เลศนัยรัก

เลศนัยรัก

ชมพูนุช ♥ ธีรัณย์

 

“แล้วคนนี้เพื่อนเราหรือเชอรี่”

ไม่รู้เป็นไร พอเห็นพวงแก้มขาวอิ่มเต็มของเด็กหญิง ธีรัณย์ก็เกิดความเอ็นดู ยื่นมือมาแตะเบาๆ เขาสาบานได้ว่าเวลานั้นความรู้สึกไม่ต่างจากตอนเห็นยายลูกหมูที่เพิ่งจากมา หากดูเหมือนว่าอีกคนจะคิดต่างจากเขา

“มาจับแก้มเขาทำไม คนนิสัยไม่ดี นี่แน่ะ!”

เสียงตวาดแหวดังพร้อมกับกระเป๋าเป้ที่เคยสะพายติดหลัง ตอนนี้ถูกดึงออกมาเหวี่ยงใส่ใบหน้าของคนตัวสูงโย่งที่ก้มลงมาจนอยู่ระดับเดียวกัน ธีรัณย์ผงะหนีด้วยนึกไม่ถึงในปฏิกิริยารุนแรงที่เขาได้รับ

“โอ๊ย! เป็นอะไรน่ะ ยายลูกหมู เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมถึงทำแบบนี้” ธีรัณย์ว่าเสียงดุ หลังจากอัจฉริยาปราดเข้าไปดึงชมพู่ออกห่าง

“ตัวเองมาจับแก้มเขาทำไม หม่ามี้บอกว่าอย่าให้ใครมาแตะตัวเขา แล้วตัวยังนิสัยไม่ดี เรียกเขาว่าลูกหมูอีก เขาชื่อชมพู่รู้ไว้ซะด้วย!”

ชมพู่เถียงฉอดๆ ขณะที่ผู้ใหญ่สองคนทั้งสีหราชและอัจฉริยาทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นศึกใหญ่ในครั้งนี้ หากก่อนที่สถานการณ์จะบานปลาย ก็มีคนห้ามทัพไว้เสียก่อน

“ชมพู่ใจเย็นๆ พี่เท็นคงไม่ได้ตั้งใจว่าชมพู่เป็นลูกหมู แต่เขาเรียกยายหนูปุ๊กจนติดปากต่างหาก ส่วนพี่เท็นก็เหมือนกัน ทีหลังอย่าจับแก้มชมพู่อีกนะ เพราะพวกเราโตแล้ว อยู่ตั้งป. สองแล้ว จะให้ใครมาจับแก้มไม่ได้ รู้ไว้ซะด้วย!”

“ครับๆ พี่รู้แล้ว และจะจำไว้ คุณสุภาพสตรีทั้งสองโตแล้ว ไม่สมควรที่พี่จะจับแก้ม หรือเรียกว่ายายลูกหมู”

ธีรัณย์แสร้งกล่าววาจาตลกกลบเกลื่อน อีกทั้งเพื่อนสองคนที่เดินมาสมทบหลังจากเห็นเหตุวุ่นวายก็หัวเราะตามอย่างเห็นขัน หากภาพนั้นก็สร้างความขุ่นเคืองให้สองสาวน้อยยิ่งนัก