คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Angry Daddy 9: Attention Please..
Angry Daddy 9: Attention Please..
"ย่าส์! หยุเี๋ยวนี้เลยนะ!!!"
เป็นเ้าอีหนึ่วันที่อนุบาลสามห้อทานะวันไม่สามารถอยู่ันอย่าสบไ้เหมือนับนัเรียนห้ออื่นๆ เพราะัวป่วนเสียัทั้สอนไ้เริ่ม้นเปิศึอีรั้ อย่าไม่มีใริะยอมใรเหมือนเิม
"หยุอะไรหรอบายอน? ยัไม่ทันทำไรเลย.."
"านยอนหูานโ่นิสัยไม่ี! อย่า้ามมาเอแบฮยอนสิ!"
นิ้วป้อมๆี้ใบหน้าลมๆอเพื่อนร่วมห้อ ริมฝีปาบาที่เม้มแน่นสั่นเทาเพราะวามโรธ แ่ปาร์านยอล็ยัเอาแ่หัวเราะอย่าร่าเริ
อารม์่าัันราวับฟ้าและเหวลึ
"บายอน็อย่าี้หน้าเราสิ เินเแล้วนะ" านยอลบออีน้วยท่าทีเหมือนะล้อเลียนเรียให้แบฮยอน้ออารม์ึ้นสูึ้นว่าเิม
"หึย! ไม่ลนะ!"
"เรา็ไม่ไ้หัวเราะนะ"
"านยอนหูานโ่นิสัยไม่ี!"
"บายอนหูไม่านลานิสัยี"
"ย่าส์! นายมัน.. มัน.. มัน.. นิสัยไม่ี!" เ็อนุบาลสามัวระิ๊ริแผเสียออมาัลั่นแล้วึสะบัหน้าไปอีทาแสวามไม่พอใออมาทาสีหน้าที่บึ้บู
"แ่บายอนนิสัยีนะ.. ๊อบอบบายอน"
“บ้า! อบอะไรไม่เห็นะเ้าใเลย!”
นบ้า! อบพูาบ้าๆ..
“อบบายอนไ บายอนน่ายั”
ปาร์านยอลัวร้าย! ร้ายาที่สุ!
“อบอะไร บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“อบบายอน อบบายอน”
"แ่เราไม่อบานยอนหูานโ่นิสัยไม่ี!" เสียใสๆพึมพำเบาๆในลำอ ไ้แ่้มหน้าุๆ่อนพวแ้มึ้นสีระเรื่อ ไม่ล้าสบานพูไม่รู้ัิ
อาาศำลัี แ่ทำไมหน้าอแบฮยอนร้อนไปหมเลย
ุป๊า.. น้อแบะไม่สบายหรือเปล่า?
"บายอนๆ"
"ไมุ่ยแล้ว นนิสัยไม่ี!"
"บายอนๆ"
"อย่ามายุ่หน่า"
"บายอนๆ"
"นี่! านยอนหูานโ่นิสัยไม่ีหยุวุ่นวายับเรานะ" แบฮยอนมวิ้วีหน้ายุ่ที่ไม่ว่าะทำยัไู่นั่้าๆ็ยัอยอแยไม่หยุ
น้อแบะไม่สบายแล้ว! น้อแบ้อารเวลาพัผ่อนนะ!
"โอเ.." ำอบรับอย่าว่า่ายทำให้แบฮยอน้อมวิ้วุน ใบหน้าลมๆเมินมาหานี้แล้พลาเอียอน้อยๆอย่านึแปลใ
"หือ?"
"ไ้ยินแล้วนะ ายอายอู บายอนเาไม่อยาุย้วย ลับไปนั่ที่นะ"
วาเรียวรีเบิว้าอย่าใ ยิ่นัวเล็หันไปเห็นใบหน้าเศร้าหมออเพื่อนี้ วาลมโที่ทอมอมาอย่าัพ้อ พยอนแบฮยอน็แทบอยาะระโนเ้าไป่วนใบหน้าอนวนประสาท
สัาับุป๊าแล้ว แบฮยอนะไม่โมโห!
