ยัยเซ่อซ่าก่ะนายสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #1 : ไอสกรีมถ้วยนั้น

ตอนที่ 1 ไอศกรีมถ้วยนั้น

     สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ คางาโอะ เซซึกิ  ฉันชอบเล่นไวโอลินเอามากๆ และเพื่อนๆฉันก็เช่นเดียวกัน พวกเราชอบเล่นไวโอลินกันมากๆ

วันนี้กลุ่มพวกเราก็มาชอบสีไวโอลินใต้ต้นไม้ใหญ่เหมือนเช่นเดิมทุกวัน

“ไม่อยากเข้าข้างตัวเองหรอกนะ  ว่าฉันน่ะเล่นเก่งกว่าทุกๆคนในกลุ่มนี่นา แล้ว แล้วทำไม เวลาลงประกวดทีไร ฉันจะต้องแพ้ไอพวกนี้ราบคาบด้วยน้า”

        เธอรำพึงเบาๆ กับความขี้อายของเธอ

“เอาล่ะทีนี้ฉันจะไม่เป็นเซซึกิคนเดิมอีก ไม่ ไม่ ไม่ เด็ดขาด เอาล่ะฉันจะรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีแสดงให้พวกแกทั้งหลายดู ในวันประกวดแข่งขัน เดือนนี้แหละ ฮ่าฮ่าฮ่า~

และก็เหมือนกับฉันจะรู้ตัวว่าพูดเสียงดังเกินไปกระมัง ฉันจึงรีบหมุนตัว ตวัด 180 องศา ไปขอโทษ คนรอบรัศมีข้างๆ อย่างรวดเร็วและชำนาญ แหะๆ ฉันทำอะไร ลงไปเนี่ย >///<

“หวัดดีจ้า เซซึกิจัง”

“ว้ายอะไรเนี่ย กรี๊ดดดดดด มือครายยยยย เอาออกไปน้า กรี๊ดดดดด อ่ะ ขอโทษค่ะ แหะๆๆ”

     ด้วยความตกใจเธอจึงกรีดร้องไปสุดเสียง โดยลืมไปเลยว่า มีผู้คนที่อยู่รอบรัศมีเธอนั่นกำลังมองเธออยู่ด้วยความตะลึง และเริ่ม ทยอย หนีออกไป ง่า  >_<  มือใครว่ะเนี่ย ฮึ คอยดูนะทำให้ชั้นตกใจฮึ แล้วเมื่อผู้คนรอบๆ เริ่มทยอยออกไป เดินจึงเริ่ม เห็น ผู้หญิง รูปร่างสมส่วนอันเป็นที่คุ้นตา กำลังเดินมาหาเธอ

“ไง เซซึกิ อิอิแค่นี้เองทำเป็นตกใจไปได้”

“คาวาริ อ่ะ ดูดิฉันขายหน้าเลย ชิ”

“เหอะๆ :p”

“จริงๆเลยเลยน้าแกเนี่ย เป็นยัย เซ่อซ่าซุ่มซ่ามอย่างที่ทุกคนพูดจริงๆด้วย ฉันล่ะเหนื่อยแทนแกจริงๆเลยน่ะ เซซึมิ แกเลิกซะทีเหอะๆ ขอร้อง รู้มั้ยใช่ว่าแกจะขายหน้าไปคนเดียวน่ะ ฉันก็จะพลอยขายหน้าไปกับแกด้วย แกก็รู้อยู่มี เซซึกิที่ไหน ก็ต้องมีคาวาริอยู่ที่นั่น เนี่ยฉันไปห้องน้ำแปปเดียวเอง คนรอบข้างก็กระจุยซะแล้วเหรอ เหอะๆ นี่ เซซึมิ ฉันคบแกเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยไหนแล้วล่ะ ขอเวลานับแปปนึง อ่ะ หืม ประมาณ 7 ปีมั้ง ถ้าฉันจำไม่ผิด ฉันก่ะแกเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ป.5นี่นา ที่มันก็ปาไปม.6แล้ว แกยังไม่เลิกทำตัวซุ่มซ่ามอีกเหรอ เดี๋ยวก็ไม่มีหนุ่มๆหลงทางคิดสั้นมาจีบแกหรอกเฮ้อออออ”

