เจ้าพ่อลวงเสน่หา ชุดเจ้าพ่อนักรัก [วางแผงแล้วค่ะ]

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 1 สถานการณ์สร้างวีรบุรุษ [3]

“แต่เชื่อเถอะ ต่อไปคุณจะไม่มีวันลืมชื่อของผมเด็ดขาด ผมรับรองได้” เขายิ้มอย่างมีเลศนัย ดวงตาสีฟ้าฉายแววเจ้าเล่ห์ร้ายกาจก่อนที่มันจะหายวับไปอย่างรวดเร็ว จนเฮดิสคิดว่าเขาคงตาฝาดไป

“หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น...” เฮดิสบอกเสียงสะบัด แล้วก็เลิกให้ความสนใจกับผู้มีพระคุณอีกต่อไป เขาหันกลับไปเฝ้าประตูห้องฉุกเฉินอีกครั้งพลางก็คอยมองเข้าไปข้างในอย่างนึกเป็นห่วงอยู่มาก กระสุนอาจจะไม่ถูกจุดสำคัญก็จริงแต่ก็เสียเลือดไปไม่น้อย

เฝ้ารออยู่นานพอสมควรกว่าที่ประตูห้องฉุกเฉินจะเปิดออกอีกครั้ง แล้วพยาบาลก็เข็นร่างคนเจ็บที่นอนหมดสติออกมา เฮดิสรีบก้าวเท้ายาวๆเข้าไปถามอาการกับนายแพทย์ทันที

“เจ้านายของผมเป็นอย่างไรบ้างครับหมอ”

“พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ โชคดีที่กระสุนไม่ฝังใน นอนให้เลือดที่โรงพยาบาลแล้วคอยดูอาการอีกสักวันสองวัน คงกลับไปพักผ่อนที่บ้านได้ครับ” คุณหมอวัยกลางคนตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ใบหน้าเปื้อนยิ้มยินดี

“ขอบคุณ คุณหมอมากนะครับ” เขาถอนหายยาวอย่างโล่งใจ

“มันเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้วครับ” คุณหมอกล่าวก่อนจะเดินออกไปเพื่อไปดูแลคนไข้รายอื่นต่อ จากนั้นคนเจ็บก็ถูกย้ายเข้าพักที่ห้องพักพิเศษต่อทันที

เข็มนาฬิกาเคลื่อนคล้อยบอกเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว ที่เตียงคนไข้มีสายน้ำเกลือและสายเลือดระโยงระยาง หลังจากเสี่ยอลันฟื้นคุณหมอก็เข้ามาตรวจดูอาการอีกครั้ง เมื่อไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงจึงขอตัวออกไป ภายในห้องจึงเหลือกันอยู่เพียงสี่คนรวมถึงผู้หวังดีที่ทำหน้าที่เกินกว่าคำว่าผู้หวังดีอยู่มาก เสี่ยอลันหันหน้ามามองผู้มีพระคุณด้วยรอยยิ้มยินดีหลังจากรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครมาจากไหน

พอล อัลนัลโด้ คลีเมนต์ เจ้าของเกาะมุกตาภาคนใหม่ บุรุษหนุ่มลูกครึ่งไทย-อิตาลี วัยยี่สิบเก้าปี ท่าทางสง่างามด้วยส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบแปดเซนติเมตร ผู้มีนัยน์ตาสีฟ้าเข้มประดับอยู่บนใบหน้าคมคาย ทุกอณูบนเรือนร่างแกร่งเต็มไปด้วยเสน่ห์เหลือร้าย เสื้อเชิ้ตราคาแพงเนื้อดีมักเปิดกระดุมสองเม็ดบนเสมอเผยให้เห็นแผ่นอกกว้างตึงแน่นอย่างคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ ริมฝีปากหยักได้รูปประดับด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตลอดเวลา...