"ไม่ใ่นะายอายอ อย่าไปฟัานยอนหูานโ่นิสัยไม่ีนะ!" เสียใสร้อบอเสียลั่น
"ไม่เป็นไร.. แบออนมีเพื่อนใหม่แล้วลืมเรา ไม่เป็นไร.."โยอูพอลมนแ้มลม ลั้นน้ำใสๆที่ำลัะไหลออมาเพราะวามน้อยใ
“ไม่ใ่นะ! อ่า! านยอนหูานโ่นิสัยไม่ีพูไม่ิ! ายอายออย่าอนเราสิ เราอยาุยับายอายอนะ” แบฮยอนรีบพุ่เ้าไปเย่าแบนอเพื่อนสนิทอย่าอยาะ้อ
“ไม่เอาๆ ายออยอ ีันนะ ีันนะ..”พยอนแบฮยอนโบนิ้ว้อยไปมารหน้าอเพื่อนร่วมั้น ยอูเม้มปาพลาเหลือบมอใบหน้าลมๆออีนอย่ารุ่นิ
“อืม..”
“ไม่เอานะ ไม่อนนะ ีันๆ ุป๊าสอนให้้อรัันนะ”
“็ไ้..”
“เย้!” นิ้ว้อยสั้นๆอเ็สอนเี่ยวันแน่นๆ ่อนที่วแนเล็ๆะแว่ไปมาแสสัลัษ์อารืนีันอย่าไร้เียสา ใบหน้าอเ็น้อยอมยิ้มว้าๆ มอบวามริใให้แ่ัน้วยท่าทีที่แสนน่ารั
“ีันแล้วนะ.. รัันๆนะ”
“อื้อ! แบออนับายอูว์รััน รััน..”
“านยอล็รั้วยนะ” บุลที่สามผู้ถูลืมโผล่เ้ามาลาวสนทนาอย่าอยาะมีส่วนร่วม โยอูพยัหน้ารับพร้อมรอยยิ้มว้าอย่ายินี
“อือๆ รัันๆ ายอู ็รัานออน แบออน็.. ”
ยัไม่ทันที่เพื่อนสนิทาโะพูนบประโยพยอนแบฮยอน็เอ่ยแทรออมาพร้อมับร้อ้านเสียลั่น
“ไม่!แบฮยอนไม่อบานยอน แบฮยอนไม่ีับานยอน”
“ทำไมล่ะ? แ่เรารับายอนนะ” ปาร์านยอลพูาภาษาื่อในะที่นฟัโรธนหน้าแ..
เอ๊ะ!.. หรือไม่ไ้หน้าแเพราะโรธ..
“เราไม่อบานยอน านยอนหูานโ่นิสัยไม่ีพูไม่ิ้วย!”
“ินะ.. เราิแล้วว่าเราอบบายอนนะ บายอนน่ายั”
“ไม่ยู้! ไม่ฟั ม่ายฟั..”
“ฟัหน่อยสิ ฟัหน่อยสิ”
“โป้แย้ว! โป้ร้อยปีอย่ามาีร้อยาิ!แบร่!”
ในหนึ่สัปาห์ะมีหนึ่วันที่มีหนึ่าบเรียนึ่หนูน้อยพยอนแบฮยอนะเฝ้ารออยู่เสมอ.. วิาที่เ็น้อยอบมาที่สุอยาเรียนที่สุ..
วิาพละ
“วันนี้แบฮยอนะระโบให้ไ้สิบรั้เยย!” เสียใสๆหันไปท้าิับBig Bossศัรูหมายเลหนึ่ลอาล้วยสีหน้ามุ่มั่น
“เราว่าบายอน้มแะปลายเท้าให้ไ้่อนีว่าไหม?”
ิ้!
Big Boss นำไป่อน 1 ะแนน
“แบฮยอนทำไ้นะ! ราวที่แล้ว็ทำไ้!” แบริโอปล่อยพลัสะท้อนใส่ปิศาหูาอย่าไม่ยอมแพ้
“าสั่นพั่บๆเยย น่าลัวะลิ้นะ เราว่า..”
“หยึย! ็ีว่าานยอนหูาที่เอามือิหูไม่ไ้แย้วัน!”
แบริโอีเสมอไ้ 1 ะแนน
“บายอนนิสัยไม่ี! อบว่าหูเราา หูเราไม่ไ้านะแ่ให่เยๆ”
“านยอนหูานโ่นิสัยไม่ไ้!แบฮยอน็ไม่ไ้ลิ้นะ!แบฮยอนไม่ไ้มีหุ่นทรลมสัหน่อย ลิ้ไม่ไ้”
ิ้!