     ยูเอะ  คาวาริ สาวน้อยน่าหวาน ทำหน้าเหนื่อยใจกับเพื่อนสุดซี้ของเธอ และไม่ใช่เรื่องนี้เรื่องเดียวด้วย ทั้งเรื่องเรียน และความรับผิดชอบ ยังตรงกันข้ามกับเธอราวฟ้ากับดินเลยล่ะ คาวามิ สาวหน้าตาจิ้มลิ้ม หมวยนิดๆคนนี้ เรียนเก่งเป็นที่หนึ่งของระดับแถมยังมีความรับผิดชอบส่งงานตรงเลาเสมอ นัดครั้งไหนไม่มีพลาด แบบว่า เป๊ะๆ ตรงเวลาแบบชัวร์ๆเลยล่ะ เพราะนิสัย และความน่ารักแถมเรียนเก่งของคาวาริ ทำให้ทุกๆคนในระดับชั้นเลือกเธอเป็นหัวหน้าและประธานนักเรียนสาวสวยในระดับชั้นมัถยมสึกษาปีที่6 เฮ้อ ยังสงสัยอยู่เลยว่าเธอมาโคจรตรงกับ ยัยเซซึกิ คนนี้ได้อย่างไร ถึงจะเป็นเพื่อนรักกัน นิสัยก็ต่างกันริบรับ ถึงแม้ เซซึกิ จะมีหน้าตาไม่เป็นรองคาวาริ

ที่จริงแล้วมันสวยกว่าด้วยซ้ำ อืม ต่างกันจริงๆน่ะแหละ คาวาริ หน้าจะออกหวานๆจิ้มลิ้มอยู่เหมือนหมวยๆเลย ส่วนเซซึกิ จะออกเป็น ตาโตหน่อย แก้มชมพู น่าเอ็นดู และปากที่ดูแดงระเรื่อ อยู่ตลอดเวลา นี่แหละเป็นสเน่ห์ในตัวยัยนี้ที่มัดใจหนุ่มมาหลายรอบแล้ว แต่น่าเสียดายจริงๆที่เธอน่าจะตั้งใจเรียนมากกว่านี้ เพราะคาวาริรู้ดีว่า เซซึกิ ไม่ใช่เป็นคนโง่สมองทึบ เพียงแต่เธอไม่ฉลาด เอ้ย แหะๆ ^0^   ไม่ขวนขวายหาความรู้เองก็เท่านั้นแล้วก็อีกเรื่องก็คือ ความไม่มีความรับผิดชอบของเธอนั่นเองทำให้คนรอบข้างหงุดหงิด เพราะว่า ยัยเนี่ย จะนอนไม่ตรงเวลา ตื่นสาย ไม่มาตามนัด แถมเบี้ยวบ่อยๆ งานก้ไม่ค่อยได้ส่ง เหอะๆ -_-!! ต่างกับคาวาริ ริบรับเลยใช่ไหมล่ะ

“มีคนจีบมากว่าแกล่ะกัน อิอิ”

“หนอย ยัยนี่ เรียนบื้อแล้วยังจะมาพูดมากๆอีก”

“เฮ้ๆๆๆ เซซึกิ คาวาริ พี่กลับบ้านก่อนน่ะ มืดแล้วกลับดีๆๆ บาย”

พี่ริกะ ตะโกนมาด้วยความเป็นห่วง

“ป่ะ เซซึกิ กลับเหอะๆ OoO ง่วงแล้ว”

คาวาริพูดพลางเอามือปิดปากแล้วหาววอดๆ

“รู้นะ ยัยคาวาริ จะรีบไปดูหนังอ่ะดิ ไม่ต้องมาทำเป็นบอกง่วง ฉันรู้ทันย่ะ”

“แหะๆ ป่ะ กลับเหอะๆ เดี๋ยวดูไม่ทัน >_< เร้วววว”

“ไปเหอะฉันต้องรอพี่ชายน่ะ กลับดีๆล่ะ ยัยหมวยน้อย :p”

“อื้ม รอคนเดียวไปล่ะ ไปล่ะน่ะ ยัยตาหวาน อย่าลืมเอาไวโอลินไปอีกล่ะ เดี๋ยวคราวนี้ก้เอาไปทิ้งจริงๆหรอก อิอิ”

สองคนนี้พูดเล่นอย่างนี้กันเสมอ แต่ยัยนี่ก็ยั่วโมโหฉันอีกแล้ว มันเอาไวโอลินฉันไปซ่อนดดยไม่รู้ตัว มาดูอีกทีก็หาย ฉันเนี่ยร้องไห้เป็นบ้าเลย เพิ่งมารู้ทีหลังว่ายัยพวกนี้เอาไปซ่อน หนอยเจ็บใจนักT-T ฉันลืมบอกไปรึเปล่าเนี่ย ว่าฉันมีพีชาย แหะๆ -_-!! อื้ม พี่ชายท่าจะห่วงฉันทุกวันแหละ ดูไปดูมา พี่ชายฉันใจดี ห่วงน้องสาว แถมยังหน้าตาน่ารักกว่าฉันอีก หน้าเรียวได้รูป คิ้วก็เข้มคมอ่ะ หล่อบาดใจ แต่ฉันยังไงก็ต้องเล่นตัวไว้ก่อนๆ อิอิ ไม่อยากตกหลุมรักพี่ชายตัวเอง ง่า และไม่ใช่ว่าพี่ชายฉันหน้าตาดีคนเดียวน่ะ ทั้ง เพื่อนพี่ชาย และโยโยะ ßแฟนพี่ชายอ่ะ ก้หน้าตาดีทุกคนเลย ว้ายฉันเป็นไรเนี่ย

