คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : [!] เปิดจองรวมเล่ม The Gift + ตัวอย่างตอนพิเศษ (Update 14.02.2016)
ำหนาร(ร่าว
ๆ)
30 มราม
2559 : เปิอ
28 ุมภาพันธ์
2559 : เปิอวันสุท้าย
+ ปิยอ เวลา 22.00 น.
ลาเือนมีนาม
2559 :
ัส่
รายละเอียรูปเล่ม
-
Pairing : Chanyeol , Jongin , Sehun
- ำนวน 300 หน้า โยประมา
-
Rewriting (เลาสำนวนใหม่)
- นาพ็อเ็บุ๊ A5
- ระาษถนอมสายา
- ปสีเลือบ้าน + ที่ั่นหนัสือ
- ราา 350 บาท รวม่าส่ลทะเบียน เล่ม่อไปิ่าส่เพิ่มเล่มละ
20 บาท
- อแถมพิเศษสำหรับ 10 นแรที่โอนเิน
สนใูรายละเอียเพิ่มเิมไ้ ที่นี่ ่ะ
Update 14.02.2016
ัวอย่าอนพิเศษ
“ปิไปไ้ี่ีแล้วล่ะเือนนี้”
ฮเยอหัวเราะเบา ๆ เมื่ออินส่แฟ้มสำนวนารสอบสวนให้ ายหนุ่ม้อมศีรษะเล็น้อย่อนะอบผู้บัับบัา้วยน้ำเสียสุภาพ
“ไม่เท่าไหร่หรอรับ ส่วนให่เป็นีเล็ ๆ น้อย ๆ มาว่า พวีที่ยัปิไม่ไ้็มีอีเยอะเลยรับ”
“นายนี่ถ่อมัวริ ๆ เลยนะ” ฮเยอผุยิ้มมุมปาะอ่านรายาน่อนะพู่อ
“ผลานีแบบนี้ไ้เลื่อนั้นไวอยู่แล้วล่ะ
อยาย้ายไปอยู่ส่วนลาบ้าไหม
ันะไ้เรื่อไปให้”
“ไม่ีว่ารับ” อินส่ายหน้าไปมาอย่าเื่อ้า
“แ่ถ้าเลือไ้ ผมอยาย้ายไปอยู่มโพมาว่า แ่เท่าที่ลอิ่อทานู้นูแล้วยัไม่มีำแหน่ว่าเลยรับ”
“บ้านเินายอยู่ที่นั่นเหรอ”
“เปล่ารับ ผมเยอยู่ที่นั่น่วม.้น”
พูบอิน็เผลอนึไปถึเฮุน รั้สุท้ายที่ไุ้ยันือสามสัปาห์่อนเฮุนส่่าวมาว่าำลัท่อเที่ยวอยู่แถวอิาลี
“เออ ริสิ
แล้วนายไม่ลไปเรียมัวเหรอ”
“รับ ?”
อินเลิิ้วึ้น้วยวามประหลาใ ฮเยอึ้อหน้าเาแล้วพู่อ
“รอสารวัรนใหม่ะย้ายเ้ามาวันนี้น่ะ นายน่าะอยาเอเา”
“ผมเหรอรับ”
ายหนุ่มี้นิ้วมา้วยัวเอ้วยวามสสัย ฮเยอึผุยิ้มมุมปาแล้วพูึ้น
“็...”
๊อ ๊อ
เสียเาะประูัึ้นสอรั้่อนะถูเปิออ ายหนุ่มรูปร่าสูให่นหนึ่้าวเ้ามาในห้อ้วยเรื่อแบบเ็มยศ่อนะ้อมศีรษะให้ฮเยอ
“สวัสีรับ ้ออโทษ้วยที่มา้า”
อินหันไปมอาม้นเสีย่อนะอ้าปา้าพร้อมเบิาว้า ฮเยอหัวเราะัลั่น่อนะลุึ้นยืนแล้วเินมาบบ่าายหนุ่มนนั้น
“ไม่ไ้เอันั้นานเลยนะ สบายีใ่ไหม
านยอล”
“รับ”
ายหนุ่มพยัหน้า่อนะหันมามออินแล้วหรี่าลเล็น้อย
“อย่าบอนะว่านายไม่รู้”
อินส่ายหน้าไปมาแร ๆ ฮเยอึหัวเราะอีรั้
“เารู้ันหมทั้สน.แล้วว่าานยอลไ้เลื่อนำแหน่เป็นรอสารวัรและะลับมาประำที่นี่ เมื่อี้ันถึไ้ถามนายไว่าไม่ลไป้อนรับเหรอ”
“ผมไม่ทราบริ ๆ รับ หรือว่า... อาะเยไ้ยินนพูันแ่ผมำไม่ไ้”
“อาทิย์่อนไปินเหล้า้วยันัน็บอนายไปแล้วนี่ว่าันไ้เลื่อนำแหน่เป็นรอสารวัร นายยัเลี้ยเหล้าันแล้วบอว่า ‘ยินี้วย
ๆ’ อยู่เลย” านยอลถอนหายใ่อนะส่ายหน้าไปมา
“เรื่อนั้นผมำไ้รับ แ่พี่านยอลไม่ไ้บอผมสัหน่อยว่าะลับมาอยู่ที่นี่”
อินมวิ้วมุ่นนานยอลหันไปสบาับฮเยอแล้วหัวเราะ
“เอาเถอะ ๆ ถ้าะุย็ออไปุยัน่อ้านอละัน ันะออไปประุมแล้ว อ้อ... ยินี้วยนะานยอล ปลายสัปาห์พวนายเรียมัวให้ว่า เี๋ยวันะเลี้ยมื้อให่เลย”
“อบุรับ !”
