คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ((12))
ในบรราสี่ฤูาล านยอลอบฤูใบไม้ผลิมาที่สุ
เาอบสีรามอท้อฟ้า อบสีมพูหวานอมวลอไม้ อบสีเียวสอใบไม้ที่ผลิอยู่เ็ม้น อบสายลมอุ่น ๆ ที่พัเ้ามาแทนที่สายลมหนาวเหน็บอฤูาลที่เพิ่ผ่านพ้น
และรั้แรที่านยอลไ้เห็นหน้าน้อาย ่วเวลานั้น็เป็นฤูใบไม้ผลิ
นับาวันนั้น็ผ่านมาแล้วห้าปีเ็ม
บ่ายแ่ ๆ อวันเสาร์ านยอลูมืออินับเฮุนเินออาบ้าน พวเาแวะื้อไอศรีมันนละหนึ่โน เินทอน่อไปามริมถนนนถึสวนสาธาระ านยอลปล่อยให้น้อายทั้สอนวิ่เล่นันบริเวเรื่อเล่นสีสันสใส ส่วนัวเานั้นหย่อนายลบนม้านั่แล้วหยิบพ็อเ็บุ๊นาเท่าฝ่ามือึ้นมาอ่านเพื่อ่าเวลา
านยอลไล่สายาไปามัวหนัสือบนระาษสีนวล เรื่อเล่าผ่านปลายปาาอนที่ไม่รู้ัทำให้ัวเาอยู่ในภวั์ ในะที่สอหูอเายัไ้ยินเสียอพูุยและเสียหัวเราะอเ็ ๆ ในสวนเป็นเสียประอบวนให้รู้สึเพลิเพลิน
“ย๊า ! เฮุน ไม่เอาแล้ว !”
“ทำไมล่ะ ำลัสนุเลย ฮะ ๆ ๆ”
เาละสายาาหนัสือรหน้า่อนะหันไปทาบ่อทรายที่มีเพียเ็ายสอน และภาพที่ปราแ่สายานั้นทำเอาานยอลนิ่อึ้ไปั่วะ เาเห็นอินำลันั่อเ่าอยู่บนพื้นทรายพลาเบ้ปาเล็น้อย ส่วนเฮุนำลัใ้พลั่วพลาสินาเล็ัทรายเทลบนหัวพี่ายพลาหัวเราะร่า้วยวามอบใ
“พวนายเล่นอะไรันน่ะ...”
านยอลลุึ้นแล้วเินไปทาน้อายอย่าเื่อ้า ่อนะหยุยืนริมบ่อทรายแล้วถอนหายใพร้อมเาศีรษะเบา ๆ
“ผมเป่ายิุ้บแพ้...”
อินแหนมอพี่ายพลาะพริบาปริบ ๆ านยอลึ้ออบแล้วเลิิ้ว้วยวามสสัย
“แล้ว ?”
“พวเราเล่นเป็นนทำบิู ผมเป็นพ่อรัว พี่อินเป็นบิู ผมำลัราผถั่วบ” เฮุนพูพลาัทรายึ้นมาอีรั้ ทว่าอินลับลุพรวึ้นมาะทันหันึทำให้ทรายในพลั่วนั้นเทลบนัวอเฮุน
“ผถั่วบหหมเลยยยย เป็นบิู้อยับไม่ไ้สิ !”
“ไม่เอาแล้ว ! ไม่เล่นแล้ว !”
“็พี่อินแพ้นี่นา !” เฮุนพูพลาำทรายึ้นมาาพื้นแล้วปาใส่พี่าย อินนั้นไม่ยอมแพ้ึสวนลับ้วยอิริยาบถเ่นเียวัน
“็มันไม่สนุนี่นา”
“พี่อินนิสัยไม่ี !”
“นายนั่นแหละ นิสัยไม่ี !”
านยอลมอเ็ายทั้สอนปาทรายใส่ันแล้วถอนหายใอีรั้่อนะมอหน้าอินสลับับเฮุน
“ทะเลาะันเสร็แล้วเรีย้วยละันนะ พี่ะไปนั่อ่านหนัสือรนู้น”
พูบานยอล็ทำท่าะหมุนัวลับ เ็ายทั้สอึะั่อนะวิ่มาเาะาพี่าย
“อย่าเพิ่ไปสิ...”
“พี่านยอละไปไหน...”
านยอลพยายามลั้นยิ้มอย่าสุำลั่อนะ้มลมอน้อายแล้วพูึ้น
“เห็นอนแร็เล่นันอยู่ี ๆ แล้ว็ทะเลาะัน พี่เลยิว่าะปล่อยให้เราสอนทะเลาะันให้เสร็่อนแล้ว่อยพาลับบ้านีว่า ใล้ะมืแล้ว เริ่มหิวแล้ว้วยสิ...”
