คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พี่รหัสสุดที่รัก(?)
2
“ห้องนี้สินะ” ฉันยืนสำรวจประตูห้องบนตึกห้องหนึ่งที่มีข้อความแปะอยู่ที่ประตูว่า ‘408’
จากที่ฟรุตตี้บอกฉันเอาไว้ พวกรุ่นพี่จะไปนั่งอยู่ที่ห้องตามเลขสามตัวท้ายของรหัสนักเรียน ให้รุ่นน้องไปตามหาห้องที่มีเลขดังกล่าวแปะอยู่แล้วหารุ่นพี่ที่อยู่คณะเดียวกันในห้องนั้น
แอ๊ดดด
ฉันเปิดประตูเข้าไปเงียบๆ แล้วก็พบกับภาพที่มีนักศึกษาที่คาดว่าน่าจะเป็นเหล่ารุ่นพี่นั่งกองๆ กันอยู่ตามโต๊ะหรือเก้าอี้แถวๆ นั้น
พรึ่บ
(- -)(- -)(- -)(- -)(- -)
สายตาเกือบทุกคู่หันมามองที่ฉันแบบเพ่งเล็งสุดๆ ที่บอกว่าเกือบทุกคู่น่ะ เพราะว่ายังมีคนที่หลับอยู่คาเก้าอี้และก็มีบางคนที่ไปนั่งอยู่ที่อื่นด้วย
จึ้กๆ
“สวัสดีครับ ^^”
“นายเป็นใครน่ะ!!!”
ฉันหันไปประจันหน้ากับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นรุ่นพี่รหัส 408 แต่พอมองหน้าของพี่คนนี้แล้วหันซ้ายหันขวาไปมองรอบๆ ห้องก็จะเห็นได้ว่า ในห้องนี้มีแต่ผู้ชายทั้งนั้นเลย งั้นพี่รหัสของฉันก็เป็นผู้ชายน่ะสิ *0* จะหล่อไหมนะ ถ้าหล่อล่ะก็ฉันจะจับเข้ารูทจีบซะเลย อั๊ยย่ะ แรดจริงฉัน >_<
“พี่รหัสน้องรหัส 408 เหรอครับ ^^” ฝ่ายตรงข้ามไม่สนใจคำตอบของฉันและหันมาย้อนถามฉันด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มที่...ดูดี ฉันไม่ได้มองในตอนแรกนี่นาว่าพี่คนนี้เขาหน้าตาดีแค่ไหน แถมเขายังดูไม่ถือสากับที่ฉันถามแบบห้วนๆ ไปตอนแรกด้วย น่ารักแบบนี้บันนี่ชอบค่ะ
“ค่ะ พี่ชื่ออะไร เอ๊ย อยู่คณะอะไรคะ”
“พี่ชื่อเรสครับ อยู่ครุศาสตร์”
ฉันสลดกับคำตอบที่ได้รับราวกับเป็นปลาขาดน้ำก็มิปาน ใครจะไปคิดว่าคนหน้าตาดีแบบนี้จะอยากเป็นครู ปกติแล้วถ้าหล่อๆ หน้าตาดีแบบนี้ต้องเรียนอักษรศาสตร์สิ (เกี่ยว?? )
“เหรอคะ U_U”
“อย่างนี้แปลว่าไม่ใช่น้องรหัสพี่ล่ะสิ อยู่คณะอะไรล่ะ”
“อักษรค่ะ”
“อ๋อ เพื่อนซี้พี่ๆ “ พี่เรสมองไปรอบๆ เหมือนกำลังหาใครสักคน ก่อนจะสะดุดเข้าที่มุมหนึ่งของห้องแล้วจึงหันกลับมาหาฉัน “คนที่นอนอยู่มุมห้องน่ะ ไปปลุกได้เลย”
ชีวิตมหาลัยของฉันช่างรื่นรมย์นัก~ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พี่เรสมาเป็นพี่รหัสก็ตาม แต่คนที่เป็นพี่รหัสของฉันพี่เรสก็ถึงกับออกปากว่าเป็นเพื่อนซี้ เพราะงั้นฉันก็ได้มีโอกาสใกล้ชิดพี่เรสมากกว่าเพื่อนธรรมดาเสียอีก อีกอย่างคนหน้าตาดีมักคบกันเอง เพราะงั้นเพื่อนพี่เรสจะต้องหน้าตาดีอย่างแน่นอน
ฉันเดินมาตรงมุมห้องที่พี่เรสว่าไว้ว่าพี่รหัสของฉันอยู่ที่นี่ ผู้ชายผมสีดำขลับคนหนึ่งกำลังฟุบหน้าหลับลงไปกับโต๊ะ ดูจากทรงผมและท่าทางต่างๆ ประกอบกันแล้ว...หล่อชัวร์ บันนี่ฟันธงค่ะ -..-
