คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : Hello Baby! FEAT ร้ายกว่ารัก : เธอร้ายฉันรัก X'Mas Special 100%
Title: Hello Baby! FEAT ร้ายว่ารั: เธอร้ายันรั SPECIAL
Writer: LinnlyLinn
Pairing: ChanLang x HanByul ft. ChanBeak and TWINs
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปุยหิมะสีาวบริสุทธิ์โปรยปรายลมาาฟาฟ้า..
เป็นวามามที่านหลาไม่อบเลยสันิ..
เพราะวามหนาวเหน็บที่แสนะทรมานทำให้่ำืนนี้ปราศา..
..วาว..
ร่าโปร่อุายน้อยนั่อเ่าอยู่ริมหน้า่าบานให่อย่าเหม่อลอย วามายทอมอออไปเรื่อยเปื่อยและไรุ้หมาย.. หนัสือเล่มโปรที่เยเรียร้อวามสนใาเ็หนุ่มไ้ีที่สุในเวลานี้ลับถูทิ้วาไว้้าๆายโยที่ผู้เป็นเ้าอไม่ใส่ใ..
หิมะหนั.. อาาศเย็นแบบนี้..
เ็ื้อะใส่เสื้อผ้าหนาพอไหมนะ.. ?
านหลาเผลอถอนหายใออมา..
ิถึอีแล้ว..
“เหม่ยฟา.. ถอผ้าพันอออทำไม? อนนี้อาาศเย็นมาเลยนะ”
“็เหม่ยไม่อยาใส่ผ้าพันออวูฟาน!”
“น้อไม่มีเหุผล!”
“อย่ามาว่าเหม่ยนะ!”
เสียทะเลาะันที่ไม่่อยะเบาสัเท่าไรทำใหุ้ายน้อยมวิ้ว วามายเหลือบไปมอน้อสาวัวีับลูพี่ลูน้อัวสูที่หาเรื่อแล้เหม่ยฟาไ้ลอเวลา
น้อนเล็อระูลหันมาเห็นพี่ายแท้ๆอนที่นั่อยู่ไม่ไล เ็สาว็รีบวิ่เ้ามาหาอีนพร้อมับฟ้อทันที
“พี่านาน!วูฟานว่าเหม่ย!”
“เรียพี่วูฟานสิะ.. พี่เาอายุมาว่าเรานะ เหม่ยฟ่า” านหลาระบายรอยยิ้มพลาลูบลุ่มผมนิ่มๆอน้อสาวนเียวไป้วยอย่าอ่อนโยน
“พี่านานไม่เ้า้าน้อ!”
นอายุน้อยที่สุพอลมนแ้มบวมอย่าน่ารั เรียให้ทั้านหลาและวูฟานถึับหัวเราะออมาเบาๆอย่านึเอ็นู
“็น้อทำผิหนิะ”
“น้อไม่ผินะ!วูฟานเอาแ่ใ่อน”
ุยับเ็ื้อนนี้แ่ในใอเ็หนุ่มลับเผลอไปนึถึเ็ื้ออีนเ้านไ้..
“พี่วูฟานเป็นห่วน้อนะะ..”
“ไม่ไ้อให้ห่วสัหน่อย” เหม่ยฟ่าเิริมฝีปาึ้นน้อยๆอย่าไม่ยอม
“่าเถอะ! ไม่เอา็ไม่เอาสิ! ..อาหลานายหาเสื้อผ้าหนาๆมาให้น้อนายใส่้วยนะ ่อนที่ลูลิะป่วยะ่อน!” ถึะเอ่ยประแ่พี่ให่็อไม่ไ้ที่ะเป็นห่วน้อสาวนสวย ถึแม้ว่านื้อรั้นะแปลวามหมายไปอีทา็เถอะ..
“พี่านาน.. ูสิ!วูฟานว่าน้ออีแล้ว!”
พี่ให่ับน้อเล็แยเี้ยวใส่ันอย่าไม่มีใริะยอมใร นลาเลยไ้แ่ส่ายหน้าไปมาพร้อมับถอนหายใ
“พี่วูฟานพูถูนะ.. เหม่ยฟ่า็ไม่วรปล่อยให้อโล่แบบนี้ เี๋ยวะไม่สบายเอานะะ” านหลาหยิบผ้าพันอสีหวานึ้นมาพันให้น้อสาวัวน้อยอย่าเอาใ ในะที่เ็สาวถึับยิ้มนหน้าบาน
“ผ้าพันอผืนนี้พี่านานทำเอใ่ไหม?”
