ถึงเธอ... จากคนที่ถูกลืม

เนื้อเรื่อง

ถึงเธอ... จากคนที่ถูกลืม

                                                                                           
สายลมได้พัดปลิวไปทั่วโรงเรียนในวันที่อากาศร้อนอบอ้าว ใบไม้ที่ถูกทิ้งได้ปลิวไปตามสายลม ดวงตะวัน ส่องแสงปกติเหมือนทุกวัน แต่สิ่งที่ทำให้วันแสนธรรมดาของโรงเรียนนี้ต่างออกไปจากเดิมคือ วันนี้อาจารย์ได้แนะนำนักเรียนใหม่ให้นักเรียนมัธยมศึกษาปีที่5ห้องหนึ่งรู้จัก “วันนี้ได้มีนักเรียนใหม่เข้ามา เธอชื่อ ฟ้า ขอให้พวกเธอเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ” อาจารย์พูดประโยคที่ไม่ต่างไปจากเดิมเสมอ เวลามีนักเรียนใหม่เข้ามาฟ้าเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆท่าทางอ่อนแอ ไว้ผมยาวสลวย ผูกเป็นหางม้าด้วยโบว์สีแดงเลือดนก เธอใส่แว่นตาหนาๆ ที่เหมือนจะทำให้เธอดูเป็นเด็กเรียนคนหนึ่ง แววตาของฟ้าเป็นประกายสดใส หากแต่ถูกปกปิดไว้ด้วยแววตาที่เศร้าหมองและโดดเดี่ยวของเธอ “ได้ยินว่ามีนักเรียนหญิงเข้ามาใหม่ นึกว่าสวยจะได้จีบเป็นแฟนซะหน่อย ที่ไหนได้ หน้าตาขี้เหล่ซะไม่มี” เสียงของนักเรียนชายบางคนบ่นพึมพำ ตามด้วยเสียงของนักเรียนชายอีกคน “หน้าอย่างงี้ ถึงตายก็หาแฟนไม่ได้หรอกว่ะ” นักเรียนชายเหล่านั้นทั้งแซวและพูดกันเป็นที่สนุกสนานตามนิสัยที่เห็นผู้หญิง ฟ้ายังคงก้มหน้านิ่งเช่นเดิมราวกับเธอไม่ได้ยินเสียงเหล่านั้น เธอได้ไปนั่งที่ที่อาจารย์ได้เตรียมไว้ให้ จนถึงเวลาพัก เธอได้เดินออกมาจากห้องเรียนโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นด้วยซ้ำ ฟ้าได้เดินไปสำรวจจุดต่างๆของโรงเรียนแห่งนี้  จนขาของเธอมาหยุดอยู่ที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง ต้นไม้ต้นนี้เป็นต้นไม้แก่ๆขนาดใหญ่ ใบไม้ได้ร่วงหล่นจากกิ่งก้านเกือบหมดเหมือนลูกที่ผละหนีจากพ่อแม่ยามชรา เธอได้จับลำต้นของต้นไม้สูงอายุนี้อย่างอ่อนโยน “ในที่สุดฉันก็กลับหาคำสัญญาจนได้” เธอกระซิบเบาๆพร้อมกับยิ้มให้ต้นไม้ “นี่เธอนะ เป็นนักเรียนใหม่เหรอ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย” ฟ้าได้หันไปหาที่มาของเสียง เธอพบนักเรียนชายคนหนึ่งท่าทางร่าเริง