เ็สอนสบาันนิ่ประหนึ่ะเือเือนัน้วยสายา แบริโอ็ะระโนเ้าใส่ศัรูัวร้ายอมวนประสาทเพื่อสั่สอนให้รู้ึ้ถึารทำวามีแล้ว ถ้าไม่ใ่เพราะ..
สะิๆ
“แบออน.. ุรูให้ับู่ไปเปลี่ยนเื่อนะ..” โยอูผู้ผุุธรรมร้อบอเพื่อนสนิทและเพื่อนสนิทอีน้วยน้ำเสียอ่อยๆ
ิ้!
“ฝาไว้่อนเถอะ! แล้วะมาเอาืนในอนหน้านะ!” แบฮยอนพูเหมือนหนัาร์ูนผู้พิทัษ์ที่เ้าัวอบูทุวันเสาร์ ่อนที่ร่าลมๆะลาแนับยอูออไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้อล๊อเอร์ามำสั่อุรู
ิ้!
เหมือนมีประายไฟเิึ้นในวาอนทัู้่ส่เป็นระแสไฟฟ้าที่ระทบันอย่ารุนแรเพราะวามโมโห บาทีพ่อริสวระห้ามลููาร์ูนมาเินไป..
น้อแบมอานยอลราวับะ่า ในะที่อีนลับโบมือหยอยๆให้อย่าร่าเริ แล้วเ็น้อยาโึหันไปลาเพื่อนในารเปลี่ยนเสื้อผ้านเียวที่มีเหลือให้ับู่้วย
..ิมอิน..
“ออีนี่ไปเปลี่ยนุันนะ!”
“อะ.. อือ..” เ็ผิวเ้มระพริบาปริบๆอย่าสะลึมสะลือ ่อนที่เาะยอมเิมามแรูอเพื่อนวัยเียวันออไปอย่าว่า่าย แ่เสียเบาๆ็อไม่ไ้ที่ะเถียออมาในลำอว่า
“อิน.. ไม่ใ่ออีนี่..”
ิ้!
เพื่อนๆั้นอนุบาลสามห้อทานะวัน่าน่า็ยืนอยู่หน้าล๊อเอร์อใรอนนั้น เ็น้อยทั้หลายรีบเปลี่ยนุาเสื้ออลมสีฟ้าสใสเป็นเสื้อโปโลสีาวับาเวอร์มาสั้นอย่า.. ทุลัทุเล
"ใรปิไฟ ใรปิไฟ มอไม่เห็นเยย"
"เอาหัวออมาาเื้อสิ!"
"แนเลา แนเลาหายไปแย้ววว"
"แน็อยู่ในเื้อไ อย่ามาหลอนะ"
ไม่ว่าใระ่อวนสร้าวามวุ่นวายมามายเพียใพยอนแบฮยอนัวน้อย็ไม่สนใ วาเรียวเล็เอาแ่้อใบหน้าวนประสาทอปาร์านยอล่อนะเบ้ปา เิหน้า
ิ้!
เริ่มารแ่ันเปลี่ยนเสื้อผ้าไ้.. ปี๊!
พยอนแบฮยอนถอเสื้อสีฟ้าออาศีรษะลมๆอย่ารวเร็วนำศัรูัวร้ายที่เสียัหวะไปเล็น้อยนทำให้เริ่ม้น้าว่าน..
แบริโอไ้แ่นึระหยิ่มยิ้มย่อในใ
ปาร์านยอลหูาหัวโ!
วาเรียวรีที่หันมาเยาะเย้ยบอสให่ทำให้ร่าเล็ๆสวมเสื้อ้าไปหนึ่สเปนนหูาามมาีเสมอทันนไ้ ลูายอพ่อริสเลยไ้แ่ฮึฮัในลำออย่าไม่พอใ
เมส์ยัไม่บนะ! และแบฮยอนะ้อไม่แพ้!
พยอนแบฮยอนอาศัยวามว่อไวึาเัวิ๋วออาน่อน้อยๆ แล้วรีบสวมาเวอร์มอย่าล่อแล่วในะที่านยอลเอาแ่ๆเิ่นๆอยู่ับารหาาาเที่ม้วนันนเป็นเลแป้วยวามุน
อยู่ที่บ้าน.. น้อแบฝึมาอย่าีเพื่อเอานะศัรูหมายเลหนึ่โยเพาะ ส่วนเ็นๆอีนลับมีพี่เลี้ย่อยามประบ่วยทุฝี้าว..