“อื้ม.. พ่ออใหุ้พ่อสอนหน่ะ”
ถันิิ้.. านอิเรอุายานยอลที่มีแ่นสนิทเท่านั้นถึะรู้..
“สวย.. พี่านานทำสวยมาๆเลย่ะ!” เสียใสๆเอ่ยมอย่าริใ ในะที่เ้าอผลานไ้แ่ยยิ้มแ้เิน
“พี่แ่เริ่มฝึทำเอนะ.. ยัไม่เท่าไรหรอ..”
“เอ๊ะ? ทำไมพี่านานถึถัผ้าพันอสีนี้ล่ะะ? ปิพี่อบสีเ้มๆไม่ใ่หรอ?” เหม่ยฟ่าเอียอถามอย่าุน เมื่อผืนผ้าพันออนสีหวานเินว่าที่พี่ายัวสูะื่นอบ
“เอ่อ.. ็.. เอ่อ..”
“สีเหลือนวลๆ.. มีวามหมายอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าะ?”
“เอ่อ..ไม่มี.. ไม่มีอะไรหรอ” เสียทุ้มรีบร้อปิเสธอย่ารวเร็ว้วยท่าทีที่มีพิรุธ..
็แ่สีอวาว..
็แ่เผลอิถึอีแล้ว..
ไม่มีอะไรมาไปว่านั้นหรอ..
“อ้าว.. น้อเหม่ยถอผ้าพันออพี่ออทำไมะ?”
เ้าอเสียทุ้มั้ำถามอย่าไม่เ้าใ เมื่อน้อสาวัวน้อยอเาทำท่าะึผ้าพันอสีนวลที่เาพึ่ะพันให้อออย่า้าๆ
“มันไม่ใ่อน้อ.. น้อลัวทำเลอะ่ะ..” เสียหวานๆไม่ไ้บอ้วยท่าทีน้อยใ ใบหน้าน่ารัเ็มไป้วยรอยยิ้มรู้ทัน ่อนที่เหม่ยฟ่าะเอ่ย่อไปอี้วยประโยที่ทำให้นอายุมาว่า้อเผลอยมือึ้นับท้ายทอยแ้เิน
“านานวรเอาไปให้วาวน้อยนนั้น..”
"ไม่ใ่แล้ว.. น้อเหม่ย.. พี่ไม่ไ้ะ..”
“หืม? ะ?”
“พี่ไม่ไ้ะ..ให้ใรสัหน่อย" เ้าอเสียทุ้ม่ำเถียออมา้วยน้ำเสียะุะั ในะที่ใบหน้ามายแ่านไปหม..
“ถ้าไม่มีอะไรทำไมหน้า้อแ้วยล่ะ?” เป็นเสียอนอายุมาที่สุที่แวึ้นมาอย่าห้ามไม่อยู่ วามายอวูฟานยัแสร้ทำเป็นสนใหนัสือนิยสารในมือ ทั้ๆที่ใบหน้าหล่อเหลาำลัเปื้อนไป้วยรอยยิ้มรุ่มริ่ม
"านานเินหรอ?.. านานเินใ่ไหม?" น้อสาวนเล็หัวเราะิัอย่าอารม์ี
"แ่แ!"
"านานอย่าว่าน้อสิ"
"ไม่ไ้ว่านะ.. พูวามริ.."
"านานเินสินะ"
"เหม่ยฟ่า.."
"ะ? พี่านหลา"
สอพี่น้อเถียันไปมา ่อนะทำปั้นปึ่ใส่ันอย่าแล้ๆ และแ่่อนที่านหลาะทันไ้เถียอะไร่อไป เสียเาะประู็เรียวามสนใาุหนูทั้สามไปไ้ะ่อน
“เินเฟิ?”
วูฟานมวิ้วมอนที่เ้ามารบวนเวลาส่วนัวอพวเาอย่านึแปลใ
"ออนุานะรับ.."
"มีอะไรหรือเปล่า?"
"เรื่อสำัรับ.. ิว่าุายานหลาอยาะรู้.." นถูเอ่ยื่อถึมวิ้วอย่าสสัย านหลารับผ้าพันอาน้อสาวมาถือเอาไว้ ่อนที่เาะสาวเท้าเ้าไปหานสนิท
“เรื่ออะไร?”
