คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : DEVIL---JACKJAE
DEVIL
JACKJAE
...............................
ผมไม่รู้ว่าผมกำลังทำอะไรยู่
“เฮียไม่ให้นายไปชเว ยองแจ”
ผมไม่รู้ว่าทำไมผมต้องทำแบบนั้น
“เฮียขอโทษ ยองแจอ่า อย่าไปเลยน่ะ”
ผมไม่รู้ว่าอะไรมันดลใจผม
“อยู่ด้วยกัน ตลอดไปน่ะ”
ห้องกว้างโทนสีขาว เตียง ตู้ สิ่งของทุกอย่างในห้องล้วนแต่เป็นสีขาว
ที่นี่ที่ไหน
คำถามแรกที่ผุดเข้ามาในหัวผม
เช้าวันใหม่ที่เหมือนเดิม
“ยองแจย่า วันนี้ทำอะไรกินเหรอ”
“อ่ะ เฮียตื่นแล้วเหรอฮ่ะ วันนี้แจลองทำสปาเก็ตตี้ฮ่ะ แต่ดูท่าทางจะเหลว แฮ่ๆ” ชเว ยองแจยิ้มเห้ยๆออกมาอย่างน่ารักจนทำให้หวัง แจ็คสันคนนี้ เคลิ้มไปชั่วขณะ
“เฮียฮ่ะ เฮียหวังงง~~~”
“ห่ะ ห่ะ อ่า แจทำอะไรเฮียก็กินหมดล่ะ เราก็รู้นิ”
“แจรู้ว่าไม่อร่อย ไม่ต้องฝื่นกินก็ได้” ปากบางเบะคว่ำ
“โอ้ ไม่เอาน่ะ เด็กน้อย แจอร่อยไปทั้งตัวเลยน่ะ”
“ย่าห์!!! ไม่เกี่ยวกันเลยน่ะ” ยองแจที่หน้าแดงเพราะคำพูดประหลาดๆ มันทำให้แจ็คสันคนนี้อยากกัดแก้มกลมนั่นอีกสักที
“งั้นก็ทานล่ะน่ะ” ว่าแล้วขโมยหอมแก้มกลมไปฟอดใหญ่ “ยังหิวอยู่เลย ขออีกคำน่ะ”
“บ้า” ยองแจที่ได้แต่ก้มหน้าเพื่อซ่อนหน้าที่แดงแปร๋ด
“ฮ่าๆๆ วันนี้เฮียมีประชุม เราอยู่บ้านอย่าดื้อล่ะ” แจ็คสันเอ่ยพร้อมกับฟัดแก้มกลมนั้นอีกครั้ง
“ย่าห์ จะหอมให้แก้มแจช้ำเลยไหม อีกอย่างแจไม่ใช่เด็กน่ะจะได้ดื้อ”
“ก็แจน่ารักนี่”
“จะไปไหมทำงานเนี่ย ถ้าสายไม่ใช่ความผิดแจน่ะ” ยองแจที่ทนเขินไม่ไหวได้แต่ดันอีกคนไปที่ประตู
“ลืมอะไรหรือเปล่า” แจ็คสันว่าพร้อมยื่นหน้า พองแก้มเข้าไปใกล้
“ไม่ลืมหรอกน๊า ตั้งใจทำงานน่ะฮ่ะ ฟอด~~~” กิจวัตรประจำวันที่ทำให้ยองแจเขินทุกวัน ยังไงก็ไม่ชินแหะ
“แล้วจะรีบกลับ เฮียรักแจน่ะ”
“แจก็รักเฮีย สู้ๆน่ะฮ่ะ”
กิจวัตรประจำของหวังแฟมิลี่
“ไม่ ฉันไม่ได้ทำ มันไม่จริง” สองมือที่สั่นเทายกขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง
“ฉันไม่ได้ทำ เชื่อฉันสิ” สองมืออุ้มร่างอันไร้สติเข้ามาแนบอก
“ตื่นขึ้นมาสิ ไหนบอกจะอยู่ข้างเฮียตลอดไปไง”
“หมอนั่นใคร” แจ็คสันที่เอ่ยถามยองแจที่กลับจากตลาด น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของแจ็คสันก็ไม่ทำให้เด็กน้อยรับรู้ชะตากรรม