แ่นี้็พอเาไ้แล้ว.. วามสามารถมัน่าัน
เพื่อนๆั้นอนุบาลสามห้อทานะวัน่าน่า็ยืนอยู่หน้าล๊อเอร์อใรอนนั้น เ็น้อยทั้หลายรีบเปลี่ยนุาเสื้ออลมสีฟ้าสใสเป็นเสื้อโปโลสีาวับาเวอร์มาสั้นอย่า.. ทุลัทุเล
"ใรปิไฟ ใรปิไฟ มอไม่เห็นเยย"
"เอาหัวออมาาเื้อสิ!"
"แนเลา แนเลาหายไปแย้ววว"
"แน็อยู่ในเื้อไ อย่ามาหลอนะ"
ไม่ว่าใระ่อวนสร้าวามวุ่นวายมามายเพียใพยอนแบฮยอนัวน้อย็ไม่สนใ วาเรียวเล็เอาแ่้อใบหน้าวนประสาทอปาร์านยอล่อนะเบ้ปา เิหน้า
ิ้!
เริ่มารแ่ันไ้.. ปี๊!
หนูน้อยแบฮยอนถึับเิหน้าอย่าผู้เหนือว่า เมื่อมือน้อยๆเริ่มัปเสื้อให้เ้าที่ พลาปัฝุ่นผออาาเเสียัปุๆ
เมส์ยัไม่บน้อแบะยัไม่มีทาะล่าใแน่นอน หนูน้อยรีบุเ่าลับพื้น ่อนะสวมรอเท้าผ้าใบู่น้อยสีมพูลายระ่ายิุอย่าล่อแล่ว สอมือน้อยๆึปลายเือทั้สอ้านึแล้วึผูันเป็นปมรูปโบว์ในแบบทีุ่ป๊าสอนนสวยาม
“บายอน! บายอนะเสร็แย้วหยอ!”
ปาร์านยอลร้อออมาเสียั เมื่อวาลมๆเหลือบมาเห็นเพื่อนอีนแ่ัววนะเรียบร้อยแล้ว
พยอนแบฮยอนไม่ยอมอบำถามใๆ เ็น้อยเอาแ่่วนอยู่ับารัวามเรียบร้อยเป็นรอบสุท้าย้วยสีหน้าอผู้นะ
่อนที่ ..
“านยอนหูานโ่นิสัยไม่ี! เอาป้ายื่ออแบฮยอนืนมานะ!!!”
หูานโ่อน้อแบรีบวยป้ายื่ออิ้นสุท้ายที่บายอนนเ่ยัไม่ทันไ้ิับเสื้อสีาว ท่ามลาเสียรีร้อโวยวายอย่าไม่ยอมอแบริโอ
บิ๊บอสร้ายาที่สุ!
“ไม่ให้! ให้บายอน บายอน็ะทิ้เรา ไม่ให้ ไม่ให้บายอน” านยอลส่ายหน้าไปมามือให่เินัวำแถบเหล็สีน้ำเินนแน่นอย่าหวแหน
“านยอนหูานโ่นิสัยไม่ีเอาืนมา! อย่าโบายอนนะ!” น้อแบร้อออมา้วยใบหน้าแ่ำเพราะวามโมโห มือเล็ๆพยายามะเ้าไปแย่ออนืนานัวนาพอๆัน้วยวามไม่พอใ
“ืนมานะ!”
“ไม่ืน!”
่าน่ายื้อยุันไปยื้อยุันมาให้วุ่นวาย เสียทะเลาะันัึ้นเรื่อยๆนสามารถเรียวามสนใาเพื่อนๆนอื่นๆไ้ในที่สุ สายาทุู่อเ็ัวน้อยๆึเมินหันมามออย่าใร่รู้
“แบออน านออนอย่าีันนะ” ยอูยมือึ้นปิปาอย่าใ วาลมโเบิว้ามาึ้นนน่าลัวว่าวาอเาอาะถล่นออมาาเบ้า
“อยอ.. แบฮยอน.. หยุ..” แม้แ่เ้าายนิทรา็ยัร้อบอ้วยน้ำเสียมึนๆ
“เิอะไรึ้น?! ปาร์านยอล พยอนแบฮยอน หยุทะเลาะันนะ! ไม่ั้นเราะฟ้อรูนะ!” หัวหน้าห้อนเ่ิมแรีบเินเ้ามาห้ามปรามเพื่อนร่วมั้นทั้สอ้วยสีหน้าริั
้อรับผิอบ่อหน้าที่อันยิ่ให่
“เอาืนมานะ!”