รูปร่างดี พอที่จะทำให้นักเรียนหญิงส่วนใหญ่หลงเสน่ห์ได้ไม่ยากเย็นนัก “อ่าค่ะ ฉันเพิ่งเข้าวันนี้วันแรก เลย...” ฟ้าตอบตะกุกตะกัก ราวกับเธอไปทำอะไรผิดมาสักอย่าง “ไม่มีอะไรหรอก คือฉันแปลกใจที่มีคนมาอยู่ใต้ต้นไม้ที่ใกล้จะตายอย่างนี้นะสิ เพราะปกติมันจะไม่มีใครอยากอยู่ใกล้ต้นไม้ที่แห้งและแก่อย่างนี้ ไม่มีใครนอกจากฉัน” ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงเรียบๆ ก่อนที่เขาจะนั่งลงใต้ต้นไม้นั้น ใบไม้แห้งๆของต้นไม้นั้นก็ยังคงร่วงหล่นออกจากต้นเป็นจังหวะ “ถ้าที่นี่ไม่มีอะไรนอกจากต้นไม้แห้งต้นหนึ่ง ทำไมคุณถึง…?” ฟ้าถามอย่างสงสัย “ถึงมาที่นี่ใช่มั้ยละ เพราะตอนฉันยังเป็นเด็ก ฉันเคยมานั่งเล่นที่โรงเรียนแห่งนี้  ตอนนั้นมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งร้องไห้อยู่ที่ใต้ต้นไม้ รู้สึกเธอจะถูกเพื่อนๆเกลียดกระมัง เหมือนคนอื่นจะเห็นเธอเป็นตัวน่ารังเกียจ หรือทำตัวน่าหมั่นไส้นะ” ชายหนุ่มยังเล่าต่อไปจนไม่สังเกตเห็นฟ้าที่เงียบไปสักครู่หนึ่งแล้ว เธอกำลังก้มหน้านิ่งโดยไม่ได้พูดอะไร “ฉันได้ไปปลอบเธอจนเธอหยุดร้องไห้ เธอยิ้มให้ฉันเหมือนกับเธอมอบความเชื่อใจทั้งหมดที่มีอยู่ให้ฉัน ตอนนั้นฉันเพิ่งสังเกตใบหน้าของเธอ แววตาเธอเป็นประกายสดใสมาก เพียงแต่ความเศร้าได้ปกปิดมันไว้เท่านั้น  หลังจากวันนั้นเธอมาหาฉันทุกวัน เธอบอกว่าเธอชอบฉัน โตขึ้นเราจึงสัญญาว่าจะเจอกันที่นี่อีก” เสียงออดแสดงถึงเวลาที่นักเรียนจะต้องเข้าเรียนในภาคบ่ายได้ดังขึ้นหยุดจังหวะการพูดของชายหนุ่มคนนั้น “ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว ขอโทษนะที่เล่าเรื่องไร้สาระให้ฟังนะ จริงสิ ฉันชื่อ เต้ นะ ไว้คราวหน้าค่อยคุยนะฟ้า” เต้ได้วิ่งจากไปโดยทิ้งฟ้าไว้ที่ใต้ต้นไม้แก่ๆที่เดิม เขาไม่ได้แม้แต่มองกลับมาที่เธอด้วยซ้ำ ใบหน้าที่ก้มหน้านิ่งของฟ้าตอนนี้ได้มีน้ำตาไหลออกมา น้ำตาซึ่งไม่มีใครสังเกตเห็นยกเว้นตัวเธอเอง “เธอจำฉันไม่ได้ ไม่ได้แม้แต่นิดเดียว” ฟ้าพูดพลางร้องไห้อยู่คนเดียว พร้อมกับไอออกมา เธอไม่ได้สังเกตถึงการไอครั้งนั้นที่มันเปลี่ยนสีใบไม้แห้งๆให้กลายเป็นสีสดๆของ โลหิตก่อนที่เธอจะล้มลงท่ามกลางซากใบไม้นั้นเอง....

