คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่ม(ก่อ)เรื่อง
1
อาณาจักร Amical (อามีกัล)
“เพล้งงงงงงงงง!”
"โอ ไม่นะ แจกันราคา 2 ล้านเบวล์ ของเสด็จป๊า =0= โอ มาย ก็อด ตายๆๆๆ ตายแน่”
ฉันกุลีกุจอวิ่งหน้าตั้งออกมาจากห้องทำงานของป่ะป๊าด้วยความว่องไว
“เสียงอะไรน่ะ ไปดูซิ” อ๊าาาา! นั่นเสียงป่ะป๊านี่ แอบ แอบ แอบตรงไหนดีเนี่ย
ฉันวิ่งไปอาบหลังตุ่ม (?) ก็ไม่เชิงหรอก มันคือโอ่งทองคำลายมังกรราคาล้ำค่ายิ่งกว่าแจกันอันเมื่อกี้อีก
ไม่แล้ว! ไม่สน ขอให้ฉันหลบได้ก่อนเป็นพอ ฮือออ ช่วยลูกด้วย อาเมน T^T
“เสียงแจกันแตกขอรับ” ทหารพูดพลางโค้งคำนับ
“แจกันแสนแพงของข้าน่ะเหรอ? ใครเป็นคนทำ!! ไปหาตัวมา!!!!”
“ครับ!” เอาแล้วฉัน ทำไงดี ต้องหนีๆๆ หนีอย่างไวเลย!
ขณะที่ฉันกำลังก้าวออกมาจากหลังโอ่งนั้น ขาอันไม่รักดีของฉัน ก็ดันไปเหยียบปลายกระโปรงอันยาวเฟื้อยเข้า
“เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!” (ทั้งใหญ่ ทั้งหนัก และที่สำคัญ ทั้งแพง กว่าเดิมหลายเท่านัก T^T)
T T โถ่ ชีวิตอันหวานชื่นของฉัน เพราะแกนั่นแหละ ไอ้เท้าบ้า ฮือออ T T
“ลูกฟาม?!?!?!? เอาอีกแล้ว ช่วยอยู่เป็นสุขสักวันให้พ่อได้มั้ย เจ้าทำของแตกไปกี่ชิ้นแล้ว แต่ละชิ้นราคาเท่าฝาหอยซะที่ไหน
โอยย พ่อละกลุ้มใจ”
“ฮืออ เสด็จพ่อ ลูกขอโทษ TT”
“วันนี้ไม่ต้องลงมากินข้าวเย็นนะ ไปอาบน้ำแล้วอยู่ในห้องซะ พ่อเหนื่อยกับลูกจริงๆ”
“อ้ะ! เสด็จพ่อ! ลูกยอมโดนทำโทษอย่างอื่นนะ ลูกไม่อยากอดข้าว ลูกอยากกิน อยากหม่ำๆ ลูกหิววว นะนะนะนะ ป๊าข๋า T0T” ฉันพูดพลางเกาะขาพ่อเพื่อให้ท่านใจอ่อน ตอนนี้สภาพของฉันเหมือนเด็กสองขวบก็ไม่ปาน..
ไม่เป็นไร ยอมเว้ย เพื่อข้าวอันแสนอร่อยของฉัน T^T’’
“ไม่ก็คือไม่ ได้ยินรึปล่าว พ่อใจอ่อนมาหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้พ่อจะไม่ใจอ่อนอีกแล้ว” แล้วพ่อก็เอื้อมมือมาแกะมือฉันออก
แล้วเดินจากไป
โถ่! ไม่กงไม่กินก็ได้ เช้อะ! เรื่องแค่นี้มีหรอ องค์หญิงแฟมีแน็งคนนี้จะทำไม่ได้!!!!
(ขณะนี้คือเวลาอาหารขององค์หญิง)
“ข้าวจ๋า เจ้าอยู่ไหน มาม๊ะ มาหาเราหน่อย เราจะตอบแทนเจ้าอย่างงาม เราหิวจะแย่อยู่แล้วนะ ป๊านะป๊า
หนูจะเกลียดป๊าจริงๆด้วย T^T ฮือออ ข้าวจ๋าาาาา”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามาสิ T^T”
“องค์หญิงเพคะ ท่านพระราชาขอให้ท่านไปพบที่ท้องพระโรงค่ะ”
“อืม เดี๋ยวเราตามไป”
อาหาร อาหาร ท่านพ่อคงง้อเราแล้วล่ะ คิกคิก ไปกินข้าวกันเถอะท้องที่รัก
“หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!! ว่าไงนะคะ” ฉันตะโกนเสียงดังลั่น
“ก็อย่างที่พ่อบอก พ่อตกลงกับแม่แล้วว่าเราจะส่งเจ้าไปเรียนรู้ชีวิตด้วยตนเองที่โลกมนุษย์”
โลกมนุษย์? โอเค ฟังนะ ถึงฉันจะเป็นเจ้าหญิงจอมวุ่นวายอยู่ไม่สุข ทำความเดือดร้อนให้คนอื่นไปทั่ว ทั้งทำข้าวของตกแตก
ทำของหาย หรือแม้แต่เดินสะดุดขาโต๊ะร้านค้าผักผลไม้อยู่บ่อยครั้ง จนชาวบ้าโวยวาย แต่ก็ไม่น่าลงโทษกันขนาดนี้เลยนะ T0T
“โลกมนุษย์งั้นหรอ ทำอย่างกับลูกรู้จักมากนักแหละ ลูกไม่รู้อะไรเลยนะท่านพ่อ!! ท่านพ่อไม่กลัวลูกเป็นอันตรายหรอเพคะ T^T” ฉันใช้ลูกอ้อนสุดฤทธิ์ โลกมนุษย์งั้นหรอ? มันคือโลกบ้าอะไรวะเนี่ย ไม่นะ ฉันไม่อยากไป T0T
“ไม่ต้องห่วงเสด็จป้าของลูกจะรออยู่ที่นั่น อย่าดื้อกับป้าเค้ามากนักนะ” เสด็จแม่เอ่ย
“ท่านแม่ ท่านแม่ก็เป็นไปกับท่านพ่อด้วยหรอ ลูกไม่อยากไปนะเพคะ T0T”
“เก็บของซะนะ พรุ่งนี้พ่อจะให้คนพาไปส่งที่ประตูนอกเมือง”
“ไม่อ๊าวววววววววววววววว”
ความคิดเห็น