คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ϟ Heart & Soul 006 (50%)
“When I saw you I was afraid to meet you, When I met you I was afraid to know you, When I knew you I was afraid to love you, Now I love you and I'm afraid to lose you”
— Anonymous
อากาศร้อนชื้นของแนวฝั่งทางใต้ทำเอาเหงื่อไหลจนเหนียวเหนอะหนะอยู่ตลอด ภารกิจในครั้งนี้มิร่าเจนใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการบ่นว่าร้อน และเฝ้ามอง
มองสายฟ้าที่แข็งแกร่ง
รู้สึกแปลกใจที่จู่ๆลัคซัสก็ชวนเธอมาทำภารกิจระดับเอสด้วยกัน แปลกประหลาดดีแต่ก็ไม่ได้ปฎิเสธ มิร่าเจนไม่เห็นว่าการออกมาทำภารกิจยากๆจะแย่ยังไง ดีเสียอีก เธอจะได้ฝึกฝนตัวเองไปด้วย ถ้าทำได้ดีปีนี้ก็อาจจะได้เข้าร่วมการสอบระดับเอสก็ได้ แต่ก็อย่างที่บอกภารกิจนี้เธอแทบจะไม่ได้โชว์ฝีมือเลยน่ะสิ
เหมือนมาตามเก็บเรื่องเล็กๆน้อยๆของผู้ชายคนนี้มากกว่า
“นายลืมค่าจ้างแบบนี้ได้ยังไงกันเล่า!” มิร่าเจนยังคงบ่นไม่เลิก เพราะเดินทางออกมาไกลหลังจากทำภารกิจเสร็จ ลัคซัสดันลืมที่จะเอาค่าจ้างมาด้วยเฉยเลย แถมทำท่าจะไม่เอาด้วย แต่เรื่องอะไรเล่า มิร่าเจนไม่ยอมหรอก เธอจึงลากอีกฝ่ายกลับไปที่เมืองในอากาศที่ร้อนจนน่าหงุดหงิดกับการเดินทางไกล พูดเลยว่านี่ก็เหนื่อยพอๆกับการทำภารกิจระดับเอสนั่นแหละ!
ลัคซัสชักสีหน้า ดูรำคาญกับความวุ่นวายแต่มิร่าเจนไม่สนใจ ตอนแรกก็เกร็งๆกันบ้าง คงเพราะห่างเหินกันอยู่นาน แต่สุดท้ายความอึดอัดก็หายไปตอนที่ได้ร่วมสู้ ถึงเธอจะเป็นฝ่ายถูกช่วยซะส่วนใหญ่จนน่าโมโหตัวเอง แต่สายฟ้าของลัคซัสยังคงเป็นความชัดเจนสำหรับมิร่าเจนเสมอ ความคิดที่สับสนเยอะแยะมันกระจายหายไปตอนที่ได้ร่วมกันสู้
จนสุดท้ายเหลือแต่ความรู้สึกดีใจที่ได้กลับมาสนิทข้างกายกับเขาอีก
“คิดว่าจะทำงานให้เราฟรีซะแล้วสิ” ผู้ว่าจ้างเอ่ยแซว แต่สีหน้าสุดแสนเสียดายนั่นทำให้มิร่าเจนโวยลั่นอีกรอบ เรื่องอะไรจะยอมเหนื่อยฟรีกันล่ะ แล้วนี่ภารกิจระดับเอสเชียวนะ ถึงจะหารกับลัคซัสมันก็ยังเยอะอยู่ดี จะเอาไปซื้อเสื้อผ้าสวยๆมาใส่อวดยัยเอลซ่าให้อิจฉาไปเลย!
ปึง!
“มีคนโดนอีกแล้ว!!!” เสียงเปิดประตูลั่นพร้อมกับชายคนหนึ่งที่ตะโกนเข้ามาในบาร์เรียกเสียงฮือฮาน่าตกใจอีกครั้ง
“อีกคนแล้วเหรอ?!” ผู้ว่าจ้างหน้าเสีย นั่นทำให้มิร่าเจนและลัคซัสมองหน้ากัน
“ภารกิจของเรายังไม่จบงั้นเหรอ?”