“อบุรับ !”
านยอลับอิน้อมศีรษะลพร้อมัน่อนะเินออมา้านอ ทั้สอนมอหน้าันแล้วหัวเราะ หลัานั้นึเินึ้นไปบนาฟ้าอสถานีำรวที่ปราศาผู้น
“บิ๊เอร์ไพรส์เลยนะรับเนี่ย”
ูเหมือนอินะยัใไม่หาย ส่วนานยอลหัวเราะในลำอ่อนะเาะบุหรี่ออมาาอมวนหนึ่
“านยุ่นลืมหรือยัไ”
“็ไม่ไ้ยุ่นานั้นหรอรับ เฮ้อ... สอปีแล้วเหรอเนี่ย เร็วะมัเลย
แป๊บ ๆ พี่านยอล็ะลายมาเป็นหัวหน้าผมแล้ว” อินหัวเราะเบา ๆ พลายแนึ้นเท้าอบปูนแล้วเหม่อมอท้อฟ้าสีสใส
“ไ้ยินว่านายทำผลานไ้ีเลยนี่”
“ยัสู้พี่านยอลไม่ไ้หรอรับ” ายหนุ่มส่ยิ้มว้า่อนะย่นมูเล็น้อยแล้วะโหน้าเ้าไปใล้านยอล
“ลิ่นน้ำหอมผู้หินี่ ? อย่าบอนะรับว่า...”
“็เมื่อืนลับห้อไม่ทัน ี้เียับรถ้วย” านยอลยัไหล่่อนะล้วหาไฟแ็ในระเป๋าาเ
“ื้อินอีแล้วเหรอรับ”
“เปล่า ฟรี่าหา” านยอลผุยิ้มมุมปา ส่วนอินนั้นัสีหน้า่อนะถอนหายใแร
“ไหนบอว่าะรอเฮุนไรับ”
“็รอ แ่ะให้ใ้มือแบบนาย็ไม่ไหวมั้”
“เฮ้ย !”
อินร้อโวยวาย่อนะไหล่อีฝ่าย
านยอลึหัวเราะลั่น่อนะถอนหายใออมาเบา ๆ
“แ่มัน็สอปีแล้วนะ...”
ปลายเสียอานยอลแผ่วลนแทบะลืนไปับสายลมแห่ฤูใบไม้ผลิ อินเหล่มออีฝ่าย่อนะเบ้ปาเล็น้อยแล้วพูึ้น
“ท้อแล้วเหรอรับ แ่สอปีเอ
ถึพี่านยอละไม่รอแ่ผมยัรอนะ”
“เาบอว่าเป็นแ่เพื่อน็ยัไม่ัใอีเหรอ”
านยอลหัวเราะหึ ๆ ่อนะเม้มปาเบา ๆ แล้วพู่อ
“แ่วัน่อนเาโทรมาหาัน บอว่าะลับมาเร็ว ๆ นี้”
อินพยัหน้าเบา
ๆ โยไม่อบอะไร านยอลึหันไปมอหน้ารุ่นน้อแล้วเอ่ยถาม
“ั๋วเรื่อบินไปลอนอนนี่มันแพมาไหม”
สีหน้าริัอานยอลทำเอาอินหลุหัวเราะออมา
“เพิ่ะมาิไ้เหรอรับว่าวระบินไปหาเา”
“็านมันยุ่นี่หว่า ะให้ทำยัไวะ ันิว่าถ้าเือนนี้ยัไม่ลับมา เือนหน้าะลอบินไป...”
อินลอบสัเสีหน้า้าน้าอานยอลแล้วผุยิ้มมุมปา แววาที่เยไร้วามรู้สึออีฝ่ายายแววอ่อนโยนึ้นมาเล็น้อยนเาแล้ถอนหายใออมาั
ๆ
“เฮ้อ... ผมว่าพี่านยอลเปลี่ยนไปนะรับ”
“รไหนวะ”
ายหนุ่มมวิ้วแล้วหันมามอ อินึหัวเราะ่อนะหันไปมอานยอลแล้วพู่อ
“เอาไว้ไปิน้าวพร้อมันสามนีไหมรับ”
“ันว่าอย่าเลย”
“ทำไมล่ะ ลัวเาะลับมาอบผมเหรอรับ”
“เฮอะ ันลัวนายทนูภาพบาาบาใไม่ไหว่าหา”
านยอลุไฟรปลายบุหรี่แล้วผุยิ้ม ส่วนอินหัวเราะร่า้วยวามอบใ ถึแม้ว่า่วเวลาสอปีที่ผ่านมาเาะมีโอาสไ้พบหน้าและพูุยับานยอลอยู่บ่อยรั้ แ่เมื่อานยอลย้ายลับมาอยู่ที่สถานีำรวนรบาลแห่นี้แล้ว อินเพิ่รู้สึัวว่าเาิถึ่วเวลาเหล่านั้นมาเพียใ
และเายัไม่ทันาิ้วยว่า
ารลับมาอเฮุนนั้นะมาพร้อมันับเหุาร์ที่พวเาทั้สามนไม่มีวันลืมเลือนมันไ้เลย
(อ่าน่อในเล่ม)
ความคิดเห็น