“อ๋อ พี่เค้าชื่อมินโฮฮ่ะ แจเจอพี่เขาที่ตลาดฮ่ะ พี่เขามาช่วยถือของด้วยล่ะ พี่เขาคุยสนุกมากเลยน่ะ” ถ้อยคำพูดที่ใสซื่อ ส่งผลให้ความโกรธของผู้เป็นพี่พุ่งขึ้น
“ชอบมันใช่ไหม” แจ็คสันตอนนี้ได้กัดฟันกรอด
“ฮ่ะ พี่เค้าน่ารักดี” เด็กน้อยผู้ใสซื่อผู้ไม่รับรู้ชะตากรรมตัวเอง เอ่ยออกจากใจ นั่นทำให้คนเป็นพี่ทนเก็บความโกรธต่อไปไม่ไหว
“ชเว ยองแจ!!!!” มือหน้าคว้าเข้าที่ข้อมือก่อนกระชากเข้าหาตัว แรงบีบที่ข้อมือทำให้ยองแจนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“โอ๊ย!! เฮีย แจเจ็บ ฮึก” ยองแจที่ตกใจกับความรุนแรงที่แจ็คสันทำ แรงบีบรัดที่ข้อมือทำให้ยองแจนิ่วหน้า น้ำตาซึมเพราะความหวาดกลัว
แน่สิ แจ็คสันไม่เคยใช้กำลังกับเขา
“อ่ะ เจ็บไหมคนดี เฮียขอโทษ” น้ำตายองแจดั่งเครื่องระงับความโกรธ และเรียกสติ
แจ็คสันปล่อยข้อมือบาง ก่อนคว้าตัวเข้ามาปลอบ มือลูบผมนิ่มอย่างเบามือ
“เฮีย น้องแจมาเล่นด้วยแล้วฮ่ะ” ร่างบางยิ้มให้ร่างหนาในสุดสีขาวอย่างสดใส
“น้องแจมาแล้ว เฮียคิดถึงน้องแจสุดเลย”
สนามหญ้ากลายเป็นที่เดียว ที่ช่วยสร้างความทรงจำของคนทั้งสองใหม่แก่ทั้งสองคน
คนหนึ่งดีใจที่อีกคนมาหา
อีกคนดีใจที่มีเพื่อนเล่น
“เดี๋ยวนี้กล้าพามันเข้าบ้านของเราเลยเหรอ ชเว ยองแจ!!” แจ็คสันที่กลับจากทำงานด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นหวังว่ากลับบ้านยองแจจะทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้น ลบความขุ่นข้องหมองใจจากที่ทำงาน แต่นี่มัน ไม่ใช่
“อ่ะ เฮียกลับมาแล้วเหรอฮ่ะ เผอิญพี่มินโฮเขาล้มน่ะฮ่ะ เลยพามาทำแผล”
“สำออยล่ะสิไม่ว่า” แจ็คสันที่ทนเห็นภาพคนที่ตัวเองรักกระหนุงกระหนิงกับคนอื่น จึงโพล่งออกมา
“เฮียแจ็คทำไมว่าพี่มินโฮแบบนี้ไม่น่ารักเลยน่ะ”
“ใครมันจะไปน่ารักเท่าพี่มินโฮของนายล่ะ” ยิ่งได้ยินยองแจบอกว่าเขาไม่น่ารัก ยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้นกว่าเดิม
สองมือกำแน่น เส้นเลือดที่ขมับนูนสูง
“รักมันมาก ไปอยู่กับมันไหม”
“ทำไมคุณพูดกับแฟนคุณแบบนี้ล่ะครับ คนรักกัน โอ๊ย” กำปั้นที่พุ่งเข้ามาทำให้มินโฮล้มลงไปกองที่พื้นโดยมียองแจรีบเข้าไปประคอง
“ไม่ใช่เรื่องของนายอย่าเสือก!!!”
“เฮียแจ็คคนใจร้าย ฮึก ฮือ” ยองแจที่ตกใจจนร้องไห้ ก็ได้แต่กอดมินโฮไว้เพื่อป้องกันไม่ให้แจ็คสันทำร้ายมินโฮอีก
แต่ในสายตาแจ็คสันนั้นมันคือภาพบาดตาที่เขาไม่สามารถทนได้อีก
มือหนาคว้าร่างมินโฮพร้อมกับผลักยองแจออกไปให้พ้นทาง สองมือกระหน่ำปล่อยหมัด โดยที่มินโฮไม่อาจตอบโต้ ก่อนจะคว้าแจกันฟาดเข้าไปอย่างแรง โดยไม่รับรู้ถึงสิ่งผิดปกติที่เงียบเกินไปจากคนที่โดนผลัก
ร่างที่แน่นิ่งไปของมินโฮ ทำให้แจ็คสันหยุดใช้กำลัง สายตามองหาร่างสุดรัก
ร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่มุมห้อง
แจ็คสันเดินเข้าไปใกล้ คุกเข่าคว้าร่างของยองแจขึ้นมาแนบอก บรรจงเช็ดเลือดที่ไหลเปรอะหน้าด้วยความรัก ตระคองกอดอย่างหวงแหน
“ไม่ ฉันไม่ได้ทำ มันไม่จริง” สองมือที่สั่นเทายกขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง
“ฉันไม่ได้ทำ เชื่อฉันสิ” สองมืออุ้มร่างอันไร้สติเข้ามาแนบอก
“ตื่นขึ้นมาสิแจ ไหนบอกจะอยู่ข้างเฮียตลอดไปไง”
เสียงไซเรนที่ดังขึ้น ทำให้แจ็คสันยิ่งกอดร่างของยองแจแน่นกว่าเดิม
เหล่าเจ้าหน้าที่เข้าช่วยเหลือผู้บาดเจ็บ พยายามแยกยองแจออกจากแจ็คสัน
“เฮียไม่ให้นายไปชเว ยองแจ” ทันทีที่มีคนมาจับยองแจ แจ็คสันก็จะทุบตีเพื่อให้ปล่อยมือจากร่างอันเป็นที่รัก
“เฮียขอโทษ ยองแจอ่า อย่าไปเลยน่ะ” เจ้าหน้าจึงตัดสิ้นใจเข้าชาร์จให้เพื่อให้ยองแจหลุดจากการเกาะกุมของแจ็คสัน เพื่อป้องกันการบาดเจ็บที่มากขึ้น
“อยู่ด้วยกัน ตลอดไปน่ะ” มือที่จับข้อมือบางไว้ไม่ยอมปล่อยค่อยๆถูกแกะออก
ก่อนที่จะถูกพรากจากกัน
ห้องกว้างโทนสีขาว เตียง ตู้ สิ่งของทุกอย่างในห้องล้วนแต่เป็นสีขาว
ที่นี่ที่ไหน
“ยองแจอยู่ไหน แจอ่า เฮียขอโทษ”
“สมองของคุณยองแจได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงทำให้เกินภาวะความจำเสื่อมชั่วคราว ทางโรงพยาบาลจะดูแลคุณยองแจจนกว่าจะหาเป็นปกติครับ ส่วนคุณแจ็คสันมีอาการจิตผิดปกติขั้นรุนแรง อาจเป็นเพราะความเครียดที่สะสม หรือความกังวล ทางเราจึงต้องกักกันตัวเขาไว้เพื่อให้อยู่ในดุลยแพทย์ตลอดเวลา หวังว่าคุณคงเข้าใจน่ะครับ”
“พี่คนนั้นเค้าเป็นใครฮ่ะ พี่พยาบาลน่าสงสารจัง”
“คนที่รักยองแจมากที่สุดไง”
“รักยองแจเหรอ?? แล้วทำไมแจจำเขาไม่ได้ล่ะฮ่ะ”
“พี่เชื่อว่าสักวันแจจะจำเขาได้ อยากคุยกับเขาไหม”
“ฮ่ะ ยองแจอยากคุย”
ความรักไม่ได้สมหวังทุกประการ พิษรักทำให้คนเราหน้ามืด เห็นผิดเป็นชอบ
ความรักก็มีทั้งด้านบวกและด้านลบ อยู่ที่ว่าคุณจะคุมปีศาจในตัวคุณได้แค่ไหน
………………………………………… THE END……………………………………….
ทาร์มทอกล์
ประเดิมด้วย jackjae
ฟิคแปลง แปร่งบ้างขออภัย ไม่แต่งฟิคเกือบสองปี งงแรง 555
เราพิมพ์ “บ” ไม่ได้น่ะ นี่ก็อปปี้วาง ฮา
ถามว่าเข้าใจฟิคตัวเองไหม ตอบเลย ไม่!!! อ่านไปเถอะอย่าบ่น!!
ความคิดเห็น