เาพูพลายมือึ้นลูบท้อเบา ๆ ่อนะพู่อ
“วามริแล้วั้ใว่าถ้าวันนี้เล่นันี ๆ ไม่ทะเลาะัน ะพาไปินหม้อไฟสัหน่อย”
“หม้อไฟเหรอ !”
“หม้อไฟเหรอ !”
อินับเฮุนพูึ้นพร้อมัน านยอลึพยัหน้ารับ่อนะพูึ้น
“็ใ่น่ะสิ ไม่รู้ะมีใรอยาินหรือเปล่าน้า...”
“ผม ๆ ๆ ผมอยาิน !”
“ผม็อยาินเหมือนัน”
“อื้อ ใ่ ๆ พวเราไม่ทะเลาะันแล้วเนอะ”
“ีันแล้วล่ะ”
ไม่พูเปล่า เ็ายทั้สอนลนลานว้ามือมาับันนแน่น านยอลเลิิ้วพลาอมยิ้ม่อนะย่อัวนั่ลรหน้าน้อาย
“แ่มอมแมมันทัู้่เลย ไปอาบน้ำอาบท่าัน่อนีว่ามั้” เาพูพลาปัเม็ทรายบนเส้นผมออิน เฮุนึึแนอานยอลเบา ๆ แล้วพูึ้น
“พี่านยอล็้ออาบ้วย”
“ใ่ ๆ ไปอาบน้ำ้วยันเถอะ”
เ็ายทั้สอนเย่าแนานยอลันนละ้า เาึหัวเราะแล้วลุึ้นยืนพร้อมูมืออินและเฮุน
“โอเ ถ้าั้นเราไปโรอาบน้ำันเถอะ ไม่ไ้ไปั้นานแล้วเนอะ”
“เย้ ! เสร็แล้ว็ไปินหม้อไฟันนะ”
“ะินให้พุาเลย !”
านยอลหัวเราะโยไม่พูอะไร เาเหลือบมอน้อายทั้สอนที่เนื้อัวเปรอะเปื้อนไป้วยเม็ทรายแล้วอยิ้มไม่ไ้ ในวามทรำอเานั้นไม่เยมีภาพัวเอเล่นับพี่น้ออย่าสนุสนาน มีแ่วามโเี่ยวเท่านั้นที่เาำวามไ้ ทว่าในอนนี้านยอลลับหัวเราะไ้ทุ ๆ วันเพราะอินับเฮุน และไม่สามารถินนาารไ้เลยว่าหาัวเาไม่ไ้พบรอบรัวนี้แล้วานยอลในปัุบันะมีีวิแบบไหนัน
ในเมือเล็ ๆ แห่นี้มีโรอาบน้ำเพียหนึ่เียวั้อยู่บริเวใลาเมือ ผู้นทุวัยมัใ้สถานที่แห่นี้สำหรับพัผ่อนและสัสรร์เล็ ๆ น้อย ๆ แทนารเที่ยวเล่นในห้าสรรพสิน้าเ่นนในเมือให่ านยอลพาน้อายทั้สอนเินผ่านประูหน้าเ้ามา มอเห็นายรานั่เฝ้าเาน์เอร์ึส่ยิ้มทัทาย่อนะรับผ้านหนูและเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนมาไว้ในมือ
านยอลเินนำอินและเฮุนไปยับริเวล็อเอร์เพื่อถอเสื้อผ้าออแล้วเิน่อไปยับริเวห้ออาบน้ำ เ็ายทั้สอนเินามพี่ายพลามอ้ายมอวา้วยวามสนใ่อนะัารล้าเนื้อัวนสะอาสะอ้านแล้วหย่อนัวลไปในอ่าน้ำร้อนนาให่
“ฮ้า... สบายั”
เาพูพลาเอนหลัพิอบอ่าแล้วเหยียแนทั้สอ้าออ อินับเฮุนึหันไปมอพี่าย่อนะยับท่าทาแล้วทำาม
“ฮ้า... สบายั”
“ฮ้า... สบายั”
