คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สวัสดีโลกมนุษย์ T^T
2
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
ฝันงั้นหรอ? เฮ้อ คงเป็นฝันร้ายที่ร้ายที่สุดเท่าที่ฉันเคยฝันมา ดีแล้วที่แค่ความฝัน ฉันไม่อยากไปโลกมนุษย์นั่นหรอก แค่ฟังก็ขนลุกแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“องค์หญิงเพคะ อีกสามสิบนาที ทานิน จะมากลับมารับพระองค์นะเพคะ กรุณาเก็บเครื่องฉลองพระองค์ให้พร้อมนะเพคะ”
“เก็บของ??? หมายความว่าไงทานิน เราไม่เข้าใจ”
“ก็เมื่อวานไงเพคะ องค์หญิงต้องไปอยู่เรียนรู้ด้วยตนเองที่โลกมนุษย์ยังไงล่ะเพคะ ^^”
“อะไรนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
มันไม่ใช่เพียงความฝันงั้นหรอ โธ่ ชีวิตันน่าสงสารอย่างฉัน
ฉันยังไม่มีแฟนเลยนะ ไม่นะ ม่ายยย ยย
ประตูนอกเมือง ..
“ลูกรัก จงใช้ชีวิตให้คุ้มค่ากับที่พ่อส่งเจ้าไป รับรองว่าทางนี้จะคิดถึงเจ้าอย่างแน่นอน” ฉันเริ่มรู้สึกตะหงิดๆเล็กๆ
“อย่าไปสร้างความเดือดร้อนให้ใครนะลูก ดูแลตัวเองด้วย” เสด็จแม่พูดพลางลูบหัวฉันเบาๆ
แต่นั่นก็ยังทำให้ฉันรู้สึกตะหงิดๆอยู่ดี
“ป่ะ ถึงเวลาแล้ว ขึ้นรถได้แล้วล่ะ พ่อรักลูกนะ”
ประตูเริ่มเปิดออก..
ที่นี่คือทางเชื่อมแห่งเวลาที่สามารถเชื่อมเราให้ไปยั่งโลกอื่นๆได้
โดยที่อีกฝั่งนึงจะมีประตูนี้ไว้เช่นกัน
“ไปนะคะเสด็จพ่อเสด็จแม่”
“ไม่ต้องรีบกลับนะลูก” เสด็จพ่อพูดอย่างมีเลศนัย
“ออกรถได้” สารถีขับรถม้าเพื่อไปส่งฉันยังอีกประตูนึงในทางเชื่อมแห่งเวลา ประตูบานใหญ่นั่นก็ค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ
ตามมาด้วยเสียงโห่ร้องและดนตรีแสดงความครื้นเครง
ฉันพอจะจับใจความได้ว่า “องค์หญิงไปแล้วววววววววววว เฮ เฮ ตุ้ม เฮ ตุ้ม เฮ ตุ้ม เฮ~”
นี่ล่ะมั้งต้นเหตุความตะหงิดๆของฉัน.. T0T
..
“เดินทางปลอดภัยนะขอรับ”
“ขอบคุณที่มาส่งเรานะ”
ข้างหน้าฉันเป็นสะพานหินอ่อนที่มีการตกแต่งมาเป็นอย่างดี
และที่ปลายสะพานก็คือประตูบานใหญ่ที่เหมือนกันกับประตูที่ฉันเดินทางออกมา
“จะเปิดละนะ..”
ตึก ตัก ตึก ตัก
ฮึบบบบบบ!
“อ้ะ ทำไมมันมืดแบบนี้ล่ะ โลกมนุษย์เป็นสีดำรึยังไงเนี่ยย ”
ฉันพูดพลางก้าวขายาวๆ
“ผ้า? อะไรเนี่ย โลกมนุษย์ช่างน่าสงสัย ทั้งมืดทั้งมีแต่ผ้า อึดอัดจริงๆเลยย
เอ้ะ มีประตูอีกบานหรอเนี่ย” ฉันพยายามพลักมันออก
“อ๊าาาาาาาาาาา”
ตุ้บ!
“โอ้ย เจ็บๆๆๆๆๆๆ อะไรกันเนี่ย ช่างเป็นเมืองที่วุ่นวายเสียจริงๆ”
พอฉันเริ่มปรับสายตาได้ สายตาฉันก็เริ่มมองเห็นเตียงอันใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า แล้วนั่นใครนอนอยู่น่ะ..
ฉันค่อยๆเดินย่องๆเข้าไป
ผู้ชายงั้นหรอ.. ฉันค่อยๆก้มมองไปมองเขาอย่างช้าๆ
หล่อ..หล่อเหลาอะไรอย่างนี้ให้ตายเถอะ เขินจริงๆ >__________<
พรึบบบบบบ!
