คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : จ้างวาน
จ้างวาน
“โว้ยยยยยยยยยยยย เอาสตอเบอรี่มาส่งเว้ย” เสียงที่ดังขึ้นลั่นปราสาทในเวลาเช้าตรู่ทำให้ทุกคนตื่นอย่างตกใจ ใบหน้าหวานที่พยามยามสงบสติอารมณ์ต่างๆที่พรั่งพรูเข้าเดินยกลังเคียงข้างกับหัวกบที่ยกลังตามมาเรียกว่าแทบไม่เห็นหน้ากันเลยทีเดียว
“กล้ามาด้วยเหรอไอ้สวะ“ ซันซัสที่เดินลงมาในชุดเต็มยศเอ่ยถาม
“ยังไงมันก็เป็นงานเฟ้ย“ ถึงจะพูดอย่างนั้นใบหน้ากลับแดงฉ่า
“เสียงดังจังเลยน่ะ ชิชิชิ“ เบลที่อยู่นอนลายลูกเป็ดสีเหลืองอร่ามดินงัวเงียมาจากชั้นสอง
“ผบ.ครับ me หนักน่ะเนี่ยวางได้ยังคร้าบ“ เสียงที่ดังมากคนด้านหลังที่ไม่เห็นหน้าเอ่ยถามเหนื่อยๆ
“เออ ใครใช้ให้แกยกล่ะ“
“รู้สึกว่าจะเป็นผบ.ผมยาวที่เมื่อวานเกือบโดนปล้ำน่ะครับ“ ฟรานวางลังลงช้าๆก่อนเอ่ยกัดลูกพี่ลูกพี่น้องตัวเองส่งผลให้สคอโร่หน้าแดงกว่าเดิม
“ไอ้ฟราน“ สคอโร่ตวาดเสียงดังลั่นเพื่อกลบความอาย
“เสียงดังอะไรอยู่ได้เจ้าสัตว์น้ำ“ ฮิบาริที่หนวกหูเดินลงมาขู่ เงียบๆหน่อยฉันจะนอน ถือทอนฟาลงเตรียมขย้ำ
“อ่ะ มีสตอเบอรี่ด้วย อ่ะ อร่อยจัง“ เสียงหวานที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนรีบหันไปจับโฟกัส ร่างบางในเสื้อเชิตตัวบางนั่งกินสตอรี่อยูที่พื้นชายเสื้อเปิดให้เห็นขาเรียวสวยที่เต็มไปด้วยรอยรักสีกุหลาบหากแต่น่ามอง นัยต์ตาสีเขียวเป็นประกายสดใสยามเมื่อเจอของถูกใจ
“แกเป็นใครเข้ามาในนี้ได้ไงเจ้าสัตว์กินพืช“ เสียงสยองของฮิบาริดังขึ้นทำให้ร่างบางต้องกลับมามองก่อนที่ทำนบน้ำตาจะทลาย
“รีบอร์นช่วยด้วย ฮึก น่ากลัว“ ริมฝีปากบางกลั้นเสียงสะอื้นพร้อมร้องเรียกหาคนที่พาตนมายังที่นี้
“รีบอร์นเป็นคนพาแกมางั้นเหรอ ไอ้สวะ“ ซันซัสกดเสียงงต่ำเพื่อขู่ร่างบาง แต่ว่ากลับทำให้ร่างบางร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ฮึก ฮือ น่ากลัว รีบอร์นช่วยด้วย TOT“
“มาทำอะไรที่นี้ บอกแล้วไงว่าอย่าไปไหน“ รีบอร์นที่โผล่มาจากไหนไม่รู้คว้าร่างบางมาแนบอกโดยที่ร่างบางก็ผวาเข้าสู่อ้อมกอดของรีบอร์นเช่นกัน “ บอกแล้วไม่ฟังกลับห้องได้แล้ว“ รีบอร์นอุ้มร่างบางในอ้อมแขนก่อนเดินกลับห้องทิ้งให้ทุกคนอึ้ง ทึ้ง เสียว
