คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เมืองไทยของผม
กว่าเราจะได้รักใคร สักคนบนโลกนี้จริงๆสักที คงหายาก
นักหนา บางคนที่ใฝ่ฝันว่าสเป็กของตัวเองจะต้องผมทอง หรือ
ตาโต เมื่อเจอจริงๆแล้ว อาจไม่ตรงใจและไม่ชอบทั้งๆที่ รอคน
แบบนี้มาเกือบชั่วชีวิต แต่ในทางกลับกันบางคนที่ไม่รออะไร
ขอสเป็กแบบไหนก็ได้แบบ ผมแล้วล่ะก็ คุณเชื่อหรือไม่ บางที
ชะตาก็พามาเจอคนที่ผมต้องร้องในใจดังๆ "ใช่เลยคนนี้" เธอ
เป็นคนที่เรียบง่าย แถมยังมีอะไรที่ผมอยากค้นหาอีกมากมายมี
ไม่เหมือนกับ ผู้หญิงที่ผมผ่านมานั้นไม่มี เธอเป็นตัวของตัวเอง มันทำให้ผมถึงกับถึงตะลึงเลยล่ะ มาเลยพวกคุณ ผมอยากจะ
เล่าสิ่งที่ทำให้ผม หลง เกือบโงหัวไม่ขึ้นด้วยซ้ำ รักแท้น่ะซิ ที่ผมเพิ่งเข้าใจ
--------------------------------------------
สนามบิน
เป็นวันแรกที่ผมมาที่เมืองไทย ผมคิดถึงที่นี่มาก ที่ไทยนี้ มีสิ่งดีๆและน่าสนใจ มากมาย ที่ผมชอบค้นหามันที่สุด บ้านที่ผมเคยอยู่ตั้งแต่เล็กๆ บ้านที่ผมต้องจากมันมาด้วยความไม่เต็มใจ
ถึง15ปี วันนี้ล่ะผมจะไปหามันด้วยความเต็มใจสักที
"where ?" แท็กซี่ คนหนึ่งน่าตาอีสานมากๆ คนหนึ่งถามผม ขณะที่ผม เดินลากเจ้ารถเข็น ที่เต็มไปด้วย กระเป๋านานาสี ก็มันเป็นของผมเองน่ะแหละ ก็คนเรามันก็ต้องดูดีเป็นธรรมดาจิงไหมครับ
"ไปงามวงศ์วาร ครับ" นายแท็กซี่คนที่กำลังเดินมาช่วย ยกของขึ้นท้ายรถ ผงะ เล็กน้อย
"พูดไทยได้ สุดยอดเลยน่ะน้อง จะมาถ่ายหนังหรือยังไงใส่ชุดมาซ่ะเนี๊ยบเลย" พลางเก็บกระเป๋า" แล้วเดินไปเปิดประตูให้ผม
ผมเงียบและเข้าไปนั่งหน้ารถ ก็ผมเป็นคนที่ไม่ชอบพูดสักเท่าไรนี่ เบื่อคนที่พูดมากๆเอาที่สุดเลย มันอาจเป็นอาการที่ไม่ปกติก็ได้น่ะ แต่ผมก็เป็นของผมอย่างนี้แหละ คิดๆไปถ้าไม่ปกติ สาวๆคงไม่มาหลงผมหรอกน่ะ อิอิ
ความคิดเห็น