นสนิทยิ้มละไมไม่ยอมเอ่ยอะไรอยู่หลายนาทีเรียอารม์หุหิให้นถูแล้ไ้เป็นอย่าี และุายรอผู้มีวามอทน่ำึเลือที่ะเอ่ยออมา้วยน้ำเสียที่ิะหัวเสีย
"ถ้าไม่สำัริๆ.. ันะให้พ่อส่นายไปอิสราเอล" เินเฟิที่ถูู่นเยินหัวเราะน้อยๆอย่าไม่สะทสะท้าน ่อนที่เาะยอมเอ่ยเรื่อสำัออมาอย่า้าๆ
“ุหนูวาวะบินลับโลืนนี้..”
“..”
“ุายน้อยิว่าสำัพอไหมรับ?”
่วเวลาพัผ่อนยาวๆเ็วันผ่านไปอย่ารวเร็ว และในวันนี้รอบรัวปาร์ทั้ห้า็ำลัเรียมัวะบินลับบ้านันแล้ว..
“แฝรับ! อย่าวิ่นสิรับ!” เสียทุ้ม่ำะโนเรียสอัวร้ายทันทีที่เท้าิพื้น ร่าเล็ๆ็วิ่พล่านไปทั่วสนามบิน เ็ๆึัเสมอไม่เยหมแรและะสบ็่อเมื่อเวลานอนหลับเท่านั้น..
“มะม๊า.. ้อลับแล้วหรอ?!”
“เรายัไม่อยาลับเลย!”
หนูน้อยวิ่วนไปรอบๆร่ออวบอนเป็นแม่ ่อนที่นัวแสบะนเลิไปทาอื่น่ออย่าไม่ยอมหยุ
นเหนื่อย็เลยลายเป็นนพ่อัวสูที่้อทั้อุ้มลูนโ ลาระเป๋าและไล่ามฝาแฝ ในะที่ภรรยานสวยำลัเพลิเพลินับโโ้ร้อนๆในมือ
“พี่าน น้อาน!”
านยอลเผลอวาเสียลั่นปลุให้หนูน้อยลูนโสะุ้ัวึ้นมาอย่าใ ฮันบยอลราเบาๆในลำอเสียอู้อี้อย่าน่าสสาร ่อนที่ใบหน้าน่ารัะุลับไหล่หนาอุพ่ออย่าอออ้อน
“ปะป๊า..”
“อโทษๆ.. พ่อทำให้เราื่นเลย” มือหนาลูบลุ่มผมนุ่มนิ่มแผ่วเบา้วยวามอ่อนโยน ลูายนโที่ัวรุ่มๆเพราะพิษไ้ อาาศเปลี่ยนแปลนิหน่อยวาวน้อย็ไม่สบายแล้ว..
ฮันบยอล.. อ่อนแอ.. เปราะบายิ่ว่าใร..
“านเอ! านบี!” ถึะห่วใยลูายนโมามายเพียใ แ่ในใอนัวสู็ยัอไม่ไ้ที่ะัวลถึสอแสบัวร้าย..
“านยอล.. ส่ฮันบยอลมาให้ัน่อน็ไ้..” แบฮยอนสะิสามีหนุ่มพร้อมับรับร่าเล็ๆที่ำลัอ่อนปลวเปียเ้ามาโอบอุ้มไว้แทน
“ไปามแฝานมา้วยนะ นันริๆ”
ร่าสูพยัหน้ารับ ่อนที่านยอละรีบเร่ฝีเท้าไปหาลูายนเล็ทั้สอ..
“มะม๊า..”
เสียหวานๆร้อเรียแบฮยอน้วยท่าทีอ่อนล้า พยอนแบฮยอนระบายรอยยิ้มน้อยๆ ่อนะโน้มใบหน้าลหอมแ้มนุ่มๆอฮันบยอลอย่าปลอบโยน
“๋า.. นี”
“ฮันบยอลปวหัว..” ยิ่ป่วย็ยิ่อ้อน นเป็นแม่ทำไ้แ่โอบร่าเล็ๆเอาไว้แนบออย่าเป็นัวล
“หลับไป่อนนะ.. เี๋ยว็ไ้ลับบ้านแล้ว”
“อื้อ..”
วาลมโระพือถี่ๆ แล้วหนูน้อยึหลับาลอย่าอ่อนแร แ่่อนที่ฮันบยอละเลิ้มหลับไปอย่าที่ั้ใ..