(เอ้ย อันหลังไม่เกี่ยว//ไร)
“อะไรของมันฟร่ะ“ สคอโร่ที่พึ่งหาหลอดลมเจออุทานเบาๆแต่ก็ดังในหูของทุกๆคน
“สวยจังเลย เฮ้ย! เลือดกำเดาครับรุ่นพี่“ ฟรานที่ยืนเพ้อหันกลับมาก็ต้องตกใจเมื่อเจ้าชายโรคจิตเลือดกำเดาทะลักเป็นเขื่อน เบลรีบปาดเลือดทันควันก่อนวิ่งกลับห้อง me ว่าท่าทางเลือดคงหมดตัวละครับงานนี้
“ยังไงฉันก็ว่าแกสวยกว่าอยู่ดีไอ้สวะ“ ซันซัสที่โผล่มาจับผมของสคอโร่นั่นเล่นเอาสคอโร่สะดุ้งสุดตัวก่อนจะถอยหลังหนีโดยอัตโนมัติ “เอาสตอเบอรี่ไปไว้ตรงนู้น แล้วอย่าเพิ่งรีบกลับล่ะฉันมีข้อเสนอดีๆจะให้“
ด้านนรีบอร์นที่อุ้มแรมโบ้กลับมาห้องแล้ว
“เลิกร้องได้แล้วไอ้วัวโง่ “
“นาย ฮึก ไปไหนมา ฮึก ฉันกลัว ฮือออออ“ แรมโบ้กอดร่างสูงแน่น เหตุที่เขาออกไปเดินเผ่นผ่านนั้นเกิดมาจากการที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นผู้ที่อยู่ด้วยตั้งแต่เมื่อคืนทำให้เขาออกเดินตามหาและเกิดอาการหิวจึงลืมเรื่องรีบอร์นสั่งก่อนออกหากิน(คนหรือวัวฟร่ะ//ไร)”ก็นายมาอยู่นี่น่าแล้วฉันก็หิวด้วย”ว่าพลางซุกหน้าลงกับอกอุ่นที่ตอนนี้เจ้าของกำลังยิ้มกรุ่มกริม
“คนทำผิดต้องโดนลงโทษยังไงรู้ไหม”แรมโบ้เงยหน้ามองรีบอร์นอย่างไม่เข้าใจ
“เอ้!”
“ก็แบบนี้ไง”ว่าพลางส่งลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจวงปากหวาน ก่อนลากไล้จุมพิตไปทั่ววงหน้าหวานซึ่งนั้นก็ทำให้สติของร่างบางกระเจิดกระเจง
“อ๊า รีบอร์น พอ อ่ะ ฉันไม่ อ่ะ ไหวแล้ว อ๊า”หลังจากนั้นก็มีเสียงครางแว่วหวานไปทั่วห้อง
“ฮึ้ยยย”เสียงที่ดังขึ้นจากเบลที่หัวเสียสุดๆเพราะไปเสียเลือดต่อหน้าสามัญชนมันทำให้เขาหงุดหงิดถึงที่สุด
“เลือดหยุดไหลแล้วเหรอครับ คุณเจ้าชายโรคจิต” ยิ่งแต่มีเสียงที่คอยตอกย้ำนั้นทำให้โมโหกว่าเดิม
“ทำไมแกยังไม่กลับอีกห่ะ ไอ้กบ”ก่อนพยายามข่มอารมณ์แล้วหันกลับไปถาม
“meรอท่านผบ.น่ะ เห็นว่าท่านหน้าบากมีข้อเสนอให้น่ะครับ”
