ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Lin Shijing
❖-เอกสารขอเข้าเมือง-❖
ชื่อ : หลิน ฉือจิ้น | Lín shíjìng
ชื่อเล่น : หลิน , มิกซ์ (ฉือจิ้นออกเสียงคล้ายสือจิ่นที่แปลว่าผสม) , หลินหลิน (ครอบครัวเรียก)
อายุ : 25 ปี
ส่วนสูง : 183 ซม.
เพศ : ชาย
ลักษณะนิสัย
มั่นใจในตัวเอง | เพราะเป็นลูกคนเดียวและหน้าตาดีในระดับหนึ่ง
ไร้มารยาทพอสมควร | ทำให้งานที่เคยทำส่วนใหญ่จะเป็นประเภทใช้แรงงานทั้งนั้น
โกหกไม่เป็น | แสดงออกทางสีหน้าทุกอย่าง ไม่พอใจก็ไม่เคยเก็บเอาไว้
เวลาพูดมักจะมีภาษาทางกายมาเสริม | เช่นการขยับมือเวลาอธิบาย หมุนนิ้วขณะที่พูดสิ่งที่อยู่ในหัว เป็นต้น
มือปลาหมึก คำพูดยังเหมือนปลาไหล | ชอบสกินชิพคนที่ถูกใจ แถมยังแถได้ลื่นสุดๆ
Romantic Men , กวนประสาทได้ก็ทำ , ชอบเป็นฝ่ายได้เปรียบ
ประวัติ
เป็นลูกคนเดียวที่เป็นที่รักของครอบครัว ไม่เคยทำตัวเหลวไหล
เรียนดีมาตลอดจบมัธยมที่ประเทศจีน บ้านเกิด และจบมหาวิทยาลัยในสหรัฐ ธุรกิจและบริหาร
แต่บริษัทที่เข้าไปทำงานกลับไล่เขาออกในเวลาไม่ถึงสองเดือน
ด้วยเหตุผลว่าเขาหัวแข็งและไม่รับฟังหัวหน้างานของตัวเอง
ทำให้การหางานครั้งต่อไปยากกว่าที่เคย หลินจึงเปลี่ยนมาทำงานแบกหามในขณะที่หางานใหม่อยู่
เขาเข้ากับคนที่ทำงานประเภทนี้ได้มากกว่าสังคมทำงานในออฟฟิศ
ก่อนจะกลับไปทำงานออฟฟิศได้หนึ่งปีครึ่ง ก็ถูกพักงานเพราะมีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับภรรยาผู้บริหาร
เหตุผลในการเข้าเมือง
สนใจในเมืองนี้ อยากค้นหาความหมายของชีวิต
สถานที่ที่สนุกและทำให้อยากจะอยู่ตลอดไป
ปล.ผิวของคนที่นี้คงเนียนขาวเหมือนหิมะแน่ๆ
อื่นๆ
ชอบของน่ารักและสัตว์มีขน
บางคำศัพท์/บางการออกเสียง จะฟังไม่เข้าใจ
_________________________________________________________________________
หลินสวมแว่นกรองแสงนั่งเท้าคางอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะในห้องเช่าเล็กๆ
ชายผิวสีเปิดประตูเข้ามาด้านใน พอเห็นว่าภายในห้อง มีเพียงแสงจากหน้าคอมพิวเตอร์
เขาจึงเดินไปกดสวิตช์ไฟ แล้วเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างหลิน
"บอกกี่ครั้งแล้วว่ามันเสียสายตา"
"นายจะบ่นอะไรนักหนาวะแจ็ค ต่อให้ฉันสายตาแย่กว่านี้ ฉันก็หล่อเหมือนเดิม"
แจ็คหยิบมันฝรั่งบนโต๊ะใส่ปาก เท้าคางมองหน้าจอคอมพิวเตอร์บ้าง
"นายคิดว่าบริษัทพวกนี้จะรับนายรึไง"
หลินค่อยๆหันหน้ามามองรูมเมทของตัวเอง ด้วยสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะดึงถุงมันฝรั่งโยนไปทางเตียง
"หุบปากแล้วไปนอนบนเตียงไป"
"ฉันพูดจริงๆนะ" แจ็คเอานิ้วจิ้มไปบนจอ ก่อนจะดีดนิ้วกลับ
"ใครใช้ให้เอามือไปจิ้มจอแบบนั้น นายโดนช็อตตายที่นี่ฉันก็ไม่ช่วยนะ"
"แบบนั้นนายจะโดนจับข้อหาเป็นฆาตกรแน่ๆ" แจ็คเบ้ปากก่อนจะเอานิ้วไปชี้ที่รายชื่อบริษัทแทน "บริษัทพวกนี้ไม่รับคนเอเชีย"
"นายรู้ได้ไง"
"ฉันมีเพื่อนจบสาขาเดียวกับนาย มันก็เคยไปที่นี่เหมือนกัน"
หลินยกมือขึ้นสางผมหน้าม้าขึ้นด้วยความหงุดหงิด
"ยาห์! นี่มันบ้าอะไรเนี้ย"
"นายหางานทั้งวันแน่เหรอ ไม่ใช่ว่านั่งดูซีรี่ย์เกาหลีพวกนั้นนะ"
" 'พวกนั้น' หมายความว่าไง?"
"ฉันเห็นลีมินโฮอยู่บนปกดีวีดีที่นายพึ่งเช่ามาเมื่อคืน"
หลินยกเท้าขึ้นถีบแจ็ค แต่อีกฝ่ายแค่เซจากเก้าอี้เล็กน้อยเท่านั้น
"ช่วยซึมซับพฤติกรรมดีๆหน่อยได้ไหม คนนิสัยแบบนายใครเขาจะรับทำงาน"
"ไสหัวไปเลยไป"
แจ็คลุกไปนั่งที่เตียง และทำกิจกรรมส่วนตัว หลินจึงหันกลับมาค้นเว็บไซต์ต่อ
"นายหางานเหรอ ทำไมมีรูปทะเลด้วย"
หลินเบนหน้ากลับมาทางเตียงก่อนจะชูนิ้วกลางให้
หน้าต่างเว็บท่องเที่ยวปรากฎขึ้นมาที่หน้าจอ เขาเลื่อนปุ่มกลางของเมาส์รัวๆ
สถานที่สีขาวซึ่งปกคลุมด้วยหิมะ ปรากฎอยู่ในมุมหนึ่งของเว็บไซต์
มีลิ้งค์ให้กรอกข้อมูลออนไลน์สำหรับผู้ที่สนใจเข้าร่วมเป็นประชากรด้วย
"อะไรเนี้ย เอกสารขอเข้าเมือง?"
เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเปิดหน้าต่างมาดูรายละเอียด
นิ้วรัวแป้นพิมพ์ เพื่อกรอกข้อมูลลงไปให้เรียบร้อย
"ส่ง ส่ง ส่ง"
"อะไร ได้บริษัทแล้วเหรอ"
"ยุ่ง"
หลินส่งข้อมูลให้กับเว็บไซต์ ก่อนจะหมุนเก้าอี้รอบหนึ่ง กระทั่งหันมาสบตากับแจ็ค
"เล่นอะไรเป็นเด็ก"
"ไม่มีอะไรทำเหรอ"
เขาหมุนกลับมาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ก่อนจะเล่นเว็บไซต์อื่นต่อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น