เจ้าพ่อลวงเสน่หา ชุดเจ้าพ่อนักรัก [วางแผงแล้วค่ะ]

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 1 สถานการณ์สร้างวีรบุรุษ [2]

“นั่นสิครับ เหมือนว่าผมจะเห็นหน้าเขาเมื่อเช้านี้เอง...” มาร์คัสพึมพำพลางครุ่นคิด ก่อนที่ดวงตาของเขาจะเบิกกว้างแล้วร้องขึ้นเสียงดัง “เจ้านายครับ...คนที่ถูกยิงคือเสี่ยอลันพ่อของคุณเฌอเมวีร์ไงครับ...ฉิบหายแล้ว!”

ว่าแล้วเชียวทำไมถึงได้คุ้นหน้านัก!

“ไอ้พวกสารเลว พวกมันกล้ายุ่งกับพ่อตาฉันอย่างนั้นหรือ...มาร์คัสออกรถ!” ไม่ต้องคิดแล้วว่าใครคือคนร้ายตัวจริง ดวงตาของอัลนัลโด้วาวโรจน์ขึ้นมาอย่างน่ากลัว มือแข็งแกร่งเปิดลิ้นชักแล้วหยิบปืนออกมาเตรียมพร้อม ขณะที่มาร์คัสก็ไม่รอช้าเช่นเดียวกันขับรถพุ่งออกไปด้วยความเร็ว

ด้านเสี่ยอลันที่เลือดไหลไม่หยุดเริ่มจะหมดหวังลงทุกขณะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวันนี้จะเป็นวันตายของเขา วันที่ไม่มีโอกาสแม้แต่จะเอ่ยคำร่ำลาต่อบุตรสาวสุดที่รักของเขา ทว่าในความโชคร้ายยังมีความโชคดีซ่อนอยู่เสมอ กระสุนปริศนาที่ไม่ทราบฝ่ายพุ่งตรงเข้าไปเจาะร่างของพวกมันให้ร่วงลงไปกองบนถนน จนที่เหลือต้องหาที่หลบอย่างลนลาน ก่อนที่รถสีดำจะวิ่งเข้ามาจอดใกล้ๆพร้อมกับเปิดประตูต้อนรับพวกเขาอย่างเอื้อเฟื้อ  

หนึ่งคนเจ็บและคนที่คอยประคองร่างที่อ่อนเพลียเพราะเสียเลือดมากของเจ้านาย จ้องมองผู้มาใหม่อย่างไม่ค่อยจะไว้ใจเท่าใดนัก 

“ผมมาช่วย รีบขึ้นมาเร็ว คุณต้องรีบไปโรงพยาบาล” เสียงห้าวเอ่ยเร่ง ขณะที่มาร์คัสคอยช่วยยิงคุ้มกันและสกัดไม่ให้พวกมันโผล่หัวออกมาชั่วคราวเท่านั้น ทุกอย่างจึงต้องทำให้รวดเร็วที่สุด     

ครั้นเห็นเป็นจริงอย่างที่ชายปริศนาบอก เขาควรเก็บความหวาดระแวงเอาไว้ก่อนตอนนี้ความปลอดภัยของเสี่ยอลันสำคัญที่สุด หากยังคงชักช้าก็อาจจะตายเปล่า เมื่อมีผู้หวังดียื่นมือเข้ามาช่วยเขาก็สมควรยินดีรับไว้ เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง เมื่อนำคนเจ็บขึ้นรถได้เป็นที่สำเร็จจึงเคลื่อนตัวออกไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว เสียงปืนดังขึ้นอยู่เบื้องหลังหลายนัด แต่หากจะขับรถตามมาอีกก็คงไม่ทันเสียแล้ว อีกอย่างพวกมันต้องรีบหนีออกจากที่เกิดเหตุก่อนที่ตำรวจจะมา