พวเาทั้สามนมอหน้าันแล้วหัวเราะ านยอลึเอื้อมมือไปบีบปลายมูออินับเฮุนเบา ๆ แล้วพูึ้น
“พวนายนี่อบเลียนแบบริ ๆ”
เ็ายทั้สอนหัวเราะร่า้วยวามอบใ านยอลึแหนหน้ามอเพานห้ออาบน้ำ่อนะระบายลมหายใออมาแล้วพู่อ
“อิน เฮุน”
“ฮะ”
“ฮะ”
“พวนายมีวามฝันันบ้าหรือเปล่า”
านยอลยับัวหันไปมอน้อายทั้สอนพลาวัน้ำในอ่าึ้นลูบหน้า อินับเฮุนหันไปสบาัน่อนะหันลับมามอพี่ายนโ
“เมื่อืนไม่ฝันนะ”
“ผม็เหมือนัน”
“หลับสนิทเลย”
“พี่านยอลฝันเหรอ”
“เปล่า... ไม่ใ่วามฝันแบบนั้น” านยอลพูลั้วหัวเราะ่อนะยมือึ้นเาศีรษะเบา ๆ “หมายถึ... สิ่ที่อยาทำในอนาน่ะ โึ้นอยาเป็นอะไร ? ประมานั้นล่ะมั้”
อินพยัหน้าามอย่าเื่อ้า ส่วนเฮุน่อย ๆ ยับัวเ้ามาใล้านยอลแล้วพูึ้น้วยน้ำเสียสใส
“ผมอยาเป็นเ้าอร้านอเล่น ! ะไ้มีอเล่นเยอะ ๆ”
านยอลเลิิ้วึ้นแล้วหัวเราะ่อนะนึภาพามแล้วผุยิ้ม
“ร้านอเล่นเหรอ... ็น่าะเหมาะับนายีนะ ฮะ ๆ ๆ แล้วอินล่ะ” เาหันไปมอเ็ายที่ำลัมวิ้วอย่ารุ่นิ
“หืม ? ทำหน้าะเร่เรียเียว ่อย ๆ ิ็ไ้”
“ว้า... พี่อินิไม่ออเหรอ” เฮุนหัวเราะิัพลาสาน้ำใส่พี่าย อินึมุ่ยหน้า่อนะหันไปมอ้อน
“ันำลัเลืออยู่่าหา นายอย่ามาัสิ !” อินสาน้ำลับ านยอลเห็นท่าไม่ีึเอาัวเ้าไปแทรระหว่าลาแล้วพูึ้น
“ไม่เอาน่า... อย่าเพิ่ีันสิ แล้ว็อย่าสาน้ำ้วย ที่นี่เป็นโรอาบน้ำนะ ไม่ใ่บ้านเราสัหน่อย เี๋ยว็โนุาเ้าอุเอาหรอว่าไม่มีมารยาท”
“ฮะ...”
“ฮะ...”
เ็ายทั้สอนพูพร้อมัน้วยเสีย่อย านยอลึหันไปมอหน้าอินแล้วถาม่อ
“เมื่อี้นายบอว่าำลัเลือ ? แสว่าลัเลเหรอว่าอยาเป็นอะไร”
อินพยัหน้าเล็น้อย่อนะยมือึ้นแะผิวน้ำเบา ๆ
“ผมอยาเป็นำรว”
“โอ้โห ะไ้ับโรใ่ไหมล่ะ อย่าับพระเอละรเลย” านยอลหัวเราะร่า ส่วนเฮุนนั้นส่ายหน้าไปมา่อนะพูึ้น
“เป็นพาวเวอร์เรนเอร์เท่ว่าำรวั้เยอะ ผมไม่เห็นอยาเป็นำรวเลย !”
“พาวเวอร์เรนเอร์มัน็มีแ่ในทีวีนั่นแหละ เป็นไม่ไ้สัหน่อย !” อินเถียลับทันวัน านยอลนั้นยัหัวเราะ่อนะเลิิ้วึ้นเล็น้อย
“แล้วอีอย่านึล่ะ นายอยาเป็นอะไรเหรอ”
“ผม...”
อินลเสียล่อนะวัมือเรีย านยอลึโน้มัวลไปใล้น้อายพลาเี่ยหูฟั้วยวามั้ใ
“ผมอยาเป็นเหมือนพี่านยอล...”