“พี่โทคิ ทำไมวันนี้มาช้า ฉันมารอตั้งนานแล้วน่ะ เอ้ยย”

“หวัดดีครับ พี่ชื่อยูอิจิน่ะ เรียกว่าอิจิ ก็ได้ไม่เป็นไรหรอก เธอคงจะเป็นน้องสาวโทจิชื่อ เซซิกิ ใช่ไหม  แหะๆ วันนี้โทจิ ไม่ว่างน่ะ ทำรายงานกับโยโยะข้างบนเค้าให้พี่ไปส่งก่อนที่บ้านวันนี้ไปกับพี่น่ะ”  เขาพูดพร้อมเลิกคิ้วข้างหนึ่ง

     ว้ายยยยยย    คนอะไร หล้อหล่อ หล่อจังเลย เอ๊ะ เพื่อนพี่ฉันนี่เป็นห่วงน้องสาวอย่างฉันอีกแล้วไม่รู้เหรอจะว่า จะเสร็จ 555555555555+ เฮ้ยๆๆ ห้ามคิดๆๆ ง่า ห้ามใจม่ายไหวแล้ววววว

“เซซึกิ เซซึกิ”

“หะ..หา อ่า คะ แหะๆ โทษที >///<”

“ไปกับพี่ล่ะกันน่ะครับโทจิไม่ว่างจริงๆ ไม่รู้ทำรายงานหรือเล่นคำหวานกัยโยโยะอยู่ก็ไม่รู้ช่างเถอะ พี่ก็เพิ่งทำเสร็จเมื่อกี้เองก็ไม่มีคนเคยให้แกล้งเหมือนโทจินี่ โสดๆ แหะๆ อย่าสนใจเลย วันนี้พี่เลี้ยงไอติมล่ะกันน่ะ เลี้ยงตอบแทน เวลาในการมาช้าของพี่ ไปน่ะ กำลังหิว^0^”

     ใจจาละลายยยยยยอยู่แล้ว อ้ายยย คนอะไรหล้อหล่อ แต่ทำไมไม่มีแฟนหว่า ช่างเหอะๆ เมื่อกี้พี่เค้าถามว่าอะไรน่ะ

“เอ่อ ..อะไรน่ะค่ะ >///<”

“เป็นการขอโทษการมารับน้องสาวคนอื่นช้าวันนี้ พี่จะขอโทษโดยพาไปเลี้ยงไอติมน่ะคร้าบๆๆ ไปน่ะ พี่กำลังหิว”

      ไปเลยคร่า ๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดด สาหลบ แหะๆๆ

“ค่ะ เซซึกิ หิวเหมือนกานนนนนน>///<”   ว้ายยยชั้นทำไรเนี่ย ไปซิๆๆๆ

        พี่ช้านนนนส่ง ใครมาให้เนี่ย ดีที่สุดในโลกเลย  ทำรายงานช้าๆๆ อย่างนี้ทุกวันน่ะพี่

พี่ยูอิจิ พ่อสุดหล่อเทพบุตร กำลังเข้าเกียร์ และออกรถไปที่ๆหนึ่งที่ฉันเคยไปกินกับแฟนคนเก่า เฮ้อ คิดถึงอดีต ช่างเถอะๆยังไงพี่ยูอิจิ ก็หล่อกว่าเยอะเลย เขาเข้าไปนั่งในร้านละสั่งรายการ

“เอา บานาน่า สปี๊ด ราด บลูเบอร์รี่ พร้อมเชอร์รี่ตรงกลาง ถ้วยขนาดพิเศษมาเลยน่ะครับ”

     เขายิ้มหวานให้กับพนักงานเสริ์ฟ ดูเหมือนยัยนั่นก็ทำถ้าจะใจละลายไปด้วย แต่ที่เห็นเธอน่าจะเก็บอาการแหละ

       เอ๊ะ เมื่อกี้ พี่เค้าสั่งว่าไรน่ะ ในยินว่าเอามาถ้วยพิเศษ ถ้วยใหญ่น่ะซิเนี่ย เฮ้ย  ว้ายยยใจจะละลายอีกครั้งจะได้กินไอติมถ้วยเดียวกับพี่ยูอิจิหรือเนี่ย อ้ายยยยยยย   เซซึกิ ดีจายยยย คร่า   ไม่นานไอศกรีมถ้วยขนาดใหญ่พิเศษก็มาเสิร์ฟตรงหน้าชั้น โห น่ากิน โคตรๆๆๆ เลยอ่า อยากกิน @-@

