คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : คำขาด
โต๊ะอาหารเย็น
บรรยากาศที่เย็นลงไปถนัดเพราะรีบอร์นที่ขอย้ายที่นั่งกับสึนะนั่งหน้าบานอยูข้างๆรุ่นที่ 9
ความคิดของแต่ละคนจึงบังเกิด
ไอ้แก่เวรนี่ยังกล้าโผล่มาให้เห็นอีกเดี๋ยวเผามันเลยดีไหม ≥ ซันซัส
ช่างเป็นคนที่น่าเจือนทิ้งที่สุดชิชิชิ ≥ เบล
มารักกันอะไรตอนนี้ ขย้ำให้ตาย ≥ ฮิบาริ
วันนี้มาสเมชโล่ไม่อร่อยเลย ≥ เบียคุรัน
เดี๋ยวเอาระเบิดยัดปากซะนี่ ≥โกคุเดระ
อยากร้องไห้ TOT ≥ สึนะ
2 ทุ่ม
“ที่นี่ไงที่เจ้าชายบอก” ร้านผับที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าทำให้ทุกคนหน้าเหวอไปตามๆกันงานนี้มากันครบยกเว้นรีบอร์นที่หายไปตั้งแต่กินข้าวเสร็จ แสงไฟที่ลอดออกมาจากด้านในทำให้รู้สึกคีกคัก ไหนจะเพลงที่ดังออกมาตั้งแต่ยังไม่เดินเข้าไป
“กี่คนครับ”
“หก ชิชิ” เบลเดินนำเข้าไปทันที ภายในมืดสลัวมีแสงไฟเล็กน้อยหลากหลายสีดูปวดตาแต่สิ่งที่ทำให้เคะของเราตกใจคือ ผู้คนตรงหน้าที่นัวเนียกันไม่หยุด ไหนจะไม่เกรงใจใครอีก บางคนไม่มีแม้กระทั่งเสื้อผ้า
“ท่านโกคุเดระกลับกันเถอะขอรับในนี้ไม่สมควรครับ” เสียงดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ต้องหันหลังไปมอง
“ไอ้บ้าเบสบอลแกมาทำอะไรที่นี่หา!”
“ก็ตามท่านโกคุเดระมาไงครับ” ว่าแล้วก็กระชากโกคุเดระออกไป
ทุกคนได้แต่ทำหน้าระอากับความบ้าของยามาโมโตะที่หลังจากไปขอเป็นองค์รักษ์ให้กับโกคุเดระและรุ่นที่ 9ก็โอเค
“ทางนี้ ทางนี้” เบลกวักมือเรียกคนที่เหลือให้ตามมา “ที่นี่น่ะมีให้เลือกเยอะแยะเพราะคนส่วนใหญ่อยากได้เงินอ่ะน่ะ เจ้าชายจะเสนอโคโยตี้ของที่นี่ให้ก็แล้วกัน น้องๆ” ว่าแล้วก็กวักมือเรียกโดยไม่ถามความเห็นของผู้อื่น “ขอโคโยตี้ที่สวยที่สุดน่ะ”
“ครับ”
“อุชิอุชิ รอแป๊บ” แล้วบรรดาสาวสวยหมวยเอ็กตัวเล็กดัดฟันก็โผล่มาและเริ่มนัวเนียทุกคน
“ผมจะกลับแล้ว” สึนะที่ตกใจก่อนจะวิ่งหนีไป ฮิบาริปล่อยรังสีอาฆาตเต็มกำลังทำให้พวกนั้นกลัวหัวหด เบียคุรันอ้าปากรับมาสเมชโล่จากสาวๆด้วยรอยยิ้ม เบลที่นั่งมองเฉยๆไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ก็แน่ล่ะเล่นถือมีดไว้นี่เนอะ ซันซัสเอาแต่รับเตกีล่าที่ถูกส่งให้อย่างสบายใจไปหลายแก้ว
Thuna part
ผมที่วิ่งหนีออกมาจากผับนั้นก็ก้มหน้าก้มตาวิ่งอยู่นั้นก็ชนโครมเข้ากับคนๆหนึ่ง