     “เธอทำใจดีๆไว้นะ” เสียงๆหนึ่งผ่านเข้ามาในหูของฟ้า ทำให้เธอรู้สึกตัวขึ้นมาเล็กน้อย “เต้เหรอ” เธอครางเบาๆ “ไม่ใช่ครับ ผมเห็นคุณสลบอยู่ตรงใต้ต้นไม้เลยพามาที่นี่” ตอนนี้ฟ้าพอจะรู้สึกถึงสภาพรอบๆได้แล้ว เธอถูกพามาห้องพยาบาลตอนที่เธอหมดสตินั่นเอง “ทำไมคุณถึงช่วยฉันละ” ฟ้าถาม ชายหนุ่มยิ้มแล้วพูดกับเธอว่า “ก็เจอคนนอนล้มอยู่ตรงนั้นทั้งคน ถ้าไม่ช่วยนะสิถึงแปลก” “แต่คนที่นี่เค้าเกลียดฉันกันทั้งนั้นเลยนี่นา มันเลยรู้สึกแปลกที่มีคนมาห่วงฉัน” ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าลง “ไม่หรอกน่า” ชายหนุ่มพยายามพูดปลอบใจ “อย่างน้อยพ่อแม่ เธอก็ต้องห่วงเธอแหละ” “พ่อแม่งั้นหรือ” คำพูดของชายหนุ่มกลับทำให้ฟ้าแย่ยิ่งขึ้นไปอีก “พ่อฉันนะตายไปนานแล้ว พ่อไปโดยไม่บอกฉันซักคำ ทิ้งฉันไว้กับแม่ตั้งแต่ฉันยังเด็ก แม่ต้องเลี้ยงดูฉันตามลำพัง จนฉันขึ้นมัธยม แม่ก็ตามพ่อไป พวกเขาสองคนทิ้งฉันไว้คนเดียว!!” เธอร้องไห้โฮออกมา ชายหนุ่มทำอะไรไม่ได้มากกว่าการปลอบเธอให้หายเศร้าเท่านั้น หลังจากวันนั้นอาการป่วยของฟ้าก็ได้ทุเลาลง และเมื่อถึงเวลาพักของโรงเรียน เธอก็จะมาที่ใต้ต้นไม้เหมือนเดิม ความตั้งใจของเธอยังไม่สูญสลายไปทั้งหมด แต่เธอหารู้ไม่ว่า ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป “บอล” ชื่อของชายที่เคยช่วยฟ้าไว้ได้ตามดูแลฟ้าอยู่ห่างๆตลอดเวลา แม้บอลจะเข้าไปหาฟ้าในบางเวลา ฟ้าก็คงไม่ให้ความสนใจบอลเท่าไร เพราะจิตใจของเธออยู่กับเต้คนเดียวเท่านั้น เธอยังคงไปหาเต้ใต้ต้นไม้ทุกวัน ทุกอย่างดูเหมือนจะสูญเปล่าสำหรับฟ้า เพราะเต้แทบจะไม่สนใจเธอเลย จนวันหนึ่งฟ้าได้ใช้ความกล้าทั้งหมดของเธอถามเต้ “เต้.. เสาร์นี้เธอว่างมั้ย?” “เสาร์นี้เหรอน่าจะว่างนะ ฟ้ามีอะไรเหรอ” เต้ถาม ฟ้าพยายามพูดภายใต้สีหน้าที่ค่อนข้างอาย “งั้นเสาร์นี้เราไปเที่ยวกันได้รึเปล่า?” เต้ทำท่าลังเลก่อนพูด “ก็คงได้นะ” แค่คำพูดเดียวของเต้ทำให้ฟ้าร่าเริงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด บอลที่ได้คอยดูอยู่ห่างๆได้แอบยิ้มเล็กๆให้เธอก่อนที่จะเดินจากไป ปล่อยให้หญิงสาวได้อยู่กับคนที่เธอรัก 2คน

     เช้าวันเสาร์ ฟ้าพยายามจะไปที่โรงเรียนตามที่เธอได้นัดไว้กับเต้ แต่คราวนี้เธอกลับต้องหงุดหงิดเพราะเรื่องของบอลแทน “นี่ฟ้า เธออาการไม่ดีอยู่นะ อย่าไปเลย” บอลที่ติดตามฟ้าโดยตลอด พยายามใช้ความสามารถของเขาห้ามฟ้าไว้ให้ได้ แม้แต่โชคชะตายังเกลียดเธอ เพราะก่อนถึงวันเสาร์2-3วัน โรคของฟ้าได้กำเริบขึ้นอย่างรุนแรง ตาของฟ้าพร่ามัวจนแทบมองอะไรไม่เห็น เธอเริ่มไอเป็นเลือดหนักกว่าเก่า ขาคู่ที่เธอใช้เดินไปที่ต่างๆนั้น