“เชิญครับ เซซึกิจัง”

“อ้าวพี่ไม่กินเหรอค่ะ” กินเถอะๆๆ เพี้ยงๆๆ

“น้องกินก่อนเหอะครับ พี่ยังไม่หิว”  ยูอิจิพูดด้วยหน้าแดงระเรื่อ เมื่อเห็นแดงสีแดงรื่อที่ถูกความเย็น หน้าเขาก็ยิ่งแดงเข้าไปอีก

“อ้าวไหนเมื่อกี้ บอกว่าหิวไงค่ะงุงิ เมี้ยว~^-^~”

     ยูอิจิ ตะลึงในความน่ารักของเธอ ที่ทำเสียงครางเหมือนแมวน้อยตัวเล็กๆ

“เอ่อ น้องกินก่อนก็ได้ เอ่อ เดี๋ยวพี่ขอไปห้องน้ำสักครู่น่ะ” ยูอิจิรู้ตัวดีว่าเค้าเริ่มหลงรักเวซิกิ เข้าให้แล้ว เขาจะทำไงดีล่ะ *-*? ในขณะเดียวกันเซซึกิก็น่าแดงระเรื่อเช่นเดียวกับยูอิจิ เธอคิดว่าจะรวบรวมความกล้าทั้งหมด ออกปากชวนยูอิจิ ไปในงานประกวดไวโอลินในรอบเดือนนี้ให้ได้ และเธอจะทำให้ทุกคนเห็นว่า เธอต้องทำได้!!! ตอนนี้ยูอิจิ เดินกลับมานั่งที่เรียบร้อยแล้วพร้อมกับสีหน้าแดงอ่อนๆ

“พี่ยูอิจิค่ะ อ่ะเอ่อ”

“ครับ”

“เอ่อนี่นามบัตรของ เซซิกิน่ะค่ะ เป็นไวโอลินมือสองของโรงเรียน มือหนึ่งก็เป็นพี่ริกะ พี่คงรู้จักน่ะค่ะ ช่วยไปในวันนี้ได้ไปค่ะ เอ่อ ส่วนนี่เบอร์โทร เซซึกิน่ะค่ะ” เซซึกิพูดด้วยสีหน้าแดงระเรื่อเท่าๆกับลูกตำลึงสุก 10 รวมกัน

“ไปแน่นอนครับน้องสาว วันนี้อย่าปิดเครื่องล่ะ จะโทรไปเช็คว่าหลับรึยัง อิอิ” ญุอิจิ พูดพร้อมกับหน้าตาที่แดงระเรื่อมากกว่าเธอ

“>///<  อ่ะ ... ดะ ได้ ค่ะ” เธอนึกดีใจ และ เกือบเป็นลม นี่เหรอ ความรักที่แท้จริง กับแฟนคนก่อนๆ เธอไม่เคยเป็นอย่างนี่นี้ อ่อ ก็คนพวกนั้นมาชอบเธอเองนี่นา นี่เหรอ ลา ลัน ล้า ~ ฉันจะสีไวโอลินเพงที่เพลงที่สุดให้พี่ฟัง

         บัดนี้ ไอศกรีมในถ้วยได้ละลายลงแล้ว ยูอิจิ เดินออกไปเช็คบิล พร้อมยิ้มให้เธออีกครั้ง เขาเข้าเกียร์ และพาเธอไปส่งที่บ้าน ตอนนี้พี่ชายและพี่โยโยะได้เข้าบ้านเรียบร้อยแล้ว พ่อและแม่ ก็คงยังทำงานไม่เสร็จ เธอบอกลา พร้อมโบกมือ

         เธอไม่คิดเลยว่า เป็นเพียงเพราะไอศกรีมถ้วยเดียวเท่านั้นทำให้เขาและเธอได้มาพบกันและเข้าใจกัน ต้องยกความโชคดีนี่ให้กับพี่ชายและพี่โยโยะ จริงๆ ขอบคุรทุกคนๆค่ะ เธอขึ้นห้องไปพร้อมรอยยิมที่มีความสุข และกำลังรอรับดทรศัพท์ของใครบางคน ที่ทำให้เธออุ่นใจ

เนี่ยเป็นเรื่องแรกคงไม่สนุกเท่าไหร่ไงก็ ให้กำลังในการอ่านตอนที่ 2 และตอนต่อๆไปน่ะค่ะ รักนักอ่านทุกๆคนค่ะ อ้อ ตอนนี้เพื่อนๆคงจะปิดเทอมแล้วใช่ไหมค่ะ ไปเที่ยวให้สนุกน่ะค่ะ แล้วอย่าลืมมาอ่านของเราน่ะค่ะ Bye..bye ค่ะ