คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ศูนย์วิจัยวองโกเล่
ศูนย์วิจัยของวองโกเล่
“เอาล่ะอุปกรณ์ใหม่ที่ส่งมาวันนี้คือ Digital c.” รุ่นที่ 9 มองสิ่งที่อยู่ในมือรูปร่างภายนอกเหมือนนาฬิกาทั่วไปแต่มีระบบค้นหาตำแหน่งของผู้ใช้และระบบป้องกันตัวที่สามารถควบคุมร่างกายผู้ใช้ได้เมื่อมีศัตรูจู่โจม “ทดลองกับใครดีน่ะ อืม จริงด้วยสิน่ะ”
“เบียคุรันหลังจากกินข้าวเสร็จแล้วไปหาพ่อที่ห้องทำงานด้วยน่ะ” คำบอกกล่าวทำให้เบียคุรันต้องกลืนน้ำลายดังเอือกเมื่อทุกๆครั้งที่พ่อของเขาเรียกเป็นการส่วนตัวละก็ คงไม่จบแค่คุยแน่นอน
“พ่อมีธุระอะไรกับผมรีบพูดมาอยู่ในนี้นานมันรู้สึกไม่ดีน่ะ” เบียคุรันเอ่ยปากถามหลังจากขึ้นมาพบ บรรยากาศในห้องทำงานที่เคยสว่างจ้าบัดนี้มีเพียงแสงเทียนร่ำไรส่งผลให้ห้องรี้น่ากลัวขึ้นมากโข (ปกติก็น่ากลัวอยู่แล้วน่ะ//ไร) ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะกระโดดใส่ลูกชายเต็มแรงก่อนบังคับให้ใส่อะไรสักอย่าง
“คลิก ระบบล็อกอัติโนมัติทำงาน” เสียงดังขึ้นทำให้เบียคุรันสะบัดรุ่นที่ 9 อย่างแรงก่อนที่จะก้มมองสิ่งที่สวมอยู่ที่ข้อมือ
“ไอ้แก่ แกจะเล่นอะไรอีกหา” เบียคุรันซึ่งตอนนี้เสียสติหันกลับไปตวาดก็เจอตาแก่คนหนึ่งนอนสลบเมือดอยู่ที่กำแพง “เออะไรมาให้ฉันใส่ฟร่ะ แกะก็ไม่ออก ฮึย”
“เกิดอะไรขึ้น”ทุกคนกรูลงมาตามเสียงร้องของคนในห้อง
“ไม่มีอะไร” เบียคุรันตีหน้านิ่งเพื่อรักษาฟอร์มก่อนเดินออกไปแบบเงียบๆ แต่แค่นั้นก็ทำให้รู้ว่าเบียคุรันผิดปกติอย่างแรง
วันต่อมา
“คุณพ่อ ท่านจะกรุณาบอกวิธีเอาเจ้านี่ออกดีดี” เบียคุรันกัดฟันกรอดก่อนหยุด “ หรือจะให้ฉันฆ่าแกก่อนไอ้แก่” ก่อนจะเดินหน้าโหดเข้าไปใกล้ๆ
“พ่อไม่รู้หรอก”
“ว่าไงน่ะ ฮืม” เริ่มคำรามในลำคอ
“แต่จะบอกคนที่จะเอาเจ้านี่ออกได้ล่ะกัน” เมื่อบรรยากาศเริ่มมาคุรุ่นที่ 9 ที่ไม่มีทางเลือกจึงหาขอเลี่ยง “เขาชื่ออิริเอะ โชอิจิเป็นคนทำเจ้านี่ขึ้นน่ะ” โดยการโยนแพะให้ผู้อื่น
‘อิริเอะ โชอิจิ ชื่อคุ้นๆแหะ’ เบียคุรันคิดก่อนตามหาบุคคลปริศนา อิริเอะ โชอิจิ
“ฮัดชิ่ววว” ความรู้สึกลางร้ายที่กำลังจะเข้ามาสู่บุคคลที่ชื่อว่าอิริเอะ โชอิจ
“หัดพักผ่อนบางสิโชอิจิ เดี๋ยวไม่สบายหรอก”
“ขอบใจสปาน่า นายไปพักเถอะ เดี๋ยวทีเหลือฉันทำเอง”
“อือ ไม่ฟังกันเลยน่ะ” สปาน่าที่เดินออกไปแล้วทิ้งอิริเอะ ไว้กับกองเอกสาร
ประเทศวองโกเล่เป็นประเทศที่มั่งคั่งที่สุดในแถบนี้พูดถึงเมืองวองโกเล่ใครๆก็ต่างรู้จักกันเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นด้านการค้าขาย คมนาคม
บุคคลที่เข้าออกประเทศนี้ต่างรู้ดีถึงวัฒนธรรม แต่ที่ทุกคนรู้ดีที่สุดคือ เจ้าชายทั้ง 7 องค์นั้นนอกจากจะมีหน้าตาที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ยังมีความสามารถอื่นๆที่มากล้น
เทคโนโลยีที่ไม่ใครเทียบเท่าและทันสมัยของเมืองนี้นำหน้าประเทศอื่นๆไปหลายก้าว ทั้งหมดที่กล่าวมาอยู่ภายใต้การดูแลของวองโกเล่รุ่นที่ 9 และสิ่งที่ทำให้เมืองนี้เจริญรุ่งเรืองคือศูนย์วิจัยของวองโกเล่ ที่รุ่นที่ 9 ตั้งขึ้นโดยมีอิริเอะ โชอิจิ เด็กหนุ่มอายุ 17 ปีเป็นผู้นำ