“ไม่ืน!”
“แบฮยอน! านยอล! ้อฟัเราสิ! เราเป็นหัวหน้าห้อนะ! หยุนะ!” แยมือึ้นออมวิ้วแน่นเมื่อสออริไม่มีท่าทีะหยุารระทำามำสั่เลยสันิ
“นี่พวนาย!”
ยัไม่ทันที่หัวหน้าห้อะไ้เริ่มอาละวา แบฮยอนที่โถมร่าลมๆอนเ้าไปุามอีน้วยน้ำหนัทั้หมอร่าาย็ทำให้ร่าปวเปียอานยอลเิเสียหลัในที่สุ
ร่าเล็ๆ่อยๆหายหลัล้มลไปอย่า้าๆท่ามลาวามื่นะลึอทุๆนไม่เว้นแม้แ่พยอนแบฮยอน สอแนพยายามะสาวออ้าหน้าอย่าะหาหลัยึ่อนที่ปาร์านยอละล้มลระแทับพื้นอนรีแ็ๆเสียเ็มแร
“โอ๊ย!”
เสียเล็ร้อออมาเพราะวามเ็บปว แล้วเพื่อนๆทั้ห้อ็ร้อออมาโยพร้อมเพรียัน
“อ๊า!”
“เลือ! านยอนเลือออ”
“านออน! านออนแย่แล้ว แย่แล้ว แย่แล้ว!”
“ุรูานยอนล้มเลือออ! ล้มเลือออ เลือไหล”
“เลือ! ฮือ เลือ ลัวเลือ!”
ท่ามลาวามโลาหนวุ่นวายที่ปาร์านยอลไ้แ่เอียอมออย่าไม่เ้าใ
“เป็นอาไยัน? เิอาไยึ้น?”
นบาเ็บที่ปวแปลบที่ศีรษะั้ำถามพลาวาส่ายามอเพื่อนๆ้วยวามุน ่อนที่วาลมๆะมาหยุอยู่ที่พยอนแบฮยอนที่ำลัยืนัวสั่น้วยสีหน้าไม่สู้ี
“อาไยัน? บายอนเป็นอาไย?”
“..”
“บายอน..?”
ใบหน้าอวบลมีาว ริมฝีปาและวาสั่นเทาไปหม เินว่าะฝืนใไ้แล้วพยอนแบฮยอน็เปล่เสียร้อไห้้าออมาัลั่น
“เลือออ! แบฮยอนอโท ฮือ! อโท”
หนึ่นร้อไห้.. นอื่นๆที่เห็น็เริ่มแหปาามราวับิโรร้าย..
วุ่นวายไม่สิ้นสุ
“เลือ?”
นเ็บทวนำอย่าุน นิ้วลมๆเะเบาๆที่ศีรษะเ็บแปลๆ แล้วอเหลวสีแ็ิปลายนิ้วออมาให้นาโ้อเบิาว้า
“เลือ..”
“แบฮยอนอโท อือ อโท..”
ภาพสุท้ายที่ปาร์านยอลไ้เห็นนทำให้เ้าัวถึับยิ้มว้า่อนที่เาะหมสิไป ือภาพที่บายอนัวน้อยถลาเ้ามาอนไว้นแน่นเพราะวามห่วใย
“บายอน.. ไม่เป็นไยนะ..”
..สลบ..
To be Continued.. 10: Chu~
LinnlyLinn: อนหน้า.. พ่อริสะมาโมโหแล้ว่า:)
Years Oldที่อยู่หน้าอน แ่ทำเ๋ๆ บอำนวนอน้า อย่าิมา 555555+ ไรท์ะว่าะมีสั100อน ๊าๆๆๆๆๆๆ 100Years Old ริสโมโหไม่ออ #ฟิอย่าโมโห
ปล. ริๆ็ว่าะเป็นอายุบายอน่า แ่ว่ามันเพลินไปหน่อย อิอิ
สปอย
"อะไรนะ! ใรทำลูแบเลือออนะ!!!"
พ่อริสะไม่ทน!!!
ความคิดเห็น