“หืม ? อยาเป็นเหมือนพี่เหรอ ? ทำไมล่ะ” เาย้อนถามอิน้วยวามสสัย และูเหมือนเฮุนนั้นะสสัยเ่นเียวัน
“นั่นสิ ทำไม้ออยาเป็นเหมือนพี่านยอล้วยล่ะ อยาัวสูเหรอ ? ็้อินนมเยอะ ๆ ไ ใ่ไหมฮะ” เฮุนแหนหน้าึ้นมอานยอลพลาะพริบาปริบ ๆ านยอลึพยัหน้าแล้วหันไปมออิน
“ใ่ ๆ ว่าไ... ทำไมถึอยาเป็นเหมือนพี่เหรอ พอะบอไ้หรือเปล่า”
อิน้มหน้าล่อนะเยึ้นมอานยอล เ็ายเบนสายาไปทาเฮุน่อนะส่ายหน้าไปมาแล้วพูึ้น
“ไม่ไ้หรอ เป็นวามลับ”
“ทำไม้อเป็นวามลับ้วยล่ะ บอหน่อยสิ ๆ ๆ ผมอยารู้” เฮุนร้อโวยวายและส่เสียันผู้นรอบ้าหันมามอ้วยวามสสัย านยอลึ้มศีรษะเล็น้อยเป็นเิอโทษ่อนะหันไปลูบเรือนผมน้อายนเล็แล้วพูึ้น
“ไม่เป็นไรหรอน่า อินะเินแล้วไม่ล้าบอล่ะมั้” เาหัวเราะแล้วเอนหลัพิอบอ่าอีรั้่อนะโอบบ่าน้อายทั้สอนไว้ “ทำไม้ออยาเป็นเหมือนพี่ล่ะน้า... ไม่เห็นะมีอะไรีสัหน่อย...”
านยอลพูพลาเหม่อมอไปในอาาศอย่าไรุ้หมายแล้วลอบถอนหายใเบา ๆ
“ีสิ ! พี่านยอลีที่สุในโลเลย ทำอาหาร็อร่อย ัผ้า รีผ้า ทำวามสะอาบ้าน ทำไ้ทุอย่าเลย ผมอยาเป็นเหมือนพี่านยอลบ้า” อินพูพลาเย่าแนานยอล เฮุนึพยัหน้ารัวแล้วเย่าแนอี้าอเา
“ใ่ ๆ ผม็เหมือนัน”
“เฮ้อ... พวนายเนี่ยน้า... อแบบนั้นเาไม่เรียว่าวามฝันหรอ อย่าพี่น่ะ... ใร ๆ ็เป็นไ้ านแม่บ้านทั้นั้นน่ะนะ” านยอลถอนหายใแล้วหัวเราะแห้ ๆ ทว่าอินลับส่ายหน้าไปมาแล้วพู่อ
“ไม่ไ้นะ ! ถ้าเป็นนอื่นไม่ไ้หรอ ผมอยาเป็นเหมือนพี่านยอล เพราะผมอบอยู่ับพี่านยอล”
อิน้อมอใบหน้าอานยอลโยไม่ะพริบาเลยสันิ เาึ้ออบเพื่อมอสีหน้าึัอน้อาย
“ไหนบอว่าเป็นวามลับไ”
“็...”
านยอลหลุหัวเราะออมา่อนะยี้เรือนผมเ็ายทั้สอนแล้วพูึ้น
“ลว่าอยาเป็นเหมือนพี่หรืออยาอยู่ับพี่ันแน่น้า...”
“ทั้สออย่าเลย !”
“ทั้สออย่าเลย !”
อินับเฮุนพูพร้อมันพลาโผเ้าอานยอล เาึหัวเราะแล้วโอบร่าอน้อายไว้และพูึ้น
“อ่า... รู้สึว่าท้อร้อแล้วล่ะ ไปินหม้อไฟันเลยีไหม แ่น้ำนาน ๆ เี๋ยวัวเปื่อยพอี”
“ผม็หิวแล้วเหมือนัน”
“ผม้วย ะินเนื้อเยอะ ๆ เลย”
“ินเนื้อแล้ว้อินผั้วยสิ ถ้าินแ่เนื้ออย่าเียวน่ะัวไม่โหรอนะ” านยอลหรี่าพลาลุึ้นาอ่าอาบน้ำ อินับเฮุนึลุาม่อนะ่อย ๆ ้าวออาอ่า้วยวามระมัระวั
“ริเหรอฮะ”
“ไม่ินผัะไม่โเหรอ”
“ริสิ ถ้าอยาเป็นเหมือนพี่็้อินผัเยอะ ๆ ้วย” านยอลพูพลาว้าผ้านหนูมาพันรอบเอว เ็ายทั้สอนเยหน้าึ้นมอแล้วทำามโยไม่รีรอ
“แ่ผัมันไม่อร่อยนี่ฮะ
“มะาย ผมไม่อบเลย”
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าใรไม่ินผั วันหลัะไม่พาไปินไอิมแล้วนะ”
อินับเฮุนหันมามอหน้าันโยอัโนมัิ่อนะวิ่ามานยอลออาห้ออาบน้ำแล้วพูึ้น
“ผมะินผัเยอะ ๆ เลย !”