ตอนนี้กลับไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะเดินไม่ได้ “ไม่ได้นะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้ไปเที่ยวกับเต้ มันเป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้อยู่กับเขาหลังจากที่เขาได้ลืมฉันไปครั้งหนึ่งแล้ว” ฟ้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลงความคิดเธอ เธอพยายามจะพาร่างที่ใกล้จะหมดแรงฝ่าแสงแดดต่อไป สีหน้าของเธอได้ปนไปด้วยความหวังและความเจ็บปวด “ทั้งๆที่อาการหนักขนาดนี้นะรึ ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันสำคัญขนาดต้องเอาชีวิตเธอมาเสี่ยงเชียวเหรอ” บอลพูดอย่างหัวเสีย “ขอร้องละบอล ช่วยพาฉันไปที่โรงเรียนที” ฟ้าจับเสื้อบอลไว้แน่น เหมือนจะร้องไห้ ตอนนี้ขาของเธอไม่มีแรงเหลือแล้ว “ก็ได้ๆ ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ” บอลใจอ่อน พร้อมกับพยุงร่างของฟ้าไปยังโรงเรียน บอลพาร่างอันอ่อนแรงของเธอไปจนถึงใต้ต้นไม้นั้น พร้อมกับให้เธอนั่งลงเบาๆ เวลาค่อยๆผ่านไปพร้อมกับใบไม้ที่ร่วงหล่น ท้องฟ้าดูเหมือนเตรียมพร้อมที่จะเทฝนลงมา จนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ก็ยังไม่ปรากฏแม้แต่เงาของคนที่ฟ้ารอคอย “รอมานานขนาดนี้เขาคงไม่มาแล้วละ” บอลพูด “ไม่จริงน่า เขาต้องมาสิ รออีกหน่อยเถอะ” ฟ้าตั้งใจจะรอต่อไปเรื่อยๆ เธอไม่เชื่อเด็ดขาดว่า เต้จะลืมนัดที่ให้ไว้กับเธอ ขณะนั้น หยาดฝนได้เริ่มตกลงมาจากท้องฟ้า ร่างของคนทั้ง2ตอนนี้เปียกชุ่มอยู่ท่ามกลางสายฝน “ฟ้า ฝนเริ่มตกหนักแล้วนะ เรารอต่อไปไม่ได้แล้วนะ” บอลพยายามพูดให้ฟ้าได้ยิน แต่ไร้ความหมาย ตอนนี้หน้าเธอซีดเผือก ตัวของเธอเย็นและซีด ร่างกายของเธออยู่ในสภาพที่เกินขีดจำกัดแล้ว  “เต้ ทำไม...ทำไมเธอถึงทำอย่างนี้กับฉัน” เธอพูดทั้งน้ำตาก่อนจะล้มลง เลือดของเธอได้รวมกับน้ำจนเป็นสีแดงใสท่ามกลางความหนาวเย็นของสายฝน “ฟ้า!! ฟ้าทำใจดีๆไว้นะ” บอลตะโกนลั่น พร้อมกับอุ้มร่างของเธอเพื่อไปยังโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด

     ณ โรงพยาบาล ร่างของฟ้านอนนิ่งอยู่บนเตียง เธอเพิ่งออกมาจากห้อง ICU เพียงไม่กี่นาทีที่ผ่านมา โดยมีบอลนั่งอยู่ข้างๆตลอดเวลา “ถ้าช้ากว่านี้ เธอคงไม่รอด ตอนนี้ร่างกายของเธอเสียเลือดมาก คงต้องให้เธอพักผ่อนที่นี่สักระยะหนึ่งนะครับ” หมอพูดกับบอล “ครับผมจะ ดูแลเธอเอง” บอลพูดพร้อมกับมองไปที่ใบหน้าของฟ้า หมอจึงเดินออกจากห้องไป เหลือแต่บอลกับฟ้า2คน ท่ามกลางความเงียบของโรงพยาบาล ฟ้าได้ลืมตาขึ้นช้าๆ “ฟ้า” บอลพูดขึ้นมา ท่าทางของบอลรู้สึกโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด “บอล…เหรอ” ฟ้าพูดเบาๆ “อย่าเพิ่งพูดเลย ฟ้าพักผ่อนเถอะ” บอลพูดพร้อมกับมองฟ้าด้วยความห่วงใย “ขอโทษนะบอล ที่มันต้องกลายเป็นอย่างนี้ ฉันไม่เป็นไรหรอก บอลกลับไปบ้านเถอะ นี่มัน ดึกแล้วนะ” “งั้นพรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่นะ รักษาตัวด้วยนะฟ้า” เมื่อสิ้นประโยคบอลก็ได้ออกจากห้องไป ปล่อยให้ฟ้าได้พักผ่อน หลังจากวันนั้นบอลก็ได้มาดูแลฟ้าทุกวัน รวมทั้งหลังจากเลิกเรียนที่โรงเรียน บอลก็จะมาหาฟ้า จนฟ้าได้ถามบอลว่า “ทำไมบอลถึงเป็นห่วงฉันมากขนาดนี้” บอลเพียงแค่ยิ้มให้เธอ แต่ไม่ยอมตอบอะไร จนวันหนึ่ง ฟ้าได้รู้สึกแปลกๆเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป วันนี้เธอยังไม่เห็นบอลในห้องเหมือนทุกวัน ฟ้าเริ่มกระวนกระวายใจ เพราะปกติเวลานี้บอลจะมาหาเธอเสมอ เธอได้เปิดม่านแล้วมองออกไปผ่านหน้าต่างในยามพลบค่ำ สีดวงอาทิตย์ยามเย็นวันนี้มันแดงสดคล้ายกับสีเลือดเหลือเกิน ทันได้นั้น ความสนใจของฟ้าถูกเบนจากดวงอาทิตย์ไปยังเสียงรถพยาบาลที่ดังลั่นเธอจึงรีบออกจากห้องพยายาล เมื่อเธอได้ออกมาเธอได้เห็นรถพยาบาลคันที่เธอได้ยินเสียงขณะอยู่ที่ห้อง พร้อมกับนำร่างชายที่มีเลือดโชคท่วมตัวออกมาจากรถ ฟ้าจ้องที่ชายโชคร้ายคนนั้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากหน้าของเธอ เพราะชายที่เธอเห็นคนนั้น คือบอลคนที่เฝ้าดูแลเธอมาตลอดเวลา “บอล บอล!!” ฟ้าตะโกนลั่น จนทำให้เธอสำลักเลือดออกมา แต่เธอไม่มีเวลามาสนใจร่างกายที่อ่อนแอของเธอ ฟ้าวิ่งออกไปจากห้อง เพื่อตามหาบอล จนเธอเห็นร่างไร้สติของบอลที่อยู่บนเตียงสวนผ่านเธอมาพร้อมกับแพทย์จำนวนหนึ่ง “คุณหมอ บอลเป็นอะไรไปคะ?” ฟ้าถามหมออย่างร้อนรน หมอได้อธิบายให้ฟ้าฟังว่า “ระหว่างที่เขาจะมาที่นี่ รู้สึกจะรีบร้อนหรืออะไรสักอย่าง เขาได้ถูกรถยนต์ชนเข้า ตอนนี้เขาเสียเลือดมาก อยู่ในขั้นวิกฤต” หมอได้พาบอลเข้าไปในห้อง ICU เหมือนกับที่ฟ้าเคยถูกพามาเมื่อครั้งก่อน ตอนนี่ฟ้าไม่สามารถทำอะไรได้เลย เธอได้แต่ภาวนาให้บอลปลอดภัยเท่านั้น ฟ้าได้เดินกลับมายังห้องของเธอ แต่คราวนี้รอบๆตัวเธอรู้สึกมืดมนอย่างบอกไม่ถูก จนเธอกลับได้เข้ามาในห้องของเธอ เธอได้สังเกตเห็นไดอารี่สีฟ้าเล่มหนึ่งอยู่ตรงหัวเตียงของเธอ มันเป็นของบอลที่ทิ้งไว้เธอเมื่อหลายวันก่อน ฟ้าได้หยิบไดอารี่ของบอลขึ้นมาดู ค่อยๆพลิกไปทีละหน้าอย่างช้าๆ จนถึงหน้าหนึ่งท้าย เธอได้อ่านสิ่งที่บอลเขียนไว้อย่างช้าๆ สิ่งที่บอลเขียนไว้มีความว่า -- วันที่ x เดือน x ปี x ฉันได้พบหญิงสาวสลบอยู่ใต้ต้นไม้ ฉันได้พาเธอไปส่งห้องพยาบาล เธอชื่อว่าฟ้า ครั้งแรกที่ฉันพบเธอมันทำให้ฉันตกใจมาก เพราะฟ้านั้นช่างเหมือนเธอเหลือเกิน กิ๊ฟ น้องรัก รวมทั้งนิสัยและดวงตาที่แสนเศร้าของเธอด้วย ช่างเหมือนเธอไม่มีผิด การที่ฉันได้รู้จักกับฟ้ามันทำให้ชีวิตฉันเปลี่ยนไป มันทั้งมีความสุขและเจ็บปวดไปในเวลาเดียวกัน มันทำฉันได้คิดว่าน้องของฉันได้กลับมาหาฉันอีกครั้ง ฉันอยากจะปกป้องเธอคนนั้น อยากจะบอกเธอว่ารัก เหมือนกับที่ฉันรักน้องสาวที่รักของฉัน ราวกับมันจะมาทำลายหัวใจฉันอีกรอบ น้องรัก ตอนนั้นที่เธอป่วยหนัก ฉันไม่สามารถทำอะไรให้เธอได้ได้แม้แต่นิดเดียว จนเธอจากฉันไป  ฉันได้อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด จนมาพบกับฟ้า ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องมันเกิดขึ้นกับฟ้าอีกเหมือนกับที่เกิดขึ้นกับน้องสาวที่ฉันรักอีกครั้ง เพราะฉันไม่อยากอยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไป  ลงชื่อ บอล – ฟ้ายิ้มทั้งน้ำตา ตอนนี้เธอเข้าใจทุกอย่างแล้ว เธอรู้แล้วว่าบอลนั้นรักและห่วงเธอขนาดไหน เธอได้หยิบรูปใบเล็กๆที่สอดอยู่ในไดอารี่ของบอลขึ้นมาดู หน้าผู้หญิงที่อยู่ในรูปนั้นช่างเหมือนเธอไม่มีผิด ด้านหลังของรูปเล็กๆนั้นมีข้อความเขียนไว้ลางๆว่า “กิ๊ฟ เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง” ฟ้าหยิบรูปของเธอออกมาจากกระเป๋า พร้อมกับวางรูปของเธอและหญิงสาวที่หน้าตาเหมือนเธอลงไปในไดอารี่ของบอล หลังรูปเธอได้เขียนข้อความไว้ว่า “รักพี่ที่สุด ลงชื่อ ฟ้าและกิ๊ฟ” ทันใดนั้นหมอก็ได้เปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมกับบอกข่าวร้ายให้ฟ้ารู้ โดยมีใจความสำคัญว่า “บอลเสียชีวิตแล้ว” คำพูดของหมอทำให้ฟ้าล้มทั้งยืน “ไม่จริง บอลนะหรือ…” ฟ้าร้องไห้ลั่น เธอรู้แล้วว่าตอนนี้เธอได้เสียคนที่รักเธอ และคนที่เธอรักไปแล้ว บอลจากไปโดยที่ไม่สามารถทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้ในไดอารี่ได้อีกต่อไป จนในที่สุดฟ้าอาเจียนเป็นเลือด แต่คราวนี้มันหนักกว่าครั้งก่อนๆที่ผ่านมา ก่อนที่เธอจะสลบลงไปเนื่องจากความเสียใจอย่างหนัก

     อาทิตย์หนึ่งหลังจากที่เต้ทราบว่าฟ้าเข้าโรงพยาบาล เขาจึงได้ไปโรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมฟ้า เต้รู้สึกผิดที่วันนั้นเขาได้ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับฟ้าเสียสนิท “ถ้าไม่เป็นเพราะฉัน ฟ้าอาจจะไม่เป็นอย่างนี้ก็ได้” เต้พูดกับตัวเองเบาๆ เขารู้ตัวดีว่า ฟ้านั้นสนใจและรักในตัวเขามาก แต่เขากลับไม่ใส่ใจความรักที่ฟ้าได้ให้มาทั้งหมดจนมันกลายเป็นแบบนี้ ระหว่างที่เต้ได้ถามห้องที่ฟ้าอยู่นั้นเอง เขาได้ยินนางพยาบาลคุยกับหมออย่างตระหนกว่า “ผู้ป่วยห้อง 209 หายตัวไปอย่างไร้รองรอยค่ะ” เต้ได้ยินแล้วตกใจมาก