แววตาว่องไวดุจพญาเหยี่ยวสำรวจหนุ่มตรงหน้าอย่างถี่ถ้วน ก่อนจะเริ่มพูดคุยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง  

“ที่แท้ก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล คนกันเองแท้ๆ ลุงรู้จักและสนิทสนมกับตาของหลานดีนะ ท่านยังแข็งแรงอยู่เลย ไม่คิดว่าจะจากไปเร็วขนาดนี้...ต้องขอบคุณหลานชายมาก ที่ช่วยลุงไว้ในวันนี้ ลุงติดหนี้บุญคุณหลานแล้วล่ะ คราวหลังถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกลุงได้นะ” ใบหน้าซีดเซียวยังเปื้อนรอยยิ้มเสมอ ใช้สรรพนามกับอีกฝ่ายอย่างคนคุ้นเคยกันมานาน

“อย่าถือเป็นบุญคุณเลยครับคุณลุง ผมช่วยเพราะผมสามารถช่วยได้ ไม่ได้ต้องการสิ่งตอบแทน” เมื่อผู้อาวุโสเห็นเขาเป็นลูกเป็นหลานคนหนึ่ง ชายหนุ่มจึงเอ่ยแย้งเบาๆอย่างนอบน้อม เสี่ยอลันเฝ้ามองชายหนุ่มด้วยแววตาชื่นชม ไม่ได้ข่าวคราวครอบครัวอีกฝ่ายเสียนานพอมาเจอกันอีกครั้งก็กลายเป็นหนุ่มใหญ่หน้าตาหล่อเหลาใช้ได้ทีเดียว

“แล้วทำไมผมถึงไม่เคยเจอคุณเลยละครับ คุณอัลนัลโด้” เฮดิสที่ยืนอยู่อีกฝั่งของเตียงเอ่ยถามอย่างสงสัย แม้ว่าตอนนี้เขาจะหมดความหวาดระแวงไปแล้วก็ตาม 

“ผมบินไปกลับระหว่างประเทศไทยกับประเทศอิตาลีน่ะครับ แล้วส่วนมากก็จะอาศัยอยู่ที่เกาะมุกตาภา” อัลนัลโด้อธิบาย ที่เขาได้มาเยือนประเทศไทยบ่อยครั้งเพราะต้องบินกลับมาดูแลเกาะส่วนตัวที่เป็นมรดกตกทอดจากคุณตาที่เพิ่งเสียไปเมื่อไม่นานมานี้ ซึ่งเขาก็รักและชื่นชอบมันมากกว่าสิ่งใด

 ‘เกาะมุกตาภา’ เป็นเกาะที่มีเนื้อที่ราวๆหนึ่งแสนเจ็ดหมื่นสี่พันตารางเมตร เดิมทีเป็นของคุณตาที่ใช้เป็นสถานที่พักผ่อนในช่วงบั้นปลายชีวิต ในระยะสองปีที่ผ่านมาท่านได้ยกมันให้กับหลานชายเพียงคนเดียวนั้นก็คือเขา จากนั้นเขาก็จะบินไปกลับระหว่างอิตาลีกับประเทศไทย ใช้เวลาเพียงสองปีในการจัดการฟื้นฟูและพัฒนาเพื่อสร้างมูลค่าเพิ่ม โดยการสร้างห้องพักสุดหรู สระว่ายน้ำ อ่างน้ำวนส่วนตัว และสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆมากมาย รวมถึงเฮลิคอปเตอร์รับ-ส่งไปยังสนามบินอีกด้วย

แน่นอนว่าผู้ที่สนใจเข้าพักจะต้อง “กระเป๋าหนัก” เขาเปิดรับเศรษฐีจากทั่วทุกมุมโลกแต่ก็รับในจำนวนที่จำกัดเช่นกัน หากห้องพักเต็มก็ต้องรอคิวกันต่อไป สนนราคาต่อห้องจะไม่พูดถึงตามแต่การตกลงปลงใจของผู้เช่าและเจ้าของเกาะเท่านั้น...ในระยะเวลาไม่ถึงปีด้วยซ้ำจากคำกล่าวขานถึงแหล่งท่องเที่ยวที่เยี่ยมยอดก็ทำให้เขากวาดรายได้เข้ากระเป๋าในแต่ละเดือนเป็นจำนวนมหาศาล

เป็นสิ่งที่เขาภาคภูมิใจที่สุดที่ทำให้คุณตาเห็นสิ่งที่ท่านรักสร้างความสุขให้แก่ผู้อื่นได้เช่นเดียวกัน ก่อนที่ท่านจะจากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับ

“และคิดว่ากลับมาคราวนี้อาจจะอยู่นานหรืออยู่ตลอดไปเลยก็ได้” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่ริมฝีปากได้รูป แววตามีความนัยบางอย่างซ่อนอยู่    

“อ้อ อย่างนี้เองหรือ” เฮดิสพยักหน้าเข้าใจ

“แล้วพ่อกับแม่ สบายดีนะ ลุงไม่ได้เจอตั้งนานแล้ว” เสี่ยอลันนึกไปถึงพ่อกับแม่ของอัลนัลโด้ ที่แม่คนไทยย้ายถิ่นฐานไปอยู่กับสามีที่อิตาลี แม้จะกลับมาเยี่ยมเมืองไทยอยู่บ้างแต่ท่านก็แทบจะไม่ได้เจอกันเลยเพราะงานยุ่ง

“สบายดีทุกอย่างครับ ขอบคุณมากครับที่ยังนึกถึง” ชายหนุ่มส่งยิ้มกว้างให้เป็นครั้งแรก

“คนกันเองทั้งนั้น” ริมฝีปากสีซีดยังคงส่งยิ้มใจดีให้กับชายหนุ่ม เขารู้สึกถูกชะตากับอัลนัลโด้อย่างบอกไม่ถูก

“แล้วเรื่องคนที่ลอบทำร้ายคุณลุงวันนี้ จะทำยังไงต่อไปครับ” ร่างสูงวกกลับเข้าเรื่องเครียดอีกครั้ง เขาคิดว่าคราวนี้เสี่ยอลันคงไม่ยอมทนอยู่นิ่งเหมือนอย่างเคย วันนี้อาจจะมีโชคเพราะเขาผ่านไปทางนั้นพอดี จึงเข้าช่วยเหลือและนำตัวส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลา...แต่ในเสี้ยวหนึ่งของความคิดก็ทำให้อดยินดีไม่ได้ นอกจากเขาจะอยู่ใกล้เฌอเมวีร์แค่เอื้อมมือแล้ว ความหวังที่จะได้ครอบครองแม่นางฟ้าแสนซนคนสวยก็ง่ายขึ้นไปด้วย

“ความจริงลุงก็ไม่ได้นิ่งเฉยหรอกนะ กำลังรวบรวมหลักฐานที่จะเล่นงานมันคืนเหมือนกัน แต่เพราะทำกันอย่างเงียบๆและตามสืบหาร่องรอยของพวกมันยากเหลือเกิน มันถึงได้ใจยิ่งเหิมเกริมขึ้นทุกวัน” พูดแล้วก็หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า ทำไมการทำความดีมันถึงได้ยากลำบากเหลือเกิน

แต่ความเลวของพวกมันมีเยอะเสียจนพูดกันทั้งวันทั้งคืนยังไม่หมดเลย ไม่ว่าจะนักการเมืองหรือคนในเครื่องแบบตำแหน่งเป็นถึงนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ แต่เบื้องหลังก็เป็นเจ้าของบ่อนพนันเสียเอง ที่ดินผืนนั้นที่อยากได้นักหนาคงไม่เว้นเอาไปสร้างเป็นบ่อนการพนันขนาดใหญ่และทำความชั่วครบวงจร ทั้งค้ามนุษย์และยาเสพติด

“ผมพอจะช่วยอะไรได้บ้างไหมครับ” อัลนัลโด้ออกตัว  

“เราต้องมีหลักฐานแน่นหนาพอ ถ้าจะเอาผิดคนอย่างพวกมัน แต่หลานไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ลุงไม่อยากทำให้เดือดร้อนไปด้วย...แต่มีอีกเรื่องที่ลุงเป็นห่วงมากที่สุดตอนนี้ก็คือ ความปลอดภัยของลูกสาวลุง” เสี่ยอลันเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง สีหน้ายังดูอ่อนเพลีย แววตาทอดมองตรงไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอยราวกับจะสื่อความรู้สึกทั้งหมดให้ไปถึงบุตรสาว    