‘เรียกซันซัสว่าหน้าบากกนี่สุดยอดเลยแฮะ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ไอ้กบนี้บอกว่าซันซัสยืนข้อเสนอให้สคอโร่ งั้น’
“ไอ้กบ สนใจจะทำข้อเสนอกับเจ้าชายไหมชิชิ”
“หวังว่าข้อเสนอของคุณเจ้าชายคงจะไม่ไช่อะไรพิเรนทร์หรอกน่ะครับ”
“ว่าไงน่ะ”สคอโร่ที่ตอนนี้ทำหน้าเอ๋ออยู่หน้าโต๊ะส่งเสียงถามซันซัสที่ยืนข้อเสนอที่ทุเรศสิ้นดีนั้นก็คือ ให้เขาเป็นคนรักปลอมๆแต่มีข้อแม้ว่าเขาต้องทำตามคำสั่งทุกอย่างและห้ามทำความลับรั่วไหลเด็ดขาด ก่อนที่หนังสือสัญญาจะถูกโยนใส่หน้าเขาพออ่านดูก็ต้องตกใจ
‘สัญญาคนรัก
กฎข้อที่ 1 ผู้ทำสัญญาจะต้องยินดีมอบกายถวายชีวินให้กับเจ้าของสัญญา
2 ต้องแสดงออกถึงความรักต่อหน้าปุถุชน เช่น กอด จูบ ลูบ คล้ำ
บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ’
อีกนับกว่า 20 ข้อ ที่เสี่ยงต่อการเสียเปรียบเห็นๆ
“ไม่ทำโว้ยยยยย”
“ถ้าแกไม่ทำฉันจะปล้ำแกเดี๋ยวนี้แหละ”ว่าพลางสาวเท้าเข้าใกล้
“อย่ามาใกล้ฉันน่ะโว้ยไอ้หน้าบาก”สิ้นคำพูดก็ต้องยกมือขึ้นปิดปากเพราะซันซัสดันเดินเข้ามาเร็วกว่าเดิม ก่อนที่โน้มตัวลงมาเป่าลมหายใจที่ข้างๆหู“เมื้อกี้แกว่าไงน่ะไอ้สวะ”ริมฝีปากเริ่มกดจูบเม้มตรงซอกคอโดยไม่สนการดิ้นรนของคนข้างล่าง
“ยอมแล้วโว้ยยยย”ในที่สุดสคอโร่ก็ยินยอมแต่โดยดี
“ยามาโมโตะขอน้ำหน่อย” ร่างบางที่นอนหมดแรงอยู่บนเตียงเอ่ยเรียกองค์รักษ์ส่วนตัวที่ได้มาแบบไม่เต็มใจ ใบหน้าหวานแดงระเรือ พลางขดตัวในผ้าห่มผืนหนา
“โกคุเดระไหวไหม เมื่อคืน ขอโทษน่ะ”ยืนน้ำให้ดื่มพลางกล่าขอโทษ
“เพราะแกคนเดียวเลยไอ้บ้าเบสบอล ถ้าไม่ใช่เพราะแกฉันคงไม่ เป็นหวัดอย่างนี้หรอก”
“โทษที เดี๋ยวก็หายน๊า”คำพูดปลอบใจพรอมกับรอยยิ้มทำให้ร่างบางยิ้มน้อยๆ
“ทำเป็นพูดดีไปอย่าให้ฉันหายน่ะฉันจะบอมแกเลย”
“ฮ่ะ ฮ่ะ หายไวไวน่ะ ฮายาโตะ”
“อย่ามาเรียกชื่อฉันห้วนๆน่ะเฟ้ย” ไม่ต้องห่วงตอนนี้ร่างสูงเพ่นแน่บไปแล้ว ร่างบางได้แต่มองเพราะความหมันไส้ก่อนล้มตัวลงนอน
Tbn.
คราวที่แล้วไรบอกว่ามาอ่านแบบดับเครื่องชนเลยน่ะ
วันนี้มาใหม่
รีบอร์นตอนหน้า
ศูนย์วิจัยของวองโกเล่
มาอัพแบบดับเครื่องชนเลยน่ะ
ไปน่ะ บ๊าย บาย
ความคิดเห็น