“พี่คะๆ ตื่นสิ พี่อยู่คณะอักษรศาสตร์ใช่มั้ย” ฉันเริ่มลงมือเขย่าตัวรุ่นพี่ไปมา หลังจากที่นั่งมองเขาหลับอยู่ประมาณ 5 นาทีเห็นจะได้
ไม่นานนักผู้ชายตรงหน้าฉันก็เริ่มลุกขึ้นมาขยี้หัวขยี้ตาตัวเองตามประสาคนเพิ่งตื่นนอน ก่อนที่เขาจะพูอะไรและก่อนที่ฉันจะถามอะไรเขา ฉันก็สังเกตเห็นหน้าตาของเขาอย่างชัดเจนก่อนจะพบว่า เขาก็คืออีตาพี่ฮิโระที่เป็นคนยึดเกมฉันไปและตอกหน้าฉันอย่างเจ็บแสบที่คณะวิศวะ OoO
“น้องรหัสพี่เหรอครับ ชื่ออะ... เฮ้ย ยัยเด็กติดเกม” สีหน้าของเขาแลดูตกใจมากที่เห็นหน้าฉันที่จะต้องมาเป็นน้องรหัสของเขา แต่ฉันไม่มีเวลาให้เขาตกใจหรอก ฉันอาศัยจังหวะที่เขาอยู่ในภาวะครึ่งหลับครึ่งตื่นแบมือไปด้านหน้าของเขา
“ขอ PSP คืนด้วยค่ะ ฉันเข้าร่วมกิจกรรมแล้ว”
“เธอเป็นน้องรหัสฉันจริงเหรอ”
“ถ้าพี่มีรหัสลงท้ายด้วย 408 แล้วเรียนอักษรก็คงใช่”
ฉันรื้อกระเป๋าถือของตัวเองหยิบบัตรนักศึกษายื่นให้เขาดูเพื่อเป็นหลักฐานว่าฉันนี่แหละคือน้องรหัสของเขา แต่คนตรงหน้าฉันก็ยังคงอึ้งไม่หาย แถมยังถือวิสาสะดึงบัตรนักศึกษาออกไปจากมือฉันอีกต่างหาก ไร้มารยาทจริงๆ
“ของจริงว่ะ ซวยล่ะสิ”
“ขอ PSP คืนด้วยค่ะ” ฉันยังไม่ลดละเลิกความพยายามในการขอเครื่องเกมคืนจากหมอนั่น แม้ว่าเขาจะไม่มีท่าทีที่สนใจฟังฉันอยู่เลยก็เถอะ
แต่ฉันไม่สนล่ะ มาสั่งให้ฉันเข้าร่วมกิจกรรมเพื่อแลกกันฉันก็เข้าร่วมแล้ว แต่ดูแล้วเขาน่าจะไม่เข้าใจสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ ถึงได้หันมาขมวดคิ้วใส่ฉัน
“ทำไมฉันต้องคืนตอนนี้ บอกแล้วนี่ว่าเลิกงานค่อยเอา”
“ขอปฏิเสธค่ะ พี่บอกให้ร่วมกิจกรรม ฉันก็เข้าร่วมแล้ว กิจกรรมตามหาพี่รหัสเนี่ยมันกิจกรรมสุดท้ายแล้วนะ ถ้าจบงานแล้วฉันไม่เจอพี่ฉันจะได้เกมคืนไหมล่ะ”
“ก็ไม่ต้องเอาคืนวันนี้สิ ยังไงก็อยู่คณะเดียวกันเดี๋ยวก็ต้องเจอกันสักวัน”
“ไม่ค่ะ กรุณาคืน PSP ให้ฉันด้วยค่ะ”
“บอกว่าไม่ก็ไม่ไง ตัวเองทำผิดก็ยอมรับหน่อยสิ”
พลั่ก
ร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เมื่อครู่ร่วงลงไปกองกับพื้นด้วยแรงผลัก...จากฉันเอง เฮอะ ไม่ต้องเอาคืนบ้างล่ะ ทำผิดแล้วยอมรับบ้างล่ะ กล้าพูดออกมาได้ยังไงกันนะ
“เธอ!!!!” คนถูกผลักลุกขึ้นมาชี้หน้าฉันด้วยแววตาโกรธจัด
“ไม่อยากคืนก็ไม่ต้องคืน ฉันจะถือว่าฉันทำบุญ แล้วก็...ไม่ต้องมาดูแลกันในฐานะพี่รหัสก็ได้นะ ไม่อยากได้!!!” ฉันกระแทกเสียงใส่แล้วสะบัดหน้าหนีผู้ชายใจร้ายตรงหน้าออกมา คิดว่าจะเดินออกไปนอกห้อง ไปให้พ้นๆ จากผู้ชายคนนี้ แต่กลับมีมือหนึ่งมาฉุดเอาไว้เสียก่อน