“เปล่าหรอครับ มันไม่ใช่เรื่องนั้น...” ผู้ว่าจ้างเป็นคนตอบคำถามนั้นของมิร่าเจน
“เดี๋ยวสิ ลัคซัส!” มิร่าเจนรั้งตอนที่ร่างสูงเดินออกไปจากร้าน ทำให้เธอคว้าเงินรางวัลก่อนจะรีบตามเขาออกไป มุ่งหน้าไปยังจุดที่ผู้คนมุงให้ความสนใจ
“ขอทางหน่อย” ลัคซัสหลีกทางโดยมีมิร่าเจนเกาะชายเสื้อตามไปด้วย จนเข้าไปถึงกลางวงจึงได้พบ ร่างของชายคนหนึ่งท่าทีตกใจอย่างรุนแรงเหมือนกำลังหวาดกลัว
หากแต่ร่างนั้นกลับกายเป็นหิน
“นี่มันเรื่องบ้าอะไร” มิร่าเจนเอ่ย ไม่เข้าใจว่าเป็นฝีมือของใครที่โหดร้ายแบบนี้ ดูท่าทางก็เป็นแค่คนธรรมดานี่นา
“มันเป็นคำสาปของวิหารต้องสาปน่ะครับ”
“วิหารต้องสาป?” มิร่าเจนทวนคำของผู้ว่าจ้างที่เดินมาทีหลัง เขาพยักหน้าให้เบาๆแล้วจึงกล่าวต่อ
“ในป่าลึกเข้าไปทางใต้ มีวิหารต้องสาปแห่งหนึ่ง พวกเราไม่รู้ว่ามันเป็นยังไง บางคนก็ถูกสาปให้เป็นหิน บางคนก็ตายทั้งที่ไม่มีบาดแผล ซึ่งก็ไม่รู้จะช่วยเหลืออย่างไร พวกเราทำได้แค่หลีกเลี่ยง แต่ว่าบางคนก็ต้องค้าต้องขาย ป่านั่นอุดมสมบูรณ์ที่สุดที่จะเก็บเกี่ยว ถ้าโชคดีไม่เข้าไปลึกถึงที่นั่นก็กลับมาปลอดภัย แต่...”
“แต่อะไร?”
“แต่มันเหมือนจะเป็นเขาวงกต... คือ มันเหมือนกับว่ามีการเปลี่ยนทิศทาง หรือมีหมอกให้เราหลงไปได้ง่ายๆ นั่นน้อยคนมากที่จะกลับมา” มิร่าเจนหันมองหน้าลัคซัส พบว่าเขาเองก็มองมาที่เธอ ดวงตาสีฟ้าเข้มสบกับดวงตาสีฟ้าของเธอ ยืนยันบางอย่างในใจของเราทั้งคู่คงรู้สึกคล้ายกัน
“เวทย์มนต์” เราทั้งคู่เอ่ยพร้อมกัน สีหน้าของเราทั้งคู่แสดงออกอย่างตึงเครียด มันอาจไม่เกี่ยวกับภารกิจที่จบลงไปแล้วของพวกเรา ภารกิจของพวกเราคือมากำจัดปีศาจ แต่ใครจะรับประกันได้ว่ามันไม่เชื่อมโยงกัน มันรับประกันไม่ได้หรอกว่า...
บางทีปีศาจนั่นอาจถูกสร้างจากเวทย์มนต์ของในวิหารต้องสาป
“ฉันจะไปตรวจสอบเอง เธออยู่ที่นี่”
“เฮ้!” มิร่าเจนร้องทันทีที่ลัคซัสพูดเสร็จแล้วเดินออกไป เธอคว้าตัวเขาเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“ฉันจะไปด้วย!”
“ไม่ได้ มันอันตราย” ลัคซัสกดเสียงลงให้รู้ว่าไม่ล้อเล่นและเอาจริง ในหัวใจของมิร่าเจนสั่นคลอน เช่นเดียวกับฝ่ามือเล็กจ้อยที่คว้าอีกฝ่ายไว้
“ถ้ามันอันตราย...” มิร่าเจนสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด “ถ้าคิดว่ามันอันตรายแล้วกับภารกิจระดับเอสนายพาฉันมาด้วยทำไม!”