“ว้ายยยยยยยยยยย” ฉันหลับตาปี๋
ฉันรู้สึกถึงอะไรหนักๆที่ท้อง ฉันจึงค่อยๆลืมตาขึ้น..
ผู้ชายคนเมื่อกี้กำลังนั่งคร่อมอยู่บนตัวของฉัน แถมยังกดแขนฉันไว้ที่ข้างตัวด้วยสิ! T0T อ๊า ปล่อยฉันนะ!
“นายเป็นใคร ปล่อยเราเดี๋ยวนี้นะ!!!”
“อะโอ ฉันต้องถามคุณผู้หญิงต่างหากว่าคุณเป็นใคร มาอยู่ในห้องนอนผมได้ยังไง แล้วก็..ทำไมอยู่ดีๆถึงมาจ้องหน้าผมล่ะ”
“ตาบ้า! ปล่อยนะก่อนที่ฉันจะกัดนาย!”
“กัดไปเถอะคร้าบบ ยังไงผมก็ไม่ปล่อย จนกว่าคุณผู้หญิงจะตอบคำถามผมซะก่อน”
“ไม่ๆๆๆๆๆ ปล่อยฉันนะ อีตาบ้าลามก!!”
“เฮ้ ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลยนะ .. พูดแบบนี้หรือว่าต้องการอย่างนั้นครับ ^^”
“เฮ้ยยยยยยยย อย่านะ อีตาหื่นน T0T โอเคๆๆ ตอบก็ได้ ฉันคือ เจ้าหญิงแว็งเกอร์ เฟมีแน็ง องค์หญิงคนเดียวแห่งเมืองอามีกัล ทีนี้ปล่อยฉันได้หรือยัง ฉันเป็นถึงองค์หญิงเชียวนะ!!!!” ฉันขู่ฟ่อๆ
“ยังปล่อยไม่ได้หรอกคร้าบบ คุณยังตอบไม่หมดเลยนะ แล้วเมื่อกี้คุณมาจากเมืองอะไรนะ อามีกัล ใช่มั้ย? มันคือเมืองที่ไหนหรอ ผมไม่เคยได้ยินเลยนะ ^^”
“เมืองในอีกช่วงเวลาหนึ่ง นายไม่รู้จักหรอก คนอย่างนายคงผู้แค่อะไรหื่นกามเท่านั้นแหละ!”
“โฮ่ ไม่เป็นไรครับ น่ารักอย่างนี้ผมให้อภัย ตอบคำถามสุดท้ายมาสิ แล้วผมจะปล่อย”
“ทำไมถึงจ้องหน้านายอะหรอ”
“คร้าบผม ^^” หมอนี่พูดพลางยิ้มกวนๆใส่ฉัน
แล้วฉันจะตอบมันยังไงละเนี่ย แน่นอนฉันไม่บอกความจริงหรอกว่านายมันหล่อ! แต่ก็ไม่ดีหรอกนะ หล่อแต่หื่นเนี่ย -.,-
“จะบอกว่าผมหล่อก็ได้นะครับ ผมรู้ตัวเองอยู่ ^^”
แหวะ ขอถอนคำพูดด่วน ผู้ชายบ้าอะไรเนี่ย หลงตัวเองที่สุด
“ปล่าว ฉันเพิ่งเคยเห็นหน้าตาประหลาดๆแบบนี้น่ะ เลยจ้อง อย่ามาคิดว่าฉันจะชมนายว่าหล่อเลยนะ ไม่มีวันหรอกย่ะ!”
“คร้าบบบ ^^”
“ทีนี้ปล่อยฉันได้หรือยัง ฉันหนักจะแย่อยู่แล้วนะ!”
“คุณเป็นคนแรกเลยน้าที่ว่าผมไม่หล่อ งั้นกรุณาหอมแก้มผมสักทีแล้วกันนะครับ ถือว่าเป็นการทำโทษ ^^”
“ทำโทษ? โทษอะไรจะบ้าหรอไม่เอาด้วยหรอก ไม่อยากเอาปากสวยๆของฉันไปโดนแก้มประหลาดๆของนาย”
“ปากแข็งจริงๆเลยน้า ไม่เป็นไรๆ ไม่หอมก็ได้”
เค้าพูดพลางทำท่าจะลุกออกไปจากตัวฉัน
จุ้บ!
แต่เพียงเสี้ยววินาทีนั้นเอง “มัน” ก็ชิงหอมแก้มของฉันไปอย่างหน้าตาเฉย
อีตาบ้าโรคจิตตตตตตตตตตตตตตตต!!!!!!!!! อ๊าาาาา!! T0T!!!!!
ความคิดเห็น