“อย่ากังวลเรื่องนั้นเลยครับ เราก็แค่เพิ่มคนคุ้มกันให้แน่นหนาขึ้น” เฮดิสออกความเห็น แต่สีหน้าของเขาก็ดูจะหนักใจไม่น้อยไปกว่าผู้เป็นนาย

“อย่าทำเป็นไม่รู้หน่อยเลยเฮดิส เรนเป็นคนดื้อมากๆนายก็รู้ ส่งบอดี้การ์ดไปกี่คนต่อกี่คน เธอก็ปั่นหัวซะไม่เป็นอันทำงาน แล้วยังชอบหนีไปไหนมาไหนคนเดียวอีก จนฉันไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว” แววตาของคนเป็นพ่อรู้สึกอ่อนใจระคนเป็นห่วง วันนี้เขารอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์ วันหน้ามันอาจจะใช้ลูกสาวของเขาเป็นเครื่องต่อรองก็เป็นได้

“สำหรับเรื่องนี้ ผมคิดว่าผมช่วยคุณลุงได้แน่นอนครับ” อัลนัลโด้ที่ยืนฟังอยู่นานพอจะจับใจความได้ และหวนคิดกลับไปในคืนที่เขาพบกับหญิงสาวครั้งแรก ที่แท้เธอกำลังหลบเหล่าบอดี้การ์ดอยู่นั่นเอง 

“หืม ช่วยอย่างไรรึ” คนนอนเจ็บเอ่ยถามอย่างฉงน

“คุณลุงลืมแล้วเหรอครับ ว่าผมอยู่บนเกาะ และเป็นเกาะส่วนตัวด้วย ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากผม ใครหน้าไหนก็เข้าไม่ได้” อัลนัลโด้ยิ้มบางๆ เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่แสดงอาการกระเหี้ยนกระหือรือจนเกินงาม ประมานว่าอยากได้ลูกสาวของท่านไปอยู่บนเกาะด้วยใจจะขาดอยู่รอนๆ 

“จะไม่รบกวนหลานเกินไปรึ วันนี้ลุงก็รบกวนเวลาของหลานมาทั้งวันแล้ว บอกตรงๆนะลุงเกรงใจ” แม้คนเจ็บจะพูดออกไปแบบนั้น แต่แววตากลับตรงกันข้าม เปรียบอัลนัลโด้เป็นเหมือนเทพบุตรขี่ม้าขาวมาช่วยโดยแท้

“ไม่รบกวนสักนิดเลยครับ คุณลุงบอกเองไม่ใช่เหรอครับ เราคนกันเองแท้ๆ” เขาแย้งด้วยน้ำเสียงนอบน้อมพลางส่งยิ้มอบอุ่น แต่ทุกคนหารู้ไม่ว่ารอยยิ้มที่ดูอบอุ่นนั้นกำลังกลบเกลื่อนร่องรอยความพึงพอใจไว้อย่างสุดกำลัง เรียกได้ว่าดีใจจนเนื้อเต้น แม่นกน้อยกำลังจะโบยบินเข้าสู่งกรงรักของเขาในเร็ววัน

“ผมเห็นด้วยกับคุณอัลนัลโด้นะครับ อยู่บนเกาะน่าจะเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด เราจะได้ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง” เฮดิสเสริมอีกแรง พูดถูกใจเสียจนอัลนัลโด้อย่างจะพุ่งตัวเข้าไปสวมกอดแรงๆ  

“ไหนๆเราก็รู้จักกันแล้ว อย่าเรียกผมอย่างเป็นทางการนักเลยครับมันดูห่างเหินกันเกินไป เรียกผมว่าพอลเฉยๆดีกว่าครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นยิ้มๆ

“ได้สิ พอล ยินดีมากที่ได้เจอกัน” เฮดิสยื่นมือไปตรงหน้าของอัลนัลโด้ แล้วทั้งสองก็สัมผัสมือกันอย่างเป็นมิตร 

“แต่ปัญหามันไม่ใช่แค่ตรงนั้นน่ะสิ เรนคงไม่ยอมไปง่ายๆแน่” เสี่ยอลันเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบอยู่สักพักใหญ่

“ถ้าคุณลุงจะยินดีมอบหมายให้ผมเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง ผมรับรองว่าลูกสาวของคุณลุงต้องยอมไปกับผมแน่ๆครับ”