ปากที่เริ่มซีดเซียวและเสียงหอบหายใจด้วยความเจ็บแต่ยังพยายามอดกลั้นไว้ ทำให้จิตใจของเฮดิสบีบแน่นมากยิ่งขึ้น เหงื่อผุดขึ้นมาเต็มหน้าผากสีหน้าของเขาเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“อดทนอีกนิดนะครับ เดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลแล้วครับเสี่ย...น่าเจ็บใจจริงๆ เป็นครั้งที่สองแล้วที่เราถูกพวกมันเล่นงาน แต่เรากลับทำอะไรมันไม่ได้เลย” แววตาของบอดี้การ์ดหนุ่มดูน่ากลัว รังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา

“ในเมื่อคุณรู้ตัวคนร้าย ทำไมถึงยังทำอะไรพวกมันไม่ได้...หรือว่าคุณถูกข่มขู่” หลังจากได้ฟังคำพูดของเฮดิส อัลนัลโด้ก็เอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ ดูเหมือนจะเป็นการเสียมารยาทมากเกินไป แต่ในเมื่อเขาได้เข้ามาช่วยชีวิตไว้ขนาดนี้แล้ว ก็ถือว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องด้วยสิ   

            คำถามที่แทรกกลางขึ้นมาทำให้ทั้งสองคนหันมามองหน้าผู้มีพระคุณอย่างเต็มตาอีกครั้ง แม้จะนึกขอบคุณที่ช่วยเหลือชีวิตแต่ก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี คำถามของอัลนัลโด้จึงยังไม่ได้รับคำตอบ   

“ไม่ว่าคุณสองคนจะเป็นใคร ผมขอบคุณมากที่ช่วยชีวิต” เสี่ยอลันเอ่ยขอบคุณเสียงแผ่ว แววตาอ่อนล้าจ้องมองผู้มีพระคุณนิ่ง ประเมินด้วยสายตาก็พอจะเดาออกว่าพวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา มีอาวุธปืนติดตัวไว้ตลอดเวลาทั้งฝีมือยังเก่งกาจอีกด้วย

“พวกคุณเป็นใคร แล้วทำไมถึงช่วยพวกเรา” เฮดิสเอ่ยถามบ้าง ดวงตาคู่คมจ้องมองอีกฝ่ายอย่างพินิจ และความคิดก็ไม่ต่างจากผู้เป็นนายนัก แต่เขาเดาไม่ออกว่าที่มาช่วยเหลือเพราะหวังผลประโยชน์สิ่งใดอยู่

“อย่าเพิ่งมองผมในแง่ร้ายนัก ที่ผมช่วยเพราะเห็นแก่มนุษยธรรม ผมบังเอิญผ่านมาและสังเกตการณ์อยู่สักพักแล้วเห็นพวกคุณกำลังจะเพลี่ยงพล้ำ ผมจึงต้องยื่นมือเข้าช่วย ผมไม่ชอบหรอกนะระบบหมาหมู่” ดวงตาสีฟ้าเข้มสบตากับเฮดิสที่มองเขาอย่างระแวง อัลนัลโด้ยกยิ้มบางที่มุมปากดูมีเลศนัย หากไม่เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อนป่านนี้เขาคงนั่งจิบกาแฟสบายใจอยู่ที่บ้านของเสี่ยอลันเรียบร้อยแล้ว

“ไม่มีใครทำดีแล้วไม่หวังผลหรอก” เฮดิสพูดเสียงออกจะกระด้างนิดๆ ตามนิสัยของเขาที่ไม่ไว้ใจใครง่ายๆ ซึ่งอัลนัลโด้ก็ยอมรับในใจ ว่าเขากำลังหวังอะไรบางอย่างอยู่จริงๆ...