เพราะมันเป็นห้องเดียวกับที่เขาได้ข้อมูลมาเมื่อกี้ ห้อง209 ห้องของฟ้า เต้รีบวิ่งไปห้องที่ฟ้าอยู่อย่างเร็วที่สุด เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องโดยไม่รอช้า แต่ฟ้าหายไปแล้ว ไม่มีแม้แต่เงาของเธอ ในห้องนั้นเต้พบเพียงคราบเลือดแห้งๆกับไดอารี่ตกอยู่ที่พื้นเท่านั้น เต้ได้เดินไปช้าๆและหยิบไดอารี่ขึ้นมาดู เขาจ้องภาพที่สอดอยู่ในไดอารี่นั้น ราวกับมีดาบแทงทะลุหัวใจของเต้  เขาจำแววตาที่เป็นประกายของเธอได้ เต้แทบไม่เชื่อสิ่งที่เขาได้เห็น “บ้าน่า” เต้อุทานขึ้น หน้าของเขาแสดงถึงอาการตกใจอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้เต้รู้แล้วว่า คนที่เขารอมาตลอดและลืมไปแล้ว เด็กผู้หญิงอ่อนแอที่รักเธอจนหมดหัวใจคนนั้น คือฟ้านั่นเอง “นี่ฉันทำอะไรลงไป ฉันทำร้ายคนที่ฉันรักที่สุดหรือนี่” เต้ได้วิ่งไปหาหมอที่ดูแลฟ้า เขาถามหมอว่า “ฟ้าหายไปไหนหรือครับ” หมอส่ายหน้าเบาๆ พร้อมกับพูดด้วยท่าทางหมดหวัง “เราหาจนทั่วโรงพยาบาลแล้ว เธอคงแอบหนีจากที่นี่ไป ร่างกายเธอยังอยู่ในขั้นอันตรายอีกด้วย ถ้าเราหาตัวเธอไม่ทันคง…” เต้เข้าใจคำพูดของหมอชัดเจน เขาจะให้ฟ้าตายไม่ได้ แต่จะหาเธอได้ที่ไหนละ ทันใดนั้นเต้ก็นึกถึง คำสัญญาระหว่าเขากับฟ้า ต้นไม้ต้นนั้น ใช่แล้ว เต้ไม่รอช้า เขาวิ่งฝ่าความมืดจากโรงพยาบาลไปยังโรงเรียนทันที เขาวิ่งไปโดยไม่หยุดพัก เขาต้องแก้ไขเหตุการณ์ทุกอย่างให้ได้ก่อนทุอย่างจะสายเกินไป จนเมื่อเต้ไปถึงโรงเรียน เขาได้รีบไปที่ใต้ต้นไม้ ใต้ต้นไม้แก่ๆแห่งนั้น มีหญิงสาวนั่งอยู่เหมือนเดิม เหมือนกับทุกครั้งที่เธอเคยมานั่งคอยคนรักที่นี่ แต่คราวนี้ ร่างของเธอชุ่มไปด้วยเลือด ดวงตาที่สดใสของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา “ฟ้า” เธอมองไปที่ต้นเสียง ชายคนที่เธอเคยรักบัดนี้กลับมาหาเธออีกครั้ง เต้กอดร่างของฟ้าไว้แน่น “ฟ้า ฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่ฉันทำ ลงไป ขอโทษที่ลืมเธอมาตลอด ฟ้า..ฉันรักเธอ” ฟ้ายิ้มอย่างเป็นสุขในอ้อมกอดของเต้ เธอพูดเบาๆว่า “มันสายไปแล้วละ แต่ฉันดีใจนะที่เต้บอกว่ารักฉัน ขอโทษด้วยที่เราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว ฉันไม่อยากอยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกต่อไป” เต้ส่ายหน้า “ไม่นะ เธอต้องไม่เป็นอะไรสิ ฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป” “ลาก่อนนะเต้” ดวงตาของฟ้าปิดลง เธอฟุบลงท่ามกลางกองใบไม้สีเลือด หญิงสาวได้จากไปพร้อมกับใบไม้ใบสุดท้ายที่ร่วงหล่นจากต้น ปล่อยให้ชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่ท่ามกลางความโดดเดี่ยวตลอดไป….