุ่มนี่เป็นโฮสต์นะ” ชานยอลหันหลังกลับไปมองทางเวทีดูเหมือนจะไม่สนใจงานนี้เท่าไหร่นัก ลู่หานพยักหน้า
“มีรายชื่อคนที่ใช้บริการแบคฮยอนไหม” ลู่หานถามต่อ
“ต้องรอซักพักนะ” พนักงานคนนั้นเดินหายเข้าไปข้างในแล้วมีผู้หญิงผมสีทองเดินออกมาแทน
“นี่ค่ะ จะมีคนที่ใช้บริการประจำก็คนนี้” ผู้หญิงคนนั้นชี้ที่รายชื่อ ชานยอลหันกลับมายิ้มให้อย่างเป็นมิตร แถมส่งวิ้งให้อีก ลอยเลยสินางนี่
มือบางจิกแขนชานยอลแรงๆดึงมาไกล้ๆ “ผมขอแบบนี้สองแผ่นครับ” ลู่หานส่งกระดาษคืนแล้วรอแผ่นใหม่
“ฮยอง..ดูนั่นสิ” ชานยอลชี้ไปที่แผ่นกระดานข้างหลังผู้หญิงคนนั้น “รายชื่อโฮสต์ของที่นี่ พร้อมภาพถ่าย แต่ไม่มีแบคฮยอน”
“เค้าคงรู้ว่าหนุ่มน้อยนี่เสียไปแล้วเลยเอาออกมั้ง”
“พึ่งผ่านมาวันเดียวเอาออกเลยหรอ..แปลกดีมั้ย” ชานยอลหันมาถามพร้อมกับกระดาษสองใบถูกยื่นมาให้
“นายนี่คิดมาก ขอบคุณครับ” ลู่หานลุกขึ้นเดินออกจากผับนั้นโดยมีชานยอลเดินตามมา
“ฮยองฝนตกอยู่นะ จะเดินไปหรอ” ชานยอลหรี่ตามองแล้วถอดเสื้อคลุมตัวเองออก “เดี๋ยวไม่สบาย”
“ขอบใจ” ลู่หานรับเสื้อชานยอลมาคลุมไว้เหนือหัวเดินออกไปพร้อมๆกัน
ความลับที่ปิดบังไว้หรอ สำหรับผม มันคงไม่มีวันได้เผยออกมาหรอก //ชานยอล
ความลับ.. คิดว่าไม่มีนะ... //ลู่หาน
ผม...ผมขอโทษ //เทา
เฮ้อ .. รู้กันหมดแล้วสิ //คยองซู
อย่าให้ฉันต้องเปิดโปงพวกนายแล้วกัน //คริส
--------------------------------------------------------------
เอาเป็นว่า ถ้าแป้กเดี๋ยวลบ5555
ความคิดเห็น