ตอนที่ 28 : ตอนที่ 5 บ้านใหม่ [อัป 20%]

ตอนที่ 5 บ้านใหม่

ญาณินก้มมองคนในอ้อมกอดขณะนั่งในรถของฉัตรฉาย แตงหวานยังนิ่งเงียบ ไม่พูดไม่จา ไม่ถามไถ่อย่างเด็กช่างสงสัยเหมือนเคย ทำให้หล่อนตระหนักมากขึ้นว่าไม่ควรทิ้งหนูน้อยในห้วงเวลาเช่นนี้เลยจริงๆ

ก่อนจะออกจากบ้าน ญาณินขอเก็บข้าวของที่จำเป็นมาด้วย ระหว่างนั้นจึงฝากแตงหวานไว้กับฉัตรฉาย ปกติแตงหวานไม่ชอบให้คนแปลกหน้าอุ้มหรือเข้าใกล้ตัวเอง ส่วนหนึ่งเพราะหล่อนสอนเอาไว้ด้วยเกรงอันตรายจะเกิดกับเด็กหญิง สอนให้รู้จักดูแลและรู้สิทธิ์ในร่างกายของตัวเองไปตามวัย แต่พอส่งให้ฉัตรฉายกลับเป็นเด็กน้อยที่โผนตัวไปหา ก่อนเขาจะอ้าแขนรับด้วยซ้ำ ญาณินไม่รู้ว่าเกิดขึ้นจากความสนิทใจและไว้ใจ หรือเพราะหลานสาวกำลังตกใจจึงต้องการคนคุ้มภัยให้ตัวเองกันแน่

กระเป๋าเป้ใบใหญ่กับตะกร้าใส่ของใบเขื่องถูกหยิบมาใช้ เสื้อผ้าและข้าวของที่อยู่ข้างในล้วนแต่เป็นของแตงหวาน สำหรับตัวเองมีเพียงกระเป๋าสตางค์และของสำคัญไม่กี่ชิ้น รวมถึงเสื้อผ้าอีกสองชุด เพราะคิดว่าพรุ่งนี้จะกลับไปเก็บอีกรอบ

แล้วความคิดก็หยุดลง หล่อนนึกเลยไปไกลถึงพรุ่งนี้เช้า แต่ตอนนี้ล่ะ จะพาหลานสาวไปอยู่ที่ไหน

“ฉันคิดว่าจะหาหอพักอยู่ก่อนค่ะ บ้านคงใช้เวลาซ่อมหลายวัน เจ้าของบ้านจะเข้ามาดูช่วงบ่าย”

เพราะรู้ว่าตัวเองผิด จึงไม่ถือโทษโกรธฉัตรฉายที่พูดจาร้ายๆ อยู่หลายคำ มองข้ามสิ่งเหล่านั้นได้หมด เชื่อว่าเขาห่วงแตงหวาน จึงบอกแผนการของตัวเองที่มีหลานสาวร่วมอยู่ด้วย

“เธอคิดว่าดูแลแตงหวานได้ดีแค่ไหน”

ญาณินสะอึก ไม่นึกว่าจะมีใครป้อนคำถามนี้ให้ตัวเองอีก เพราะรู้สึกเหมือนแตงหวานเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว

“ถ้าจะเอาสาเหตุจากเรื่องพายุลูกเห็บมาถาม คำตอบคงเป็นอย่างที่คุณเห็น แต่ฉันให้ความสำคัญกับแตงหวานเป็นอันดับแรกอยู่ตลอด”

ทุกสิ่งที่แตงหวานได้รับเป็นสิ่งที่หล่อนจัดหามาได้อย่างสุดกำลังเสมอ...แล้วเขาล่ะ

ญาณินได้แค่คิด แต่ไม่ย้อนถามออกไป เพราะเกรงคำถามจะเปิดทางให้เขาเข้ามาทวงสิทธิ์ที่เขาปฏิเสธอย่างไม่ไยดีมาตั้งแต่แรก

หญิงสาวปรายตามองคนขับ เขายังขับรถเอื่อย ไม่รีบร้อน วูบหนึ่งก็นึกเกลียดท่าทางสบายๆ ดูผ่อนคลายของเขา มันทำให้หล่อนกดดัน ด้วยเวลานี้ไม่เฉพาะแตงหวาน หล่อนเองก็ยังตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพียงแต่พยายามควบคุมสติให้อยู่ เพราะยังมีปัญหาเฉพาะหน้าอีกหลายอย่างที่ต้องผ่านให้ได้ดี

“ช่วยไปส่งที่...”

หล่อนบอกเมื่อนึกถึงหอพักใกล้ห้างสรรพสินค้าที่นั่งรถผ่านเมื่อสัปดาห์ก่อน จำได้ว่ามีป้ายประกาศห้องว่างให้เช่าในราคาที่น่าสนใจติดอยู่ แต่พูดไม่ทันจบเขาก็แทรกขึ้นมา

“ฉันจะพาแตงหวานไปพักที่บ้านก่อน แตงหวานควรอยู่ในที่สะดวกสบายและปลอดภัย หวังว่าเธอจะเข้าใจในความจำเป็น ฉันเจอแตงหวานแต่ละทีก็มีเรื่องให้เด็กตกใจได้ทุกรอบ ตั้งแต่ในมอลล์ของโรงแรมเวียงรวี”

เขาย้อนไปไกลจนญาณินได้แต่นิ่งอึ้ง ก้มมองคนตัวเล็กบนตักที่เริ่มขยับขยุกขยิกอย่างเด็กไม่ชอบอยู่นิ่ง ซึ่งทำให้หล่อนใจชื้นขึ้น

ญาณินไม่สบายใจกับท่าทางนิ่งๆ เหมือนอยู่ในอาการช็อกของหลานสาว ครั้งแรกในมอลล์ หล่อนยอมรับว่าเป็นความผิดตัวเอง หล่อนควบคุมไม่ได้ ทำให้เด็กหญิงดิ้นหลุดจากอ้อมแขนไปจนเกิดเรื่อง

แต่ครั้งต่อมาในตลาดนัดแถวถนนคนเดินนั่นล่ะ ใครกันที่เป็นต้นเหตุ

“ครั้งที่สองถ้าคุณไม่เจอแตงหวานก็ไม่มีเรื่องให้แกตกใจ”

ญาณินเปรยเสียงเบา นิ่งเรียบ แม้จะอยากใส่อารมณ์แค่ไหนก็ต้องเก็บไว้ ไม่อยากให้เด็กน้อยสัมผัสได้ว่ากำลังอยู่ในบรรยากาศงัดข้อของผู้ใหญ่ แต่จะให้สงบปากสงบคำมันก็อดไม่ไหวจริงๆ เพราะดูเขาตั้งหน้าตั้งตาโยนให้เป็นความผิดของหล่อนไปเสียทุกอย่าง

ฉัตรฉายปรายตามองด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ไม่คิดว่าหล่อนจะสวนกลับมาบ้าง

เขาขยับยิ้มมุมปากโดยที่หล่อนไม่ทันเห็น ก่อนจะหันกลับไปมองถนน ด้วยสภาพถนนลื่นจากฝนตกทั้งคืน แถมพายุลูกเห็บยังถล่มหลายจุดของเมือง เขาจึงไม่ประมาท ขับรถด้วยความระมัดระวังมากกว่าปกติ