“อ้าว!คุณสึนะมาทำอะไรที่นี่ครับ” พอเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องเหวอ มุคุโร่ที่ปรากฏตัวตรงหน้าทั้งๆที่ผมตามหาอยู่นาน(2วัน)
“คุณมุคุโร่ ผมตามหาคุณตั้งนาน ไปอยู่ไหนมาครับ”
“ผมรู้สึกว่าเราพึ่งเจอกันเมื่อ 2 วันก่อนน่ะครับ”
“อ้อ! ครับคือว่าผมมีเรื่องจะถามครับ” หลังจากนั้นมุคุโร่ก็พาผมมาที่ร้านอาหารข้างนอก
“มีอะไรเหรอครับ เอาแต่จ้องหน้าผมอยู่ได้” สงสัยเป็นเพราะผมจ้องหนาเขานานไปหน่อยเขาถึงเอ่ยแบบนี้
“ก็...แค่ อยากถามว่าวันนั้นคุณรู้สึกอะไรแปลกๆไหมครับ”ผมจึงทำใจกล้าถามออกไป
“ไม่นี่ครับ อีกอย่างผมก็แปลกอยู่แล้วคุฟุฟุ” หมายความว่าไงน่ะผมชักงง อ่ะ ว่าแต่เขาช่วยผมได่นี่นา
“ผมมีเรื่องให้คุณช่วยครับ”
จบ thuuna part
Yamamoto part
ผมที่แอบตามโกคุเดระมาแบบเงียบ ว่าจะไม่เข้าไปก่อกวนแล้วแล้วน่ะ แต่ภาพท่เห็นนั้นมันอาจจะทำให้โกคุเดระแปดเปื้อน ผมจึงไม่มมีทางเลือกคือต้องบังคับโกคุเดระออกมา
“ปล่อยน่ะ ไอ้บ้าเบสบอล”โกคุเดระทั้งดิ้นทั้งสะบัดให้หลุดออกจากผม ก่อนจะถีบผมเล่นเอาซะจุกเชียว แล้วโกคุเดระก็วิ่งกลับไปทางเดิม ผมจึงกระโดดคว้าแบบสุดชีวิต ผลที่ได้คือผมกับโกคุเดระเลยกลิ้งไปทางตามและจบที่แม่น้ำ
“ตูม”โกคุเดระกอดคอผมแน่นเลยแฮะท่าทางจะกลัวหนัก น่าแกล้งจังแฮะ
“ไหนให้ปล่อยล่ะ ฉันจะปล่อยแล้วน่ะ”ว่าแล้วก็คลายมือตามสเต็บ
“อย่าปล่อยน่ะ”โกคุเดระกอดคอผมแน่น จนผมต้องกอดตอบ โกคุเดระนี่หอมชะมัดอยู่ใกล้ๆยิ่งหอม ขาวอีกด้วยแฮะ
“แก จับตรงไหนน่ะ”เสียงของโกคุเดระดังขึ้นผมก็พบว่าตัวเองกำลังจับสะโพกของโกคุเดระอยู่(เขาเรียกเนียนแต่ข้างใน//ไร)
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ”ผมตกใจที่ตัวเองคิดไปถึงไหนต่อไหนเลยเผลอปล่อยมือจากตัวของโกคุเดระ นั้นทำให้เจ้าตัวกอดผมแน่นกว่าเดิม
“อย่าปล่อยมือสิฟระ ว่าแต่เมื่อไรจะขึ้นวะ ฉันหนาวเฟ้ย”
“เออ ลืม โทษที” ผมจึงได้แต่ยิ้มเป็นการขอโทษ ก่อนจะพาโกคุเดระที่สั่นเป็นเจ้าเข้าไปเปลี่ยนชุด ก่อนจะกลับวัง
กลับมาด้านเมะทั้งหลาย
“กลับกันเถอะเจ้าชายไม่เจอคนถูกใจสักคนชิชิ”
“ผมก็ว่างั้น เบียตอบทั้งๆที่มาสเมชโล่เต็มปาก”
“น่าจะกลับตั้งนานแล้วไอ้สัตว์กินพืช” ฮิบาริลุกขึ้นเดินโดยที่ซันซัสเดินไปก่อนแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Tbn.
ไรเตอร์อยากจะบอกออกมาจากใจเลย
ไรไม่รู้ว่ายามะคิดอะไร
ไรเลยงงตัวเองแบบสุดขั้ว
ขออภัยด้วยน๊า
รีบอร์นตอนหน้า
จ้างวาน
มาอ่านกันแบบดับเครื่องชนเลยน่ะ
ความคิดเห็น