“ร้องไห้ทำไม ทะเลาะอะไรกับฮิโระมัน มา เดี๋ยวพี่จัดการให้” พี่เรสถามฉันด้วยน้ำเสียงที่ฟังออกว่าเขาเป็นห่วง พร้อมจะยื่นมือมาเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ของฉัน หากว่าฉันไม่ถอยออกมาเสียก่อน
“เปล่าค่ะ บันนี่ไม่เป็นไร”
ฉันเอามือปาดน้ำตาลวกๆ แล้วหันหลังเตรียมจะเดินออกไปจากห้องนี้ แต่ก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นเมื่อพี่เรสถอนหายใจน้อยๆ แล้วจับฉันไปกอดไว้แนบอก ถ้าเป็นปกติฉันคงจะดีใจกรี๊ดกร๊าดบ้านแตก แต่ฟีลนี้มันไม่ใช่ มันไม่ช่ายอ่ะ ฮือ T_T
“เอ้าๆ ร้องไปก่อน ร้องเสร็จแล้วค่อยพูดก็ได้นะ”
คำพูดของพี่เรสเหมือนเป็นตัวกดสวิทซ์ให้น้ำตาฉันไหลพรากออกมา ฉันจึงพยักหน้าในอ้อมกอดของพี่เรสแล้วปล่อยโฮออกมาแบบไม่เกรงใจเสื้อของพี่เรสหรือสายตาของคนภายในห้องเลย
หมอนั่นไม่เข้าใจหรอกว่าสำหรับฉันแล้วเกมสำคัญมากแค่ไหน ถ้าให้เทียบกันมันก็สำคัญรองลงมาจากครอบครัวเชียวนะ ยิ่ง PSP ที่หมอนั่นยึดฉันไปน่ะ เป็นเครื่องที่ฉันทั้งรักทั้งหวง รวมค่าเครื่อง ค่าบำรุงรักษา เปลี่ยนกรอบ ซื้ออุปกรณ์เสริม บลาๆๆ นั่นก็เท่ากับฉํนหมดไปเป็นหมื่นแล้วนะ ไม่รวมกับคุณค่าทางจิตใจของมันอีก
เสียหายหลายแสนเลยบันนี่เอ๋ย TOT
“พี่ว่าฮิโระมันก็ทำเกินไปนะ เดี๋ยวเราไปทวงคืนด้วยกันดีกว่า ^^”
หลังจากที่เล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นยันจบให้พี่เรสฟังเป็นการแลกเปลี่ยนที่เขาอุตส่าห์นั่งปลอบฉันอยู่นานสองนาน พี่เรสก็ชวนฉันไปประจันหน้ากับหมอนั่นอีกครั้ง
ฉันกับพี่เรสเดินกลับมาที่โต๊ะตัวเดิม คิดว่าจะต้องมาทวง PSP คืนให้ได้ แต่กลับเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆ ฮิโระ จะไม่แปลกใจเลยถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่พี่เอิง
“เรส ผู้หญิงคนนั้น...”
“แฟนของฮิโระน่ะ เรียนนิเทศฯ “
พี่เรสไม่ต้องบอกฉันก็รู้ เพราะฉันเคยเจอกับพี่เอิงมาแล้วตอนที่รับน้องก่อนหน้านี้ แต่แค่แปลกใจว่าผู้หญิงสวยๆ แบบนี้ มาคบกับผู้ชายนิสัยแย่อย่างหมอนี่ได้ไง
“ฮิโร้~ น้องรหัสนายล่ะ ผู้ชายหรือผู้หญิง หรือยังไม่มา O_O ”
“อือ ยังไม่มาน่ะ สงสัยปีนี้ฉันจะไม่มีน้องรหัสซะล่ะมั้ง”
บทสนทนาข้างต้นของทั้งคู่ทำให้ฉันหงุดหงิดจนพูดไม่ถูก หงุดหงิดมากก จนต้องเดินไปอยู่ต่อหน้าทั้งสองคนนั้น จนพี่เอิงหันมาเห็นและพยายามจะทักฉัน
“อ้าว น้อง...”
“ไอ้คนขี้โกหก!!!” ฉันตะโกน และคิดว่าเสียงมันน่าจะดังลั่นห้อง สังเกตจากที่ได้ยินเสียงคนเดินมาน่ะนะ “หึ สงสัยปีนี้ฉันจะไม่มีน้องรหัส คิดได้ยังไง ฉันนี่ไงน้องรหัสนาย”
“ฮิโระ โกหกเอิงเหรอ”
“ฮิโระแค่อยากให้เอิงสบายใจ เอิงเชื่อใจเราสิ”
“อยากให้สบายใจก็บอกเอิงสิ ไม่ใช่โกหกกันแบบนี้”
“แต่ว่า...”