ลัคซัสนิ่งงัน ร่างสูงไม่ได้มีท่าทีอะไรไปมากกว่าความนิ่งเฉย มิร่าเจนเดาไม่ออกว่าเธอทำสีหน้าอย่างไร รู้แค่ในใจรู้สึกทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ รู้สึกราวกับคนที่เคยดูห่างไกลจากเธอ กำลังจะห่างออกไปอีกแล้ว
ทั้งๆที่เหมือนเพิ่งจะได้เข้าใกล้แท้ๆ
“นายจะทิ้งฉันไว้ไม่ได้ เข้าใจไหม” เหมือนออกคำสั่ง แต่เสียงของเธอไม่ได้หนักแน่นพอจะเป็นคำสั่งได้เลย ไม่ได้เฉียดใกล้คำนั้นเลยด้วยซ้ำ มันกำลังเหมือนเด็กงอแงมากกว่า
“มิร่าเจน....” ลัคซัสกล่าว อย่างน้อยๆเสียงนั้นก็อ่อนลงกว่าครั้งแรก มิร่าเจนมองหน้าเขา เราทั้งสองต่างใช้ความเงียบต่างสนทนา มิร่าเจนจึงมีเวลาได้สบเข้ากับดวงตาสีฟ้าของอีกคน เฉดสีที่เข้มกว่าของเธอ ลุ่มลึก และยากจะละสายตาจาก เหมือนกับวันแรกที่ได้พานพบมัน
“พี่สาวก็มีเหมือนกันนี่นา” เสียงใสของเด็กหญิงทำให้เราทั้งสองหลุดจากภวังค์ซึ่งกัน มิร่าเจนมองเด็กหญิงที่ตัวเล็กกว่าเธอ มือข้างหนึ่งกอดเจ้าตุ๊กตาเจ้าหญิงไว้ ส่วนมืออีกข้างกำลังชี้มาทางเธอ
ตรงต้นขาซ้ายที่มีสัญลักษณ์ของกิลด์
“หมายความว่ายังไงเหรอ?” มิร่าเจนเอ่ยถามออกไป
“ก็ก่อนหน้านี้มีพี่สาวที่มีสัญลักษณ์แบบนี้ กับพวกพี่ชายท่าทางประหลาดอีกสองคน เขามาถามทางคุณแม่ที่จะไปที่วิหารต้องสาปนั่น” คำอธิบายของเด็กหญิงทำให้มิร่าเจนตาโตร้อนรนเก็บไม่อยู่
“ช่วยบอกทางเราไปทีนั่นที” และเสียงของลัคซัสที่กล่าวกับผู้ว่าจ้างเป็นบทสนทนาสุดท้ายก่อนที่เราทั้งสองจะเร่งฝีเท้าไปยังที่หมาย
พวกพ้องและครอบครัวของเรากำลังเป็นอันตราย!!
มาแล้วไม่เต็ม ดีกว่าไม่มา! HEART&SOUlบทที่หก
มีเวลกำลังมีไฟมีเวลาก็รีบๆเขียนซะาขออัพสักหน่อย
อย่างที่บอกว่ามีไฟกับคู่ และมีเวลาด้วย ไม่ปฎิเสธโอกาสที่จะมาถี่ๆ
เรารู้สึกว่ามันเริ่มเร่งความรู็สึกเกินไปหรือเปล่า
ถ้าใครว่าไงออกความเห็นช่วยเราทีนะ
ไหร่เนื้อเรื่องตอนนี้ค่อนข้างสั้นค่ะ ห้าสิบเปอร์เซนแล้วแต่ก็ยังดูน้อยนั่นเอง
เอาตรงๆตอนนี้มีปัญหากับสีตาลัคซัสมาก ไม่เคยเหมือนกันสักที
บางทีเทา บางทีก็ฟ้า ในมังงะนี่ส้มเลยค่าาาา
ไว้ได้ข้อสรุปเราจะมาแก้ทั้งหมดนะคะ ตอนนี้ยึดสีฟ้าก่อน
หรือก็อาจเป็นสีนี้แหละ เพราะเราชอบ 5555555
สำหรับรูปเล่ม ฮาร์ท แอนด์ โซล ตอนนี้
ภาพประกอบใกล้เสร็จแล้วค่ะ แม้เนื้อเรื่องจะยังเลยก็ตาม 5555555
ยังไงถ้าใครสนใจ ติดตามได้เรื่อยๆนะคะ
รับรองว่าในรวมเล่มมีของแถมหลายอย่างแสนพิเศษแน่ค่ะ <3
ปล.ตอนนี้กำลังเตรียมการทำของแถมเพิ่มค่ะ เป็นบ้า 5555555
ติชม คำผิด กรี๊ดกร๊าด ตามสบายเลย
ฝากคอมเม้นให้เป็นกำลังใจด้วยนะคะ
ขอขอบคุณทุกคนที่ไม่ทิ้งฟิคเรื่องนี้นะคะ รักน้าาา
#ด้วยรักและมิร่าซัส ♥
ความคิดเห็น