“วาวน้อย..”
เสียเรียที่แสนุ้นหู็ปลุให้นป่วย้อลืมาึ้นมามอ..
“านาน..”
“หืม?”
แบฮยอนเหลือบาไปมอ้านหลั เ็ผู้ายที่ยืนหอบน้อยๆล้ายเหนื่อยล้าาารรีบเร่ทำอะไรสัอย่า วาลมโที่แฝวามเียบมเอาไว้ทอมอมายัลูายในอ้อมแนอเาอย่ามีวามหมาย
“เพื่อนหรอ๊ะ ฮันบยอล?”
เสียหวานๆระิบถามนป่วยอย่าแผ่วเบา พยอนแบฮยอนยยิ้มหวานๆให้ับเ็หนุ่มที่โ้ัวให้เาอย่าสุภาพ
ฮันบยอลพยัหน้าน้อยๆแทนำอบ
“ูเหมือนเาอยาะุยับหนูนะ?”
ฮันบยอลผหน้าึ้นมามอใบหน้าหล่อเหลาออีน ริมฝีปาบาเิึ้นอย่าเอาแ่ใ ่อนที่นป่วยะระิบบอใหุ้แม่นสวยวาร่าอเาล
นป่วยเินัวเอนมาไ้แ่สอสาม้าว ฮันบยอล็โนเนเหมือนว่าร่าทั้ร่าะล้มลไปอับพื้นให้หัใอนมอแทบะล่วลไปาม
“วาว..”
มือให่ประอร่าบอบบาเอาไว้อย่าหวแหน สัมผัสเพียแว้บแรานหลา็รู้สึไ้ถึวามอุ่นวาบที่แผ่ออมาาไหล่เล็ๆ
ที่หายไปหลายวัน เพราะ..
“ไม่สบายหรอ?”
“อืม..”
“..”
“ปวหัวนิหน่อย..”
“ไม่นิแล้วมั้..” านหลายหลัมือึ้นอัหน้าผามนอย่าอ่อนโยน
“อืม.. อาาศเปลี่ยนหน่ะ เี๋ยวนอนบนเรื่อบิน ื่นมา็หายแล้ว”
“อืม..”
“..”
“ะ.. ลับแล้วหรอ?”
ฮันบยอลพยัหน้าน้อยๆแทนำอบ
“ันะอธิษาน่อาวให้เราไ้พบันอี..”
ฮันบยอลหัวเราะน้อยๆ นป่วยเผลอหลบาอย่านึัเิน
“บ้าหรือไ?”
านหลาไม่ไ้อบอะไร ในะที่มือให่่อยๆปลผ้าพันอสีเหลือนวลออาลำออนท่ามลาสายาุนอนัวเล็ว่า
านหลา่อยๆสวมผ้าพันอที่ั้ใถัให้ับอีน
“หืม?”
“อย่าปล่อยอให้โล่สิ.. ูแลัวเอ้วย”
“..”
“..”
ฮันบยอลยยิ้มหวานๆให้ับอีน แ้มใสๆึ้นสีัึ้นทั้เพราะพิษไ้และวามรู้สึเินอาย ใบหน้าน่ารั้มลิอ มือเล็ๆยึ้นับปลายไหมพรมสีหวานแ้เ้อ
“เราเยเห็นพ่อับแม่..”
เสียหวานๆเอ่ยออมาเพียเท่านั้น็เียบไปให้นัวสู้อเป็นฝ่ายเลิิ้วสสัยบ้า
“..?”
“เวลาแม่ีใที่พ่อทำอะไรให้สัอย่า..”
ใบหน้าน่ารัโน้มลมาสัมผัสเบาๆที่ริมฝีปาหนาออีนอย่าั้ใ เรียอาารอึ้ๆาานหลาไ้เป็นอย่าี
“อบุนะ..”
วามอุ่นวาบที่โบลมาอย่ารวเร็วพร้อมับรอยยิ้มหวานใสที่ฮันบยอลมอบให้รึาทั้สอ้าอุายน้อยเอาไว้ราวับ้อมน์
าวาวลมาาฟาฟ้าเพียวูบเียวแล้วาหายไป พร้อมหัวใอภูเาที่สัาว่าะรับไ้เพียเธอ..
“แล้วเราะ้อไ้พบันอี..”
..The End..
ุยับไรเอร์
ฮันบยอลเหมือนแม่มาไปไมนะ? ุิ =..=
ความคิดเห็น