“โอ๊ยยย ตามสบายเลยไป”
ฉันกลับหลังหันเดินออกจากห้องมาด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมเป็นสิบๆ เท่า ไม่สนใจเสียงพี่เอิงที่ยังคงทะเลาะกับแฟนไม่เลิก ไม่สนใจเสียงเรียกของพี่เรสที่ตะโกนตามมา
ไม่เอาคืนก็ได้ PSP เนี่ย L
ความคิดชั่ววูบทำให้คนเราทำอะไรบ้าๆ ออกไปเสมอ ยอมรับเลยว่าเมื่อกี้ฉันโมโหมากเกินไปจนยอมทิ้งลูกรักให้ตกไปอยู่ในมือชายโฉดแบบไม่วันหวนกลับสู่มือตัวเอง T^T รู้ตัวอีกที ฉันก็เดินมาถึงใต้ตึกคณะอักษรฯ แล้ว
ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินใกล้กับตึก แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาฟรุตตี้ เฮ้อ ถ้ากุญแจห้องอยู่กับฉัน ฉันก็คงกลับไปแล้วล่ะ
“ฟรุตตี้ แกจะกลับรึยัง”
(อ๊ะ ฉันจะออกไปกินข้าวกับพี่รหัสน่ะ จะมาเอากุญแจมั้ย)
“ไม่ต้องอ่ะ เดี๋ยวฉันรอกลับพร้อมแก”
ปิ๊บ
ฉันกดวางสายด้วยจิตใจห่อเหี่ยว แรงจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ยังไม่มีเลย นี่ต้องเป็นผลมาจากการที่ไม่มี PSP อยู่กับตัวแน่ๆ เลย U_U
เฮ้อ~
ฉันถอนหายใจเพื่อไว้อาลัยให้กับลูกชายคนโต (PSP) เป็นหนสุดท้าย ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ทั้งๆที่ยังไม่มีแรงจะไปไหน อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็ควรจะไปหาข้าวกินก่อนเพื่อรอฟรุตตี้
ฉันต้องไปทางซ้ายใช่มั้ย (‘ ‘ ) เอ๊ะ ไม่ๆ ร้านข้าวต้องออกไปทางขวาสิ ( ‘ ‘) หรือว่าต้องตรงออกไปนะ (‘ ‘)
ตุ้บ
สุดท้ายแล้วฉันก็หย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม ไม่คิดเลยว่าการขาด PSP ไปมันจะส่งผลต่อสภาพจิตใจของฉันได้ขนาดนี้ บางทีฉันอาจจะนั่งหลับอยู่ตรงนี้รอฟรุตตี้โทรมาจะดีกว่ามั้ยนะ
“บันนี่!! “
ฉันหันหน้าไปตามเสียงเรียกที่แว่วมา ฉันก็ได้พบกับพี่เรสที่วิ่งมาจากทางตึกที่เป็นที่เกิดเหตุเมื่อครู่ด้วยท่าทางที่เหนื่อยเล็กน้อย
“พี่เรส มีธุระอะไรกับบันนี่เหรอคะ”
พี่เรสไม่ตอบอะไร แต่ยื่นมือของเขาออกมาตรงหน้าฉัน สิ่งที่อยู่ในมือของพี่เรสมันอยากทำให้ฉันกระโดดกอดพี่เรสตรงนี้เลยทีเดียว
พี่เรสพาลูกชายคนโตของฉันกลับมาแล้ว!!!
“พี่ก็พยายามเจรจากับฮิโระเอามาน่ะนะ พอหมอนั่นเผลอพี่ก็หยิบวิ่งลงมาเลย ดีนะที่บันนี่ยังไม่ได้ไปไหนไกลน่ะ”
“ขอบคุณพี่เรสมากนะคะ บันนี่ไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี”
“ยินดีเสมอครับ ^^”
“เอางี้ บันนี่กำลังจะไปหาอะไรกินพอดี ให้บันนี่เลี้ยงข้าวพี่เรสนะคะ”
ที่ฉันชวนพี่เรสแบบนี้เพราะนอกจากจะได้ตอบแทนพี่เรสแล้ว ฉันยังจะได้ทำการสร้างความสัมพันธ์เพิ่มเติมอีกด้วยไงล่ะ และแน่นอนถ้าพี่เรสปฏิเสธฉันก็ต้องยอมตัดใจจากผู้ชายคนนี้ แต่ถ้าพี่เรสไม่ปฏิเสธล่ะก็...บันนี่คนนี้จะขอเดินหน้าจีบพี่เต็มกำลังล่ะค่ะ >_<
ความคิดเห็น