“เฮดิสอย่าเสียมารยาท อย่างไรเสียเขาก็เป็นผู้มีพระคุณของเรา” ผู้เป็นนายปรามเบาๆ 

“ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะสงสัยที่มาที่ไปของผม เอาไว้ทุกอย่างเรียบร้อย ผมจะแนะนำตัวอย่างเป็นทางการอีกครั้งก็แล้วกันนะครับ” เขาพูดเสียงเรียบพร้อมกับกระตุกยิ้มที่มุมปาก เฮดิสเองก็นั่งเฉยไม่มองหน้าอีกฝ่ายอีก ภายในรถจึงตกอยู่ในความเงียบขณะที่รถยังคงแล่นด้วยความเร็วอย่างต่อเนื่องเพื่อให้ไปถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด

ร่างคนเจ็บถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินโดยที่เฮดิสวิ่งตามมาอยู่ไม่ห่าง และในสติที่ยังพอมีเหลืออยู่เสี่ยอลันยังสั่งให้เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับไปก่อน อย่าเพิ่งให้ลูกสาวคนเดียวของเขารู้เรื่องนี้เป็นอันขาด ซึ่งเฮดิสจำต้องรับปากอย่างเลี่ยงไม่ได้ แม้จะรู้ดีว่าหญิงสาวต้องโกรธเขามากแน่ๆเมื่อทราบเรื่องทั้งหมด

ประตูห้องฉุกเฉินปิดลงแล้ว โดยพยาบาลกันญาติของผู้ป่วยให้รออยู่ด้านนอก เฮดิสยืนเฝ้าที่หน้าประตูด้วยจิตใจที่กระวนกระวาย ก่อนจะฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาเหลือบมองผู้หวังดีที่นำเจ้านายมาส่งที่โรงพยาบาลก่อนจะเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางเป็นมิตรมากขึ้น อย่างน้อยพวกเขาก็คือคนที่ช่วยชีวิตอย่างที่เสี่ยอลันพูด

“ผมขอยืมใช้โทรศัพท์หน่อยสิ ผมต้องการติดต่อกับลูกน้อง”

มาร์คัสที่ยืนอยู่ด้านหลังอัลนัลโด้เป็นคนหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วส่งให้กับเฮดิส เขามองหน้าของทั้งสองสลับไปมาจึงเดาเองว่าผู้ชายที่มีนัยน์ตาสีฟ้าเข้มล้ำลึกคนนี้อาจจะไม่ใช่เศรษฐีธรรมดาเสียแล้ว เพราะแม้แต่ยืนด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยยังทำให้เกิดความรู้สึกเกรงขามได้มากขนาดนี้ มันจึงยิ่งเพิ่มความสงสัยของเขาให้เพิ่มทวีมากขึ้นไปอีกว่าเขาคือใครกันแน่...    

“ขอบคุณ” ร่างหนาเอ่ยขอบคุณเสียงเบา   

เฮดิสเดินแยกออกมาและต่อสายถึงลูกน้องของเขาทันที พูดคุยกับปลายสายด้วยใบหน้าเครียดเขม็งบางครั้งก็ขบกรามจนขึ้นเป็นสันนูน สุดท้ายเขาไม่ลืมที่จะกำชับให้บอดี้การ์ดที่เหลือคอยคุ้มกันเฌอเมวีร์ด้วยชีวิต เขาสบถคำหยาบออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ก่อนจะวางสายและเดินกลับเข้ามาสมทบกับสองคนที่ยืนมองอย่างสงสัยใคร่รู้

“นึกอยู่แล้วว่าทุกอย่างต้องเป็นอย่างนี้...” เฮดิสส่ายหน้าเบาๆเพราะไม่ผิดไปจากที่คิดเลย ตำรวจก็พวกของมันทั้งนั้น สรุปแล้วเหตุการณ์ที่เกือบจะเอาชีวิตไม่รอดวันนี้เกิดจากรถเสียหลักชนก้อนหิน เสี่ยอลันได้รับบาดเจ็บสาหัสจนต้องนำตัวส่งโรงพยาบาล ช่างเป็นเรื่องบัดซบโดยแท้

“เป็นอย่างไหน?” อัลนัลโด้ถามกลับอย่างรวดเร็ว

“เราแค่ประสบอุบัติเหตุ ไม่ได้ถูกตามฆ่าเลยสักนิด” เฮดิสเหยียดยิ้ม อยากจะหัวเราะออกมาด้วยซ้ำทั้งที่ในใจรู้สึกตรงกันข้าม หากที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลและเสี่ยอลันยังไม่ออกจากห้องฉุกเฉิน เขาอาจจะคุมสติไม่อยู่และคลุ้มคลั่งเหมือนคนเมายาไปแล้วก็ได้

“แต่ประวัติการรักษาตัวที่โรงพยาบาลก็มีนี่ เจ้านายของคุณถูกยิงก็เห็นอยู่ เราใช้เป็นหลักฐานในการแจ้งความได้ แล้วผมจะช่วยเป็นพยานให้เอง” เจ้าพ่อเกาะเสนอแนะ เขาไม่เข้าใจทำไมต้องยอมให้ถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว ทั้งที่สามารถทำอะไรได้ตั้งมากมาย

“คุณยังไม่รู้อะไรอย่าเพิ่งพูดจะดีกว่า มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ”

“ผมยังไม่เห็นว่ามันจะยากตรงไหน หลักฐานก็มี พยานในที่เกิดเหตุก็มี” อัลนัลโด้ยังคงเถียง

“สิ่งที่ผมกับเสี่ยต้องการ คือการจับตัวการใหญ่ ไม่ใช่แค่ปลาซิวปลาสร้อย...แจ้งความไปก็เท่านั้นพวกมันไม่สะทกสะท้านหรอก เพราะถ้ามันง่ายอย่างที่คุณบอกผมคงจัดการไปตั้งนานแล้ว” เฮดิสเอ่ยลอดไรฟัน แทบจะกระซิบให้ได้ยินกันสองคนเท่านั้น    

“พวกคุณคงกำลังต่อสู้กับพวกอิทธิพลเถื่อนสินะ พรรคพวกเยอะเสียด้วยสิ...แค่คนที่ชอบเบ่งอำนาจไปวันๆไม่ยอมเล่นกันซึ่งๆหน้าหรอก ดีแต่ลอบกัดเท่านั้น” อัลนัลโด้พยักหน้าช้าๆอย่างเข้าใจ พลางยกมือขึ้นลูบเคราของตัวเองอย่างครุ่นคิดไปด้วย จะพอมีทางไหนที่จะช่วยเสี่ยอลันได้บ้าง สีหน้าเข้าดูจริงจังมากทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแท้ๆ

“คงแค้นที่ถูกเสี่ยปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย...รวมถึงตัดหน้าซื้อที่ดินที่พวกมันกำลังหมายปองอีกด้วย มันก็เลย...”เฮดิสถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่ขณะนี้ก็รู้สึกว่าเขาจะไว้ใจชายแปลกหน้าสองคนนี้เสียแล้ว ถึงได้กล้าเล่าทุกอย่างให้ฟังแบบนี้ ก่อนจะถามกลับอีกฝ่ายบ้าง

 “พวกคุณไม่คิดจะแนะนำชื่อเสียงเรียงนามให้ผมรู้จักหน่อยหรือ”

“เอาไว้แนะนำตัวพร้อมกันทีเดียวก็แล้วกัน ผมขี้เกียจพูดหลายรอบ” ร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉื่อยๆ จนคนถามเกิดอาการหมั่นไส้

“ว่างท่าเยอะซะเหลือเกินนะ” เขาแขวะเสียงเข้ม  

“แต่เชื่อเถอะ ต่อไปคุณจะไม่มีวันลืมชื่อของผมเด็ดขาด ผมรับรองได้” เขายิ้มอย่างมีเลศนัย ดวงตาสีฟ้าฉายแววเจ้าเล่ห์ร้ายกาจก่อนที่มันจะหายวับไปอย่างรวดเร็ว จนเฮดิสคิดว่าเขาคงตาฝาดไป

...............................

สนุกกับการอ่านนะคะ ^^

มะนะปริยา