ศูนย์วิจัยของวองโกเล่นั้นเป็นองค์กรลับที่อยู่ลึกสุดของชั้นใต้ดินของปราสาทวองโกเล่และมีสมาชิกอยู่แค่ 14 คนเท่านั้นทั้งหมดนั้นมีสมองอันชาญฉลาด แต่เมื่ออยู่ในสังคมพวกเขาจะกลายเป็นคนที่ธรรมดามากจนโลกลืม และเพิ่มบทบาทของตัวเองได้อย่างที่ไม่มีใครคิด (น่าจะให้ตุ๊กตาทองน่ะเนี่ย//ไร)
พวกเขาอาจอยู่ข้างๆท่านโดยที่ท่านไม่รู้ตัว จงระวังตัวเมื่อพวกเขาอยู่ใกล้เพราะเราไม่รู่เลยว่าเขาคิดอะไรเลย
“ทุกคนเป็นไงครับ ได้คู่หรือยังครับ” สึนะถามขึ้นเพื่อให้ทุกคนเลิกหันไปมองเบียคุรันที่กำลังค้นแฟ้มประวัติประชาชนของวองโกเล่ แน่ล่ะ พี่ชายของเขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยถ้าไม่มองก็แปลก
“เรื่องของฉัน ว่าแต่แกได้หรือยังไอ้สัตว์กินพืช”
“ได้แล้วครับ” นี่คือสิ่งที่ทำให้ทุกคนหันไปมองสึนะแม้แต่เบียคุรันก็เงยหน้าขึ้นมามองด้วยความอึ้ง ก่อนจะกระโดดเข้าสู่วงสนทนา
“ใคร”เสียงลุกลี้ลุกลนของโกคุเดระเอ่ยถามทันที
“เดี๋ยวก็รู้ครับ สึนะตอบเบาเพราะกลัวสายตาของพี่ๆที่กำลังจะสูบเลือด “แล้วพี่เบียคุรันหาอะไรอยู่หรือครับ ให้หาผมช่วยหาไหมรับ”
“อ้ากกกกก ลืมสนิทเลย” ก่อนจะกระโจนเข้าสู่กองแฟ้มประวัติอีกครั้ง “อิริเอะ โชอิจิ” เสียงพึมพำของเบียคุรันทำให้คนที่หูดีได้ยิน
“อิริเอะ โชอิจิ เหรอฉันรู้จัก เหวอ! ตกใจน่ะเฟ่ย” เบียคุรันโผล่พรวดออกมาจากกองประวัติก่อนพุ่งเข้าหาโกคุเดระ
“ใคร อยู่ไหน”
“อยู่ที่นี่ไง ”โกคุเดระชี้ลงไปที่พื้นทำให้เบียคุรันคิดได้ว่า
“ตายแล้ว ไม่จริง ฮือ แล้วฉันจะเอาไอ้นี่ออกยังไง แง๊ ”แล้วเสียงร้องไห้ดังระงม
“โครม” เสียงที่ดังขึ้นคือฮิบาริตบกระโหลกเบียอย่างจัง “ฟังให้จบก่อนสิไอ้มาสเมชโล่”
“อิริเอะ โชอิจิเป็นผู้นำของศูนย์วิจัยวองโกเล่ที่ตั้งอยู่ใต้ดินของปราสาท เป็นคนที่มีมันสมองฉลาดเป็นเลิศ หรือเรียกง่ายๆก็พวกอัจฉริยะ หาประวัติไปก็เท่านั้นแหละ ไม่มีหรอกเพราะพวกนั้นน่ะเป็นความลับของประเทศ ถ้ามีคนรู้จักหรือว่ารู้ว่าเขาเป็นใครล่ะก็ได้เป็นสงครามแย่งตัวเพื่อวิทยาการที่ล้ำหน้าของตัวเอง”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ ว่าแต่แกไปรู้มาจากไหน”
“ก็ฉันเคยเจอพวกนั้นตอนออกมาข้างนอกแล้วฉันก็ไปเค้นคอจากรุ่นที่ 9 ว่าพวกเขาเป็นใคร ก็เลยรู้น่ะเห็นบอกว่า พวกเขานานๆได้ออกมาทีน่ะนะ” โกคุเดระอธิบาย “อืม รู้สึกว่าล่าสุดที่เห็นน่าจะประมาณวันที่พวกเราไปทัวร์ในเมืองน่ะ”
ความรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาที่ประดังเข้ามาในสมองของเบียคุรัน “ใช่คนที่ผมสีแดงอมส้มไหม”
“อืม”
“ใส่แว่น ตาสีเขียว”
“ใช่เลย แกรู้จักด้วยเรอ”
“อ้ากกกก แล้วทำยังไงฉันถึงจะได้เจอ”
“ก็แอบลงไปหาดิฟร่ะ ถามอะไรโง่ๆ”
“รู้ทางลงด้วยรึน้องรัก” สรรพนามเริ่มเปลี่ยนไปเล่นเอาคนบางคนขนลุก
“อย่ามาเรียกแบบนั้นเฟ้ย ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะฟร่ะ ก็มันอยู่ที่บ่อน้ำหลังปราสาทนั้นไงล่ะเฟ้ย”
“ไอ้บ่อน้ำเก่าๆนั้นน่ะ”
“เออ”
Tbn.
รีบอร์นตอนหน้า
ถล่มศูนย์วิจัย
มาอัพแบบดับเครื่องชนเลยน่ะ
จบท้ายด้วยภาพพิเศษตอนหน้า
(ว่าไปนั่น)
ความคิดเห็น