“ินให้หมหม้อเลย้วย !”
านยอลเหลือบมอน้อายทั้สอนแล้วอมยิ้ม่อนะยับปาเอ่ย้วยน้ำเสียแผ่วเบา
“ีมา”
ทั้สามนพาันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเินออาโรอาบน้ำเพื่อมุ่หน้าไปสู่ร้านหม้อไฟ พวเาเินทอน่อไปามทาเท้าพลาพูุยันถึรายารโทรทัศน์แล้วหัวเราะิั ร้านหม้อไฟที่เป็นุหมายปลายทานั้นอยู่ห่าเพียถนนั้น านยอลึหยุยืนบริเวสี่แยและมอสัาไฟเพื่อรอัหวะเิน้ามถนน ะที่พวเาำลัยืนรอสัาไฟ มือทั้สอ้าอานยอลับมือน้อายทั้สอนไว้ แ่วาอเาพลันเหลือบไปเป็นบาอย่าที่ทำให้ะั
รถยน์สปอร์สีแเ้มออยู่หน้าร้านเสริมสวยที่อยู่ห่าร้านหม้อไฟไปประมาสิบเมร ภาพอรถยน์ราาแพันรหน้า่าูห่าไลับำว่าเ้าันับเมือเล็ ๆ แห่นี้ทำให้านยอลอสสัยไม่ไ้ว่าเ้าอรถันนั้นเป็นผู้ใ
‘ไปไม่นานหรอ เี๋ยว็ลับมาแล้ว’
เสียหนึ่ผุวาบเ้ามาในหัวอานยอลพร้อมภาพวามทรำเลือนราที่มอเห็นเพียสีแ
‘ทำัวี ๆ ล่ะ อย่าสร้าปัหานะรู้ไหม’
เ้าอเสียนั้น้าวเินไปทารถยน์สีแเ้ม่อนที่านยอละไ้ยินเสียปิประูั ‘ปั’ รถยน์ันนั้นที่เยอนิ่สนิท่อย ๆ เลื่อนัวออห่าาัวเานระทั่ลับสายาไปในที่สุ
“พี่านยอล !”
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
เสียออินับเฮุนุานยอลึ้นมาาภวั์ เาึยมือึ้นหัวาอัวเอ่อนะ้มลมอพื้นและพบว่าัวเอำลัทรุลนั่อยู่บนทาเท้า
“ไม่สบายเหรอฮะ”
“เินไหวไหมฮะ”
น้ำเสียอน้อายทั้สอนแสวามเป็นห่วเป็นใย านยอลึฝืนยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา่อนะลุึ้นยืนแล้วว้ามือออินับเฮุนมาับไว้อีรั้
“ไม่เป็นไร ๆ สสัยพี่หิว้าวน่ะ ไปันเถอะ”
านยอลหันไปมอหน้าร้านเสริมสวยแห่นั้นอีรั้ ไม่รู้ว่ารถยน์สีแหายไปารนั้นั้แ่เมื่อไร เาบีบมือเล็ ๆ อเ็ายสอนที่ับไว้นแน่น่อนะพยายามสลัวามิบาอย่าในหัวทิ้พร้อมับ้าวเินลไปบนถนนอย่าเื่อ้า
ทั้ที่รอบัวปราศาสรรพเสียใ แ่เาลับไ้ยินเสียหนึ่ัึ้น้ออยู่ในหัว
“สัาันแล้วนะฮะ”
to be continued . . .
รู้สึว่าอยาเียนาอาบน้ำ้วยันมานานแล้ว่ะ แ่... ยัี้เีย เลยไม่เียนสัที
่อนหน้านี้ (สัพัให่ ๆ แล้ว) เราส่รูปสิ๊เอร์ไลน์ไปใหุ้ GG ู แล้วเา็วาลับมาแบบนี้ เราีใมา (ีใมานิว่าะไม่เียนละ เราฟินแล้ว 555555555) เาวาออมาไ้น่ารัว่าที่เราิไว้เยอะเลย่ะ ฮือออ (แปะรูปใหู้้าล่า)
อนนี้อาะสั้นนินึนะะ เราเริ่มเียนรึ่แรเอาไว้ประมาเือบ ๆ เือนแล้ว นระทั่ลืม และไม่มีอารม์เียนสัที วันนี้... เียนเสร็แล้วล่ะ
อบุทุนที่ิามนะะ
ปล.นี่ือรูปที่ส่ไปับรูปทีุ่ GG วาลับมา หลายนอาะเยเห็นันแล้ว ><
ความคิดเห็น