“จะดีเหรอพอล ลุงกลัวว่า...” เสี่ยอลันอึกอักเพราะรู้ฤทธิ์เดชของลูกสาวดี แต่ยังพูดไม่ทันจบอัลนัลโด้ก็ขัดขึ้นเสียก่อน

“ขอแค่คุณลุงไว้ใจผม แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อยครับ” เขาบอกอย่างมั่นใจ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องพาเฌอเมวีร์กลับไปที่เกาะด้วยให้ได้ หรือบางครั้งอาจจะไม่เลือกวิธีอยู่บ้างแต่รับรองได้ว่าไม่ทำให้ของสวยๆงามๆบอบช้ำเป็นอันขาด  

“แค่คุณลุงยอมยกลูกสาวให้ผมมีสิทธิ์ในตัวเธอทุกประการ เอ่อ ผมหมายถึง สิทธิ์ในฐานะผู้ปกครองน่ะครับ เพราะถ้าผมคิดจะทำอะไรผมก็อยากทำให้เต็มที่ เธอจะได้หาข้ออ้างมาโต้แย้งผมทีหลังไม่ได้” ดูเหมือนเขาจะรีบรวบรัดตัดความมากเกินไปหน่อย จึงต้องรีบแก้คำพูดเสียใหม่ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันการเสียแล้ว

“แหม จะมาสู่ขอลูกสาวลุงง่ายๆอย่างนี้เลยรึ” เสี่ยอลันเอ่ยดักเหมือนรู้ทัน

“คือ ผมยังไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่ถ้าคุณลุงไม่ขัดข้อง ผมก็ไม่ติดขัดอะไรครับ” น้ำเสียงของเขาไม่ได้มีแววล้อเล่น พร้อมกับสบตาดำล้ำลึกนั้นอย่างเปิดเผย

“ใจเย็นๆก่อนพอล ลุงขอคุยกับลูกสาวของลุงก่อน ถ้าไม่ยอมเชื่อฟังกันดีๆ ลุงจะยกหน้าที่นั้นให้เป็นของหลานทันที แต่ถ้าเอาไปแล้วลุงไม่รับคืนหรอกนะ” เสี่ยอลันพูดติดตลก เพราะถ้าใครทนความพยศของเฌอเมวีร์ได้เกินสามวัน ก็ถือว่าสอบผ่านแล้วล่ะ

อัลนัลโด้ยิ้มขันตามผู้อาวุโสไปด้วย ขณะเดียวกันดวงตาสีฟ้าเข้มล้ำลึกก็เกิดเป็นประกายวาววับขึ้นมาอย่างสมใจ แม่นางฟ้าอรชรจงโบยบินมาสู่อ้อมอกของพี่ซะดีๆ

ร่างสูงก้าวขาออกจากห้องพักผู้ป่วยพิเศษ และเดินออกมาห่างจากประตูห้องได้เพียงไม่กี่ก้าว อัลนัลโด้ก็หันหน้าไปสั่งงานกับมาร์คัสทันที

“นายคอยช่วยเหลือเฮดิสอีกแรงมาร์คัส จัดการคนที่มันทำร้ายพ่อตาของฉันให้สิ้นซาก ให้คนของนายใหญ่ช่วยด้วยก็ได้” เขาสั่งเสียงเข้มและจริงจัง คนของนายใหญ่ที่บอกก็คือพ่อของเขาเอง ซึ่งก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรมากมายหรอก เป็นแค่มาเฟียอิตาลีระดับพระกาฬคนหนึ่งเท่านั้นเอง!

“ครับเจ้านาย” มาร์คัสโค้งศีรษะเป็นการรับคำสั่ง

อัลนัลโด้พยักหน้าพึงใจก่อนจะเดินนำหน้าออกไปอย่างมั่นคง มาร์คัสได้แต่ส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับส่งยิ้มให้ไปตามแผ่นหลังของเจ้านาย อัลนัลโด้เรียกเสี่ยอลันว่าพ่อตาได้อย่างเต็มปากเต็มคำ โดยไม่ถามความสมัครใจของว่าที่ภรรยาสักคำ